Although not love...ข้างๆหัวใจ

“กวิน!!”

เพี๊ยะ!

ร่างบางฟาดมือลงบนใบหน้าหล่อของกวินจนรอยแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่อีกฝ่ายไม่ตอบโต้ใดๆทั้งสิ้น

“ฮึก...แก้วไม่คิดเลย ฮึก ว่ากวินจะทำร้ายแก้วถึง ฮึก ขนาดนี้!!!”ก้อนสะอึกจุกอยู่ที่ลำคอของร่างบางก่อนจะปล่อยโฮอย่างไม่อายใคร

“แก้ว ชั้นขอโทษ ชั้นกับพิมเรา...”

“เราคบกันมาตั้งนานแล้วยัยโง่!!!”

“พิม!!”กวินร้องห้ามเบาๆ แล้วดึงมือพิมไว้ แก้วมองตามด้วยสายเจ็บปวดเกินกว่าที่จะรับได้

“กวิน แก้วรักกวินนะ”

 

  กึก!

 

 ร่างสูงที่เดินตามมาถึงกับชะงักกึก

“แก้ว เกิดอะไรขึ้น”

“โทโมะ!”

“แก้ว เรา...เรากลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ”กวินตัดสิใจพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มสะใจของพิม

“กวิน....ฮึก...ขอบคุณนะ ที่ทำให้ชั้นได้รู้ ว่าความรักมันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด ตรงกันข้ามมันเกือบฆ่าชั้นให้ตายทั้งเป็น ฮึก  เพราะรักนาย   ขออย่างนึงได้ไหม”

“แก้ว....”กวินเอ่ยเรียกเสียงแผ่วด้วยน้ำเสียงและแววตาที่รู้สึกผิดและรอฟังคำขอของแก้วเป็นครั้งสุดท้าย

“..........”

“ขอแค่ชั้น ได้รักนายเหมือนเดิม...ฮึก ก็พอ”แก้วปาดน้ำตาทิ้งอยากลวกๆแล้ววิ่งหนีออกไป เจ็บปวดไปหมดกับทุกการกระทำของคนที่เทอรักหมดใจ เจ็บกับการกระทำของตัวเองที่ยังดื้อดึงและยืนยันว่าจะรักแต่เขา

.

.

.

“ไอ้กวิน!!!”พลั่ก! เสียงหมัดที่กระทบเข้ากับใบหน้าหล่อของกวิน ทำให้เขาเซไปเพราะไม่ได้รั้งตัวเองไว้อยู่แล้ว รู้สึกผิดกับแก้วอย่างที่สุด

 

  ความรู้สึกผิดนี้ มันคงติดตัวชั้นไปจนวันตาย ชั้นขอโทษนะ แก้วที่รัก...ขอโทษที่ชั้นไม่ได้รักเทอแค่คนเดียว!

 

“อย่านะ โทโมะ นายห้ามแตะต้องกวินเด็ดขาด!!”พิมปรี่เข้ามาผลักอกของร่างสูงออกแล้วหันไปประคองกวิน

“หญิงร้าย ชายเลว! เหมาะกันดีนี่ ไอ้กวิน แกมันเลว แกทำร้ายแก้ว!! แกก็รู้ว่าแก้วรักแกมากแค่ไหน แกก็ทำกับแก้วได้ลงคอ ต่อจากนี้แกจำเอาไว้เลยว่าเราไม่ใช่เพื่อนกัน!!!”ร่างสูงประกาศเสียงกร้าวแล้วจ้องกวินราวกับจะกินเลือดกินเนื้ออีกฝ่ายจ้องตอบด้วยแววตาเศร้าหมอง เพราะมันสมควรแล้ว...

“ใช่! ชั้นมันเลว เพราะฉะนั้นแก้วควรจะมีความสุขกับคนดีๆอย่างแกมากกว่าไม่ใช่ชั้น!!”

“เหอะ! ไอ้กวิน นี่มันคือข้ออ้างของแกมากกว่า แกไม่ต้องเอาใครมาอ้าง ชั้นรู้ดี!!”

