พลิกล็อกที่หัวใจ (Unexpected)

 
 
 
          “ยัยบ้ามิน! นานแล้วนะเว้ยไม่เห็นแก้วจะตอบเลย”
 
 
 
เสียงสบถเบาๆ ดังออกมาจากปากของผม ในขณะที่ผมก็เอาแต่ก้มหน้าก้มหน้ายุ่งอยู่แต่กับเจ้าโทรศัพท์บางๆ นี่! ไม่เคยหงุดหงิดอะไรขนาดนี้เลยให้ตายเหอะ ทำไมผมต้องมารอยัยผู้หญิงบ้ากล้องด้วยวะ! =_= ถ้ารู้ว่าฟางจะเป็นแบบนั้นอ่ะนะผมไม่โง่ตื่นเช้ารีบแต่งตัวมารอฟางหรอกโธ่
 
 
 
 
บ่นไปมองโทรศัพท์ไปแล้วก็เงยหน้ามองฟางที่มัวแต่ลั้ลลาถ่ายรูปท่ามกลางแดดร้อนเปรี้ยงเยี่ยงนั้น!? นี่ผู้หญิงมีความอดทนขนาดนั้นเลยหรือไง? จะบ้าเหรอ ดูท่าทางฟางออกจะอรชรอ้อนแอ้นขนาดนั้น ไม่มีทางอ่ะ -_- ผมว่าเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำอะไรบางอย่างซ่อนอยู่แน่ๆ -.,- โว้ยยยยย แล้วเมื่อไหร่มินจะตามตัวแก้วมาให้คุยกับผมซะทีเนี้ย!! =_=
 
 
 
 
 
ตืดดดดดดดด ตืดดดดดดดด
 
 
 
 
 
ผมตัดสินใจโทรหาแก้วด้วยตัวของผมเอง แต่ก็ใช่ว่ายัยนั่นจะรับสาย โอ๊ยที่บ้านฉีดปลวกเหรอครับ ไม่เห็นมีใครตอบ ไม่เห็นมีใครรับโทรศัพท์เลย สรุปว่าสลบเพราะยาฉีดปลวกใช่ม้อยยยยยย =[]=
 
 
 
 
 
นี่คนอ่านน่ะ อย่ามัวแต่นั่งอ่านเพลินดิ ช่วยผมเรียกแก้วดิ๊ -_-+ วู้ว! โอ๊ยแก้วไม่รับโทรศัพท์ผมอ่ะ! เครียดว่ะแล้วผมจะแก้เซ็งไงดีอ่ะ ผมอยากระบายมากเลยอ่ะตอนนี้ไม่ไหวแล้ววววววว!!! TT^TT
 
 
 
 
 
ทันทีที่สายตาผมเหลือบไปเห็นร้านเล็กๆ ร้านหนึ่ง ผมก็มองร้านนั้นด้วยแววตาที่เป็นประกาย *O* เอาล่ะผมอาจจะไม่จำเป็นต้องพึ่งยัยสามสาวที่บ้านนั่นชั่วคราว เพราะตอนนี้ผมหาสิ่งที่ผมต้องการได้แล้ว *O*
 
 
 
 
 
“น้องครับ ช็อกชิพโคนนึง” ผมรีบวิ่งมาสั่งไอศกรีมพร้อมๆ กับหลบแดดที่ร้อนโฮกๆ ของประเทศไทยไปด้วย แล้วแดดร้อนขนาดนี้ผมสั่งไอศกรีมทำไม มันละลายเร็วนะ -_-;
 
 
 
 
 
ระหว่างที่รอไอศกรีม ผมก็มองฟางต่อไป =_= ดูเหมือนว่าฟางจะไม่มีท่าทีเหนื่อยง่ายๆ ผู้หญิงกับกล้องนี่ของคู่กันจริงๆ -_-b
 
 
 
 
 
เหมือนนึกขึ้นได้... ผมมากับฟางนี่นา ทำไมผมถึงสั่งแต่ของตัวเองล่ะ อา...เห็นแก่ตัวไปหน่อยมั้งนี่ -_-; แล้ว...ว่าแต่ ฟางชอบกินรสอะไรล่ะ? -_-?
 
