Jealous...ไม่ใช่อิจฉาแต่ว่ามันรักเธอ

Tomo talk end

"คุณเฟย์ลงมาแล้วค่ะคุณโทโมะ"

"อื้ม"ผมตอบรับพลางเหล่สายตาขึ้นจากถ้วยข้าวต้มนิดหน่อยเมื่อวานผมทำบ้าอะไรไปเนี้ย!

"พี่มดค่ะมีอะไรให้เฟย์ทานบ้างเอ่ย"แต่คนที่เลื่อนเก้าอี้มานั่งตรงข้ามกับผมกลับไม่มีปฏิกิริยาจะสนใจผมเลยสักนิดแม้แต่มองหน้าก็ยังไม่มี....ใช่สินะเมื่อวานผมทิ้งเธอให้อยู่ในร้านไอติมนั่นคนเดียวทั้งๆที่ลืมไปว่าเป็นคนพาไปแท้ๆอีกอย่างเมื่อวานก็ไม่มีคนขับรถพาไปยัยนั่นก็คงจะกลับแท็กซี่และถ้าหูผมไม่ฝาดตอนที่ยัยนั่นกลับมาก็เกือบจะ3ทุ่มเข้าไปแล้ว

"ข้าวต้มค่ะ^^"

"น่ากินจัง"เธอพูดพลางตักข้าวต้มเข้าปากอย่างกับว่ามันน่าสนใจกว่าผมงั้นแหละ

"เฟย์"

"หือ?"ผมเรียกชื่อเธอเบาๆแต่เธอก็แค่ตอบห้วนๆกลับมาแถมยังไม่มองหน้าอีกคงจะโกรธไม่ใช่น้อย

"เมื่อวาน...ฉัน..."

"พี่มดค่ะเฟย์ขอพริกไทยหน่อย"เห็นชัดๆว่าเฟย์ไม่ฟังสิ่่งที่ผมพูดเลยแถมยังเบี่ยงประเด็นอีก

"นะ...นี่ค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ"พอเห็นว่าเธอไม่สนใจในสิ่งที่จะพูดผมลยเลือกที่จะเงียบรอให้อะไรๆมันดีขึ้นกว่านี้ค่อยมาเคลียร์แล้วกัน 

 

Shrewsbury International School

"ไอโมะเป็นไรว่ะฉันเห็นแกนั่งเงียบตั้งแต่เช้าแล้วนะเว้ย"

"ก็ไม่อยากพูด"

"มีเรื่องอะไรอีกใช่มั้ยว่ะและถ้าเดาไม่ผิดคงเกี่ยวกับเฟย์อีกแน่"ไอป๊อปพูดพลางตบไหล่ผมเบาๆความจริงเรื่องนี้ผมผิดเต็มๆที่ทิ้งเฟย์ไว้ในร้านไอติมนั่นคนเดียวและตอนที่เฟย์กลับมาก็นานเกือบ3ชั่วโมงหลังจากที่ผมกลับบ้านมาแล้วนั่นหมายความว่ายัยนั่นคงไปรอผมที่ร้านไอติมต่ออีกเกือบ2ชั่วโมงแน่ๆ

"ช่างมันเหอะ"

"ช่างได้ไงว่ะเฟย์อาจจะตัดใจจากแกแล้วก็ได้นะเว้ย"

"ตัดใจไรว่ะ?"อยู่ๆไอป๊อปก็พูดจาแปลกๆผมเลยถามกลับไปแต่มันก็แค่ส่ายหน้าแล้วเดินหนีเฉยเลย

"ทางที่ดีแกไปง้อน่าจะเวิร์คสุด"

"ง้อ??"ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยง้อใครเลยนะ(ถ้าไม่รวมวันก่อนที่ไปง้อเฟย์ถึงห้องอ่ะนะ)แม้กระทั่ง...แจมก็ไม่เคยแต่นี่ให้ไปง้อเฟย์เนี้ยนะแล้วทำไมผมต้องไปง้อด้วยยัยนั่นอาจจะไม่ได้งอนผมก็ได้:(

"เออก็ง้ออ่ะดิพายัยนั่นไปดูหนังทานข้าวแล้วหลังจากนั้นก็อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง"แต่ผมไม่มีอะไรจะอธิบายนอกจากพูดว่า...ขอโทษ

"ฉันทำไม่เป็น"

"อะไรนะ!!!แกเป็นถึงไดมอนของโรงเรียนแต่กลับทำเรื่องแบบนั้นไม่เป็นให้ตายเถอะเพื่อนฉัน"อะไรของมันก็แค่ไดมอนจำเป็นต้องทำเรื่องแบบนั้นเป็นด้วยรึไงว่ะ!

