K-OTIC of King [ Tomo ~ Kaew ]

เช้ารุ่งขึ้น
 
"แก้วๆๆๆเปิดประตูหน่อย สายแล้วเนี่ยจะไปมหาลัยไหม"
 
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกขณะนี้
ไปไหนของเขานะทำไมไม่ยอมมาเปิดประตูนะ  โทรถามเบอร์จากแม่แก้วดีกว่า
 
"สวัสดีครับ"
 
"ว่าไงตาโมะ"
 
"ผมขอถามเบอร์แก้วหน่อยสิครับ มารอหน้าบ้านนานแล้วไม่ออกมาเลย"
 
"เออจร้า"
 
"แก้วไปเรียนแล้วเหรอครับ"
 
"ยังนิจ๊ะ"
 
"งั้นผมขอเบอร์แก้วหน่อยครับ"
 
"085-xxxxxxxx"
 
จับฉันไว้ดึงฉันเอาไว้  ส่งเสียงเรียกหัวใจของฉันคืนมา
ในวันที่ฉันสัมผัสสายตา  อ่อนโยนที่ทำให้ใจของฉันล่องลอยเพราะเธอ
 
"ฮาโหล...............ใครเนี่ยโทรมาดึกดื่น"
 
ผมว่าแล้วเธอยังไม่ตื่นขี้เซาตลอด " ดึกเหรอครับนี่มัน 8.00  แล้วครับ"
 
"นายเป็นใครอ่ะ"
 
"แล้ววันนี้แม่เธอให้ใครมารับล่ะก็คนนั้นแหละ"
 
"นยโทโมะนายมีเบอร์ฉันได้ไง"
 
"ขอแม่เธอไง"
 
"ไอบ้าเอ้ย  ทำไมไม่มาปลุกฉันให้เร็วกว่านี้เล่า  นี้มัน 8.00  ฉันจะไปโรงเรียนทันไหม"
 
"ถ้ามัวแต่บ่นจะทันไหม    ไปอาบน้ำไป"
 
"ค่ะ................พ่อ  "
 
5 นาทีผ่านไป
 
"โทโมะไปเรียนเร็วสายแล้ว"
 
เฮ้อ เธอแน่ใจเหรอว่าอาบน้ำแล้ว  แล้ว  ดูสภาพสิผมเผ้าไม่ยอมเซ็ด  เสื้อผ้าก็ไม่เรียบร้อย 
แขนข้าวซ้ายก็สะพายเป้   ส่วนข้างขวาก็ถือเซนวิส์กำลังยัดเข้าปาก   แล้วก็วิ่งมาหาผม
แม่คุณเอ้ย   สภาพเธอเนี่ย
 
"เอ้ายัดเซนวิส์เข้าไป  ค่อยๆๆกินสิเดี๋ยว สำลักพอดี  มาเข้ามานี้มาเซ็ดผมให้"
 
ผมยืนเซ็ดผมให้เธอ  โดยที่ตอนนี้เรายืนใกล้กันมากๆๆๆ
 
"ไหนเสื้อผ้าจัดมันให้ดีๆๆหน่อย   กระโปรงนะสั้นไปนะ   เสื้อก็เล็กไปนิด   จะมองเห็นแล้วเนี่ย  
เพราะกระดุมติดมันหน่อยแันเป็นผู้ชายนะ  เดี๋ยวอารมณ์ขึ้นหาว่าไม่เตืน  บรรยากาศยิ่งเป็นใจอยู่"
 
"ไออ๊า เอ๊ย "  ดูสิพูดอะไรตลกชะมัดเลยยัยห้อย
 
"อ่ะติดกระดุมเสื้อซะ  เดี๋ยวหาว่าไม่เตือนตามมาสะพายเป้ให้"
 
"อึก  "   เธอกลืนเซนวิส์ชิ้นสุดท้าย  "อื้มเดี๋ยวตามไปปิดประตูบ้านก่อน"
 
 
แล้วเราก็นั่งรถมามหาลัย
"อ้าทำไมเงียบจังล่ะทุกครั้งเห็นพูดเก่งนี่"
 
"แล้วใครเขาจะเงียบเป็นป่าช้าเหมือนนายกันล่ะ"
 
"ขอบใจนะที่ชม"
 
"ฉันประชดย๊ะ"
 
"แต่ก็ถือว่าเป็นคำชมแล้วกัน"
 
"ตามใจย๊ะ"
 
"ขอบคุณ"
 
"นาย"
 
"ครับ"
 
ตลอดทางเราสองคนก็เถียงกันมาตลอดทางเลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนต่อไปอยากใบ้ว่า โทโมะทำให้แก้วโกรธมากๆๆ
 
และเสียใจที่สุด    แต่เอ๋เรื่องอะไรกันนะ
 
ติดตามจร้าเม้นๆๆโหวต