 
 
 
 
“พี่ครับ ได้แล้วครับ” น้องคนขายยื่นไอติมมาให้ผม ผมรับมาก่อนจะสั่งรสสตอเบอรี่ให้ฟางอีกโคน
 
 
 
 
 
“ยี่สิบบาทครับพี่”
 
 
 
 
 
ผมยื่นแบงก์ยี่สิบให้น้องเขาไป ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งเอาไอศกรีมไปให้ฟาง ฟางมองผมและไอศกรีมด้วยสายตาที่เป็นประกาย เหมือนเด็กเจอขนมหวาน แต่ทันใดนั้น ฟางกลับหันมามองผมด้วยสายที่เหมือนจะไม่พอใจอะไรบางอย่าง - -;
 
 
 
 
 
“ทำไมต้องรสสตอเบอรี่ล่ะ” ฟางถามผมด้วยน้ำเสียงที่...ติดจะเหวี่ยงหน่อยๆ
 
 
“ก็ผมไม่รู้ว่าฟางชอบรสไหน แต่ดูบุคลิกแล้วฟางน่าจะเหมาะกับรสนี้มากกว่า...” ผมบอกเสียงอ่อยพอให้น่าสงสาร =..= แต่ฟางกลับสวนขึ้นมาก่อน
 
 
“ฮะ? รสสตอเบอรี่เนี่ยนะเหมาะกับฟาง? -*- บ้าไปแล้วโทโมะ เอาอะไรมาคิดเนี่ย? ฟางชอบรสมะนาว!”
 
 
“อะ...อ้าว ก็ผมไม่รู้นี่คร้าบ .____.” คราวนี้ผมไม่ได้แกล้งแล้วนะ ผมเริ่มก้มหน้าสำนึกแล้วจริงๆ ผิดด้วยเหรอ ผมแค่อยากลองเดาใจเธอว่าเธอชอบรสอะไร ใครจะไปคิดล่ะว่าสาวหวานอย่างฟางจะชอบกินรสมะนาวเหมือนผู้หญิงที่ห้าวๆ แบบ...แก้ว....
 
 
 
“เฮ้อ เอาเถอะ ฟางรู้นะว่าโทโมะต้องการจะเดาใจฟาง แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ ละ โทโมะอุตส่าห์ซื้อมาให้นี่นา ฟางยอมกินก็ได้ ^^” อยู่ดีๆ ฟางก็กลับมายิ้มให้ผม...?
 
 
 
 
 
แต่เอาเถอะ นั่นก็ทำให้ผมยิ้มออกได้อยู่ ^^
 
 
 
 
 
“ฟางขอโทษนะที่ฟางมัวแต่ถ่ายรูปอ่า คือมันสวยมากจริงๆ นะ ขอโทษที่ไม่ได้ชวนโทโมะ โทโมะอาจจะเบื่อ ฟางขอโทษนะ”
 
 
 
“หืม?” ผมเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ ฟางที่เหวี่ยงกับฟางที่อ่อนโยนในตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นคนละคนกันเลยนะ อยู่ดีๆ เธอก็เอ่ยขอโทษผมด้วยเสียงที่แผ่วเบาอย่างรู้สึกผิดจริงๆ
 
 
 
“โทโมะเบื่อฟางมั้ย?”
 
