เปลี่ยนใจเจ้าชายเย็นชา

          หลังจากทานอาหารเสร็จเคนตะก็พาฉันกับโทโมะมาส่งที่บ้านก่อนจะขอตัวกลับไป  เมื่อฉันเข็นรถเข้ามาก็เจอแม่ของชายหนุ่มเดินมาหาพอดี
      " โทโมะมาคุยกับแม่หน่อยสิ" มารดาเรียกลูกชายก่อนจะเดินมายังห้องนั่งเล่น
      " ครับ" โทโมะบอกแล้วฉันจึงเข็นรถมาส่งก่อนจะเดินออกของมาเก็บที่ห้องนอน
      " มีอะไรหรือเปล่าครับแม่" โทโมะถามมารดา
      " วันนี้แม่ไปคุยกับหมอมา หมออยากให้ลูกทำกายภาพบำบัดนะ ลูกจะได้กลับมาเดินได้นะจ๊ะ"
      " ไม่ครับ ผมไม่ทำ"
      " ทำไมล่ะ ลูกอย่างเป็นแบบนี้ตลอดไปเหรอ" มารดาถามลูกชายออกมา
      " ผมอยากเป็นอย่างนี้ แม่รู้อะไรไหมครับ วันนี้หวายมาบอกเลิกผม เพราะผมเป็นแบบนี้ไงครับ" โทโมะบอกมารดาด้วยเสียงเศร้า
      " ลูกไม่ต้องไปสนใจคนอื่นสิ ใครไม่รักก็ชั่งแต่แม่รักลูกนะ" มารดาเดินเข้ามากอดลูกชาย
      " ผมขอตัวก่อนนะครับ ผมเหนื่อย" โทโมะเข็นรถเข็นเข้ามาในห้องนอน
 
 
            แก้วเดินเอาของเข้ามาเก็บในห้องนอนก่อนจะหยิบมือถือออกมาโทรหามารดา  แต่น้องชายตัวแสบนี้รับสายแทนได้
       " หวัดดีค่ะแม่ ทำอะไรเอ่ยอยู่"
       ( แม่พักผ่อนอยู่นะพี่แก้ว) จีโฮน้องชายแก้วรับสายแทน
       " แล้วแกกลับมาเมื่อไรเนี่ย" ฉันถามน้องชายที่ไปเข้าค่ายที่มหาวิทยาลัยสามวัน
       ( ตอนสายๆ เองครับ แล้วพี่เป็นไงบ้าง)
        " สบายดี ดูแลแม่ด้วยนะ อย่าทิ้งแม่ไว้คนเดียวล่ะ" แก้วสั่งน้องชาย
        ( ครับ คุณแม่คนที่สอง) จีโฮแซวพี่สาว
        " เดี๋ยวเถอะ แค่นี้นะพี่จะไปทำงานต่อแล้ว"
        ( ครับ ผมคิดถึงพี่นะ)
        " พี่ก็คิดถึงเหมือนกัน บาย" ฉันวางสายลงก็หันมาเจอกับโทโมะที่เข็นรถเข้ามา  ก็เดินเขาไปหา
        " คุณเข้ามานานหรือยัง ทำไมไม่เรียกฉันล่ะ" ฉันเดินมาถามชายหนุ่ม
        " ไม่อยากรบกวน เห็นเธอสวีทกับแฟนอยู่"
        " จะบ้าเหรอ นั้นมัน.."
     ก๊อก ก๊อก ก๊อก
        " คุณแก้วค่ะ คุณท่าเรียกค่ะ" ป้าแจ่มบอกฉันเมื่อฉันเดินไปเปิดประตู
        " เดี๋ยวแก้วตามไปนะค่ะ" ฉันบอกแล้วปิดประตูลงก่อนจะเดินกลับมาหาโทโมะ
        " เดี๋ยวฉันพาคุณไปนั่งบนเตียงดีกว่า" ฉันบอกแล้วจะเข้าไปจับตัวชายหนุ่ม
        " ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน" ผมสะบัดแขนออก
        " งั้นเดี๋ยวฉันมานะ" ฉันเดินมาตรงหน้าชายหนุ่มก่อนจะเดินออกจากห้องไป
        " หนูแก้วช่วยฉันหน่อยได้ไหม" คุณมาซากิถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า
        " ให้หนูช่วยอะไรค่ะ"
        " ช่วยคุณกับโทโมะให้เข้ารับทำกายภาพบำบัดหน่อย เมื่อกี้ฉันคุยแล้วเขาไม่ยอม"
        " หนูจะลองคุยให้นะค่ะ "
        " ขอบใจหนูมากๆ เลยนะ" คุณมาซากิบอกแล้วเดินขึ้นไปบนบ้านทันที 
 
         ทำไมผมรู้สึกหงุดหงิดด้วยนะที่เห็นเธอสนิทกันคนอื่น  ผมยอมรับนะว่าผมรู้สึกดีกับเธอ  เธอไม่ได้รังเกียจที่ผมพิการแบบนี้ เธอคอยดูแลผมสารพัด  แต่ผมชอบอารมณ์เสียที่เห็นเธอดูสนิทกับเคนตะ  แล้วเมื่อกี้ก็อีก เธอคุยโทรศัพท์กับใครอีกก็ไม่รู้ สงสารเป็นแฟนเธอมั้ง