I know.....รู้ทั้งรู้

 

Sprcial Part,,

 

 

 

 

~ก็เพราะฉันหลงทาง หลงอยู่กลางใจของเธอ อยู่ไหนก็ใกล้เธอเพราะว่าใจเธอกว้างใหญ่ ตกหลุมเธอแล้วอ่ะนะ ติดใจเธอซะตั้งเยอะ ออกจากเธอไม่ไหว......~

 

 

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้มือบางรีบเดินไปคว้าเอาเจ้าโทรศัพท์เครื่องสีขาวที่วางอยู่บนเก้าอี้สีเขียวที่วางอยู่มุมหนึ่งของห้อง เพื่อดูว่าใครกันที่โทรมาเอาเย็นป่านนี้

 

 

'P'ไม้'

 

 

หน้าจอที่ปรากฏชื่อของรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย ทำให้นิ้วเรียวเตรียมจะกดรับ แต่โทรศัพท์ในมือกลับโดนดึงไปอยู่ในมือของอีกคน ที่ยืนทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ข้างๆ ทัันทีที่มองเห็นชื่อบนหน้าจอ

 

 

"ใครคือพี่ไม้"

 

 

ชายหนุ่มอดีตผมสีทองที่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นสีน้ำตาลประกายแดงทำหน้าบึ้ง ความไม่พอใจแสดงออกชัดเจน แม้ว่าโทรศัพท์ในมือยังคงดังอย่างต่อเนื่อง แต่เขื่อนก็ไม่มีทีท่าว่าจะส่งันให้กับเจ้าของเครื่องกดรับสักที

 

 

"เอาคืนมานะเขื่อน พี่ไม้เค้าเป็นพี่รหัสเฟย์นะ!!"

 

 

เฟย์พยายามจะคว้าเอาโทรศัพท์ตัวเองคืนจากมือของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะเขื่อนเล่นชูโทรศัพท์ขึ้นสุดแขนที่เธอจะเอื้อมยังไงก็เอื้อมไม่ถึง

 

 

"ไอ้หมอนั่นน่ะเหรอ ถึงเป็นพี่รหัสแล้วทำไมโทรมาเย็นๆ แบบนี้ แถมวันนี้ยังเป็นวันหยุดอีก"

 

 

"เขื่อน!! ไปเรียกพี่เค้่่าอย่างนั้นได้ยังไง พี่เค้าคงมีเรื่องสำคัญนั่นแหละ ไม่ก็เรื่องรับน้องปีนี้ เอาโทรศัพท์เฟย์คืนมานะ"

 

 

คราวนี้คนหน้าบึ้งได้ออกอาการ 'งอน' จริง เพราะดูท่าทางเฟย์จะเห็นไอ้พี่ไม้อะไรนั่นสำคัญกว่าเขา มือหนาเลยตัดสินใจยืนโทรศัพท์ให้ด้วยการจับเอามือเฟย์มารับ แล้วก็เดินออกไปจากห้องซ้อมเต้นทันที

 

 

"อ้าวเขื่อน...วัน...เฮ้ย...อะไรของเค้าเนี่ย"

 

 

เสียงใสๆ ของหญิงสาวร่างเล็กอีกคนที่เดินสวนเข้ามาในห้องซ้อมเต้นเอ่ยทักทาย แต่คนโดนทักกลับทำหน้าบึ้งใส่ แถมยังเดินเลยผ่านไปทั้งๆ ที่เธอยังพูดไม่จบประโยค

 

 

ฟางเลยต้องเป็นฝ่ายเดินทำหน้างงเข้ามาถามน้องสาวตัวเองแทน

 

 

"เป็นอะไรไปอีกล่ะ คู่นี้"

 

 

"คนไร้เหตุผลน่ะพี่ฟาง เฟย์แค่จะรับสายพี่รหัสเฟย์ แต่เขื่อนมาแย่งโทรศัพท์เฟย์ไป พอเฟย์จะเอาคืนเค้าก็เป็นอย่างที่พี่ฟางเห็นนี่แหละ งอนทำไมก็ไม่รู้ พี่ไม้เค้าเป็นพี่รหัสเฟย์นะ"

 

 

พอระบายให้ผู้เป็นพี่สาวฟังจบ ร่างบางก็ออกอาการถอนหายใจซะเสียงดัง แต่สิ่งที่เล่ากลับทำให้คนฟังอมยิ้มขึ้นมาแทน เพราะชื่อของคนที่เฟย์เอ่ยถึงก็คือคู่กรณีที่เขื่อนเคยเกือบจะไปมีเรื่องด้วยตอนนั้นน่ะสิ หนำซ้ำสายตาและการแสดงออกของ 'พี่ไม้' ของน้องสาวเธอเนี่ย เท่าที่เธอสังเกตมา แปลได้ชัดๆ ว่ารู้สึกพิเศษกับเฟย์มากกว่าแค่พี่รหัส น้องรหัสกันแน่ๆ แต่ดูท่าว่าเจ้าตัวจะไม่รู้ตัวเลยสักนิด

 

 

"ที่เขื่อนแสดงออกน่ะ แน่ใจเหรอว่างอน อาการแบบนี้งอนหรือหึงกันแน่จ๊ะคุณน้องสาว"

 

 

...งอน หรือ หึง...