"ฉันไม่ได้จะจีบยัยนั่นสักหน่อยจำเป็นด้วยรึไง"ความจริงก็เคยขอเป็นแฟนแต่เธอปฏิเสธเพราะกลัวเพื่อนที่แอบชอบผมจะจับคนดีจริงๆแม่คุณ

"เออจำเป็นดิเดี๋ยวฉันช่วยหลังเลิกเรียนวันนี้แกพาเฟย์ไปที่ร้านBlue Velvetนี้น่ะเว้ยอยู่ตรงทองหล่อ 5 ถนนสุขุมวิทอ่ะรู้จักใช่ป่ะ"ผมไม่ตอบอะไรแค่พยักหน้าเหมือนเข้าใจ

 

"..."

"ส่วนที่เหลือเดี๋ยวฉันกับฟางจะช่วยเอง"

"แต่เราเป็นพี่น้องกันน่ะทำแบบนั้นมันเหมือน..."ผมไม่พูดต่อพอเข้าใจว่า...นั้นมันเหมือนอะไร

"แล้วหัวใจแกมันคิดกับเฟย์แบบนั้นรึเปล่าล่ะ"หือ??หัวใจผม...มันคิดกับเฟย์แบบไหนกันแน่นะ?

"เออๆฝสกด้วยล่ะกันแต่แกอย่าทำอะไรให้มันดูเหมือนคนมาสวีตกันมากนะเว้ยฉันไม่อยากให้เฟย์เสียหาย"

"เออๆยัยฟางก็อยู่ยัยนั่นคงรู้หน้าที่แหละส่วนเรื่องที่แกทะเลาะกันฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเรื่องอะไรแต่อยากบอกว่าถ้าเกี่ยวกับแจมด้วยอีกเฟย์มีสิทธิ์ตัดใจจากแกไปเกินครึ่งแล้วล่ะ"

"ทำไมว่ะ"ไอ้นี่ชอบพูดอะไรให้เข้าใจยากอยู่เรื่อยเลย-_-"

"แล้วใครคอยอยู่เป็นเพื่อนแกตอนแกอกหักอ่ะไม่ใช่เฟย์เหลอะ"ใช่เฟย์นั้นแหละเฟย์คือคนเดียวที่คอยปลอบผมแล้วยังให้ผมยืมอ้อมกอดอบอุ่นนั้นอีก

"...."

"ถ้าใช่แกก็คงจะไม่ใจร้ายที่จะตอบแทนยัยนั่นสักหน่อยจริงมั้ย"ผมไม่พูดอะไรแค่พยักหน้าเบาๆใช่เฟย์คือคนที่ผมควรแคร์มากที่สุดยัยนั่นมีค่ากับผมมากที่สุด!

 

 

หลังเลิกเรียน

"ลุงครับเดี๋ยวไปร้านBlue Velvetนะครับ"ผมบอกลุงคนขับรถก่อนที่เฟย์จะขึ้นมาเพราะไอป๊อปบอกผมว่าต้องเซอไพรส์

ปึก~

"อ๊ะ!ป๊อปฝากมาให้พี่นะ"พอขึ้นมาบนรถเฟย์ก็ยื่นกล่องอะไรสักอย่างมาให้ตอนแรกก็ดีใจอยู่หรอกถ้าไม่ติดว่าคนที่ให้มาคือป๊อปปี้นะ

"..."ผมไม่พูดอะไรแค่รับไว้แล้วก็เอาใส่กระเป๋าโดยไม่คิดจะเปิดดูสักนิด

"เอ๊ะ!คุณลุงนี่ไม่ใช่ทางไปบ้านเรานี่ค่ะ"อยู่ๆคนที่นั่งข้างๆผมก็โวยวายขึ้นเมื่อนั่งรถมาไกลและไม่ใช่ทางไปบ้านตัวเอง

"ก็คุณโทโมะบอกลุงว่า..."

