นิยายเรื่อง LOVE PLAN แผนรักร้าย มัดหัวใจนายตัวดี

"วันเวลามันหมุนไปเร็วเหมือนกันเนอะ แก้วว่าไหม๊?
2 ปีแล้ว ที่เรารักกัน...โมะก็มีอะไรจะบอกนิดหน่อย
โมะไม่ได้ต้องการเป็นคนที่ใครๆสนใจ แค่แก้วสนใจคนเดียวก็พอ...
ไม่อยากหล่อให้ใครกรี๊ด แค่แก้วกรี๊ดคนเดียวโมะก็ปลื้มแล้ว...
โมะอยากเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนนึ่งที่ชีวิตมีอุปสรรค์ผ่านเข้ามาบ้าง
และมีแค่สิ่งเดียวที่หวังก็คือ เมื่อใดที่เจออุปสรรค์นั่น
ขอแค่มีแก้วเดินกุมมือก้าวข้ามมันไปพร้อมกับโมะก็พอ
รู้นะว่าแอบเขินอยู่55 โมะก็ไม่ใช่คนดีอะไรเท่าไหร่
แต่ก็แค่รักแก้วหมดหัวใจแค่นั้นเอง:)"
 
แก้วปิดสมุดหน้าสุดท้ายลงพร้อมกับรอยยิ้มแล้มคลานขึ้นเตียง ระหว่างที่แก้วคิดอะไรเพลินๆอยู่เธอก้ได้ยินเสียง
กุก กัก~
เสียงดังมาจากหน้าต่าง แก้วค่อยๆลุกจาจกเตียง แล้วย่องไปที่หน้าต่าง
"เอ้ย!!"แก้วร้องเพราะตกใจจู่ๆโทโมะก้พุ้งเข้ามาทางหน้าต่าง แล้วกระโจนกอดแก้วเต็มแรงจนร่างแก้วและโทโมะปลิวไปอยู่บนเตียง(บังเอินอารัยขนาดนั้น)
"คิดถึงที่สุด"กอดแก้วอยู่
"มาอะไรอย่างงี้ตกใจหมดเลย"แก้วแกล้งผลักโทโมะเบาๆ
๐ถ้ามาดีๆที่รักก็ไม่ให้เข้าห้องนะสิ"ก้มจมูกลงมาที่ซอกคอแก้ว
"รู้ทันนักนะ"หนีหน้าโทโมะไม่ยอมให้จูบง่ายๆ
"ที่รัก...หิว"เอาหน้าแนบที่อกแก้ว
"ไม่เอ้า...แล้วมานี้มีอะไรห๊า"
"มาส่งข่าวแล้วก็มากินที่รักด้วย"
"ข่าวอะไร"
"อยากรู้ก้ต้องยอมให้กินก่อน"
"เอาอีกล่ะโมะอะ"
"นะ นะตามใจว่าที่สามิหน่อยจิ ที่รัก"ไม่ฟังคำอนุญาติลงมือปลดเปลื้องชุดนอนแก้วอย่างว่องไว ลากปากลงมาหยุดที่หน้าอกแก้วแล้วพรมจูบไปทั่ว แก้วขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างอัตโนมัติเมื่อโทโมะใช้ขาแยกเรียวขาสวยออก แล้สอดใส่ของเค้าเขาไป
"ฮึก ฮือ~"แก้วเริ่มส่งเสียงครางเมื่อโทโมะกดร่างลงไปครั้งแรกในรอบหลายวัน มันยังคงตอดรัดของโทโมะอย่างแนบแน่น
"อ๊ะ อ๊า~"โทโมะเร่งจังหวะด้วยการโยกตัวขึ้นลงอย่างถี่ๆ จนแก้วถึงกับหอบทั้งที่ตัวเองอยู่ข้างล่าง โทโมะซุกไซร้แก้วไปทั้งตัสทิ้งร่องรอยไว้บนร่างกายแก้วเต็มไปหมด
"ที่รัก...โมะเหนื่อย~"พลิกให้แก้วขึ้นมาอยุ่บนร่างแล้วยกสะโพกแก้วขึ้นลงจน แก้วเริ่มเรียนรู้แล้วขยับสะโพกถี่ขึ้น
"โอ้ว โอว ที่รัก~"โทโมะเก็บอาการไม่ไหวจนตองสงเสียงออกมา
"อ๊ะิ อ๊า~"
"กะแก้ว โมะไม่ไหวแล้วนะ"แก้วยังคงขยับสะโพกต่อไป
"อ๊ะ อ๊ะ อ๊า"โทโมะครางสุดเสียงก่อนที่ของเหลวสีขาวขุ่นจะหลังไหลเข้าไปในร่างกายแก้ว แก้วหมดแรงถึงกับล้มตัวลงนอนข้างกายโทโมะ
"หมดแรงแล้วเหรอคร๊าบบ"โทโมะพลิกมาถาม
"ใครจะไปเหมือนโมะหล่ะ ทำยังไงก้ไม่เหนื่อย"มองหน้าโทโมะอย่างอายๆ
"เขินอีกแล้ว ชินได้แล้วแต่งงานกันไปจะยังเขินไหมีเนี่ย"โอบแก้วเบาๆ
"อีกหลายปีอะกว่าจะแต่งนี้พึ่งเข้าปี่1เอง"
"รอได้ครับสบาย แต่ว่าที่รักดูร้อนแรงขึ้นทุกวันเลยนะเนี่ย"แก้วรีบยกนิ้วปิดที่ปากโทโมะก่อนจะพูดอะไรให้เขินไปมากกว่านี้
"ไม่คุยแล้วง่วง นอนกันดีกว่า"แก้วตัดบทโดยหยิบผ้ามาคลุมหน้าแล้วหลับไปเลย โทโมะดึงแก้วเข้ามากอดใหล้แล้วก็หลับไปพร้อมกัน

