Buddy Boo! บัดดี้ดริ้งค์ บัดดี้เลิฟ!
8.5
fafilmfim
แชร์นิยายฟิคชั่น
8)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ไปไหนครับ?”
“ไปคอนโดคุณพิชชี่น่ะค่ะ” หญิงสาวบอกก่อนเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
“คอนโดคุณพิช แสดงว่าคุณนี่รวยมากนะครับ ถึงมีเงินจองห้องแพงๆแบบนั้น”
“…” หญิงสาวไม่ตอบได้แต่ยิ้มให้คนขับอย่างสุภาพและนั่งเงียบไปตลอดทาง
--------------------------------------------------
“โอ๊ย ปวดหัวชะมัดเลยแฮะ” ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาเจอหญิงสาวที่อยู่นอนอยู่ข้างตน แต่เธอคนนี้ไม่ใช่ ‘ฟาง’
“พี่ป๊อปตื่นแล้วหรอคะ?”
“เกล?”
“คะ?”
“กลับไปก่อน…”
“เอ่อ ค่ะ” หญิงสาวรีบเข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับไปทันที
ปังๆๆๆๆ! ชายหนุ่มเคาะประตูห้องนอนหญิงสาวอย่างเสียใจ เมื่อคืนเขาทำอะไรไว้บ้างนะ
“ฟาง ยัยบ้า ยัยเตี้ย ยัย..โอ๊ย อยู่หรือเปล่าน่ะ!?” ชายหนุ่มแทบสติแตกเมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องแล้วข้าวของ
ทุกอย่างก็ถูกเก็บซะเรียบร้อย ของใช้ส่วนตัวของหญิงสาวหายไป…
“ฟาง! ฟาง” ชายหนุ่มทรุดตัวลงเมื่อเห็นโน้ตแผ่นนั้น น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาเป็นสาย…
“ฉันขอโทษ…”
ชายหนุ่มใช้เวลาชีวิตช่วงนั้นอย่างเหนื่อยหน่าย สิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจหายไป… นึกย้อนไปถึงเรื่องที่ผ่านๆมา
.
.
“คุณภาณุ กินข้าวได้แล้วนะ ฟางทำเองด้วย”
“ฉันจะกินได้ไหมเนี่ย?”
“โห ได้สิคะ ลองชิมดูก่อนนะ นะๆๆ”
‘ทำไมไม่กลับมาทำอะไรให้ฉันกินฮะ วันนั้น..วันสุดท้ายเธอเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรือไง ว่าถ้าฉันหิวให้ฉันเรียกเธอ
น่ะ…’
“ท่าทางไอ่ป๊อปอาการหนักว่ะ” เพื่อนของชายหนุ่มทั้ง 2 คนพูดอย่างหนักใจ…
.
.
“คุณพิช นี่แฟนคุณพิชหรอคะ?” พนักงานสาวบางคนถามพิชชี่ขึ้นเมื่อเห็นเขาชอบไปอยู่กับฟางบ่อยๆ
“อ๋อ เอ่อ…”
“ไม่ใช่ค่ะ มาช่วยงานชั่วคราวค่ะ” หญิงสาวบอกอย่างสุภาพ
“ครับ..ตามนั้น”
“เหมือนฉันเคยเห็นคุณฟางเข้าออกๆบ้านคุณภาณุบ่อยๆนะคะ?”
“ภาณุหรอ?” พิชชี่พูดเสียงเรียบกอดเดินถอยออกมาทันที
“เอ่อ..ค่ะ คือตอนนั้นก็ไปช่วยทำงานที่บ้านเขาน่ะค่ะ”
“น่าอิจฉาจังนะคะ ทั้งได้ใกล้ชิดกับคุณภาณุ แล้วยังสนิทกับคุณพิชชี่อีก”
“ไม่หรอกค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวได้แต่ยิ้มเศร้าให้กับพวกเธอ ทำไมกัน ชื่อชายคนนั้นยังต้องตามมา
หลอกหลอนเธอตลอดเลย
‘น่าตลกนะ แค่ชื่อเขาคนนั้นยังทำให้ฉันหวั่นไหวได้ขนาดนี้…’
หญิงสาวเดินออกมาเงียบๆ
ตกอยู่ในโลกส่วนตัวสักพักและก็ต้องสะดุ้งขึ้นเมื่อเพื่อนชายคนสนิทของเธอมาจับข้อมือเธอไว้
“จะไปไหนฟาง ห้องทำงานพิชอยู่ตรงนี้ต่างหาก”
“อ่ะ อ๋อๆ โทษที ฉันมึนๆนิดหน่อยน่ะ”
“เป็นไรมากหรือเปล่า?”
