Secret... ความลับเฉพาะเธอ

 
 
   คอนโด M ห้อง 3828
 
   ปึง!
 
 
   โทโมะเหวี่ยงฉันเข้าไปในห้องนอนแล้วปิดประตูตามหลังเสียงดัง ผู้ชายคนนี้ไม่คิดบ้างหรือไงว่าฉัน
 
เป็นคนและเป็นเพศที่อ่อนแอกว่าและเจ็บเป็น
 
 
   "ไปอาบน้ำล้างความโสมมออกไปจากตัวเธอซะ!"
 
 
   "โสมมหรอ? ฉันไม่ได้ไปทำอะไรมาสักหน่อย และไอ้คำว่าโสมมของนายน่ะเอาไว้ใช้กับนายดีกว่า
 
มั๊ย!"
 
 
   "หน้าที่ของคนผิดอย่างเธอตอนนี้คือทำตามคำสั่งฉัน!"
 
 
   "แต่เมื่อคืนนายเป็นคนให้ฉันไปเองนะ"
 
 
   เขาไม่ฟังฉันพูดต่อเลยสักคำเดียว และดูเหมือนว่าฉันยิ่งต่อปากต่อคำกับเขามาก เขาจะยิ่งโมโหมาก
 
ขึ้นเรื่อยๆ เขากระชากแขนของฉันไปทางห้องน้ำเมื่อเห็นว่าฉันยื่นนิ่งและไม่คิดที่จะทำตามคำสั่งของเขา
 
 
   "นี่ นี่นายจะทำอะไรน่ะ!ปล่อยฉันนะ!ปล่อย!!!"
 
 
 
   "ไม่ต้องดิ้น!ฉันจะล้างความโสมมออกให้เธอเอง!"
 
 
   เขาตะคอกกลับมาโดยไม่นึกถึงความรู้สึกของฉันเลยสักนิดเดียวทั้งคำพูดและสิ่งที่เขาทำ ฉันอยากจะ
 
ร้องไห้และกรีดร้องออกมาต่อหน้าเขาเหลือเกินว่าฉันอึดอัดและเจ็บปวดมากขนาดไหน
 
 
   "ปล่อย!ฉันจัดการของฉันเองได้!ไม่ต้องมายุ่งกับผู้หญิงโสมมอย่างฉัน!"
 
 
   "ไม่ยุ่งแล้วเป็นยังไง!เพราะฉันไม่ยุ่งไม่ใช่หรอ เธอถึงได้ทำตัวเหลวแหลก เมื่อคืนไปไหนมาล่ะ ไปนอน
 
ต่อที่ไหนล่ะ!"
 
 
   เขาไม่ฟังฉันเลยสักนิดแต่ผลักฉันให้ไปยืนอยู่ใต้ฝักบัวและเปิดน้ำเย็นจัดรดลงบนตัวของฉัน น้ำเย็นที่
 
เปิดระดับเย็นที่สุดทำให้ฉันหนาวและเจ็บแสบไปทั่ว เท่านั้นไม่พอเขายังดันฉันไปชิดผนังและใช้มือกดร่าง
 
ของฉันไว้ขณะที่มืออีกข้างก็คว้าฝักบ้วที่เปิดน้ำมาตรงหัวของฉัน จนฉันแทบจะสำลักน้ำและขาดอากาศ
 
หายใจ
 
 
   คงไม่มีประโยชน์อะไรที่ฉันจะพูดอีกต่อไปเพราะคนตรงหน้าฉันก็ไม่คิดที่จะฟังฉันหรอก
 
 
   "เธอทำตัวเหลวแหลกด้วยการหายไปทั้งคืนโดยไม่บอกฉันสักคำ!ทำให้ฉันวุ่นวายตามหายเธอทั้งคืน
 
ทั้งๆที่พึ่งเคลียร์งานเสร็จ...สนุกมากนักใช่มั๊ยที่ทำให้คนอื่นวุ่ยนวาย"
 
 
   เขาปิดน้ำแล้วขว้างฝักบัวลงพื้นระบายความหงุดหงิด 
 
 
   ไม่รู้ว่าน้ำที่นองหน้าฉันอยู่ตอนนี้คือน้ำตาหรือน้ำเย็นๆที่เขาเปิดราดหัวฉันกันแน่
 
 
   ฉันยอมไปอยู่ที่อื่นดีกว่าให้เขามาด่าฉันอย่างนี้
 
 
   สาบานเลย ว่าฉันจะย้ายออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดและจะไม่กลับมาเหยียบที่นี้อีก!
 
 
   "ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้นายโกธร และวุ่นวายมากขนาดนี้ ..."
 
 
   ฉันบอกได้เพียงเท่านั้น น้ำตาก็ร้วงลงมาอีกครั้งทั้งๆที่พยายามสะกดเอาไว้แล้ว ฉันก้มหน้าร้องไห้
 
เงียบๆ
 
 
   "รู้ตัวบ้างมั๊ยว่าทำให้ฉันเป็นห่วงแค่ไหน.. ถ้าไม่ใช่ว่าฉันต้องดูแลเธอแทนอาของเธอ ฉันคงไม่เป็นบ้า
 
อาละวาดให้ปวดหัวหรอก!"
 
 
   "ฉันรู้ว่าฉันผิด แต่จะให้ฉันทำยังไงล่ะ..."
 
 
   "ไม่ต้องเอาน้ำตามาอ้างแล้ว เธออาบน้ำไปก่อนเลย ฉันจะไปรอข้างนอก "
 
 
   เขาพูดจบก็เดินออกไปรอฉันข้างนอกจริงๆ