“แล้วแกจะเอายังไงกับชั้นอีก ในเมื่อแกรักแก้ว ชั้นจำได้ดีว่าเราสองคน รักผู้หญิงคนเดียวกัน แล้ววันนี้ชั้นเจอพิม แกก็ควรจะดีใจไม่ใช่เหรอไง ชั้นพูดผิดมั๊ย โทโมะ…”

“...........”

  เพราะมันถูกต้องทุกอย่าง ร่างสูงถึงเถียงไม่ออก แต่แล้วไงในเมื่อแก้วก็ยังรักกวินและไม่มีท่าทีที่จะเลิกรักง่ายๆ เจ็บกับการที่แก้วเป็นแฟนกับกวิน มันยังไม่เท่ากับการที่เห็นผู้หญิงที่ตัวเองรักโดนทำร้ายจากคนรัก และคนรักของแก้วคนนั้นคือเพื่อนรักของเขาเอง.......

 

    แบบไหนมันก็เจ็บด้วยกันทั้งนั้น

 

“ใช่ แกพูดถูก ชั้นรักแก้ว รักพร้อมๆกับแก แต่ในเมื่อแก้วเค้ารักแกชั้นก็ยอมอยู่ข้างๆแล้วมองดูแกกับแก้ว แต่วันนี้แกทำหัวใจของชั้นต้องร้องไห้ ชั้นกับแกก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก!!” ร่างสูงเอ่ยแค่นั้นแล้วเดินหนีออกไป กวินมองตามด้วยความรู้สึกผิดกับคนทั้งคู่

.

.

.

 

~แล้วฉันนั้นสำคัญแค่ไหน คิดฝันไปได้ไกล เท่าไร มีโอกาสได้ยืน ในหัวใจเธอบ้างไหม ถอนตัวและถอนใจไม่ทัน แม้เธอจะมองกันเช่นไร หากเธอไม่ได้รักเลย แค่ขอข้างข้างหัวใจ  ให้ฉันได้ยืนต่อไป เพื่อรักเธอ~

 

 

 

  ร่างสูงมองดูร่างบางที่นั่งร้องไห้อยู่ห่างๆก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาเพื่อปลอบปะโลมเท่านั้น....

“แก้ว...”เสียงเรียกอันแผ่วเบาจนเกือบจะขาดหายทำให้คนที่นั่งชันเข่าร้องไห้เงยขึ้น

“โทโมะ...ฮึก”น้ำตาที่ไหลรินทำเอาร่างสูงแทบคลั่งอยากกระชากไอ้คนที่ทำร้ายเทอมาต่อยอีกซักรอบสองรอบ

 

   ไอ้กวิน ชั้นอยากจะฆ่าแกจริงๆ

 

“ไม่เป็นไรนะ อย่าร้อง ชั้นไม่อยากเห็นเทอร้องไห้”ร่างสูงเกลี่ยหยาดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนแก้มใสออกให้ ร่างบางโผเข้ากอดอย่างหมดที่พึ่งและหมดแรง กับน้ำตาที่เสียไป ขอบตาบวมจัดทำให้รู้ว่าเทอร้องไห้ตั้งแต่ที่วิ่งออกไปตอนนั้น  ร่างสูงยีหัวเบาๆก่อนจะกอดตอบอย่างอบอุ่น ยิ้มให้กับตัวเองเจือจาง

 

  อย่างน้องแค่ได้อยู่ข้างๆเทอก็พอ

 

“คนสวยร้องไห้ เดี๋ยวจะไม่สวยเอานะ”

“ฮึก...โทโมะ..ฮือ..ชั้นๆเสียใจ ฮึก เค้าไม่รักชั้นแล้ว”ร่างบางครวญครางและฟูมฟายด้วยความเสียใจ

“แก้ว ฟังชั้นนะไม่มีใครสมหวังได้ทุกเรื่องหรอก มันก็ต้องมีผิดหวังกันบ้างแหละ...ข้อนี้นะชั้นชินแล้ว”ประโยคสุดท้ายที่แสนจะแผ่วเบาทำเอาแก้วไม่ได้ยินจนต้องเงยหน้าจากอ้อมอกที่ซุกเขาอยู่ขึ้นมอง

“อะไรนะ ฮึก แก้วไม่ได้ยินเลย”

  ร่างสูงกดศีรษะร่างบางลงตามเดิม แก้วเองออกจะงงๆเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

“เปล่าหรอก แต่ขออะไรอย่างนะ อย่าร้องไห้เลย มันไม่ช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นมาหรอก เชื่อชั้นสักครั้งได้ไหม”

“แต่ ฮึก ชั้นเสียใจ”

“เสียใจได้แต่ห้ามร้อง สักวันเรื่องร้ายๆมันจะผ่านไปเอง”

ฮึบ!!

