เรารักกันได้ไง !!
เขียนโดย Reeya_BR
วันที่ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2555 เวลา 14.34 น.
แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 16.41 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
16) โรงพยาบาล
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความPoppy Mode
หลังจากที่เหตุการณ์เมื่อกี้เกิดขึ้น ทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที เพราะเสียงมันดังมาก เเต่พอผมพยายามตั้งสติได้
เเล้ว ผมก้อนึกได้ว่า เมื่อวานผมดื่มหนักมากจนผมเมา เเล้วผมก้อเดินมาเรื่อยๆจนถึงสวนสาธารณะ ว่าจะมานั่งเล่น
เเต่เเล้วผมก้อเห็นผู่หญิงคนนึงนั่งร้องไห้อยู่ ผมก็เลยเดินไปดู พอเดินไปใกล้ๆเเล้ว เทอหน้าตาคุ้นมาก เเละผมก้อพอ
จะดูออก ว่าเทอคนนั้นคือคู่หมั้นของผมเอง เเล้ว เเล้ว หลังจากนั้น โอ๊ยย ทำไมเราถึงจำอะไรไม่ได้ เเล้วตอนนี้ฟาง
อยู่ไหนหล่ะ
"ฟาง !!! " ผมเริ่มตะโกนเรียกเทอ เเต่ก้อไร้เสียงตอบรับใดๆ
"ฟาง !! เทออยู่ไหนหน่ะ ออกมาเถอะนะ " ตอนนี้ผมใจไม่ดีเลย กลัวว่าเทอจะเป็นอะไรไป ผมเริ่มมีรางสังหรณ์ไม่
ดี หระ หรีอว่า เสียงรถชนเมื่อกี้ .. เเล้วป๊อปปี้ก้อวิ่งไปที่เกิดอุบัติเหตุทันที เเต่ตอนนี้มีคนมุงอยู่เยอะมากเลย
ผมไม่เข้าใจจริงๆนะครับ ว่าทำไมคนเราถึงได้นิสัยอย่างนี้ มีผู้บาดเจ็บอยู่ทั้งคน เเต่ไม่มีใครคิดจะโทรเรียกรถพยาบาล
เลยซักคน เเล้วผมก้อรีบเบียดตัวเองเข้าไปข้างในเพื่อจะดูให้ได้ ว่าใครคือคนที่ถูกรถชน เเต่เมื่อถึงเเล้วผมถึงกับ
"ช็อก" เพราะถูกหญิงที่นอนจมกองเลือดอยู่นั้น คือผู้หญิงที่ผมกำลังตามหาเทออยู่ เเละ เทอคือคู่หมั้นของผม
"ฟางงงงงงงงงงงงง เทออย่าเป็นอะไรนะ ชั้นมาช่วยเทอเเล้ว" ผมตะโกนอย่างคนเสียสติ
"ใครก้อได้ ช่วยโทรเรียกรถพยาบาลทีครับ " ผมเรื่องขอให้คนช่วย เเล้วก้อมีคนๆนึงช่วยโทรให้
"คุณค่ะ ชั้นโทรเรียกให้เเล้วหล่ะค่ะ อีกไม่นานก้อคงจะถึง"
"ขอบคุณมากนะครับ "
ประมาณ 3 นาทีต่อมา
วี้หว่อ วี้หว่อ (เสียงรถพยาบาลนะคะ::Reeya)
"ฟาง ฟางอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ ฟางจะต้องปลอดภัย .." เเล้วบุรุษพยาบาลก้อพาฟางขึ้นรถพยาบาลไป ผมก้อ
ไม่รอช้า รีบขับตามไปเหมือนกัน
ณ โรงพยาบาล
ตอนนี้ ผมเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉินตั้งนานเเล้วหล่ะครับ เเต่ก้อไม่เห็นว่าจะมีวี่เเววของหมอเลย
ผมมองเข้าไปผ่านกระจกใสเล็กๆ หน้าห้องพยาบาล เห็นว่าตัวของเทอนั้นมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ผมรู้สึก
สงสารเทอจัง ทำไมเทอต้องมาเจ็บตัวขนาดนี้ ทำไมไม่เป็นผม ผมอุตส่าห์มานั่งเป็นเพื่อนเทอ เมื่อเห็นเทอ
ร้องไห้ เเต่ก้อไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ผมเพิ่งโกรธเทอมาเเท้ๆ เเต่พอมาเห็นเทอความโกรธก้อหายเป็นปลิดทิ้ง
ทำไมถึงเป็นเเบบนี้ไปได้นะ ผมก้อไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
ในขณะที่ผมนั่งรอหมออกมาอยู่นั้น ก้อมีคนมาเรียกผม
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