Buddy Boo! บัดดี้ดริ้งค์ บัดดี้เลิฟ!
8.5
fafilmfim
แชร์นิยายฟิคชั่น
23)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“บางทีถ้าอะไรที่มันไม่ไหว เรารับมันไม่ได้ ก็ปล่อยออกมาบ้างนะฟาง” พี่กี้พูดก่อนขึ้นรถไปทันที
“…ค่ะ”
--------------------------------------------
บ้านใหญ่:
“ป้านิดมีอะไรให้ฟางช่วยไหม?” ฟางที่ไม่มีอะไรทำเดินมาให้ป้าพี่เลี้ยงของสองพี่น้อง
“ไม่ต้องหรอกหนูฟาง ฟางไปพักเถอะป้าทำได้”
“ฟางไม่เหนื่อยค่ะ ฟางแค่…เหงา” หญิงสาวพูดด้วยสายตาเหม่อลอย
“…เดี๋ยวป๊อปปี้กับคุณพ่อก็กลับมาค่ะ ป้าว่าอีกไม่นานหรอก” ป้านิดพูดปลอบใจ
“ป้าคะ…ฟางเหงา ฟางรู้สึก…โดดเดี่ยวมากเลยค่ะ” หญิงสาวทรุดลงพร้อมน้ำตาพรั่งพรู…
“หนูฟางของป้า ไม่ร้องนะคะ” ป้านิดทรุดตัวตามลงไปปลอบใจเด็กตรงหน้าที่ดูเสียใจไม่น้อย
กริ๊งงง กริ๊งงง
“อ๊ะ เดี๋ยวฟางมานะ” ฟางรีบปาดน้ำตาก่อนเดินไปรับโทรศัพท์ เนื่องจากไม่มีใครอยู่บ้าน พี่กี้ไปฝึกงาน ส่วนคุณแม่
ก็ไปงานสังสรรค์แทนพ่อของป๊อปปี้
“ฮัลโหลค่ะ” ฟางรับโทรศัพท์ด้วยเสียงอู้อี้
“ฟาง นี่ป๊อปนะ” ปลายสายเสียงคุ้นเคยพูดขึ้น ความว่างเปล่าเวิ้งว้างทั้งหมดหายไปทันที แบบนี้หรือเปล่าที่เค้า
เรียกว่ารักแท้? ฟางอึ้งไปสักพักกับเสียงปลายสายก่อนรัวคำถามเป็นชุด
“ป๊อป? ทำไมเพิ่งโทรมาฮะ นี่มันผ่านไปจะเกือบเดือนแล้วนะ ทำไมเพิ่งโทรมาล่ะ? อยู่นู่นเป็นไงบ้าง? รู้ไหมฟาง
คิดถึงป๊อปมากแค่ไหน?”
“ตอบไม่ทันแล้วยัยบ้า -__- ป๊อปขอโทษที่ไม่ได้โทรใกล้ได้กลับมาแล้ว อยู่นี่ก็ดีนะ หนาวๆเย็นๆ ป๊อปก็คิดถึง
ฟางเหมือนกันนั่นแหละ แล้วฟางล่ะเป็นไงบ้าง?”
“ก็ดีนะ แต่เหงา…มากเลย”
“ไม่ต้องเหงาแล้ว เดี๋ยวก็ได้เจอ โอเคป่าว? คิดถึงนะ”
“อื้ม… เหมือนกัน”
“แล้วแม่กับพี่กี้ล่ะ?”
“ไม่อยู่ ไม่มีคนอยู่ ฟางอยู่กับป้านิด”
“อืม..แล้วเป็นไงน้ำหนักขึ้นมั่งไหม?”
“ยังเลย กินไม่ลง! ไม่ได้เห็นหน้ากวนประสาทใครบางคน!”
“ยัยบ้า ฮ่าๆๆๆ ป๊อปต้องไปแล้ว แค่นี้นะ รักฟาง ฝากความคิดถึงถึงทุกคนด้วย”
“รักป๊อป…เอ่อแล้วก็ฝากสวัสดีกับคิดถึงพ่อป๊อปด้วยนะ”
“ได้เลย ไว้เจอกันนะ”
“บายยย” ฟางยิ้มออกทันทีที่ได้ยินเสียง แค่นี้เธอก็รู้สึกดีขึ้นมาเยอะ…
.
