Although not love...ข้างๆหัวใจ

“อึก...อือ” ร่างบางครางอื้ออึงในลำคอ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกแผดเผาจากไฟรักก็ว่าได้ มันร้อนรุ่มไปหมด มือบางไล้ทั่วผิวกายที่ไร้อาภรณ์ปกปิดของร่างสูงสองร่างเอนราบกับเตียงนุ่มช้าๆเสมือนกับว่าถูกแรงโน้มถ่วงรั้งตัวลงสู่พื้นราบ
    ริมฝีปากยังคงแนบชิด ก่อนที่ร่างสูงจะเป็นฝ่ายละออกไปพร้อมเลื่อนขึ้นแก้มใสแทนที่ ริมฝีปากหนาขบเม้มตามซอกคอขาวจนเกิดรอยแดงประปราย มือบางกดท้ายทอยคนที่สัมผัสตนอยู่ให้เข้าใกล้ยิ่งขึ้น
 
“อือ...”  ร่างบางครางเสียงหวาน ดวงตาเรียวปิดสนิท ก่อนจะค่อยๆรู้สึกตัวและหยุดการตอบสนองจนอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมอง
“เอ่อ...คือแก้ว...”
“เอ่อ...แก้ว ฉัน.....ขอโทษ”ร่างสูงกล่าวขอโทษที่ล่วงเกิน ทั้งๆที่รู้ตัวเองทุกอย่าง รู้ว่ากำลังทำอะไร แต่ก็ห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้อยู่ดี
“อือ....ฉัน...ฉัน ไปอาบน้ำดีกว่า”ร่างบางพูดแก้เก้อแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป
 
 
 
 
 
“ฉันไปส่ง!” เมื่อทำธุระของตัวเองเสร็จร่างบางก็เดินออกมา  ร่างสูงนั่งนิ่งอยู่นานจึงเอ่ยขึ้น แก้วเผลอสบตากับโทโมะเล็กน้อย แววตาสั่นไหวของตัวเองทำให้แก้วรู้สึกสับสนอย่างแรง
“เอ่อ...คือ...อืออ”  ร่างบางพยักหน้ารับแล้วหมุนตัวจะลงไปข้างล่างแต่กลับถูกมือหนารั้งตัวมาสวมกอดแนบแน่น แก้วทั้งอึ้ง ทั้งตกใจ มือไม้สั่นไปหมด
“โทโมะ...ทำอะไร”ร่างบางเอ่ยถามทั้งที่ใจสั่นจนแทบออกมาเต้นอยู่นอกอก
 
  บ้าจริง!!
 
“แก้ว...ฉันมีอะไรจะบอกเธอ”ร่างสูงทอดเสียงแผ่วเบาแล้วหมุนไหล่บางเข้าหาตัวพลางจดจ้องดวงตาคู่สวยอย่างไม่ละสายตา
“.........”
“รักเธอนะแก้ว”
O.O
   ร่างบางตาโตกับคำพูดที่พูดเน้นชัดออกมาจากปากของร่างสูงไม่มีท่าทีใดๆที่มากเรื่องและพร่ำพรรณนามากมาย แค่รัก ก็บอกออกมาว่ารัก!
“....”
“รักเธอมานานแล้ว ก่อนที่เธอจะคบกับกวิน”
“....” ทำไมนายไม่บอกฉัน
“ทั้งๆที่รู้ว่าเธอไม่รัก ฉันก็ยังรักเธอ”
“....”
“แม้เธอกับกวินจะเลิกกันแล้ว ฉันก็ยังไม่มีสิทธิ์อะไร ได้ก็แค่เพื่อน......แต่รู้มั้ย ฉันก็ยังรักเธอ”
“....”
“โกรธฉันก็ได้ที่บอกให้เธอรู้...แต่ขออย่างเดียว อย่าเฉยชากับฉันก็พอ”
“โทโมะ!”  แก้วเรียกชื่อเขาแผ่วเบา สับสนวุ่นวายอยู่คนเดียว อีกใจก็ยังลืมกวินไม่ได้ซะหมด แต่อีกใจก็เริ่มหวั่นไหว
“ไม่ต้องรักํน! ถ้าเทอแค่หวั่นไหว ช่วยห้ามฉันด้วย ถ้าฉัน...ทำอะไรลงไป”
“ทำไม? นายไม่บอกฉัน”  ร่างบางตัดสินใจพูดออกไปหลังจากที่เงียบมานาน
“ฉันบอกเธอไม่ได้หรอก ถ้าฉันบอกได้ฉันจะบอกเธอตั้งแต่ 3 ปีก่อนแล้ว ฉันไม่อยากให้เธอกังวลเพราะฉันกับกวินรักผู้หญิงคนเดียวกัน คือเธอนะแก้ว!”
“ฉัน...ยังตอบอะไรตอนนี้ไม่ได้ ไม่รู้จริงๆว่าตัวเองรู้สึกยังไง”
“ฉันเข้าใจ..กลับบ้านเถอะเดี๋ยวฉันไปส่ง
 