"ฉันจะไปซื้อของนิดหน่อยนะ"ผมรีบพูดขัดขึ้นก่อนที่ลุงคนขัยรถจะพูดอะไรเยอะกว่านี้

เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะกลับมาเผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะเปลี่ยนใจ~

"ฮโหล"ผมกรอกเสียงลงไปในโทโทรศัพท์ให้อบาที่สึดเมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาคือไอป๊อป

(เออฉันกับฟางถึงร้านแล้วเนี้ยเดี๋ยวพอแกมาถึงให้พาเฟย์ไปนั่งที่โต๊ะในสุดเลยนะเว้ยจะมีดอกไม้ตั้งอยู่ให้แกนั่งเก้าอี้ที่มีดอกไม้แล้วยื่นให้เฟย์)

"ต้องทำขนาดนั้นเลย?"ผมแทบอยากกระโดดบีบคอไอป๊อปให้ไปทำอะไรโรแมนติกแบบนั้นใครจะทำได้ยิ่งคนที่ไม่เคยแบบผมอีกยอมรับนะว่ามีแฟนมาก็เยอะแต่ที่ทำถึงขนาดพาไปนั่งร้านอาหารจัดฉากโรแมนติกตบท้ายด้วยเลิฟซีนแบบที่ไอป๊อปมันบังคับเนี้ยไม่เคยเลยจริงๆมันไม่เคยอยู่ในหัวผมด้วยซ้ำไป

(หรือแกอยากให้เฟย์งอนแบบนี้ห๊ะ!)แล้วจะตะคอกทำไมว่ะเนี้ย

"เออๆๆแต่ถ้ายัย...เอ่อ...คนนั้นอ่ะไม่หายงอนฉันแกโดนแน่"

(เชื่อเหอะว่ะยังไงเฟย์ก็ต้องใจอ่อนฟางบอกฉันว่าเฟย์ไปบ่นให้ฟังว่า'ทำเพื่อเค้าตั้งหลายอย่างไม่เคยเห็นค่าเลยรึไง'อะไรทำนองแบบนี้อ่ะเชื่อดิยังไงเฟย์ก็ต้องหายงอนแกผู้หญิงที่ไฟนจะไม่ชอบความโรแมนติกบ้างล่ะจริงมั้ย)ใครว่าฉันไม่เห็นค่ากันล่ะแค่ไม่รู้จะแสดงออกยังไงต่างหากยัยบื้อเอ๊ย!

"จะทำอะไรก็ทำฉันใกล้ถึงแล้วเนี้ยเอ้อ!แล้วอาหารอ่ะแกสั่งไว้ยัง?"

(ระดับป๊อปไม่มีพลาดอาหารแต่ล่ะอย่างฟางเลือกเองเลยเหอะและแต่ละอย่างเป็นอาหารที่เฟย์ชอบทั้งนั้น)

"เออๆขอให้คนแถวนี้หายโกรธฉันก็พอ"พูดจบผมก็ตัดสายไอป๊อปทิ้งและเป็นช่วงจังหวะที่รถเคลื่อนมาจอดเทียบหน้าร้านอาหารที่นัดไว้พอดีเฮ้อ...หวังว่าเธอจะชอบนะเฟย์

"ไหนพี่บอกจะมาซื้อของไง?"

"เอ่อ...ฉันหิวน่ะเลยกะว่ามาที่นี่ก่อนค่อยไป"

"แล้วทำไมต้องร้านนี้ทำอย่างกับจะมาดินเนอร์"

"ช่างมันเถอะลงไปได้แล้ว"ผมพูดพลางดันหลังเฟย์ให้ลงจากรถไปก่อนจะจูงมือยัยนี่เดินมายังโต๊ะที่ไอป๊อปบอกและแน่นอนมันมีดอกไม้ตั้งไว้อยู่ด้วย

"พี่แน่ใจนะว่าจะกินร้านนี้?"เฟย์ถามพลางมองไปรอบๆร้านขนาดผมเองยังตะลึงเลยทำไมมันโรแมนติกตะวันตกแบบนี้เนี้ย

