เรารักกันได้ไง !!

"ตาป๊อป น้องหล่ะลูก หมออกมารึยัง" ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับที่เรียก พ่อของฟางนั่นเอง
 
"เอ่อ ยังเลยครับ ผมรอตั้งนานเเล้วครับ เเต่ก้อไม่เห็นใครออกมาซะที" ป๊อปปี้เริ่มบ่นๆ เพราะเป็นห่วงหญิงสาวที่อยู่
ในห้อง ICU 
กริ๊งงๆๆ (โทรศัพท์พ่อฟาง)
 
"ฮัลโหล ว่าไง ห๊ะ อืม.. เดี๊ยวผมจะเข้าไป จัดได้เลย อย่าพลาดหล่ะ"  ผมว่าพ่อฟางกำลังงานเข้าเเล้วหล่ะครับ
 
"ป๊อป งั้นพ่อฝากดูน้องด้วยนะ พอดีพ่อมีงานด่วนหน่ะ เดี๋ยวพ่อจะให้พี่ชายยัยฟางมาดูอีกเเรงเเล้วกัน" ผมว่าเเล้วเชียว ว่าเเต่ ยัยกระต่ายมีพี่ีชายด้วยหรอ ทำไมผมไม่เห็นรู้เลยหล่ะ 
 
"ยัยกระต่าย เมื่อไหร่เทอจะฟื้นนะ เทอรีบตื่นขึ้นมาเถอะ  ชั้นคิดถึงเทอนะ รู้ไหม" 
 
"เเล้วเขาก้อลุกขึ้นมองที่กระจกบานเล็กๆหน้าห้อง ครั้งเเล้วครั้งเล่า เเต่ก้อไม่มีท่าทีว่าหมอจะออกมา"
 
เที่ยงคืน สิบห้านาที (ชอบเพลงอ่ะ 555)
 
ผมนั่งรอฟางตั้งเเต่เช้า ถึงตอนนี้ ก้อเเทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนเเปลง เฮ้อ เมื่อไหร่เทอจะฟื้นนะ  เฮ้ออ
 
"คุณครับ คุณคือป๊อปปี้รึป่าวครับ" มีผู้ชายคนนึงมาถามผม เเต่เอ ทำไมผมถึงคุ้นหน้าเขานักนะ คิด คิด อ๋อ ผู้ชาย
คนนี้ คนที่ยืนกอดอยู่กับยัยกระต่ายของผมที่ร้านอาหารหนิ  เเล้วเค้ารู้จักผมได้ไงอ่ะ
 
"ครับ ผมป๊อปปี้ คุณเป็นใครหรอครับ เเล้วทำไมถึงรู้จักผม" 
 
"อ๋อ ผมเป็นพี่ชายของฟางหน่ะครับ " อ๋อพี่ชาย ห๊ะ พะ พี่ชายงั้นหรอ เเสดงว่าที่ผ่านมาผมเข้าใจผิดมาตลอดเลย
งั้นสิ
"พี่ชายหรอครับ ผมไม่เห็นจะรู้เลยนะครับ ว่าฟางมีพี่ชายด้วย" จริงๆตอนนี้ผมดีใจมากเลยหล่ะ ที่ยัยกระต่ายไม่ใช่
ผู้หญิงเเบบที่ผมคิดไว้
 
"อ๋อ ผมเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกหน่ะครับ เเล้วเราก้อน่าจะอายุเท่ากัน เรียกผมว่าโฟมก้อได้นะครับ"
 
"ครับ โฟม เรียกผมป๊อปเฉยๆก็ได้" ตอนนี้ผมโคตรดีใจเลยอ่ะ ยัยกระต่ายมีพี่ชาย เเละพี่ชายก้อไม่ได้กีดกันผม
 
"ป๊อป ตอนนี้ฟางเป็นยังไงบ้าง หมอออกมาบ้างเเล้วยัง" โฟมถามผมด้วยน่าเครียดๆทันที 
 
"หมอเดินเข้าออกตั้งเเต่เช้าเเล้ว เเต่ก้อยังไม่เสร็จ" ผมตอบด้วยน้ำเสียงเครียดไม่เเพ้กัน  
 
"เฮฺ้ออออ.." เราทั้งสองถอนหายใจพร้อมกัน  
 
กริ๊ก เเอ๊ดด ((เสียงเปิดประตู))
 
"หมอ !!" ผมกับโฟมวิ่งไปหาหมอพร้อมกัน