Become fond of it...จากร้ายกลายเป็นรัก

ตอนพักทานข้าว “นี้บูม...” ฉันเรียกเพื่อนรักสุดแสบของฉันด้วยน้ำเสียงเศร้า
“ว่าไงจ้ะ นี้พริลแกเป็นไรเปล่านี้น้ำเสียงดูเศร้าจัง “ บูมเข้ามาโอบ
“คือว่า.. ฉันต้องย้ายโรงเรียน “ ในที่สุดฉันก็บอกเพื่อนรักของฉันไปแล้วกลัวบูมน้ำตาคลอจัง
“ห่ะ! พริลเมื่อกี้แกว่าไรน่ะแกจะย้ายโรงเรียนหรอ “ บูมพูดด้วยความตกใจมาก
“ใช่ ฉันต้องย้ายโรงเรียนพรุ่งนี้ฉันต้องไปแล้ว “ ฉันพยักหน้าพร้อมกับตอบหน้าเศร้า
“ ไม่เอาๆฉันไม่ให้แกย้ายแล้วแกมีเหตุผมอะไรที่จะต้องย้ายอ่ะ แกจะทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้น่ะเว้ย” บูมเข้ามาขะเย่าแขนฉัน แขนจะหลุดจากตัวอยู่แล้วเนี่ย
“ คือฉันต้องย้ายไปอยู่กับแม่เพราะพ่อฉันต้องไปทำงานที่ต่างประเทศฉันเลยมีความจำเป็นที่ต้องย้ายไปบูมแกต้องเข้าใจฉันน่ะ” ฉันจับมือบูม
“ แล้วแกจะทิ้งฉันไว้แบบนี้อะหรอ ยัยเพื่อนใจร้าย “ บูมหันตัวหนี
“ แกอย่างอนฉันน่ะฉันมีความจำเป็นจริงๆแต่เดียวฉันจะโทรหาแกทุกวันเลย “  ฉันเข้าไปง้อ
“จริงน่ะ แกต้องโทรมาหาฉันทุกวันน่ะไม่งั้นมีงอนแน่ “ บูมทำหน้าตาแจ่มใส
“จริงๆสิ่ฉันก็คิดถึงแกเหมือนกัน “ ฉันกอดเพื่อนรักสุดแสบของฉัน
“ เออๆพอเถอะไปซื้อข้าวกัน “ แล้วมือฉันก็ถูกจูงไปซื้อข้าวทันที่ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหมาเลย

แล้วทั้งวันนั้นยัยบูมก็ดูแลฉันชวนฉันคุยทั้งวันเลยเทคแคร์ฉันอย่างดี เห็นบูมทำแบบนี้แล้วรู้สึกเศร้าใจจังที่ต้องย้ายไปเรียนที่อื่นจะไม่ได้เจอกันเพื่อนสุดสวยตัวแสบคนนี้แล้ว T^T
 

ติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะว่าการที่พริลย้ายไปเรียนที่อื่นจะเกิดไรขึ้นกับชีวิตของเธอบ้าง