"อือๆก็ร้านนี้เนี้ยแหละ"พอผมพูดจบก็นั่งลงฝั่งเก้าอี้ที่มีดอกไม้ก่อนจะตัดสินใจว่าจะให้ดอกไม้นี่กับเฟย์ดีมั้ยถ้ายัยนั่นเห็นไม่หัวเราะผมรึไงแต่สึดท้ายผมก็ตัดสินใจยื่นไปให้เธอสาบานว่าผมไม่ได้หน้าแดง-////-

"หือ??"พอเฟย์เห็นก็ออกอาการงงๆแน่ล่ะอยู่ๆก็ได้รับดอกไม้ซะงั้น

"ฉัน...เอ่อ...ฉันให้"ทำไมต้องพูดติดอ่างด้วยว่ะ"

"ให้เฟย์ทำไม?"ยังจะถามอีกช่วยรีบๆรับไว้ไม่ได้รึไงเขินโว๊ยย

"เอ่อ...ฉันจะง้อเธอ"

"ง้อเรื่อง?"ยังมาทำไร้เดียงสาอีกโว๊ะ!

"ก็เรื่องที่ทิ้งเธอไว้ร้านไอติมเมื่อวานไงแล้วก็ที่ปล่อยให้เธอกลับบ้านคนเดียวทั้งๆที่ฉันพาไปแท้ๆ"ไอประโยคพวกนี้อยู่ๆมันก็พูดออกมาเองโดยอัติโนมัติเหมือนกับว่าจิตรใต้สำนึกผมมันอยากจะพูดมาตั้งนานแล้ว

"-///-เอ่อ....ถ้าเป็นเรื่องนั้นเฟย์ก็ไม่ได้โกรธพี่หรอก"เชื่อก็โง่ถ้าไม่ได้โกรธแล้วจะไม่พูดไม่จากับผมทำไมแถมยังเย็นชาใส่อีก

"เอาไปเหอะ"ผมยื่นดอกไม้ให้เธอและเฟย์ก็รับไว้มันไม่ได้ใหญ่มากเป็นช่อเล็กๆแต่สวยโอเว่อร์เลยล่ะ

"ขออนุญาติเสิร์ฟครับ"พอเฟย์รับดอกไม้จากผมไม่ถึง1นาทีพนักงานก็เอาอาหารมาเสิร์ฟและผมก็เห็นว่าแต่ล่ะอย่างมันน่ากินมากๆแถมยังเป็นอาหารโปรดของเฟย์อีกไว้ใยฟางนี่เชื่อถือได้จริงๆ

"พี่สั่งตอนไหน?"อยู่ๆเฟย์ก็หันมาถามผมจริงสิตั้งแต่เข้ามาผมยังไม่ได้สั่งอะไรเลยแต่กลับมีพนีกงานมาเสิร์ฟอาหาร

"เอ่อ...ฉันโทรมาสั่งนะกินเถอะ"ผมแก้ตัวน้ำขุ่นๆก่อนจะตักอาหารให้เฟย์แวบนึงผมแอบเห็นยยนั่นหน้าแดงและแดงมากด้วยจนตอนนี้ก็ยังแดงอยู่นี่แสดงว่าสำเร็จสินะแต่อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยขนาดผมผมยังเขิน-///-

"ค...ค่ะ"แล้วเราก็กินกันไปเรื่อยๆจนอิ่มและผมก็ไม่รู้ด้วยว่าจะทำอะไรต่อเพราะไอป๊อปไม่ได้บอกอะไรไว้แต่อยู่ๆก็นักดนตรีถือไวโอลินเดินมายังโต๊ะเราก่อนจะสีเพลงเพลงนึงให้ฟังมันเพราะมากเพราะจนคนที่นั่งตรงข้ามผมเคลิ้มตามและรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าสวยนั้นมันทำให้ผมหลงนี่น้องผมสวยขนาดนี้เลยเหลอะเนี้ย(เพิ่งรู้-*-)แม้จะไม่รู้ว่าชื่อเพลงที่นักดนตรีคนนี้บรรเลงคือเพลงอะไรแต่ถ้าทำให้คนที่นั่งตรงข้ามกับผมยิ้มได้มันก็โอเคมากๆแล้วล่ะ^^

