Buddy Boo! บัดดี้ดริ้งค์ บัดดี้เลิฟ!

“ปะป๊อปปี้? ออกมาทำไมดึกๆ?” ฟางถามทั้งๆที่ยังอยู่ในชุดนอน
 
“ป๊อปต้องถามฟางต่างหากว่าออกมาทำอะไร รู้ไหมคนเขาเป็นห่วงกันทั้งบ้าน!” ป๊อปปี้เสียงดังใส่
 
 
 
 
 
------------------------------------------------
 
 
 
 
 
“ฟางออกมาซื้อไฟฉายกับเทียน…” ฟางพูดเสียงแผ่ว
 
“บอกแล้วใช่ไหมห้ามไปไหนมาไหนคนเดียว! ทำไมไม่บอกจะได้พาไปซื้อ”
 
“ป๊อปทำงานเหนื่อยแล้วนี่ จะปลุกพี่กี้ไปด้วยก็เกรงใจ”
 
“ทำไม เฮ้อ…ทำไมดื้ออย่างนี้นะเรา?” ป๊อปปี้เสียงเบาลงไปก่อนมองมาด้วยสายตาเป็นห่วง
 
“ฟางขอโทษ…”
 
“กลับบ้านกันเถอะ ไฟติดแล้ว ป๊อปรู้นะฟางไม่ชอบไฟดับ”
 
“…ใช่ ฟางไม่ชอบ”
 
“งั้นทีหลังไฟดับก็ไม่ต้องกลัวรู้ป่าว ไฟดับก็กอดป๊อปไว้แน่นๆเลย” ป๊อปปี้พูดก่อนจูงมือฟางกลับบ้าน
 
 
 
.
.
.
 
“แม่ๆๆ นั่นฟางมาแล้ว” พี่กี้พูดเมื่อเห็นป๊อปปี้กับฟางเดินเข้าบ้าน
 
“ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่าลูก?” แม่ป๊อปปี้ถามอย่างเป็นห่วง
 
“เปล่าค่ะ ฟะฟางขอโทษนะคะ แต่ฟางไปซื้อไปฉายกับเทียนมาค่ะ…” ฟางบอกพร้อมรับผิดสุดๆ
 
“อย่าไปไหนมาไหนคนเดียว ดึกๆดื่นๆแบบนี้นะลูก” แม่ป๊อปปี้พูดพร้อมนั่งลงข้างๆ
 
“ฟางขอโทษนะคะ” ฟางบอกหน้าจ๋อยก่อนที่ทุกคนจะย้ายกันขึ้นไปนอน ยกเว้นสองคนนี้เท่านั้น
 
 
 
 
.
.
 
 
“ป๊อปบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้เดินไปไหนมาไหนคนเดียว” ป๊อปปี้ที่หงุดหงิดจากการทำงานพาลมาที่ฟางด้วยอีกคน
 
“ฟางรู้แล้ว ป๊อปจะย้ำฟางทำไมนักหนา” ฟางบอกก่อนค่อยๆหันหน้ามามองป๊อปปี้
 
“รู้แล้วทำๆไมฮะ?” ป๊อปปี้ทิ้งตัวลงก่อนดึงฟางให้ลงมานอนด้วย
 
“ป๊อป! เบาๆได้ไหม เดี๋ยวลูกก็เป็นอะไรหรอก…” ฟางพูดเสียงเบาพรางลูบท้องด้วยความอ่อนโยน
 
“ถ้าฟางยังห่วงตัวเองไม่ได้ ฟางก็อย่ามาห่วงคนอื่นเลย”
 
“แล้วจะชวนทะเลาะทำไมล่ะ?” ฟางถามเสียงดังก่อนฟึดฟัดหันหน้าหนีทันที
 
“ไม่ได้ทะเลาะ แค่บอกให้ฟัง”
 
“รู้แล้ว รู้แล้ว ฟางรู้ ฟางผิดไปแล้ว ฟางขอโทษ แบบนี้ป๊อปพอใจหรือยัง?” ฟางถามอย่างน้อยใจ
 
“เห้อ… ป๊อปก็ขอโทษที่ลืมนึกไปว่าฟางไม่ชอบไฟดับ แต่อย่าทำแบบนี้อีกนะรู้ไหม?”
 
