I know.....รู้ทั้งรู้

Chapter 3

ทันทีที่เสียงเครื่องยนต์ดับสนิทลง สิ่งที่เข้ามาแทนที่คือความเงียบกับท่าทางตึงเครียดของคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย

หลายนาทีผ่านไปที่เฟย์ทำได้เพียงนิ่งและเงียบ ไม่แม้แต่ที่จะเหลือบสายตาไปมองคนข้างๆ เพราะกลัวว่าหากเธอหันไปแล้วต้องพบว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องมองเธออยู่ เธอจะทำยังไง...

“วันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น”

หลังจากสงบสติอารมณ์จากการเหยียบคันเร่งมาหมาดๆ ประโยคคำถามแรกก็แทรกผ่านความเงียบขึ้นมา

ไม่มีอารัมภบทใดๆ ทั้งสิ้น เพราะเขื่อนมั่นใจว่าอีกฝ่ายรู้ดีว่าเขาหมายถึง ’วัน’ ไหน ยิ่งเมื่อจับอาการสะดุ้งเล็กๆ เมื่อเขาเอ่ยจนจบประโยค เขาก็ยิ่งแน่ใจ

...เพราะสัมผัสที่เหมือนจริงขนาดนั้น...ถ้าบอกว่าเป็นความฝันสิ นั่นแหละมันถึงจะเป็นเรื่องโกหก...

“............”

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น จะให้เธอตอบออกไปว่ายังไงในเมื่อสิ่งที่เธอควรตอบเขาคงไม่เชื่อ และสิ่งที่เธอไม่ควรตอบ จะยังไงเธอก็ไม่สมควรพูดมันออกมา

และอาการเงียบของเฟย์ดูเหมือนจะยิ่งทำให้คนรอฟังคำตอบยิ่งร้อนใจ

“...เฟย์....”

คราวนี้สายตาที่เคยมีแต่แววขี้เล่นกลับมีแต่ความจริงจัง เขื่อนหันมาจ้องมองคนตัวเล็กที่ยังคงก้มหน้านิ่ง น้ำเสียงอ่อนลงเมื่อเรียกชื่อหญิงสาว

“มะ...มันก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ ก็....ก็แค่เฟย์ขับรถมาส่งเขื่อน...ที่นี่....แล้ว...เฟย์ก็ขับรถกลับบ้าน”

อุตสาห์บังคับน้ำเสียงไม่ให้สั่นได้ แต่พอเงยหน้าขึ้นพร้อมกับหันไปมอง ดวงตาคู่สวยก็สบเข้ากับสายตาคมที่จ้องนิ่งอยู่กับตัวเธอ ปฏิกิริยาตอบกลับของเฟย์จึงคือการหันหน้าหนี

“จะถามเฟย์แค่นี้ใช่มั้ย งั้นเดี๋ยวเฟย์...”

“คืนนั้นเรามีอะไรกัน ‘ใช่’ รึเปล่า”

มือที่เตรียมตัวจะปลดเข็มขัดนิรภัยชะงักค้าง พร้อมๆ กับประโยคคำพูดที่หยุดนิ่งทันทีที่ได้ยินประโยคคำถามต่อมา

.

.

.

.

ใช่...หรือไม่ใช่...แค่คำตอบเดียว แต่กลับกลายเป็นวินาทีแห่งความอึดอัดก่อนที่หญิงสาวลอบสูดหายใจลึกๆ พร้อมกับประโยคเดียวที่ถูกท่องเอาไว้ในใจ

.....ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องไม่รู้เรื่องนี้.....

“มะ.......”

“คิดให้ดีก่อนตอบ”

คำว่า ‘ไม่’ ยังไม่ทันหลุดออกจากปาก แต่คนที่หันมาจ้องหน้าเธอนิ่งกลับพูดสวนขึ้นมาก่อน ทั้งที่เขาแน่ใจเกือบร้อยเปอร์เซ็น แต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมรับ

ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องเดือดร้อนใจเมื่อเห็นว่าเฟย์ไม่ยอมรับในความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น รู้สึกเหมือนกับจะทนไม่ได้ถ้าอีกฝ่ายจะปล่อยให้เป็นเรื่องที่เลยผ่านไปเฉยๆ

เพราะว่าเราเป็นเพื่อนกัน....งั้นเหรอ...

เวลาผ่านไปหลายนาทีกับความเงียบที่ยังคงเดินหน้าตามเวลาที่หมุนผ่านไป ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันจนแทบเป็นเส้นตรง รู้สึกถึงการโดนต้อนให้จนมุม

ถ้าหากเขื่อนจะไม่เข้าใจในตัวหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้า เฟย์เองก็เกิดความไม่เข้าใจในชีวิตเหมือนกัน หลายร้อยคำถามถูกตั้งขึ้นและลบไปในหัว เหลือเพียงอย่างเดียวที่ไม่สามารถลบมันออกไปได้ คือ...