“…เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรหรอก สบายมาก” หญิงสาวยิ้มโกหก
“…พิชถามอะไรฟางหน่อยได้ไหม?”
“หืม?”
“ฟาง…เคยไปอยู่บ้าน ไอ่…คุณภาณุด้วยหรอ?” พิชชี่ถามด้วยสีหน้าจริงจัง แวบนึงสายตาเค้าเปลี่ยนไปเป็น
เคียดแค้นก่อนจะสลัดสายตาที่ดูโหดร้ายนั้นออกแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“เอ่อ..อื้ม ใช่”
“ทำไมฟางไม่บอกพิช?”
“ก็…พิชไม่ได้ถามฟาง” หญิงสาวตอบอย่างงงๆ ทำไมเธอต้องเอาเรื่องส่วนตัวเธอมาบอกด้วย ถึงจะสนิทกันยังไงก็
เถอะ แต่ยังไงๆเธอก็ไม่กล้าจะไว้ใจใครอยู่ดี แต่ทำไมกับคุณภาณุ…เธอถึงกล้าไปอยู่บ้านด้วยนะ…
“…พิชหวงฟางนะรู้ไหม”
“…?”
“ฟางชอบไอ่ภาณุใช่ไหม?”
“…” หญิงสาวขมวดคิ้วแน่น
“ใช่ไหมฟาง?”
“ทำไมต้องมาเรียกคุณภาณุว่าไอ่ภาณุด้วย?” ฟางถามเสียงแข็ง
“ฟางชอบมันจริงๆสินะ หึ!”
พิชชี่ดันฟางเข้าห้องทำงานและ ผลักหญิงสาวให้นอนราบบนโซฟารับแขกก่อนลงไปทาบทับไว้
“พิชชี่ นายปล่อยฉันนะ ฮึก” หญิงสาวที่รู้สึกถึงความน่ากลัวของคนตรงหน้าพยายามดิ้นสุดชีวิต
“ไม่ปล่อย! ถ้าพิชไม่ได้ฟาง คนอื่นก็ไม่ต้องได้ ใครก็ไม่ต้องเอา! ฟางต้องเป็นของพิช!” ชายหนุ่มพูดและเริ่มซุก
ไซร้คอขาวที่ไม่เคยผ่านการใช้งานใดๆมาก่อนอย่างสนุกสนาน
“ไม่นะพิช ฉันเป็นเพื่อนนายนะ ปล่อย!”
“เพื่อนมันก็แค่คำจำกัดความเท่านั้นแหละฟาง! ถ้าฉันได้เธอต่อไปไอ่คำว่าเพื่อนบ้าๆที่เธอใช้มากำหนดฉันกับเธอ
มันก็จะเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น” ชายหนุ่มเริ่มปลดชุดทำงานเรียบร้อยของหญิงสาวออกทีละนิด
“ปล่อยฉันไปเถอะ ฮือ…”
“ไม่!”
“คะใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ ฮึก ใครก็ได้…” หญิงสาวร้องขอความช่วยเหลือด้วยแรงเฮือกสุดท้ายก่อนจะเริ่มยอมแพ้
และยอมรับกับโชคชะตา
“ฟาง? นั่นฟางหรอ?” เสียงชายหนุ่มคุ้นหูคนเดิมที่เธอคิดถึงเขามากถึงมากที่สุด ดังขึ้นหน้าห้องทำงาน
ปัง! ป๊อปปี้ผลักประตูเข้ามาอย่างไม่เกรงใจ เจอกับพิชชี่และฟางในสภาพเกือบเปลือย หญิงสาวที่นอนราบ
พร้อมคราบน้ำตา กับพิชชี่ที่หน้าแสดงถึงความชั่วร้ายออกมามากมาย
“ไอ่ภาณุ!”