ร่างบางยันกายขึ้นมาพร้อมกับปาดน้ำตาทิ้งแล้วทำท่าฮึดฮัด

“เอาล่ะ ชั้น ฮึก จะไม่ร้องไห้แล้ว โทโมะนายคอยดู ถึงกวินจะไม่รักชั้นแล้ว แต่ชั้นก็จะรักเค้าเหมือนเดิม ฮึๆจะเสียใจไปทำไมเนอะ เค้าแค่รักชั้นน้อยลงแต่ชั้นยังรักเค้าเหมือนเดิม ไม่ได้ครอบครองแต่คอยดูอยู่ห่างๆ.....”

ฟึ่บ!!

  ร่างบางคว้าต้นคอร่างบางมาซบพร้อมกับกอดไว้แน่น

“งั้นก็ร้องออกมาเถอะ อย่า ฮึก อย่างหลอกตัวเองอีกเลย ขอร้อง อย่าทำให้ชั้นทรมานไปมากกว่านี้”ร่างบางทั้งอึ้งและงงกับการกระทำของโทโมะก่อนจะปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง 

   เพราะรู้ๆดีทุกอย่างที่แก้วพูดไปเพราะไม่อยากให้เขาเป็นห่วง แต่แววตากับน้ำเสียงนั่นไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย น้ำเสียงที่พยายามพูดให้ร่างเริงที่สุดมันซ่อนเขาได้ไม่มิด...

.

.

.

หลายวันมานี้แก้วก็เริ่มพอทำใจได้บ้างแล้ว หลังจากที่เห็นคู่รักคู่ใหม่อย่างกวินกับพิมบ่อยๆอย่างเช่นวันนี้

“แก้ว อ่ะ กินน้ำหน่อย”โทโมะเอาน้ำมาให้ก่อนจะมองตามสายตาของแก้วที่จดจ้องอยู่กับคนคู่หนึ่ง

“อือ...”

“ไหนบอกทำใจได้แล้วไง^^”

“โทโมะอ่ะ ถ้าเป็นนายโดนทิ้งจะยังยิ้มเริงร่าได้อยู่ไหมล่ะ”แก้วพูดประชดประชันเล็กๆก่อนที่อีกฝ่ายจะยกยิ้ทมุมปากแล้วตอบออกไปด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา

“ก็โดนทิ้งอยู่ทุกวัน ก็ยังยิ้มได้อยู่เลย^^”

“อะไรนะ พูดให้มันดังๆหน่อยสิ ไม่ได้ยินอ่ะ”

“ไม่มีอะไรหรอกน่า ยัยหูแว่ว”

เพี๊ยะ!

“นายว่าชั้น”ร่างบางฟาดมือเข้าที่ไหล่หนาของอีกฝ่ายอย่างจัง ก่อนที่รอยยิ้มของแก้วจะเหือดหายไปอีกครั้ง

“หวัดดีแก้ว โทโมะ”เสียงแหลมของพิมที่แสนคุ้นเคยทำให้แก้วกับโทโมะชะงักไปทันที

“อือ...โทโมะเราไปกันเถอะชั้นร้อน”ร่างบางบอกปัดแล้วฉุดมือโทโมะขึ้นทันที

“เดี๋ยวสิแก้ว! เอ่อ..สะ สบายดีเหรอ”กวินเอ่ยทักแต่แก้วไม่ได้ตอบอะไร

“สบายดี  มากด้วย ไม่มีอะไรแล้วชั้นกับแก้วขอตัว!”ร่างสูงตอบแทนแล้วฉุดข้อมือแก้วออกไปทันทีเพราะกลัวว่าเด็กขี้แยจะร้องไห้ขึ้นมาอีก

.

.

 

“แก้ว...”