เขื่อน....ต้องการอะไร

เขา...อยากจะรู้ไปเพื่ออะไรกัน

...รับผิดชอบ...เพราะคิดว่าทำผิดต่อเพื่อนอย่างเธอ... นั่นเป็นคำตอบเดียวที่เธอนึกออก

ไม่มีการพูดถึงความรัก แม้เธอจะรักเขา แต่เธอก็รู้ตัวดีว่าเรื่องคืนนั้น เขื่อนเห็นเธอเป็นแค่ ‘ตัวแทน’ ของคนที่เขารักเท่านั้นเอง

“มันไม่มีอะไรจริงๆ”

ในที่สุดความเงียบก็ถูกทำลาย ด้วยประโยคที่แปลความหมายได้เหมือนเดิมทุกประการ การยืนกรานปฏิเสธเป็นสิ่งเดียวที่เธอคิดว่ามันเป็นคำตอบที่ดีที่สุด แต่การปฏิเสธทั้งๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้ ผลลัพธ์ที่ได้จึงตรงข้ามกัน

......................................................

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ติด รู้อีกทีร่างบอบบางของหญิงสาวเจ้าของลักยิ้มก็ถูกดึงเข้ามาในลิฟต์ ตลอดทางข้อมือเล็กถูกจับไว้แน่น แม้จะพยายามแกะ บิดออก หรือไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่อาจหลุดออกจากมือหนาที่จับแน่นของเขื่อนได้

“เขื่อน อย่าบ้านะ ปล่อยเฟย์เดี๋ยวนี้ เฟย์จะกลับบ้าน”

แผ่นหลังกว้างยังคงสงบนิ่ง ไม่ได้หันมามองคนที่เอาแต่ร้องบอกให้ปล่อยแต่อย่างใด สายตายังคงจ้องนิ่งอยู่กับแผงตัวเลขที่เลื่อนขึ้นเรื่อยๆ เพื่อพาไปยังชั้นเป้าหมาย

ทันทีที่ประตูถูกปิดล็อค ข้อมือเล็กที่ถูกพันธนาการด้วยมือหนาของชายหนุ่มก็ได้รับอิสระ ร่างบางของหญิงสาวก้าวถอยหลังอัตโนมัติยามคนตรงหน้าสาวเท้าเข้ามาใกล้

“...ตอบอีกที....”

น้ำเสียงนิ่งเรียบเดาแทบไม่ออกเลยว่าคนพูดอยู่ในอารมณ์ไหน แต่ที่แน่ๆ คงไม่ใช่อารมณ์ที่ปกตินัก

สิทธิถูกลิดรอนไปเมื่อรับรู้ว่าแผ่นหลังของตนเองชนเข้ากับผนังเย็นๆ ตามด้วยสองแขนแกร่งที่ล้อมกรอบเธอไว้จนไม่อาจหาทางถอยหนีไปไหนได้อีก

“ก็เฟย์บอกแล้วว่า มะ...”

ยังไม่ทันหลุดคำว่า ‘ไม่’ เพียงเสี้ยววินาทีริมฝีปากบางก็ถูกครอบครองและพาเอาคำปฏิเสธเหล่านั้นให้กลืนหายไปในลำคอ

เขื่อนรู้เพียงอย่างเดียวในตอนนี้ว่า เขาไม่อยากได้ยินคำปฏิเสธใดๆ หลุดออกมาจากปากของร่างบางตรงหน้าเขาอีกแล้ว

หลายนาทีผ่านไปที่ริมฝีปากบางถูกรุกไล่หาความหอมหวาน สัมผัสที่หนักแน่นแต่ทว่าอ่อนโยน จนอาจไม่หยุดเพียงแค่นั้นหากว่าเขื่อนไม่รับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นของสองข้างแก้มเนียนใสนั่น

สัมผัสที่หยุดลงพร้อมๆ กับการคืนอิสระให้กับอีกฝ่าย ใบหน้าเนียนสวยที่เคยประดับไปด้วยรอยยิ้มที่คุ้นตาแต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยหยดน้ำตาที่พากันร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสาย

มือเล็กออกแรงผลักอกกว้างให้ออกห่าง ทั้งๆ ที่แรงของเฟย์แทบจะเรียกได้ว่าน้อยนิด แต่กลับทำให้ชายหนุ่มยอมถอยหลังออกไปสองสามก้าว สายตาจ้องนิ่งอยู่กับใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่อีกฝ่ายเพียรยกมือขึ้นปาดมันออกลวกๆ อย่างไม่กลัวจะช้ำ

เฟย์ไม่ได้หลบสายตาของคนตรงหน้า ทั้งที่ใจอยากจะตะโกนออกไป แต่เสียงใสๆ กลับสั่นเครืออย่างคุมไม่อยู่ ประโยคคำพูดที่หลุดออกมาจึงแผ่วเบาราวกับคนใกล้หมดแรง

“ทำอย่างนี้กับเฟย์ทำไม....เฟย์ไม่ใช่แก้วนะ!...”

TBC. to The Ending Part,,,

ตอนหน้าจบแล้วนะคะ ^^