“คุณภาณุหรอ?” หญิงสาวตาปรือ แต่ยังพอมีสติอยู่บ้าง และแล้วทุกอย่างก็มืดลงไป…
6เม้นอัพ เจอกันจ้ะ :)
WNF
{ fyflmnj :D
“ไปคอนโดคุณพิชชี่น่ะค่ะ” หญิงสาวบอกก่อนเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
“คอนโดคุณพิช แสดงว่าคุณนี่รวยมากนะครับ ถึงมีเงินจองห้องแพงๆแบบนั้น”
“…” หญิงสาวไม่ตอบได้แต่ยิ้มให้คนขับอย่างสุภาพและนั่งเงียบไปตลอดทาง
--------------------------------------------------
“โอ๊ย ปวดหัวชะมัดเลยแฮะ” ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาเจอหญิงสาวที่อยู่นอนอยู่ข้างตน แต่เธอคนนี้ไม่ใช่ ‘ฟาง’
“พี่ป๊อปตื่นแล้วหรอคะ?”
“เกล?”
“คะ?”
“กลับไปก่อน…”
“เอ่อ ค่ะ” หญิงสาวรีบเข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับไปทันที
ปังๆๆๆๆ! ชายหนุ่มเคาะประตูห้องนอนหญิงสาวอย่างเสียใจ เมื่อคืนเขาทำอะไรไว้บ้างนะ
“ฟาง ยัยบ้า ยัยเตี้ย ยัย..โอ๊ย อยู่หรือเปล่าน่ะ!?” ชายหนุ่มแทบสติแตกเมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องแล้วข้าวของ
ทุกอย่างก็ถูกเก็บซะเรียบร้อย ของใช้ส่วนตัวของหญิงสาวหายไป…
“ฟาง! ฟาง” ชายหนุ่มทรุดตัวลงเมื่อเห็นโน้ตแผ่นนั้น น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาเป็นสาย…
“ฉันขอโทษ…”
ชายหนุ่มใช้เวลาชีวิตช่วงนั้นอย่างเหนื่อยหน่าย สิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจหายไป… นึกย้อนไปถึงเรื่องที่ผ่านๆมา
.
.
“คุณภาณุ กินข้าวได้แล้วนะ ฟางทำเองด้วย”
“ฉันจะกินได้ไหมเนี่ย?”
“โห ได้สิคะ ลองชิมดูก่อนนะ นะๆๆ”
‘ทำไมไม่กลับมาทำอะไรให้ฉันกินฮะ วันนั้น..วันสุดท้ายเธอเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรือไง ว่าถ้าฉันหิวให้ฉันเรียกเธอ
น่ะ…’
“ท่าทางไอ่ป๊อปอาการหนักว่ะ” เพื่อนของชายหนุ่มทั้ง 2 คนพูดอย่างหนักใจ…
.
.
“คุณพิช นี่แฟนคุณพิชหรอคะ?” พนักงานสาวบางคนถามพิชชี่ขึ้นเมื่อเห็นเขาชอบไปอยู่กับฟางบ่อยๆ
“อ๋อ เอ่อ…”
“ไม่ใช่ค่ะ มาช่วยงานชั่วคราวค่ะ” หญิงสาวบอกอย่างสุภาพ
“ครับ..ตามนั้น”
“เหมือนฉันเคยเห็นคุณฟางเข้าออกๆบ้านคุณภาณุบ่อยๆนะคะ?”
“ภาณุหรอ?” พิชชี่พูดเสียงเรียบกอดเดินถอยออกมาทันที
“เอ่อ..ค่ะ คือตอนนั้นก็ไปช่วยทำงานที่บ้านเขาน่ะค่ะ”
“น่าอิจฉาจังนะคะ ทั้งได้ใกล้ชิดกับคุณภาณุ แล้วยังสนิทกับคุณพิชชี่อีก”
“ไม่หรอกค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวได้แต่ยิ้มเศร้าให้กับพวกเธอ ทำไมกัน ชื่อชายคนนั้นยังต้องตามมา
หลอกหลอนเธอตลอดเลย
‘น่าตลกนะ แค่ชื่อเขาคนนั้นยังทำให้ฉันหวั่นไหวได้ขนาดนี้…’
หญิงสาวเดินออกมาเงียบๆ
ตกอยู่ในโลกส่วนตัวสักพักและก็ต้องสะดุ้งขึ้นเมื่อเพื่อนชายคนสนิทของเธอมาจับข้อมือเธอไว้
“จะไปไหนฟาง ห้องทำงานพิชอยู่ตรงนี้ต่างหาก”
“อ่ะ อ๋อๆ โทษที ฉันมึนๆนิดหน่อยน่ะ”
“เป็นไรมากหรือเปล่า?”