.
.
“ฟาง เป็นไรเนี่ย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย” พี่กี้เดินเข้ามาทักขึ้น
“อ้าว พี่กี้กลับมาแล้วหรอคะ”
“วันนี้พี่ขอกลับเร็ว พี่กลัวฟางเหงา แล้วว่าไงล่ะเรา ยิ้มอะไรจ๊ะ?”
“เอ่อ…เมื่อกี้ป๊อปโทรมาค่ะ คุณพ่อกับป๊อปฝากความคิดถึงถึงทุกคนด้วย” ฟางพูดพรางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“แหนะๆๆ อย่างงี้ฟางก็อยู่คนเดียวได้แล้วใช่ป่าว”
“ค่ะ พี่กี้ยังไม่เสร็จงานล่ะสิ ฟางเกรงใจ พี่กลับไปทำเถอะค่ะ”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ ถ้าเย็นแล้วพี่ยังไม่กลับมาก็ไม่ต้องรอนะ กินข้าวเย็นก่อนได้เลย” พี่กี้พูดพรางหยิบกุญแจรถออก
ไป
“^______^~ ได้คุยกับป๊อปแล้ว” หญิงสาวพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี
.
.
“แม่คะ ฟางนอนก่อนนะคะ แล้วพี่กี้ยังไม่กลับมาหรอคะ?” ฟางถามแม่ป๊อปปี้ที่หนังดูละครพร้อมๆกับแม่บ้านอีก
2-3 คน
“ยังเลยลูก กี้บอกว่ากี้ทำโอ แม่ยังบ่นกี้อยู่เลย แค่ไปฝึกงานไม่ต้องทำโอก็ได้”
“แม่คะ เมื่อกลางวันป๊อปปี้โทรมา เค้าฝากคิดถึงทุกคนค่ะ”
“จริงหรอกลูก? แล้วหนุ่มๆทั้ง 2 กลับกันเมื่อไหร่ล่ะ”
“ฟางก็ไม่รู้ค่ะ เห็นเค้าบอกใกล้แล้ว”
“อืม…ฟางไปนอนเถอะ วันนี้เห็นนิดมาบอกแม่ว่าหนูช่วยทำงานทั้งวันเลยนี่”
“แหะๆ ฝันดีนะคะคุณแม่”
“เห้อ เหนื่อยมาก…” ฟางทิ้งตัวลงบนเตียงก่อนบ่นออกมาเบาๆ เผลอหลับไปสักพักก่อนรู้สึกตัวอีกทีกลางดึก
เหมือนมีใครมานอนข้างๆ
‘พี่กี้คงกลับมาแล้วล่ะมั้ง…เหนื่อยน่าดูเลย’ ฟางคิดพรางหลับต่อ แต่สักพักนึงคนปริศนาก็กอดก่ายเธอไว้
‘-__-? พี่กี้ละเมอกอดฉันสินะ แต่ทำไมนะ สัมผัสแบบนี้ กอดอุ่นๆแบบนี้…’ ฟางหันมาดูข้างหลังปรากฏว่าคือ
ป๊อปปี้ ชายที่เค้ารอคอยมาตลอด…
“ฮะ? ป๊อปปี้?” ฟางทวนชื่ออีกครั้งเมื่อเห็นคนตรงหน้า เสียงดังของเธอจึงไปปลุกเขาทันที
“-__- ตกใจอะไรฮะ? นอนๆๆๆ เหนื่อย” ป๊อปปี้กดตัวเธอลงไปนอนต่อก่อนกอดไว้เหมือนเดิม
“ทำไมกลับมาไม่บอก”
“เซอร์ไพร์ส”
“แล้วกลับมานานหรือยัง?”