 
 
ผมนิ่งเงียบครู่หนึ่งก่อนที่จะคิดคำตอบ
 
 
 
 
 
เบื่อ เหรอ? ก็อาจจะใช่ ผมไม่ชอบที่เธอทำเหมือนผมไม่มีตัวตนแบบนั้น แต่เอาเถอะยังไงผมก็ต้องพูดออกไปว่า “ไม่หรอก”
 
 
 
 
 
ผมกับฟางเดินจูงมือกันกินไอศกรีมมาเรื่อยๆ ผมรู้สึกว่ามือผมและหน้าผมมันเริ่มร้อนขึ้นยังไงไม่รู้แฮะ -////- นี่คงไม่ได้เรียกว่าเขินหรอกนะ -////-
 
 
 
 
 
ผมกับฟางเดินรอบสวนสนุกเพื่อจะดูเครื่องเล่น ฟางลองชี้เครื่องเล่นที่ผมอยากเล่น *O* แต่ผมก็มักจะแซวเธอเสมอว่า ‘ ระวังหัวใจจะวายนะครับคนสวย :P ’ และฟางก็จะทุบหัวผมเบาๆ กลับมา ผมพาฟางไปเล่นเกมยิงปืน ปาลูกโป่ง เกมที่เราสามารถเล่นด้วยกันได้ทั้งคู่โดยไม่มีใครเบื่อ ฟางมักจะลากให้ผมเข้าซุ้มนู้นซุ้มนี้เพื่อให้ผมชิงตุ๊กตาตัวที่เธออยากได้มาครอบครอง โดยที่ฟางจะยืนให้กำลังใจอยู่ห่างๆ =_=
 
 
 
 
 
“หูยยยย โทโมะเก่งอ่ะ เข้าซุ้มไหนก็ได้หมดเลย ><” ฟางชมผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพลางก้มมองตุ๊กตาที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเองและอ้อมกอดใหญ่ๆ ของผม =_=
 
 
 
“เหอะๆ ตอนนี้อย่าเพิ่งชมผมดีกว่า วันนี้ผมไม่ได้เอารถมา ฟางก็ไม่ได้เอารถมา แล้วจะแบกกลับไปยังไงมิทราบครับคุณคนสวย~” ผมพูดพร้อมหัวเราะ
 
 
 
“เดี๋ยวฟางโทรให้คนขับรถมารับก็ได้~”
 
 
 
 
 
ผมเดินยิ้มไปเรื่อยๆ จนกระทั่งฟางจะร้องเสียงหลง
 
 
 
 
 
“ว้าย! ห้าโมงแล้วเหรอเนี่ย!!??”
 
 
 
 
 
ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองดูบ้าง ก็ใช่อ่ะ ห้าโมงแล้ว จะห้าโมงสิบแล้วด้วย นี่เราอยู่เพลินกันขนาดนี้เลยเหรอ =_=
 
 
 
 
 
“โอ๊ยตายแล้ว นัดกับแม่ไว้ด้วยอ่ะ ตายแล้วไม่ทันแน่เลย T^T” ฟางร้องอย่างกระวนกระวาย
 
 
 
ผมที่กะจะทำตามแผนต่อ ก็บอกให้ฟางกลับบ้านแทน ถึงแม้ยังอยากจะอยู่ด้วยอีกนานแค่ไหนก็ตาม
 
 
 
“สายขนาดนี้แล้วคงไม่ทันแล้วล่ะโทโมะ T^T”
 
 
 
“แล้วแม่ฟางจะไม่ว่าเหรอ”
 
 
 
“วันนี้เป็นวันแรกเลยนะที่ฟางเที่ยวเพลินจนลืมเวลาขนาดนี้ อยู่กับโทโมะฟางมีความสุขมากจริงๆ สนุกจนลืมทุกอย่างเลย นี่โทโมะเป็นใครมาจากไหนเนี่ยฮะ” ฟางมองหน้าผมแล้วยู่จมูก ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ ให้กับท่าทางน่ารักนั่น เดาได้ว่าถ้าฟางไม่มีตุ๊กตาในอ้อมแขนของตัวเอง ฟางต้องมาบีบแก้มผมแน่ๆ >____<
 
 
 
 
 
 
 
♫~
 
 
 
 
 
 
เสียงโทรศัพท์ของฟางดังขึ้น ไม่ทันพูดอะไร ฟางก็เอากองตุ๊กตาทั้งหมดมาวางใส่ไว้ในอ้อมแขนที่โคตรใหญ่ของผม =_= ก่อนที่เธอจะล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาแล้วกดรับสาย
 
 
 
 
 
“ค่ะแม่...”
 
