สักวันเธอจะรู้ว่ารักใคร

“ใช่สิโทโมะไม่ดีพอที่จะทำให้แก้วมารักเลยใช่ไหม     ”      เขานั้นเริ่มถามเธอด้วยอารมณ์โกธร

“มันไม่ใช่อย่างนั้นเลยนะ  ” 

แล้วเพราะอะไร โทโมะถึงแทนเขาไม่ได้” 

“โทโมะแก้วว่าเราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วนะ ”   เธอนั้นเริ่มจะใช้อารมณ์กับเขาเพราะเขานั้นไม่ฟังเธอเลยสักนิด

“แล้วใครจะพูดรู้เรื่องเหมือนพระเอกสุดรักของเธอล่ะ ”    เขานั้นที่ห้ามความโกธรไม่อยู่ก็ได้เผยการประชดกับเธอ

“นี่แล้วเอาเขามาเกี่ยวทำไมด้วยเขาไม่รู้เรื่องไรเลยนะ ” 

“ปกป้องกันเข้าไปเถอะ    ”     เขาที่เก็บอารมณ์ต่อเธอไม่ไหว

เสียงโทรศัพท์ของแก้วดังขึ้น

แก้วได้หยุดการคุยของเขามารับสายแทน

โทโมะ ที่งุงงิงอยู่ก็เกิดอาการมากขึ้นกว่าเดิม เพราะรู้ว่าปลายสายนั้นเป็นใคร...............

“ว่าไงค่ะพี่” 

(น้องแก้วมาหาพี่หน่อยสิพี่มีไรจะคุยด้วย)

“ได้ค่ะแล้วที่ไหนค่ะ” 

“ที่เดิมจร๊ที่ที่เราไปบ่อยอ่ะ” 

“ได้เลยค่ะเดี๋ยวไปตอนนี้เลย”   เธอพูดทิ้งท้ายก่อนวางสายและมองหน้าคนตรงข้ามเธอ

“ฉันไปก่อนนะเธอ”  พูดพร้อมหันหลังเพื่อจะเดินออกไปแต่ มีมือของโทโมะที่รั้นจับมือเธอไว้อย่างแน่

เธอที่จะเดินออกไปแต่เธอได้รู้สึกว่ามีคนจับเธอไว้อย่างแน่นก่อที่เธอจะหันกลับไป

“มีอะไรเรอโทโมะแก้วรีบนะ” 

“แก้ว ..... ถ้าไม่รับเป็นคนรู้ใจ ก็ขอเป็นเพื่อนที่อยู่ข้างเสมอล่ะกันนะ   ” 

“ได้สิ โทโมะแก้วไปก่อนนะ   ”    เธอพูดกลับเขาก่อนเดินออกจากเขาไป

ปล่อยให้ชายหนุ่มหล่ออย่างเขาที่มีสาวๆมาจีบ เหงาและอ้างว้า  ทำไมคนอย่างเขาไม่เจอรักแท้สักที

ร้านอาหาร xxxxxx

ชายหนุ่มที่กำลังมองชะเง้อไปที่ประตูเพื่อรอใครสักคน

“รอแก้วนานไหมค่ะ”    แก้วที่มาด้วยรีบแล้วแต่ก็คงมาไม่ทันชายหนุ่นที่นัดเธอไว้

“พี่ ป้องมีไรเรอค่ะ ถึงนัดแก้วมาที่นี่  ”  เธอพูดพร้อมหยิกเก้าอี้มานั่ง

“     คือพี่มีไรจะบอกน้องแก้วอ่ะ” 

“ว่ามาเลยค่ะ”      แก้วตอนนี้อยากฟังคำพูดจากปากเขา

พี่ว่าเราเลิกติดต่อกันสักพักนะ หมายถึงเราห่างกันสักพักนะน้องแก้ว” 

จากสิ้นสุดคำพูดของเขา ความรู้สึกที่อยู่ในใจของเธอตอนนี้มันทำงานแล้ว

น้ำตาที่ไหลออกมาแบบที่ละหยดกับความโกธรเขาเล็กน้อย

แล้ววิ่งออกไปจากร้านโดยไม่บอกกล่าวชายหนุ่มที่นัดมาเลย

ตอนนี้เธอรีบขับรถไปเลื่อยๆจนไม่รู้ว่าเธอจะขับไปไหนดีจนเธอคิดออก

“โทโมะมาหาแก้วหน่อยสิ  ”  เสียงอื้นของเธอที่โทรไปขอเขานั้นก็รีบวางไป

ปล่อยให้อีกสายนั้นเป็นห่วง