Jealous...ไม่ใช่อิจฉาแต่ว่ามันรักเธอ

"ฮ่าววว~"ฉันเดินงัวเงียเหมือนคนเพิ่งตื่นเข้ามาในห้องเรียนพลางฟุบหน้ากับโต๊ะเพราะเมื่อคืนเอาแต่คิดเรื่องที่พี่โทโมะพูดจนกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปตี2แล้ว

"เป็นไรเฟย์?"ฟางที่เพิ่งเดินเข้ามาเหมือนกันเอ่ยทักฉันขึ้น

"ง่วงนอนน่ะ"

"แล้วทำไมเมื่อคืนไม่นอนมัวทำอะไรอยู่?"

"คิดถึงเรื่องพี่....เอ๊ย!นอนไม่หลับเฉยๆ"เกือบหลุดบอกยัยฟางไปแล้วว่าที่ไม่ได้หลับได้นอนเพราะเรื่องอะไร

"อ...อ้อ"

"อือๆหลับก่อนนะซิสเข้าแล้วบอกด้วย"พูดจบฉันก็ฟุบหน้ากับโต๊ะต่อเฮ้อ...ใจนึงก็อยากเป็นแฟนกับพี่โทโมะแต่อีกใจก็กลัวยัยป๊อปจะเจ็บเธอจะทำยังไงดีเนี้ยยัยเฟย์เอ๊ย!

 

"เฟย์ๆๆๆ!!ซิสเข้าแล้ว"

"....."

"เฟย์ๆๆ!"

"เสียงดังอะไรธนันต์ธรญ์!"

"เอ่อ...ไม่มีอะไรค่ะซิส"

"แล้วนั่นคนที่ฟุบอยู่นะใคร!!"

"เอ่อ..."

"พรปวีณ์ใช่มั้ย!"

"เอ่อ...เฟย์ตื่นๆๆ"

"พรปวีณ์!!!!!"

"ห....ห๊ะ!?"ได้ยินเหมือนมีคนเรียกเลยลุกขึ้นมาก่อนจะขยี้ตาลวกๆและภาพตรงหน้าทำให้ฉันเกือบตกเก้าอี้!

"วันนี้หลังเลิกเรียนทำความสะอาดตึกให้เรียบร้อยนี่คือบทลงโทษ!!!"ฉันยังไม่เข้าใจเลยว่าอยู่ๆซิสมาทำโทษฉันเรื่องอะไรแต่พอเห็นหน้ายัยฟางก็รู้ทันที

"อ....เอ่อค่ะๆ"อ๊ากกกก!วันนี้มันวันอะไรเนี้ยตอนแรกกะว่าพอเลิกเรียนจะรีบไปนอนที่บ้านแต่ความฝันของฉันก็ต้องพังลงเพราะซิสดันมาเห็นตอนฉันแอบหลับเนี้ยนะให้ตายเถอะ!

"อ่าคือฉันปลุกแกแล้วแกไม่ตื่นเองอ่า"

"ช่างเหอะ:("

 

หลังเลิกเรียน

"เฟย์จะไหวเหลอะตึกทั้งตึกเลยนะ"

"ยังไงก็ต้องไหวอ่ะ"

"ให้ฉันช่วยมั้ย?"

"ไม่เป็นไรๆเดี๋ยวซิสมาเห็นก็โดนทำโทษเพิ่มอีก เอ้อ!แต่ฝากบอกพี่โทโมะด้วยนะว่าให้กลับก่อนเลยเดี๋ยวฉันกลับเอง"

"อ่าโอเคแต่ถ้าไม่ไหวแกโทรบอกฉันดลยนะเดี๋ยวฉันมาช่วยบ้านอยู่แค่นี้เอง"

"โหยไม่ต้องหรอกตึกแค่3ชั้นเองฉันทำแป๊ปเดียวก็เสร็จ"

"อ่าโอเคๆงัเนฉันไปนะ"

"อื้ม^^อย่าลืมบอกพี่โทโมะนะ"

"ค่าาาา"พอยัยฟางไปฉันก็ลงมือกวาดพื้นตั้งแต่ชั้นแรกยันชั้น3แต่พอกวาดมาได้ถึงชั้น2ก็รู้สึกเหมทอนมีคนเดินขึ้นมาเลยหันไปมองและก็พบว่าเป็นพี่โทโมะ!