 
 
“...”
 
 
 
“หืม? อ้าว แม่ไม่ได้ไปแล้วเหรอ?”
 
 
 
“...”
 
 
 
“อ๋อถ้างั้นก็ได้ค่ะ ^^ ค่ะ แค่นี้นะ ฟางรักแม่มากนะรู้มั้ย แม่ก็อย่าทำงานเยอะนะคะ เดี๋ยวพ่อจะเป็นห่วงอีก”
 
 
 
 
 
 
 
ครอบครัวนี้ช่างมารยาทดีเสียนี่กระไร = . = ) b
 
 
 
 
 
 
 
ฟางกดวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ก่อนจะมาเอากองตุ๊กตาของเธอกลับไปกอดต่อ
 
 
 
 
 
“แม่บอกว่าวันนี้แม่มีประชุมด่วน คงไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกัน” ฟางบอกผม
 
 
 
“งั้นเราก็อยู่ได้อีกนานเลยอ่ะสิ”
 
 
 
“อื้ม นานจนกว่าสวนสนุกจะปิดเลย~” ฟางหัวเราะทิ้งท้าย
 
 
 
ผมหอบตุ๊กตาทั้งหมดมาฝากไว้ที่ประชาสัมพันธ์ =_= ดูเจ้าหน้าที่จะอึ้งนิดหน่อย แต่ขอโทษครับ หน้าตาดีแบบผมไม่ขโมยหรอก เชื่อได้ -/\-
 
 
 
“พ่อโจรหน้าตาดี~” ฟางบีบจมูกผม
 
 
 
“อะไรเล่า ก็พนักงานหาเรื่องผมนี่ -///-”
 
 
 
“เป็นฟาง ฟางก็คิดแหละว่าโทโมะคงไปขโมยตุ๊กตามา”
 
 
 
“ไม่ใช่ละฟาง มั่วอ่ะใส่ร้ายผม”
 
 
 
ผมกับฟางเดินไปก็หยอกล้อกันไป ผมพาฟางมาตรงที่ลานกว้างๆ โล่งแจ้ง ที่อยู่ตรงกลางสวนสนุก ผู้คนส่วนมากเริ่มเดินมารวมตัวกันที่จุดนี้
 
 
 
สวนสนุกที่นี่ มักจะมีโชว์การแสดงให้ลูกค้าได้รับชมในตอนเย็นเสมอ แถมปิดท้ายด้วยการจุดพลุสีต่างๆ เป็นรูปตัวการ์ตูนได้อีกด้วย ผมชอบมากเลยล่ะ
 
 
 
“นี่แสดงว่าโทโมะพาสาวมาเที่ยวบ่อยจนรู้เลยใช่มะ” ฟางถามผมด้วยสายตาค้อนๆ เมื่อผมอธิบายให้ฟังว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
 
 
 
“ฟางนี่เห็นผมเป็นคนยังไงนะ ก็ได้ผมยอมรับก็ได้ว่าผมเคยมาเที่ยวที่นี่กับผู้หญิงสองคน และฟางเป็นผู้หญิงคนที่สาม”
 
 
 
“...!”
 
 
 
“ผู้หญิงคนแรกคือแม่ของผม คนที่ผมรักมากที่สุด ส่วนคนที่สองก็คือพี่สาวของผมเอง...”
 
 
 
“...”
 