 
 
 
 
 
     ภายในรถกับบรรยากาศที่แสนจะเงียบเพราะต่างคนต่างไม่ยอมพูดจาอะไรกัน มันทำให้คนทั้งคู่อึดอัดได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ถึงแล้ว ฝันดีนะ ”  ร่างสูงเอ่ยด้วยรอยยิ้มอย่างเดิมทุกวัน แม้แววตาจะเศร้าหมองเพียงใดก็ตาม
“อืม..นายก็เหมือนกัน ฝันดี”  ร่างบางกล่าวตอบก่อนจะลงจากรถเดินเข้าบ้านไป ร่างสูงมองตามจนละสายตา
 
 
 
~แล้วฉันนั้นสำคัญแค่ไหน คิดฝันไปได้ไกล เท่าไร มีโอกาสได้ยืน ในหัวใจเธอบ้างไหม ถอนตัวและถอนใจไม่ทัน แม้เธอจะมองกันเช่นไร หากเธอไม่ได้รักเลย แค่ขอข้างข้างหัวใจ  ให้ฉันได้ยืนต่อไป เพื่อรักเธอ~
 
 
 
 
 
 
“แก้ว!!!”เสียงเรียกเสียงดังทำเอาแก้วต้องหันมามอง
“หวาย..มาได้ไง?”แก้วร้องอย่างดีใจเมื่อเจอเพื่อนเก่าอย่างหวาย
“ฉันเพิ่งกลับมาจากอังกฤษอะ นี่ของฝาก เอ๊ะ ว่าแต่เมื่อกี๊หนุ่มที่ไหนมาส่งอ่ะฉันแอบเห็นแวบๆนะ หล่อเว่ออ่ะ>< ”  แก้วหลุบสายตาลงต่ำ เมื่อได้ยินเพื่อนสาวกล่าวถึงร่างสูงจนหวายชะงักไป แล้วเอ่ยถาม
“ทะเลาะกับเขามาเหรอ?”
“เปล่าหรอก เรา....ไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ฉันไม่เชื่อหรอก หน้าแกอมทุกข์ขนาดนี้นะ แกนี่น้าปิดบังอะไรฉันไม่เคยได้เลยรู้ตัวป่ะ ถ้าเห็นว่าฉันเป็นเพื่อนรักนะ เล่ามาเลย”  หวายเค้นเอาคำตอบจากแก้ว ร่างบางตัดสินใจอยู่นานเหมือนกันก่อนจะเล่าให้ฟัง
“เศร้าชะมัด so sad!”
“อืม...ฉันไม่รู้สิหวาย ไม่รู้ว่ารักเขาหรือเปล่า”  ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับน้ำตารื้นจนหวายต้องกอดปลอบใจ
“ไม่เป็นไรนะยัยแก้ว ถ้าฉันเป็นแกฉันก็ลำบากใจ แต่ถามหัวใจตัวเองดีๆซะก่อนเหอะว่าตอนนี้คนที่อยู่ข้างในนั้นนะ เป็นใครกัน”
“เพราะว่าฮันไม่รู้ยังไงล่ะ ถึงได้มานั่งกลุ้มใจอยู่นี่”
“แกเองก็รู้ว่านายกวินนั่นก็มีแฟนใหม่ไปแล้ว  หมอนั่นนะตัดทิ้งไปเถอะ จากที่ฟังแกเล่าๆมานะ คนที่เป็นห่วงแกมากที่สุดไม่ใช่เขาเหรอไง”
“...........”
“คนที่รักแกมาโดยตลอดแต่แกกลับไม่เคยมองเห็น แถมเขายังไม่บอกให้แกรู้เพื่อความสบายใจของแก คนที่ยอมแกทุกอย่างแบบนี้ ถ้าแกจะไม่รักเขาเลยฮันว่าหัวใจของแก...คงเป็นหินไปแล้วยัยแก้ว”
“ฮึก.....”
 
