Become fond of it...จากร้ายกลายเป็นรัก

ตอนพักทานข้าว “นี้บูม...” ฉันเรียกเพื่อนรักสุดแสบของฉันด้วยน้ำเสียงเศร้า

“ว่าไงจ้ะ นี้พริลแกเป็นไรเปล่านี้น้ำเสียงดูเศร้าจัง “ บูมเข้ามาโอบ

“คือว่า.. ฉันต้องย้ายโรงเรียน “ ในที่สุดฉันก็บอกเพื่อนรักของฉันไปแล้วกลัวบูมน้ำตาคลอจัง

“ห่ะ! พริลเมื่อกี้แกว่าไรน่ะแกจะย้ายโรงเรียนหรอ “ บูมพูดด้วยความตกใจมาก

“ใช่ ฉันต้องย้ายโรงเรียนพรุ่งนี้ฉันต้องไปแล้ว “ ฉันพยักหน้าพร้อมกับตอบหน้าเศร้า

“ ไม่เอาๆฉันไม่ให้แกย้ายแล้วแกมีเหตุผมอะไรที่จะต้องย้ายอ่ะ แกจะทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้น่ะเว้ย” บูมเข้ามาขะเย่าแขนฉัน แขนจะหลุดจากตัวอยู่แล้วเนี่ย

“ คือฉันต้องย้ายไปอยู่กับแม่เพราะพ่อฉันต้องไปทำงานที่ต่างประเทศฉันเลยมีความจำเป็นที่ต้องย้ายไปบูมแกต้องเข้าใจฉันน่ะ” ฉันจับมือบูม

“ แล้วแกจะทิ้งฉันไว้แบบนี้อะหรอ ยัยเพื่อนใจร้าย “ บูมหันตัวหนี

“ แกอย่างอนฉันน่ะฉันมีความจำเป็นจริงๆแต่เดียวฉันจะโทรหาแกทุกวันเลย “  ฉันเข้าไปง้อ

“จริงน่ะ แกต้องโทรมาหาฉันทุกวันน่ะไม่งั้นมีงอนแน่ “ บูมทำหน้าตาแจ่มใส

“จริงๆสิ่ฉันก็คิดถึงแกเหมือนกัน “ ฉันกอดเพื่อนรักสุดแสบของฉัน

“ เออๆพอเถอะไปซื้อข้าวกัน “ แล้วมือฉันก็ถูกจูงไปซื้อข้าวทันที่ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหมาเลย

ติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะว่าการที่พริลย้ายไปเรียนที่อื่นจะเกิดไรขึ้นกับชีวิตของเธอบ้าง