"พี่โทโมะ!"

"ก็ฉันน่ะสิหรือเธอนึกว่าเป็นใคร?"

"เปล่าสักหน่อยแล้วนี่พี่ยังไม่กลับบ้านอีกเหลอะ?"

"ก็กลับไปแล้วรอบนึงแต่มาอีกเพราะเห็นว่าเด็กแถวนี้โดนทำโทษเรื่องหลับในห้องเรียน"ยัยฟาง!แกบอกพี่โทโมะเรื่องฉันหลับทำมายยยย

"ก็แค่พักสายตา:("

"ยังมาเถียงอีกแล้วนี่ทำถึงไหนแล้ว"

"กวาดขยะถึงชั้น2อยู่เลยเดี๋ยวต้องถูพื้นอีกโอ๊ย!เหนื่อยย"ฉันบ่นไปกวาดไปจะได้รีบๆกลับบ้าน

"มาเดี๋ยวฉันช่วย"อยู่ๆพี่โทโมะก็มาแย่งไม้กวาดไปจากมือฉันแต่ฉันก็ยื้อไว้เพราะไม่อยากให้เค้ามาทำแทน

"ไม่ต้องๆเดี๋ยวเฟย์ทำเองพี่ไปนั่งรอเฉยๆเถอะ"

"กว่าเธอจะทำเสร็จฉันคงคอยจนยามมาไล่ล่ะมั้ง"พอพี่โทโมะพูดประชดฉันเลยเบ้ปากใส่เพราะความจริงที่พี่โทโมะพูดก็เรื่องจริงอ่ะแหละ

"งั้นพี่ก็...."

"เอามานี่เดี๋ยวฉันช่วย"แต่ฉันก็ไม่ยอมเลยยื้อแย่งกับเค้าพักใหญ่พอเริ่มหมดแรงเลยปล่อยไม้กวาดทำให้แรงที่พี่โทโมะดึงมันดึงฉันจนล้มไปทับกับเค้าและกลายเป็นว่าปากเรากำลังชนกัน0_o

"เห้ย!!!"พอเริ่มรู้สึกตัวฉันก็รีบผละออกจากเค้าแต่ไม่รู้ทำไมพี่โทโมะถึงดึงไว้ไม่ยอมให้ลุกโอ๊ย!ถ้าใครมาเห็นเข้าฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะเนี้ยย

"อยากให้เป็นแบบนี้ก็ไม่บอก"

"อ๊ายย!ไอพี่บ้า"พอเค้าปล่อยมือฉีนก็รีบกุลีกุจอลุกจากตัวเค้าให้เร็วที่สุดเขินๆๆๆๆ-//////-

"หึๆๆเอามานี่"แล้วพี่โทโมะก็หยิบไม้กวาดไปกวาดให้จนตอนนี้เสร็จหมดแล้วเหลือแค่ถูพื้นน

"เดี๋ยวพี่ถูชั้น1นะส่วนเฟย์จะถูลั้น2กับ3เอง"ฉันหันไปพูดก่อนจะยื่นไม้ถูพื้นให้เค้าแต่พี่โทโมะก็ไม่ฟังฉันเลยแถมยังบอกอีกว่าให้ฉันไปถูชั้น3อย่างเดียว

"เสร็จแล้ววว!"ฉันตะโกนออกมาเพราะเพิ่งถูชั้นเสร็จส่วนพี่โทโมะก็กำลังถูชัเน2อยู่ฉันเลยลงไปช่วยและเป็นจังหวะที่ซิสขึ้นมาพอดีซวยแล้วไง

"วิศว!!!!!"

"ค...ครับซิส"

"เธอมาทำอะไรเยียร์11"

"เอ่อ..."

"มาช่วยพรปวีณ์ทำความสะอาดตึกใช่มั้ย!"