“…เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรหรอก สบายมาก” หญิงสาวยิ้มโกหก
“…พิชถามอะไรฟางหน่อยได้ไหม?”
“หืม?”
“ฟาง…เคยไปอยู่บ้าน ไอ่…คุณภาณุด้วยหรอ?” พิชชี่ถามด้วยสีหน้าจริงจัง แวบนึงสายตาเค้าเปลี่ยนไปเป็น
เคียดแค้นก่อนจะสลัดสายตาที่ดูโหดร้ายนั้นออกแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“เอ่อ..อื้ม ใช่”
“ทำไมฟางไม่บอกพิช?”
“ก็…พิชไม่ได้ถามฟาง” หญิงสาวตอบอย่างงงๆ ทำไมเธอต้องเอาเรื่องส่วนตัวเธอมาบอกด้วย ถึงจะสนิทกันยังไงก็
เถอะ แต่ยังไงๆเธอก็ไม่กล้าจะไว้ใจใครอยู่ดี แต่ทำไมกับคุณภาณุ…เธอถึงกล้าไปอยู่บ้านด้วยนะ…
“…พิชหวงฟางนะรู้ไหม”
“…?”
“ฟางชอบไอ่ภาณุใช่ไหม?”
“…” หญิงสาวขมวดคิ้วแน่น
“ใช่ไหมฟาง?”
“ทำไมต้องมาเรียกคุณภาณุว่าไอ่ภาณุด้วย?” ฟางถามเสียงแข็ง
“ฟางชอบมันจริงๆสินะ หึ!”
พิชชี่ดันฟางเข้าห้องทำงานและ ผลักหญิงสาวให้นอนราบบนโซฟารับแขกก่อนลงไปทาบทับไว้
“พิชชี่ นายปล่อยฉันนะ ฮึก” หญิงสาวที่รู้สึกถึงความน่ากลัวของคนตรงหน้าพยายามดิ้นสุดชีวิต
“ไม่ปล่อย! ถ้าพิชไม่ได้ฟาง คนอื่นก็ไม่ต้องได้ ใครก็ไม่ต้องเอา! ฟางต้องเป็นของพิช!” ชายหนุ่มพูดและเริ่มซุก
ไซร้คอขาวที่ไม่เคยผ่านการใช้งานใดๆมาก่อนอย่างสนุกสนาน
“ไม่นะพิช ฉันเป็นเพื่อนนายนะ ปล่อย!”
“เพื่อนมันก็แค่คำจำกัดความเท่านั้นแหละฟาง! ถ้าฉันได้เธอต่อไปไอ่คำว่าเพื่อนบ้าๆที่เธอใช้มากำหนดฉันกับเธอ
มันก็จะเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น” ชายหนุ่มเริ่มปลดชุดทำงานเรียบร้อยของหญิงสาวออกทีละนิด
“ปล่อยฉันไปเถอะ ฮือ…”
“ไม่!”
“คะใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ ฮึก ใครก็ได้…” หญิงสาวร้องขอความช่วยเหลือด้วยแรงเฮือกสุดท้ายก่อนจะเริ่มยอมแพ้
และยอมรับกับโชคชะตา
“ฟาง? นั่นฟางหรอ?” เสียงชายหนุ่มคุ้นหูคนเดิมที่เธอคิดถึงเขามากถึงมากที่สุด ดังขึ้นหน้าห้องทำงาน
ปัง! ป๊อปปี้ผลักประตูเข้ามาอย่างไม่เกรงใจ เจอกับพิชชี่และฟางในสภาพเกือบเปลือย หญิงสาวที่นอนราบ
พร้อมคราบน้ำตา กับพิชชี่ที่หน้าแสดงถึงความชั่วร้ายออกมามากมาย
“ไอ่ภาณุ!”
“คุณภาณุหรอ?” หญิงสาวตาปรือ แต่ยังพอมีสติอยู่บ้าง และแล้วทุกอย่างก็มืดลงไป…
6เม้นอัพ เจอกันจ้ะ :)
WNF
{ fyflmnj :D
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