 
 
“และผู้หญิงคนที่สาม ที่ยืนอยู่ข้างหน้าผม ก็เป็นคนที่ผมรักที่สุดรองลงมาจากแม่และพี่สาวของผม คนนั้นเป็น ‘ที่รัก’ ของผมเอง”
 
 
 
ฟางไม่พูดอะไรแต่ชกมาตรงหน้าอกผมเบาๆ แล้วงุดหน้าหนีผม เขินผมใช่มั้ยล่ะ ผมดูออกนะ ...ว่าแต่ผมพูดอะไรออกไป ‘ ที่รัก ’ งั้นเหรอ อายปากตัวเองจัง -///-
 
 
 
“นู่นๆ ฟางดูนั่น เห็นตัวตลกที่เล่นไฟอยู่มั้ย” ผมชี้ให้ฟางดูเมื่อการแสดงเริ่มขึ้นได้สักพัก
 
 
 
“ไหนอ่าฟางมองไม่เห็น -O-”
 
 
 
“เฮ้ยนั่นมิกกี้! >_<”
 
 
 
“โทโมะอย่าพูดมากได้มั้ย โทโมะก็รุ้ว่าฟางเตี้ยมันมองไม่เหะ... กรี๊ดดดด” ฟางหลุดกรี๊ดออกมาเมื่อผมจับตัวเธออุ้มขึ้น
 
 
 
“โทโมะทำอะไร ปล่อย!”
 
 
 
“ก็ฟางบอกว่ามองไม่เห็น เลยช่วยไง -O-”
 
 
 
“ตาบ้า! แบบนี้มันเป็นจุดสนใจเกินไปนะ >_<”
 
 
 
“ไม่หรอก ดูนู่น กู๊ฟฟี่กำลังจะโยนช่อดอกไม้ *O*”
 
 
 
 
 
ฟึ่บ!
 
 
 
 
 
“เฮ้ย ฟางได้ดอกไม้อ่ะ *O*” ผมบอกด้วยความดีใจพลางปล่อยตัวเธอวางลงกับพื้นให้ยืนได้ดีๆ เหมือนคนอื่น ฟางที่ยังดูงงๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกำลังทรงตัวเองให้ยืนได้ตรงๆ
 
 
 
“โทโมะเล่นบ้าอะไรก็ไม่รู้ ถ้ากู๊ฟฟี่โยนไม่แม่นเฉาะหัวฟางจะทำยังไง”
 
 
 
“ผมก็รับผิดชอบด้วยการแต่งงานไง”
 
 
 
“บ้า! -///-!!”
 
 
 
 
 
 
 
 
ผมยืนจับมือกับฟางมองดูการแสดงชุดต่อไปเรื่อยๆ คราวนี้เราเริ่มเขยิบมาอยู่ข้างหลังใต้ต้นไม้ เพราะมันมีที่นั่งให้นั่ง ซึ่งตอนนี้ผมกำลังห่วงเท้าของฟางที่ใส่รองเท้ามีส้นนิดหน่อยมา ได้ยินฟางบ่นว่ามันกัดเท้าด้วย =_=
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
และแล้วมันก็มาถึงช่วงสุดท้ายคือช่วงจุดพลุ ถึงเวลาแล้วสินะ...
 
 
 
 
 
ปัง!
 
 
ปัง!
 
 
ปัง!
 
 
 
 
 
ผมมองหน้าฟางที่กำลังดูพลุด้วยความตื่นเต้นอย่างหลงใหล เวลาที่ผมมองหน้าฟางใกล้ๆ แบบนี้ มันเหมือนมีแรงดึงดูดอะไรที่ทำให้ผมไม่อยากละไปจากใบหน้าสวยคมนั่น ผมเริ่มบีบมือฟางแน่นขึ้นเรื่อยๆ ฟางหันมองหน้าผม เรามองหน้ากันใต้ท้องฟ้าที่มีพลุสีสวยถูกจุดเป็นระยะ
 
 
 
 
 
“ฟาง...”
 