 
 
 
 
      หลายวันมานี้แก้วนั่งคิดหนัก รู้สึกกังวลไปหมด หวายก็กลับอังกฤษไปแล้วปรึกษาใครก็ไม่ได้ เพราะฉะนั้นวันนี้ ร่างบางตัดสินใจไว้แล้วว่า ควรจะทำอะไรซักอย่างซะที
 
  รักก็บอกว่ารัก  ไม่รักก็คือไม่รัก แล้วกัน...
 
ติ๊งต่อง~
  เสียงออดดังขึ้นทำเอาคนในห้องต้องออกมาดู
“กะ แก้ว~”  ร่างสูงเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว เมื่อเห็นว่าคนที่มาหาคือผู้หญิงที่ตนรอมาตลอด
“อือ...”  ร่างบางส่งยิ้มให้บางเบา
“เข้ามาก่อนสิ!”  ร่างบางเดินตามร่างสูงเข้ามาอย่างว่าง่าย   ลังเลอยู่สักพักเพราะไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง
“โทโมะ...คือ..ฉัน”
“ไม่เป็นไร ... ฉันบอกเทอไปแล้ว ไม่ต้องอึดอัดหรอกนะ ทำตัวตามสบาย ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันเหมือเดิม ใช่มั๊ย..”  ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆแต่เสียงสั่นเครือก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา
“คือ มะ....”
“อย่าคิดมากน่า เดี๋ยวแก่เร็วนะจะบอกให้”ร่าูงสูงเปิดtv อย่างไม่สนใจในสิ่งที่แก้วจะพูดนัก
 
    เปิดโอกาสให้ชั้นได้พูดบ้างได้ไหมเล่า !
 
“ดูหนังกันมั๊ย”
“โท...”
“หิวหรือเปล่า”
 
         ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ!!!
 