“ไม่ร้องหรอกน่า บอกแล้วไงว่าทำใจแล้ว เฮ้อ”แก้วว่าแล้วถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่ายอีกฝ่ายอยากจะขำก๊ากกับอาการที่ซ่อนไม่มิด

 

  ไม่เคยที่จะเก็บความรู้สึกได้เลย เทอนี่^o^

 

“เอาล่ะๆ เชื่อก็ได้”ฉะนั้นโทโมะจึงไม่ซักอะไรต่อมากมาย

.

.

.

ก็เกือบๆหลายเดือนแล้ว<<<<ไวไปม่ะ^O^

  ที่แก้วไม่มีกวินเคียงข้าง จนตอนนี้เริ่มจะชินกับการที่มีโทโมะแทน หลายครั้งที่ความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นกับแก้ว ทั้งที่เจ้าตัวยังไม่ค่อยมั่นใจนักก็ตาม

“แก้ว เบาๆเดี๋ยวก็เมากันพอดี เอามานี่เลย ไม่ต้องกินแล้ว”โทโมะกระชากแก้วแอลกอฮอลล์ในมือออกก่อนที่เจ้าตัวจะเมาไปมากกว่านี่

“โทโมะ *O* อาววมาน้า~”

“ไม่น่าพามาฉลองที่นี่เลยจริงๆ กลับบ้าน!”ร่างสูงว่าแล้วกระชากแขนแก้วเตรียมพากลับบ้านแต่อีกฝ่ายขืนตัวไว้จนต้องอุ้มออกมาจากร้านกันเลยทีเดียว

 

   ฉลองหลังสอบเสร็จ ใครเลือกร้านนะ ฮ่วยแตกจริงๆ <<<ได้ข่าวว่าพระเอกเลือก-*-

 

“ฮึ่ก โทโมะไม่เอานะ ยังไมกลับบ้าน ชั้นไม่กลับบ้าน”

“แล้วจะไปไหน”

“ถ้าเข้าบ้าน อึก สภาพนี้แม่ฆ่า แก้วจายยยแน่เลย”

“เฮ้ออ ยัยตัวยุ่งเอ๊ย เมาแล้วรั่วจริงๆ”

“ฮะ *O* ว่าครายยอ่ะ โทโมะ ไม่ใช่ชั้นช่ะ”

“เทอนั่นแหละ”โทโมะพึมพำเบาๆก่อนที่อีกฝ่ายจะยอมสงบไปเองเพราะ....สลบไปแล้ว-*-

.

.

.

“ตัวหนักเหมือนกันนะเนี่ย เห็นตัวเล็กๆอย่างนี้นะ”โทโมะบ่นกระปอดกระแปดหลังจากอุ้มแก้วเข้ามาในคอนโดแล้วจัดการวางลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ ก่อนจะหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ แต่คนที่นอนบนเตียงกลับ...อ้วก

“ยัยตัวแสบ!!” ร่างสูงหันไปจัดแจงกับตัวเองก่อนจะกลับมาจัดการกับยัยตัวแสบต่อ

“โทโมะ อือ มึนหัวอ่ะ ว้าย~...แล้วนายๆถอดเสื้อทำม้ายยย”แก้วร้องโวยวายหลังจากตื่นขึ้นมาแล้วรีบเอามือปิดตาเป็นการใหญ่ ร่างสูงยิ้มขำๆแล้วแกะมือร่างบางออกแต่อีกฝ่ายหันหน้าหนี

“อื้อ ออกไปเลยน้า”

“ทำไมล่ะ”โทโมะทอดน้ำเสียงแผ่วเบา จนแก้วหน้ากลับมาหาช้าๆจนสายตาประสานกัน รู้สึกตัวอีกทีปลายจมูกของสองร่างก็สัมผัสกันเสียแล้ว ก่อนทีริมฝีปากหนาจะบดเบียดลุกล้ำกลีบปากบางของแก้ว อีกฝ่ายหลับตาช้าๆอย่างเผลอตัวเผลอใจรับสัมผัส

 

.................................................................................................................................................................................

เอาล่ะค๊าบบ แวะเอาเรื่องนี้มาลงสักนิด^O^ แล้วขอตัวไปอ่านหนังสือสอบก่อนนอน เดี๋ยว ตก!!! T^T

ไปละ ฝันดีทุกคน^^