“เพิ่งถึง เหนื่อยมากเลย อย่าเพิ่งถามเลย นอนไปยัยบ้า” ป๊อปปี้พูดก่อนดึงผ้าห่มมาห่มให้
“อุ่นจัง…” ฟางพูดก่อนหลับไปในที่สุด
“ป๊อปก็อุ่นเหมือนกัน…” ป๊อปปี้ยิ้มก่อนหอมแก้มฟางเบาๆและหลับตามๆกันไป
6เม้นอัพ เจอกันจ้ะ :)
WNF
{ fyflmnj :D
“…ค่ะ”
--------------------------------------------
บ้านใหญ่:
“ป้านิดมีอะไรให้ฟางช่วยไหม?” ฟางที่ไม่มีอะไรทำเดินมาให้ป้าพี่เลี้ยงของสองพี่น้อง
“ไม่ต้องหรอกหนูฟาง ฟางไปพักเถอะป้าทำได้”
“ฟางไม่เหนื่อยค่ะ ฟางแค่…เหงา” หญิงสาวพูดด้วยสายตาเหม่อลอย
“…เดี๋ยวป๊อปปี้กับคุณพ่อก็กลับมาค่ะ ป้าว่าอีกไม่นานหรอก” ป้านิดพูดปลอบใจ
“ป้าคะ…ฟางเหงา ฟางรู้สึก…โดดเดี่ยวมากเลยค่ะ” หญิงสาวทรุดลงพร้อมน้ำตาพรั่งพรู…
“หนูฟางของป้า ไม่ร้องนะคะ” ป้านิดทรุดตัวตามลงไปปลอบใจเด็กตรงหน้าที่ดูเสียใจไม่น้อย
กริ๊งงง กริ๊งงง
“อ๊ะ เดี๋ยวฟางมานะ” ฟางรีบปาดน้ำตาก่อนเดินไปรับโทรศัพท์ เนื่องจากไม่มีใครอยู่บ้าน พี่กี้ไปฝึกงาน ส่วนคุณแม่
ก็ไปงานสังสรรค์แทนพ่อของป๊อปปี้
“ฮัลโหลค่ะ” ฟางรับโทรศัพท์ด้วยเสียงอู้อี้
“ฟาง นี่ป๊อปนะ” ปลายสายเสียงคุ้นเคยพูดขึ้น ความว่างเปล่าเวิ้งว้างทั้งหมดหายไปทันที แบบนี้หรือเปล่าที่เค้า
เรียกว่ารักแท้? ฟางอึ้งไปสักพักกับเสียงปลายสายก่อนรัวคำถามเป็นชุด
“ป๊อป? ทำไมเพิ่งโทรมาฮะ นี่มันผ่านไปจะเกือบเดือนแล้วนะ ทำไมเพิ่งโทรมาล่ะ? อยู่นู่นเป็นไงบ้าง? รู้ไหมฟาง
คิดถึงป๊อปมากแค่ไหน?”
“ตอบไม่ทันแล้วยัยบ้า -__- ป๊อปขอโทษที่ไม่ได้โทรใกล้ได้กลับมาแล้ว อยู่นี่ก็ดีนะ หนาวๆเย็นๆ ป๊อปก็คิดถึง
ฟางเหมือนกันนั่นแหละ แล้วฟางล่ะเป็นไงบ้าง?”
“ก็ดีนะ แต่เหงา…มากเลย”
“ไม่ต้องเหงาแล้ว เดี๋ยวก็ได้เจอ โอเคป่าว? คิดถึงนะ”
“อื้ม… เหมือนกัน”
“แล้วแม่กับพี่กี้ล่ะ?”
“ไม่อยู่ ไม่มีคนอยู่ ฟางอยู่กับป้านิด”
“อืม..แล้วเป็นไงน้ำหนักขึ้นมั่งไหม?”
“ยังเลย กินไม่ลง! ไม่ได้เห็นหน้ากวนประสาทใครบางคน!”
“ยัยบ้า ฮ่าๆๆๆ ป๊อปต้องไปแล้ว แค่นี้นะ รักฟาง ฝากความคิดถึงถึงทุกคนด้วย”
“รักป๊อป…เอ่อแล้วก็ฝากสวัสดีกับคิดถึงพ่อป๊อปด้วยนะ”
“ได้เลย ไว้เจอกันนะ”
“บายยย” ฟางยิ้มออกทันทีที่ได้ยินเสียง แค่นี้เธอก็รู้สึกดีขึ้นมาเยอะ…
.
.
.