"ช...ใช่ครับ"

"พี่เค้าไม่เกี่ยวนะคะคือหนูเป็นคนขอร้องให้พี่เค้าช่วยเองถ้ามีอะไรก็มาลงโทษที่หนูเลยค่ะ"ฉันออกโรงปกป้องพี่โทโมะเพราเรื่องนี้เค้าไม่เกี่ยวจริงๆนิ

"ไม่ต้องทั้งนั้นแหละแล้วนี่เสร็จรึยังถ้าเสร็จก็กลับบ้านไปได้แล้วเดี๋ยวยามมาปิดประตูแล้วจะยถ่งพวกเธอนะ"

"เอ่อ...ขอบคุณค่ะ"แล้วซิสก็เดินลงไปข้างล่างส่วนฉันก็เอาไม้ถูพื้นกับไม้กวาดไปเก็บก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเพื่อจะหยิบกระเป๋านักเรียน

"เสร็จยัง?"

"เสร็จแล้วค่ะเสร็จแล้ว"ฉันรีบหยิบกระเป๋าก่อนจะวิ่งออกไปหน้าห้องเพราะพี่โทโมะรออยู่ก่อนแล้ว

"เสร็จแล้วก็ไป"แล้วพวกเราก็เดินลงไปข้างล่างก่อนจะนั่งรถกกลับบ้านแต่ทางที่จะไปมันไม่ใช่ทางไปบ้านน่ะสินี่เค้าจะไปไหนอีกเนี้ยแค่นี้ฉันก็เหนื่อยจะแย่แล้วนะ!

 

สยาเซนเตอร์

"พี่จะไปไหนอีกเนี้ย?"ฉันหันไปถามพี่โทโมะเพราะเห็นเค้าเดินพาฉันเข้ามาในสยามเซน

"พามากินไอติม"

"ไอติม??"หน้าฉันดูอยากกินไอติมขนาดนั้นดลยใช่มั้ย?

"สั่งดิ"พอเห็นว่าเป็นแมกนัมคาเฟย่ฉันก็ไม่รอช้าที่จะสั่งทอปปิ้งต่างๆนาๆจนคนข้างๆออกอาการทำนองว่า'ใครจ่าย'และแน่นอนก็ต้องเป็นพี่โทโมะอยู่แล้ว

"อร่อยยเนอะ"ตอนแรกนคกว่าเค้าจะกินด้วยแต่ไม่เลยเค้ากลับมานั่งดูฉันกินแทน

"ฉันไม่ได้กินจะรู้มั้ยเล่า"

"งั้น...กินป่ะกินของเฟย์ก็ได้"ฉันว่าพลางยื่นไอนิมที่ฉันกัดไปแล้วหลายคำให้พี่โทโมะแต่เคเาก็ไม่รังเกียจแถมยังกัดซ้ำรอยเดิมฉันอีก0////0

"อื้ออร่อยจริงๆด้วย"ว่าแล้วเค้าก็เอามือเช็ดปากแต่เห็นว่ามันเช็ดไม่หมดฉันเลยเอามือของฉันข้างที่มีทิชชู่ไปเช็ดให้เค้า

"อ๊ะ!มันเลอะนะ"ฉันว่าพลางเช็ดไอติมที่เลอะอยู่ข้างริมฝีปากเค้าให้

"คิดไรกับฉันป่ะเนี้ย"

"บ...บ้า-////-เช็ดเองเลยไป"ว่าจบฉันก็ยัดทิชชูใส่มือเค้าก่อนจะนั่งกินไอติมอย่างสบายใจแต่ก็ได้ไม่นานเพราะสายตาดันเหลือยไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเข้าซะก่อน...

"มองอะไร??"พอเห็นว่าดค้ากำลังจะหันไปฉันเลยจัดการจับหน้าเค้าให้หันมามองหน้าฉันแทน

"เอ่อ...ไม่มีอะไรเฟย์อิ่มแล้วไปกันเหอะ"ฉันว่าพลางดึงมือพี่โทโมะแต่เค้าก็ยื้อไว้แถมยังพยายามจะหันหน้าไปมองให้ได้อีกโอ๊ย!อยากให้ตัวเองรื้อฟื้นความทรงจำรึไง!

"มีอะไรยังกินไม่หมดเลยฉันออกตังค์กินให้หมดเดี๋ยวนี้เลยเร็ว"พอเห็นว่าเค้าไม่มีทีท่าว่ายะลุกฉันเลยจัดการกินให้เร็วที่สุดเพราะกลัวว่าผู้หญิงที่นั่งโต๊ะนั้นจะเห็นพี่โทโมะซะก่อน

"ไปเหอะกินหมดแล้ว"พอกินเสร็จฉันก็จะลุกขึ้นแต่พี่โทโมะก็เอามือมาปาดที่ปากฉันจนฉันสะดุ้งเผลอร้องออกมา

"พี่โทโมะ!"