“รู้…นอนเถอะ ป๊อปเหนื่อย ฟางก็เหนื่อย” ฟางพูดเสียงเบาก่อนหลับไปในที่สุด
 
 
 
 
 
 
 
 
‘อย่าทำให้เป็นห่วงอีกนะ’ ป๊อปปี้นึกในใจพรางมองแผ่นหลังของคนตรงหน้าก่อนหลับไปตามๆกัน
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก ปล่อยฉันนะกวิน!” เสียงฟางโวยวายดังขึ้นปลุกให้คนอีกคนตื่นได้ไม่ยาก
 
 
 
 
 
 
 
นี่เขาอยู่ที่ไหน? เขานอนอยู่บนที่นอนไม่ใช่หรือ? แต่ทำไม…ที่นี่มันห้องในบริษัทที่เลิกใช้ไปแล้วนี่?
 
‘นี่มันชุดทำงานวันที่พาฟางเข้าบริษัทนี่?’ ป๊อปปี้คิดอย่างงๆก่อนค่อยๆลืมตาขึ้นพบว่าตนเองโดนมัดอยู่กับขาโต๊ะ
 
 
 
 
 
 
“ฟาง!” ป๊อปปี้ตะโกนลั่นเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
 
 
 
 
 
ผู้หญิงที่เขารักที่สุด ใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากสั่นระริกเพราะความกลัว แววตาบ่งบอกถึงความขยะแขยงของผู้ชายอีกคนตรงหน้า และชุดที่เธอใส่เข้าบริษัทวันนั้น… แปลว่าเรื่องทั้งหมด ที่ไฟดับหรือเรื่องที่ฟางท้องได้สามเดือน…เขาแค่ฝันไป?
 
 
 
 
 
“ฮือออ ป๊อปปี้…”
 
“ไอ้กวิน!” ป๊อปปี้เรียกชื่อกวินอย่างโกรธจัด
 
“โอ้ ตื่นแล้วหรอ?” กวินถามอย่างกวนประสาทก่อนดึงฟางให้ไปนั่งลงบนโซฟากว้างตรงข้ามกับป๊อปปี้พอดี
 
“ปล่อยฟาง!” ป๊อปปี้ตะโกนอย่างบ้าเลือด
 
“หึๆๆ” กวินหัวเราะชอบใจก่อนจับผมฟางมาหอม
 
“ไอ้กวิน!” ป๊อปปี้เรียกเสียงดัง
 
“พิชชี่ ยูจะเอายังไงกับมัน” กวินผลักฟางไปหากวินที่ยืนอยู่ไม่ไกลทันที
 
“ขอร้องล่ะ พวกนายปล่อยฉันกับป๊อปไปเถอะ” ฟางขอร้องแกมบังคับ มีแต่เขาและเธอต้องเจ็บตัวเปล่าๆ
 
“จะกลับง่ายๆได้ยังไง พวกไออุตส่าห์มาหา” กวินพูดขึ้นก่อนดึงฟางกลับมานั่งที่เดิม
 
“…” ทั้งป๊อปปี้และพิชชี่ต่างเงียบ
 
“ไอ่พิช ยูน่ะช้า ยูไม่เอาไอเอานะเฮ้ย” กวินพูดก่อนโน้มหน้าฟางให้เข้าใกล้ตัวเองเรื่อยๆ
 
“กวิน…ฮึก” ฟางได้แต่ผลักให้ห่างออก แต่…ก็ทำไม่ได้
 
“โธ่เว้ย!” ป๊อปปี้ดิ้นพร่านๆกับการกระทำตรงหน้าที่เขาสาบานได้เลยว่าถ้าเขาไม่ได้โดนมัดอยู่ กวินตายคามือเขา
แน่ๆ
 
“อืมห์ หวาน…น่าอร่อย” กวินพูดหลังจากที่ผละจูบออก
 
“ฮือ…” ฟางปาดน้ำตาอย่างรังเกียจ
 
“ฟาง…” ป๊อปปี้ที่เห็นดังนั้นก็ทรมานไม่น้อยไปกว่าฟางเลย
 
 
 
 
 
 
 
ผลั่ก!
 