“ฟาง เป็นไรเนี่ย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย” พี่กี้เดินเข้ามาทักขึ้น
“อ้าว พี่กี้กลับมาแล้วหรอคะ”
“วันนี้พี่ขอกลับเร็ว พี่กลัวฟางเหงา แล้วว่าไงล่ะเรา ยิ้มอะไรจ๊ะ?”
“เอ่อ…เมื่อกี้ป๊อปโทรมาค่ะ คุณพ่อกับป๊อปฝากความคิดถึงถึงทุกคนด้วย” ฟางพูดพรางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“แหนะๆๆ อย่างงี้ฟางก็อยู่คนเดียวได้แล้วใช่ป่าว”
“ค่ะ พี่กี้ยังไม่เสร็จงานล่ะสิ ฟางเกรงใจ พี่กลับไปทำเถอะค่ะ”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ ถ้าเย็นแล้วพี่ยังไม่กลับมาก็ไม่ต้องรอนะ กินข้าวเย็นก่อนได้เลย” พี่กี้พูดพรางหยิบกุญแจรถออก
ไป
“^______^~ ได้คุยกับป๊อปแล้ว” หญิงสาวพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี
.
.
“แม่คะ ฟางนอนก่อนนะคะ แล้วพี่กี้ยังไม่กลับมาหรอคะ?” ฟางถามแม่ป๊อปปี้ที่หนังดูละครพร้อมๆกับแม่บ้านอีก
2-3 คน
“ยังเลยลูก กี้บอกว่ากี้ทำโอ แม่ยังบ่นกี้อยู่เลย แค่ไปฝึกงานไม่ต้องทำโอก็ได้”
“แม่คะ เมื่อกลางวันป๊อปปี้โทรมา เค้าฝากคิดถึงทุกคนค่ะ”
“จริงหรอกลูก? แล้วหนุ่มๆทั้ง 2 กลับกันเมื่อไหร่ล่ะ”
“ฟางก็ไม่รู้ค่ะ เห็นเค้าบอกใกล้แล้ว”
“อืม…ฟางไปนอนเถอะ วันนี้เห็นนิดมาบอกแม่ว่าหนูช่วยทำงานทั้งวันเลยนี่”
“แหะๆ ฝันดีนะคะคุณแม่”
“เห้อ เหนื่อยมาก…” ฟางทิ้งตัวลงบนเตียงก่อนบ่นออกมาเบาๆ เผลอหลับไปสักพักก่อนรู้สึกตัวอีกทีกลางดึก
เหมือนมีใครมานอนข้างๆ
‘พี่กี้คงกลับมาแล้วล่ะมั้ง…เหนื่อยน่าดูเลย’ ฟางคิดพรางหลับต่อ แต่สักพักนึงคนปริศนาก็กอดก่ายเธอไว้
‘-__-? พี่กี้ละเมอกอดฉันสินะ แต่ทำไมนะ สัมผัสแบบนี้ กอดอุ่นๆแบบนี้…’ ฟางหันมาดูข้างหลังปรากฏว่าคือ
ป๊อปปี้ ชายที่เค้ารอคอยมาตลอด…
“ฮะ? ป๊อปปี้?” ฟางทวนชื่ออีกครั้งเมื่อเห็นคนตรงหน้า เสียงดังของเธอจึงไปปลุกเขาทันที
“-__- ตกใจอะไรฮะ? นอนๆๆๆ เหนื่อย” ป๊อปปี้กดตัวเธอลงไปนอนต่อก่อนกอดไว้เหมือนเดิม
“ทำไมกลับมาไม่บอก”
“เซอร์ไพร์ส”
“แล้วกลับมานานหรือยัง?”
“เพิ่งถึง เหนื่อยมากเลย อย่าเพิ่งถามเลย นอนไปยัยบ้า” ป๊อปปี้พูดก่อนดึงผ้าห่มมาห่มให้
“อุ่นจัง…” ฟางพูดก่อนหลับไปในที่สุด
“ป๊อปก็อุ่นเหมือนกัน…” ป๊อปปี้ยิ้มก่อนหอมแก้มฟางเบาๆและหลับตามๆกันไป
6เม้นอัพ เจอกันจ้ะ :)
WNF
{ fyflmnj :D
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