"พี่โทโมะเพราะจัง^^"พอนักดนตรีคนนี้หยุดบบรเลงยัยน้องสาวก็หันมาจับมือผมพร้อมยิ้มให้แล้วยังชมว่าเพลงเพราะอีก

"อื้ม^^"ผมไม่พูดอะไรแค่ยิ้มไปเท่านั้นแล้วนักดนตรีคนนั้นก็เดินหายไปก่อนจะมีเสียงข้อความเข้าในโทรศัพท์ผมใช้มือข้างที่เฟย์ไม่ได้จับกดขึ้นมาดูและไอป๊อปก็ส่งมาว่า 'พาเฟย์ไปที่ระเบียงตรงน้ำพุแล้วบอกความในใจซะ"พอผมอ่านก็ผงะเล็กน้อยความในใจอะไรของมันว่ะแต่ผมก็ลากเฟย์ออกมาก่อนจะชี้ไปที่น้ำพุ

"สวยมั้ย?"ผมเลิ่กคิ้วถามแต่ปฏิกิริยาของคนตรงหน้ามันทำให้ผมรู้ได้ในทันทีว่ามันสวยมากก

"สวยมากกก"

"เฟย์...ฉันมีอะไรจะบอก"

"หือ?"

"ฉันขอโทษเรื่องเมื่อวานนะ...ขอโทษที่ทิ้งเธอไว้คนเดียวขอโทษที่ไม่รับโทรศัพท์ขอโทษที่ทำให้เธอร้องไห้และขอโทษที่ทำเหมือนว่าความหวังดีของเธอมันไร้ค่า...ทั้งๆที่ความจริงแล้วมันมีค่ากับฉันมากและฉันก็ดีใจทุกครั้งที่ลืมตาขึ้นมาคนแรกที่คอยปลอมฉันคือเธอขอบคุณที่อยู่ข้างกันในวันที่ฉันโดนผู้หญิงคนนั้นหักหลังขอบคุณที่ให้ยืมอ้อมกอดนี้ในวันที่ฉันรู้สึกเหงา...แม้มันจะดูน้ำเน่าไปหน่อยแต่ทุกสิ่งที่ฉันทำวันนี้ฉันให้เธอนะ"ผมพูดพลางดึงคนตรงหน้ามากอดแม้เธอจะดูอึ้งๆแถมหน้ายังขึ้นสีระเรื่อแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร....รู้สึกดีจังแฮะ

"ฟ....เฟย์ขอโทษที่งี่เง่านะ...แล้วก็ขอบคุณสำหรับวันนี้"ยัยนั่นพูดอยู่อ้อมกอดผมก่อนที่ผมจะผละเธอออกมาและจัดการประทับริมฝีปากไว้ที่ริมฝีปากเธอก่อนจะละเลียดมันราวกับของหวาน...อื้อม...นี่สินะที่เค้าเรียกว่าความสุขจนเปี่ยมล้นนะ

 

 

 

ร้านที่ว่ามีจริงแต่เพิ่มรูปไม่ได้เพราะแน็ตกากกกถ้าอยากรู้ว่าเป็นร้านยังไงไปหาพี่กูนะ555

ตอนนี้หวานเลี่ยนๆๆๆอ่ะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แต่ไม่รู้จะให้โทโมะง้อเฟย์ยังไง

แต่งไปแต่งมาเลยออกมาเป็นแบบนี้อาจจะไม่สนุกนะแต่ก็ทนอ่านไปหน่อย555

อาจจะมีแค่20ตอนต้นๆนะเรื่องนี้ตอนจบอาจจะมีเสียน้ำตาเพราะ??ดีใจ?หรือเสียใจ?

ไปเดากันเอาเองแต่ตอนหน้าเฟย์talkเหมือนเดิมตอนนี้ให้โทโมะทัิงหน้าเละ55

พูดมากกกพิมพ์เยอะไปล่ะบายๆๆๆถ้าบรรยายมากกว่าพูดก็อย่าว่ากันเน้อ

ถ้าขี้เกียจอ่านให้ปรับปรุ่งบอกเค้าเต็มใจจร้าา

ส่วนเมื่ิวานที่ไม่ได้มาอัพขอโทษพอดีติดเรียนเลยไม่ว่าง

ปล.เม้นตั้ง77ขอบคุณมากกกกรักรีดเดอร์ อิอิ