“กวิน!!” ฟางร้องอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆกวินก็เปลี่ยนมือไปจัดการกับป๊อปปี้แทน
 
“ไอล่ะอิจฉายูจริงๆ รักกันได้ขนาดนี้” กวินพูดก่อนใส่อีกหลายหมัดเข้าไปหลายจุด
 
“ฮือออ นายอย่าทำป๊อปเลยนะฉันขอร้อง ฮึก ปล่อยป๊อปไปเถอะ!” ฟางพูดเสียงดัง
 
“ฟาง…” เสียงของป๊อปปี้เริ่มแผ่วลงทันทีเมื่อโดนอัดเข้าไปหลายทีเหมือนกัน
 
“ไอไม่โง่ปล่อยมันไปหรอก ถ้าไอปล่อยมันก็ต้องมาตามฆ่าไอที่ทำอะไรไม่ดีกับเมียมันไว้!” กวินพูดอย่างเจ้าเล่ห์
 
“แกหมายความว่าไง?” ป๊อปปี้ถามขึ้น
 
“ก็แบบนี้ไง” กวินพูดก่อนกลับมากระชากเสื้อฟางออก โผล่พ้นให้เห็นชั้นในสีหวานล่อน้ำลายเสือได้เป็นแถวๆ
 
“ไอ้กวิน!” ป๊อปปี้ขึ้นเสียงหนัก ดูเหมือนการกระทำจะล้ำเส้นเกินไปทุกทีๆ
 
“อย่านะ ฮึก” ฟางสะอื้นก่อนรีบวิ่งไปตรงจุดที่ป๊อปปี้โดนมัดอยู่ทันที
 
“ฟาง…”
 
“ป๊อป…ฮึก ป๊อป..” ฟางเรียกชื่อป๊อปปี้พร้อมกอดคนตรงหน้าทันที
 
“ฟาง…ฟางต้องไม่เป็นอะไร” ป๊อปปี้พูดเสียงสั่น
 
“มานี่!” กวินตะโกนเสียงดังก่อนกระชากมือฟางกลับไปทันที
 
“โอ๊ย!” ฟางร้องเสียงหลง จากนั้นกวินก็จัดแจงถอดเสื้อสูทตัวเองออกก่อนก้มลงซุกไซร้สูดดมความหอมจากคอ
หญิงสาวที่ไม่ว่าใครๆได้ลองสัมผัสสักครั้งจะต้องติดใจแน่นอน
 
“ไอ้กวิน! โธ่เว้ย!” ป๊อปปี้กระแทกตัวอย่างหงุดหงิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้…
 
“ฮ่าๆ ไอรู้แล้วล่ะทำไมยูถึงติดใจฟางนัก” กวินพูดยั่วป๊อปปี้ก่อนเริ่มถอดชุดฟางและตนออกจนไม่เหลืออะไรและ
ไล่พิชชี่ให้ออกไปข้างนอก
 
“พี่กวิน พิชว่ามันจะเกินไปแล้วนะ” พิชชี่พูดห้าม
 
“อย่ามาสั่ง!” กวินยื่นคำขาด พิชชี่ต้องจำใจออกไปในที่สุด
 
“ฮือออออ กวิน…” ฟางร้องไห้โฮก่อนปล่อยให้กวินที่กระทำชั่วร้ายทำต่อไปจนเสร็จ ต่อหน้าป๊อปปี้ชายคนที่เธอรัก…
 
“อ่าห์…” กวินร้องก่อนจะจัดการใส่เสื้อผ้าของตนพรางโยนเสื้อผ้าของฟางมาให้ฟาง
 
“…” ป๊อปปี้ได้แต่นั่งก้มหน้าอย่างเจ็บใจทำได้แค่หลับตาไม่รับรู้ภาพตรงหน้า
 
“ชักติดใจแล้วสิ” กวินก้มลงมาพูดใกล้ๆหูของป๊อปปี้ก่อนหัวเราะอย่างสะใจและออกไปในที่สุด…
 