 

 

คำพูดของผู้เป็นพี่สาว ทำเอาเฟย์ต้องคิดตาม เพราะเขื่อนเองก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผลจนแสดงอาการแบบนี้มากมาย จะมีก็เฉพาะเวลาที่พี่รหัสเธอคนนี้อยู่ใกล้ หรือโทรมาหาเท่านั้น

 

 

... งั้นก็แปลว่า....

 

 

"เดี๋ยวเฟย์มานะพี่ฟาง"

 

 

.................................................................

 

 

"เป็นอะไรวะ อย่ามาดราม่าแถวนี้อีกคนนะเว้ย โน้น...ตรงโน้นอ่ะมีคนนึงแล้ว"

 

ทันทีที่กระแทกตัวลงนั่งเก้าอี้ในห้องประชุมเล็ก ที่เหล่า K-otic ยึดเป็นห้องพักผ่อน เคนตะก็เป็นฝ่ายเปิดฉากขึ้นก่อน แถมยังพยักเพยิดหน้าไปทางหนึ่งหนุ่ม หนึ่งในสมาชิกของวงที่นั่งนิ่งเสียบหูฟังไม่พูดไม่จากับใครอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง

 

 

"ก็ใครมันจะไปราบรื่นไร้อุปสรรค เหมือนพวกคุณๆ ทั้งสามคนละคร้าบบบบบบบบบ"

 

 

เขื่อนลากเสียงยาวประชด แน่ล่ะคู่ฟางกับไอ้คุณเพื่อนป๊อปไม่มีปัญหา ไม่เคยมี และคาดว่าคงจะไม่มี ส่วนไอ้สองตัวที่เหลือ นั่นมันก็เรื่อยๆ ชิวๆ ตามสไตล์

 

 

แม้ัจะมีหนึ่งคนที่ดูจะอาการหนักกว่าเขาอย่างไอ้ลูกครึ่งญี่ปุ่นอีกคนที่วันๆ นั่งเงียบเป็นเป่าสาก แต่ก็นะปัญหาเรื่องหัวใจใช่ว่าใครจะช่วยกันได้ ดูอย่างเขาเองสิกว่าจะรอดมาจนถึงวันนี้ได้ก็แทบแย่เหมือนกัน

 

 

ยิ่งพอคิดถึงเรื่องเมื่อกี้แล้วยิ่งแบบ...เฮ้อ....

 

 

งอนเว้ย!! หึงเว้ย!!!

 

 

นั่งหน้าบึ้งนิ่งเงียบให้ไอ้คุณเพื่่อนรักทั้งเคนตะและจองเบ รวมทั้งคุณเพื่อนที่พ่วงตำแหน่ง(ว่าที่)พี่เขย อย่างไอ้คุณป๊อปมันทับถมด้วยเรื่องเดิมๆ ประมาณว่าทำเค้าเอาไว้มาก สมน้ำหน้า แล้วก็อะไรอีกต่างๆ นาๆ อยู่ๆ เสียงไอโฟนในกระเป๋ากางเกงก็ดังแทรกขึ้น

 

 

'ที่รัก Calling'

 

 

ตอนแรกกะจะไม่กดรับเพราะความไม่สบอารมณ์ แต่พอเห็นภาพหน้าจอกับชื่อคนโทรเข้าที่ปรากฏว่าเป็นใครที่โทรมาก็รีบกดรับทันที

 

 

"อยู่ไหนเนี่ย ถ้าไม่มาหาเฟย์ที่หน้าห้องซ้อมเต้นภายในหนึ่งนาที เฟย์จะออกไปหาพี่ไม้แล้วนะ"

 

 

ทันทีที่ได้ยินเสียง ยังไม่ทันจะจบประโยคด้วยซ้ำ คำว่า 'หนึ่งนาที' ก็ทำให้คนหน้าบึ้งต้องรีบละทิ้งอาการทุกอย่างไว้แล้วรีบลุกวิ่งออกจากห้องประชุมเล็กกลับมายังหน้าห้องซ้อมเต้นที่ตัวเองเพิ่งออกมายังไม่ถึงสิบนาทีดี