"ว่าแต่ฉันดูตัวเองกินซะก่อนอย่างกับเด็กๆ"และนั้นแหละทำให้แจมหันมามองและพอยัยนั่นเห็นว่าเป็นพี่โทโมะก็รีบพุ่งมาทางนี้ทันที

"พี่โทโมะ!"

"จ...แจม!"พอพี่โทโมะเห็นแจมก็รีบเอามือออกจากปากฉันทันทีแม้แต่มือที่ตอนแรกเค้าจับไว้ก็รีบปล่อยออกจนฉันเองก็ยังไม่เข้าใจว่าเค้าทำแบบนี้ทำไม?

"พี่โทโมะกลับมาหาแจมเถอะนะคะแจมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่แจมคิดถึงพี่ทุกวันตั้งแต่ที่เราจบกันไป"

"มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว"

"เพราะยัยนี่ใช่มั้ยพี่ถึงทิ้งแจมไปวันนั้นแจมขอโทษแจมรู้แล้วว่าพี่คือคนที่แจมรักที่สุดพี่อย่าทิ้งแจมไปนะคะ"ว่าจบแจมก็เอามือพี่โทโมะมาจับก่อนจะพูดต่างๆนาๆจนฉันก็เริ่มรู้สึกถึงความอ่อนแอของคนที่นั่งข้างๆ

"พี่โทโมะอย่าใจอ่อนนะ"ฉันรีบกระซิบบอกเค้าก่อนที่มันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก

"ฉันว่าเราจบกันตั้งแต่วันนั้นแล้วนะ"พูดจบพี่โทโมะก็เดินออกจากร้านไปส่วนฉันก็ได้แต่วิ่งตามไปแต่เพราะเค้าเดินเร็วมากฉันเลยมองไม่เห็นเค้าโทรไปก็ไม่รับเลยตัดสินใจไปนั่งรอที่ร้านเดิมดีกว่า

2ชั่วโมงผ่านไป

"เฮ้อ....อยู่ไหนน่ะ"ฉันนั่งรอมาเกือบจะ2ชั่วโมงแล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าพี่โทโมะจะมาเลยลองโทรไปหาอีกครั้งแต่ก็เหมือนเดิมคือไม่รับหรือว่าจะกลับบ้านไปแล้วแต่ถ้าเป็นงั้นจริงเค้าก็คงไม่ทิ้งฉันไปหรอก

ยังเป็นดอกไม้ของเธออยู่รึเปล่าบอกกันสักหน่อย~

"ฮโหลค่ะ"พอเห็นว่าเป็นโทรศัพท์ที่บ้านโทรมาฉันก็รีบรับทันที

(คุณเฟย์อยู่ไหนค่ะทำไมไม่กลับมากับคุณโทโมะ)พอพี่มดพูดถึงพี่โทโมะฉันก็รู้ทันทีว่าเค้ากลับบ้านไปแล้วอย่าบอกนะว่าเค้าลืมไปแล้วจริงๆว่ามากับฉันหึ!พอเจอแจมอะไรๆก็ไม่เหมือนเดิม

"อ้อ...เฟย์มาซื้อของนิดหน่อยนะคะเดี๋ยวก็กลับแล้วงั้นแค่นี้นะคะ"ฉันกดตัดสายไปก่อนจะเดินออกมาจากร้านและเรียกแท็กซี่กลับบ้านแต่พอก้าวรถจอดเทียบหน้าบ้านน้ำตาที่กลั้นไว้ตั้งแต่แรกก็ไหลไม่หยุดนี่สินะที่เค้าเรียกว่า'อ่อนแอเรื่องความรัก'มันเป็นยังไงขอบคุณที่พี่ทำให้เฟย์รู้ว่าความรักที่เฟย์มีต่อพี่มันจะหมดค่าก็ต่อเมื่อพี่ได้เจอกับผู้หญิงคนนั้นเฟย์เข้าใจแล้ว...ขอบคุณจริงๆความเจ็บนี้เฟย์จะจำมันเอาไว้และไม่ไปหลงกับอะไรโง่ๆที่มันก็เป็นเพียงแค่ฝันกลางวัน...