เปลี่ยนใจเจ้าชายเย็นชา

             หญิงสาวตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็รู้สึกเย็นๆ หญิงสาวลุกขึ้นมองไปรอบๆ ห้องที่เสื้อผ้ากระจัดกระจายไปทั่วก็ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง  ก่อนจะเห็นชายหนุ่มนอนอยู่ข้างๆ
          " ตื่นแล้วเหรอครับที่รัก" โทโมะถามโดยลืมตา
          " อืม" ฉันบอกอย่างอายๆ
          " ถ้าไม่ใส่เสื้อผ้าจะต่ออีกรอบใช่ไหม" โทโมะลืมตาเห็นหลังขาวๆ ของหญิงสาวก็ยิ้มออกมา
          " จะบ้าเหรอ" ฉันว่าแล้วหยิบผ้าขนหนูที่อยู่ใกล้ๆ ตัวมาคลุมกายแล้วลุกเดินไปยังห้องน้ำ   ผ่านไปนานหญิงสาวเดินออกมานั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง  โทโมะก็เปลี่ยนเข้าไปอาบน้ำบ้าง
           " ที่รัก แต่งตัวให้หน่อยสิ" โทโมะเดินมานั่งข้างๆ หญิงสาวที่แต่งตัวเรียบร้อย นั่งรออยู่ที่เตียง
           " ทำเองสิ หายแล้วไม่ใช่เหรอ"
           " นะครับ แต่ตัวให้หน่อย" ฉันหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดผมให้ชายหนุ่มอย่างเบามือ  ก่อนจะลุกไปหยิบเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ให้มา
           " ติดกระดุมให้หน่อย" โทโมะอ้อนหญิงสาวทันที
           " นิสัยไม่ได้ แยกห้องนอนดีไหมเนี่ย" ฉันบ่นแต่มือก็ติดกระดุมเสื้อให้ชายหนุ่ม
           " ไม่เอานะครับคนดี" โทโมะบอกแล้วรวบเอวหญิงสาวมากอดพร้อมหอมแก้มไปหนึ่งที่
           " ออกไปทานข้าวได้แล้วค่ะ"  ฉันลากชายหนุ่มออกมาที่โต๊ะอาหาร
           " วันนี้หนูขอไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลนะค่ะ" ฉันบอกกับแม่ของโทโมะ
           " ไปด้วยนะ" ชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ เอ่ยบอกหญิงสาว
           " แม่รู้ว่าแกต้องตามหนูแก้วไป ไม่ต้องมาขอหรอก" มารดาแซวลูกชาย
           " สวัสดีครับคุณน้า แก้ว ไอ้โมะ" เคนตะเดินเข้ามาพร้อมนั่งลงที่โต๊ะอาหาร
           " มาทำไมแต่เช้าว่ะไอ้เคน"
           " พอหายแล้วปากดีเหมือนเดิมเลยนะ "
           " แล้วเคนตะมามีธุระอะไรเหรอ" ฉันถามเพื่อนหนุ่ม
           " คุณเควินเขาฝากของมาให้เธอนะ เมื่อวานพาคุณเควินไปเที่ยวเขาเลือกซื้อของมาฝากแก้วอ่ะ" เคนตะบอกพร้อมส่งกล่องเล็กๆ มาให้เพื่อนสาว
           " อะไรว่ะ " โทโมะรับกล่องมาเปิดดู พบว่าเป็นสร้อยข้อมือเล็ก น่ารักๆ
           " น่ารักดีอ่ะ แก้วชอบ" แก้วที่ยื่นหน้ามาดู  โทโมะรีบปิดกล่องแล้วเก็บใส่กระเป๋าตัวเอง
           " ไม่ให้ใส่ เดี๋ยวโมะซื้อให้ใหม่ดีกว่า"โทโมะบอกหญิงสาว
           " หวงไปได้ไอ้โมะ"
           " แน่นอน เมียใครๆ ก็หวง โอ๊ย" โทโมะบอกเพื่อนสนิททำให้ฉันเอื้อมมือไปหยิกเอวคนที่นั่งข้างๆ
           " ไอ้โมะพูดอะไรว่ะ ดูดิแก้วหน้าแดงแล้ว" เคนตะเอ่ยแซวเพื่อนสาวที่นั่งหน้าแดงอย่างกับลูกมะเขื่อเทศ
           " แก้วขอตัวนะค่ะ" ฉันบอกแล้วรีบลุกเดินออกไป
           " รอด้วยสิครับที่รัก" โทโมะรีบเดินมาคว้าแขนแฟนสาวไว้ก่อนที่จะหนีออกจากบ้านไป
          " พูดจาน่าเกียจ จะไปไหนก็ไปเลย"  ฉันสะบัดแขนออกแล้วเดินหนี
           " งอนเหรอครับ โมะขอโทษ ไปเยี่ยมแม่ของแก้วกันดีกว่า" โทโมะลากแฟนสาวมานั่งในรถก่อนจะขับรถมายังโรงพยาบาล
           " หวัดดีค่ะแม่ ว่าไงจีโฮ" ฉันทักแม่กับน้องชาย
           " หวัดดีครับ" โทโมะยกมือไหว้มารดาของหญิงสาว
           " ไหว้พระเถอะลูก หายแล้วเหรอจ๊ะคุณโทโมะ" มารดาแก้วถามอาการชายหนุ่ม
           " ครับผม"
           " พี่โทโมะเขามียาดีครับ เลยหายไว ใช่ไหมครับพี่โทโมะ" จีโฮแซวพี่สาวตัวเอง
           " พูดถูกใจพี่เลยไอ้น้องชาย" โทโมะเดินมากอดคอจีโฮด้วยความถูกใจ  โดยแก้วมองอย่างหมั่นไส้  แก้วเดินเข้ามานั่งข้างๆ แม่ตัวเอง
            " แม่เป็นยังบ้าง หมอให้กลับบ้านได้หรือยัง"  ฉันถามมารดา
            " หมอบอกว่าขอให้พักอยู่อีกวัน สองวัน"
     ก๊อก ก๊อก ก๊อก
            " สวัสดีครับคนไข้ หวัดดีครับคุณแก้ว" หมอแบงค์เดินเข้ามาตรวจคนไข้ พร้อมทักทายหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างเตียง
            " สวัสดีค่ะหมอแบงค์" ฉันบอกแล้วยิ้มให้คุณหมอหนุ่ม
            " มานั่งนี้เลยครับที่รัก" โทโมะรวบเอวแฟนสาวให้มานั่งที่ตักตัวเอง
            " ทำอะไรนะ นี้มันโรงพยาบาลนะ" ฉันกัดฟันพูดใส่ชายหนุ่ม
            " ก็อย่าทำให้หึงสิ เดี๋ยวคืนนี้เจอดี"
            " คืนนี้ฉันไม่กลับ ฉันจะนอนเฝ้าแม่ เชิญคุณกลับไปเลย"  ฉันบอกชายหนุ่ม
            " ไม่เอาผมไม่ยอม" โทโมะร้องออกมาทำให้ทุกคนมองมาเป็นตาเดียว
            " ไม่มีอะไรค่ะ แม่ค่ะแก้วกลับก่อนนะค่ะ" ฉันบอกแล้วลากชายหนุ่มออกจากห้องทันที โทโมะมองแล้วยิ้มอย่างพอใจ