 

 

กลัวใจเฟย์จะไปหาไอ้พี่รหัสบ้านั่นก็กลัว แต่ที่กลัวมากกว่าคือการที่อีกฝ่ายโกรธ เพราะจากเหตุการณ์ที่ผ่านมารู้ซึ้งเลยว่าที่รักเค้าน่ะใจแข็งขนาดไหน ไหนจะเรื่องที่เขาโดนยื่นคำขาดเกี่ยวกับความใกล้ชิดทางร่างกายที่ต่างก็รู้ว่ามันเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แต่เฟย์ก็ยังอุตส่าห์ตั้งกฏห้ามทำอะไรมากเกินไปกว่า 'จูบ' อย่างเดียวเท่านั้น

 

 

'ถ้าเรื่องแค่นี้เขื่อนอดทนไม่ได้ เราเลิกกัน!!!'

 

 

เจอประโยคนี้เข้าไปประโยคเดียว เลยต้่องเป็นอันจบข่าว...

 

 

ทันทีที่วิ่งมาถึงหน้าห้องซ้อมเต้น หันซ้ายมองขวาเปิดประตูเข้าไปดูด้านในห้องก็พบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่สักคน นาฬิกาบนข้อมือถูกยกขึ้นอัตโนมัติและก็พบว่าเวลาเกินหนึ่งนาทีไปแล้วสามสิบวินาที 

 

 

หัวใจหล่นวูบทันทีที่คิดว่าเฟย์จะทำอย่างที่พูด ออกไปหาไอ้บ้านั่นแล้วจริงๆ อาการยืนคอตกเลยเข้ามาถามหาโดยไม่ต้องตั้งตัว แต่พอจะหันหลังเดินกลับอยู่ๆ ความชื่นจากอะไรบางอย่างก็ปะทะเข้าที่ข้างแก้ม จนต้องรีบเงยหน้าและหันไปยังทิศทางนั้นทันที

 

 

แต่พอหันมาเผชิญหน้าก็กลับกลายเป็นว่าริมฝีปากของตัวเองโดนขโมยจุ๊บไปอีกรอบจากคนที่เขากำลังตามหา ที่ตอนนี้มายืนอมยิ้มอวดลักยิ้มน่ารักอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

 

 

"รางวัลสำหรับกบขี้หึง ไปหาของกินกันดีกว่าเฟย์หิวแล้ว"

 

 

มือบางเลื่อนมาคว้าข้อมือหนา พลางจูงให้อีกฝ่ายเดินตาม ทำเอา 'กบขี้หึุง' ออกอาการมึนๆ งงๆ จนได้มองเสี้ยวหน้าของคนที่เดินเยื่องอยู่ข้างหน้าที่แอบอมยิ้มเล็กๆ แถมแก้มใสยังมีสีระเรื่อขึ้นกว่าปกติ จนสุดท้ายถึงประมวลผลได้ว่า เขาโดนที่รักหลอก (อีกแล้ว) จนได้

 

 

สายตาเลื่อนลงมาหยุดมองนิ่งอยู่ที่มือเล็กที่จับจูงข้อมือเขาเอาไว้ให้เดินตาม รอยยิ้มกว้างเผยออกมายามสายตาทอดมองก่อนจะเร่งฝีเท้าจนกลายเป็นเดินเคียงกัน

 

เขื่อนเลื่อนไปจับมือเล็กออกจากข้อมือเขา ก่อนจะเป็นฝ่ายสอดนิ้วประสานมือเข้ากับฝ่ามือเล็กนั้นไว้

 

 

มือของคนที่เขาอยากจะจับเอาไว้

 

 

และคง...ไม่อาจปล่อยมือจากคนๆ นี้ไปไหนอีกแล้ว

 

 

'เขื่อนรักเฟย์นะครับ'

 

 

 

 

 

~Special End~

 

 

 

 

 

แอบเอาตอนพิเศษมาให้อ่านก่อน สารภาพว่าหาไฟล์ตอนจบที่เขียนไว้ไม่เจอเลยขอไถ่โทษด้วยตอนพิเศษแล้วกันนะคะ หวังว่าจะชอบกัน ส่วนตอนจบกำลังพยายามรวบรวมของเิดิมที่ยังคงอยู่ในสมองให้มันออกมาเป็นตัวอักษรอีกครั้ง

 

ขอบคุณสำหรับทุกการทวงถาม และทุกความคิดถึงสำหรับเรื่องนี้ค่ะ ^^