ฟึ่บ!
“ฟังฉัน!!~” ร่างบางเดินตรงไปนั่งลงบนตักของอีกฝ่ายมือบางดันตัวเขาติดกับพนักพิงโซฟา อีกฝ่ายอึ้งกับการกระทำของแก้วแต่ไม่ได้พูดอะไร
“........”
“ที่ฉันมา ฉันมีอะไรจะบอก อย่าเลี่ยนเรื่องได้ไหม! เพราะมันจะทำให้ฉันคิดว่านายกำลังจะตัดใจจากฉัน!!!”  ร่างบางกอดอกอย่างน้อยใจ ร่างสูงเองก็ทำอะไรไม่ถูก
“.............”
“ถ้าไม่อยากจะฟังนักก็ไม่เป็นไร  ฉันไปก็ได้แล้วอย่าหวังว่าเราจะได้เจอกันอีก!!!” ร่างบางพูดจบก็รีบลุกขึ้นทันทีแต่ถูกอีกฝ่ายรั้งเอวไว้ให้นั่งลงตามเดิม
“แก้ว...ขอโทษครับ อย่าโกรธฉันนะ ว่าแต่มีอะไรจะบอกเหรอ”
“ฮึ ฉันไม่มีอะไรแล้ว!!”ร่างบางสะบัดหน้าใส่
“อย่างอนนะ บอกฉันทีสิ นะ.........” ร่างสูงทอดเสียงอ่อนหวานจนร่างบางหันกลับมามอง
“บอกก็ได้ -////////////-“
“ฉันจะมาบอกว่า...เอ่อ.....ขอบคุณนะที่นายดูแลฉันมาโดยตลอด อยู่ข้างฉันในวันที่ฉันไม่เหลือใคร วันที่ฉันร้องไห้นายเป็นคนเดียวที่คอยปลอบใจฉัน”
“...................”
“ฉันคิดว่านาย..........”
“...................”
“เป็นคนที่ทำให้ฉันรู้สึก รัก ใครได้อีกครั้ง”
“................”
“ฉันรักนาย”
“ฮะ!!”ร่างสูงอุทานอย่างตกใจ
“รักนาย รักนาย รักนาย รักนายรักๆๆๆๆๆๆๆๆ><”
จุ๊บ!
ร่างสูงแตะจูบเบาๆทำเอาคนตัวเล็กบนตักนิ่งค้าง
“รู้แล้วครับ ว่าแต่รักฉันจริงๆใช่มั๊ย?  ฉันคง...ไม่ได้ฝันไปหรอกนะ”
“นี่ๆๆๆๆๆ ตายซะๆ ๆๆ รู้หรือยังว่าไม่ได้ฝัน ตอนแรกนะน่ะ ฉันก็ยังไม่รู้หัวใจตัวเองหรอก แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันคิดได้ ฉันเลย....บอกนาย -////////-“
“โอ๊ย! รู้แล้วครับว่าไม่ได้ฝัน แต่เจ็บครับT^T~” ร่างสูงร้องขึ้นเมื่อถูกร่างบางหยิกที่แก้มทั้ง 2 ข้างไปมา
“ฮ่าๆ ฉวยโอกาสดีนัก^^”ร่างบางยิ้มย่องอย่างสะใจที่แกล้งเขาได้สำเร็จ
“ก็เราเป็นแฟนกันแล้วนี่ จูบไม่ได้เหรอที่รัก”
“นายยังไม่ได้ขอฉนเลยนะ  ช่วยทำหน้าที่ลูกผู้ชายหน่อยเหอะ “
“อ่าว โอเคครับ แก้วฉันรักเทอนะ เราเป็นแฟนกันนะ”
“อืม.....โอเค แต่ขอบอกนะ ถ้านายทำฉันเสียใจ นายจะไม่มีวันได้เจอหน้าฉันอีก!!...ตลอดชีวิต”  ร่างสูงยิ้มนิดๆกับท่าที่ขู่ฟ่อของร่างบาง
“ฉันรอเทอมาทั้งชีวิตแล้ว ถ้าฉันทำเทอเสียใจ ฉันคงเป็นคนโง่อย่างถึงที่สุดแล้วล่ะ แก้ว..”  ร่างสูงหยอดคำหวานแล้วกระชับอ้อมกอดแน่น  ร่างบางโน้มหน้าประกบจูบร่างสูงเบาๆ จูบที่เนิ่นนานแต่เพียงแค่แตะกันเท่านั้น ทำให้ทั้งสูงแลกสัมผัสกันที่ได้รับคงจะมีเพียง ความอบอุ่น และความรักเท่านั้น
 
 
วันนี้ฉันอยู่ในหัวใจเทอแล้วใช่มั๊ย? ไม่ได้อยู่แค่ข้างๆเหมือนเมื่อก่อนแล้วใช่มั๊ย? ขอบคุณนะที่เธอรักฉัน แก้ว...
 
ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้จักความรักขึ้นมาอีกครั้ง เพราะนาย! ฉันจะรักนายตลอดไป แซลม่อนที่รัก..
 
                                                        THE END
 
...........................................................................................................................
 
  เอาล่ะจบเลี้ยววววว ^^; ขอลายาวค๊าบบ <<<ไปคิดเรื่องใหม่ก่อนนะ กะว่าจะลงในนิยายละ>///<
คือเรื่อง  Reprobate of you ยอมเป็น คนเลว ของเธอ<<<ไม่รู้จะได้อัพเปล่า เพราะ ขี้เกียจ แฮ่ๆ
ปล.ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม จ้า ไปล่ะ บะ บายย^3^