เช้าแล้วว
"ไหนใครบอกว่ามีข่าวอะไรไหนบอกสิ"แก้วเดินออกมาจากห้องแต่งตัวแล้วตรงมาที่โทโมะกำลังเช้ดผมที่เปียกอยู่
"อ๋อไอ้ป๊อปกับฟางจะเรียนต่อที่เมื่อนอกก็แค่นั้น"ยืนผ้าให้แก้วเช้ดผมให้
"ไม่เห็นฟางบอกเลยอ่า แล้วไปเมื่อไหร่"
"ฟางยุ่งๆไงก้ฝากโมะมาบอกแล้วนี้ไง ไปกันวันนี้แล้วหล่ะ"
"ห๊าาไปกันกี่โมง แล้วทำไมพึ่งบอก"
"จุ๊บก่อนแล้วจะบอกว่าไปกันกี่โมง"แก้วไม่รอช้าก้มมาจากข้างหลังเตะปากที่แก้มโทโมะเบาๆแล้วกลับไปเช้ดผมเหมือนเดิม
"ไปกัน10โมง"แก้วรีบมองนาฬิกา 09.30
"ไปแต่งตัวเร็วเดี๋ยวไม่ทัน"
"ที่รักแต่งให้ทีซิครับ"
"ไม่เอาโมะเร็วๆเลยรีบ"แก้วไม่ยอมโทโมะเลยต้องลุกไปแต่งตัวเองแล้วรีบพากันไปที่สนามบิน

สนามบิน
"ยัยแก้ว!!นึกว่าจะไม่มาแล้ว"ฟางกอดแก้ว
"มาวิไม่มาได้ไงเพื่อนทั้งคนนะยัยเฟยืไปไหนอะ"
"ยัยเฟยืมีดูคะแนนสอบมาไม่ได้"
"อือ ฟางดูแลตัวเองดีๆนะกลับมาไวๆด้วยคิดถึงแก้วบ้างหล่ะ"ฟางน้ำตาหยดแหมะๆ
"ป๊อปฟางไม่อยากไปแล้วอ่า"หันไปพูดกับป๊อป
"ได้ไงตกลงแล้วนะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้วเดี๋ยวซัมเมอรืป๊อปพากลับมานะครับ"ป๊อปหวานล้อมจนจฟางเลิกงอแง
"ไปนะแก้ว โทโมะ"
"จร้าาาบ๊ายบาย" ฟางเดินไปกับป๊อปปี้แล้วแก้วแอบเช้ดน้ำตา
"ว้าที่รักร้องไห้อีกแล้ว"
"ฟางไม่อยู่ใครจะดูแลความเป็นระเบียบในชีวิตแก้วเนี่ย"
"โมะไงครับ เราไปกันดีกว่าเนอะอีกไม่กี่ปีหรอกนะเดี๋ยวฟางก็มา แล้สเราก้จะแต่งงานกัน!!"
"ใช่เวลาไหม๊โมะ"
"ก็มันอยากแต่งไวๆนิ"โทโมะพาแก้วเดินไปคุยไปอย่างมีความสุข
แก้วกับโทโมะจับมือเดินด้วยกันตลอดไปเหมือนที่โน๊ตสุดท้ายที่เป็นความหวังของโทโมะได้ขอเอาไว้
..................................................the End................................................

 
 
จบจริงแล้วน๊ะจบแบบฟิกแปลกส่งท้ายไม่รู้ว่าจะจบยังไง
สุดท้ายถ้านิยายเรื่องนี้ไม่ดีตรงไหนไรเตอรืขออภัยอย่างรุนแรงเลยนะ 
ไม่ว่าจะผิมผิดเยอะมาก บางคำก็เขียนไม่ถูก5555
ยังไงก็ติดตามกันเรื่องต่อไปด้วยนะค๊ะ
ท้ายจริงๆก็ยังรักรีดเดอร์ที่สุดจุ๊ฟฟม๊วฟ