 
 
“หืม? ^^”
 
 
 
“ขอบคุณนะ...”
 
 
 
“...ขอบคุณเรื่องอะไร?”
 
 
 
“ ขอบคุณที่ทำให้วันนี้ของผมมีความสุขนะ ^^ ”
 
 
 
“อื้ม ฟางก็ขอบคุณโทโมะเหมือนกันที่ทำให้วันนี้ฟางสนุกมาก”
 
 
 
“^^”
 
 
 
“โทโมะ...” ฟางเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
 
 
 
“ครับ?”
 
 
 
“ อย่างที่ฟางเคยบอก วันนี้ฟางสนุกจนลืมเวลา อยู่กับโทโมะแล้วเวลาของฟางมันเดินเร็วมาก แม้ว่าฟางจะอยากให้มันเดินช้ามากแค่ไหนก็ตาม ”
 
 
 
“...”
 
 
 
“ ฟางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฟาง ฟางไม่เคยเที่ยวจนเถลไถลขนาดนี้ แต่เป็นเพราะโทโมะ โทโมะทำให้ฟางรู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่กับโทโมะ ฟางคิดว่าโทโมะน่าจะดูแลฟางได้ดี โทโมะเป็นคนแรกเลยนะที่ฟางรู้สึกอะไรแบบนี้ ”
 
 
 
“...”
 
 
 
“ ฟางรู้นะว่าโทโมะกำลังจีบฟาง ตอนแรกฟางไม่สนใจโทโมะเลยนะ แต่พอได้เห็นลูกเล่นและได้เห็นนิสัยของโทโมะ มันเลยทำให้ฟางอยากเปิดใจดูบ้าง... ”
 
 
 
“...”
 
 
 
“ ฟางเปิดโอกาสให้โทโมะได้เข้ามา ฟางให้โทโมะได้รับรู้ว่าฟางชอบอะไร ฟางไม่ชอบอะไร นิสัยของฟางเป็นยังไง แล้วตัวตนที่แท้จริงของฟางเป็นแบบไหน ”
 
 
 
“...”
 
 
 
“ ฟางบอกแล้วไงว่าโทโมะเป็น ‘ คนแรก ’ ของฟาง... ”
 
 
 
“ฟาง...”
 
 
 
“สิ่งที่ฟางกำลังจะบอกต่อไปนี้ ฟางไม่รู้ว่าฟางควรพูดออกไปรึเปล่า ฟางมองว่ามันดูไม่ดีสำหรับการเป็นลูกผู้หญิงสักเท่าไหร่ แต่พอฟางได้ทบทวนดูดีๆ แล้ว ฟางว่ามันเหมาะสมจริงๆ”
 
 
 
“...^^” มุมปากทั้งสองข้างของผมกระตุก ก่อนที่มันจะยกสูงขึ้น ตอนนี้ผมยิ้มกว้างอย่างไม่รู้ตัว ผมเริ่มมีความหวังบ้างแล้วสินะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
มือที่จับแน่นค่อยๆ คลายออก ผมสวมกอดเอวฟางอย่างอ่อนโยน ฟางมองลึกเข้าไปในดวงตาของผม หน้าของเริ่มชิดเข้ามาทีละนิด ตอนนี้เราแทบจะจูบกันได้อยู่แล้ว ดีที่เราอยู่ข้างหลังไม่เป็นที่สนใจของใคร
 
 
 
 
ในที่สุด ริมฝีปากของเราก็ชิดกัน ผมค่อยๆ เริ่มใช้ลิ้นสอดเข้าไปในโพรงปากเล็ก ลิ้นผมตวัดไปมาเล่นอยู่ในโพรงปาก ลิ้มลองความหวานจากผู้หญิงคนสวยตรงหน้าที่มีแรงดึงดูดผมเหลือเกิน
 
 
 
 
...แต่ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ผมรู้สึกว่าแปลกไป