 
 
 
 
เมื่อกวินออกไปทั้งห้องก็กลับมาสู่ความเงียบอีกครั้ง
 
 
 
“ฮึก ป๊อป ฟาง…ขะขอโทษ” ฟางร้องไห้โฮก่อนรีบแก้เชือกที่มัดอยู่และป๊อปปี้ทันที
 
“ป๊อปเจ็บ…” ป๊อปปี้พูดพร้อมน้ำตาคลอ
 
“ฟางก็เจ็บ ฮึก ฟาง ฮือออ” ฟางร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อเห็นท่าทีเย็นชาของป๊อปปี้
 
“รู้ไหมฉันรู้สึกยังไง…” สรรพนามที่ป๊อปปี้ใช้เริ่มเปลี่ยนไป
 
“…”
 
“ขยะแขยง” ป๊อปปี้พูดเพราะอารมณ์โกรธก่อนสะบัดฟางออกจากตัวทันที
 
“ป๊อป ขอร้อง! อย่าไปจากฟาง… ป๊อป!” ฟางวิ่งไปกระชากมือป๊อปปี้ไว้ แต่ป๊อปปี้ยังคงหน้านิ่งไว้เหมือนเดิม…
 
“เรื่องนี้ฉันจะไม่เอาไปบอกใคร ฉันกับเธอจะอยู่ด้วยกันปกติ แต่…ความรู้สึกที่ฉันและเธอสะสมด้วยกันมาตลอด
หลายๆปีคงจะจบไปแค่นี้” ป๊อปปี้พูดพรางมองด้วยสายตาเหยียดหยาม
 
“ปะป๊อป…แล้วลูก…ของเราล่ะ?” ฟางถามเสียงสั่น
 
“ลูกของฉัน ไม่ใช่ลูกของเรา” ป๊อปปี้พูดก่อนเดินออกไปจากห้อง
 
“…ฟางผิดอะไร?” ฟางพูดออกมาเบาๆอย่างหมดเรี่ยวแรงก่อนค่อยๆเดินลงมาที่ชั้นจอดรถ
 
 
 
 
 
.
.
.
 
 
“สวัสดีครับ คุณฟาง” ยามเฝ้ารถยกมือเคารพเช่นทุกวัน
 
“สวัสดีค่ะ พี่ยามคะ ป๊อปเอ้ย คุณภาณุกลับไปแล้วหรอคะ?” ฟางที่มองไปไม่เห็นรถของป๊อปปี้ถามขึ้น
 
“ครับ ออกไปได้สักประมาณ 10 กว่านาทีแล้ว คุณฟางมีจะให้ผมเรียกแท็กซี่ให้ไหมครับ?”
 
“ไม่เป็นไรค่ะ ฟางจะเคลียร์งานให้เขาก่อน ฟางขอตัวนะคะ” ฟางพูดก่อนเดินกลับไปที่ห้องทำงานอีกครั้ง
 
 
 
 
 
“เห้อ นี่ก็แผ่นสุดท้ายแล้ว…แล้วก็จะกลับบ้าน” ฟางพูดพร้อมถอนหายใจ
 
“ลูกแม่ทนเหนื่อยหน่อยนะคะ เพื่อพ่อของหนูนะ” ฟางพูดพรางลูบท้องอย่างอ่อนโยน แต่ก็ห้ามตัวเองให้นึกถึงคำพูดของป๊อปปี้ไม่ได้
 
 
 
 
‘ลูกของฉัน ไม่ใช่ลูกของเรา’
 
 
 
 
“ฮึก…พ่อหนูใจร้ายกับแม่มากเลยนะคะ” ฟางพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อน้ำตาแห้งเหิดไปก็เริ่มเก็บของแล้วรีบกลับบ้านทันที
 
 
 
 
 
เจอกันจ้ะ :)
 
 
WNF
{ fyflmnj :D