[SF]วันเวลาเปลี่ยน...แต่ใจฉันไม่เปลี่ยน

ทางด้านของแก้ว
“แกจะแวะไปหาเขาก่อนมั้ย ?”ฟางถามขณะที่กำลังขับรถอยู่
“ไม่ต้องหรอก”แก้วตอบ
“แล้วนี้แกมาเมืองไทยทำไม ?”เฟย์ถาม
“ฉันก็อยากกลับบ้านเกิดฉันมั้งสิย่ะ แล้วอีกป๊าตามกลับมาบอกว่าให้มาทำงาน
เพราะป๊าสมัครงานให้แล้ว”แก้วตอบ
“งานอะไร ?”เฟย์ฟางถาม
“เป็นคอสตูมให้บริษัทอะไรสักอย่างเนี้ยแหละ”แก้วตอบ
“งั้นหรอ ? แกจบดีไซน์นี่หว่า...”เฟย์พูด
“แล้วพวกแกมีงานยัง ?”แก้วถาม
“ฉันกับพี่ฟางเปิดร้านเบเกอร์รี่น่ะ”เฟย์ตอบ
“อ๋ออออ...ไว้วันหลังฉันจะไปอุดหนุนนะ”แก้วพูด
“แก้ว วันหลังไม่ได้เพราะมันผ่านมาแล้ว มีแต่วันหน้า”ฟางพูด
“อะไรเนี้ย ? กวนทั้งพี่ทั้งน้องเลย เดี๋ยวเถอะ”แก้วพูดพร้อมกับทำท่าจะตีฟาง
ตอนนี้รถกำลังติดไฟแดงอยู่ตรงสี่แยก
ทางด้านโทโมะ
“ติดอะไรนักหนาเนี้ย ?”โทโมะพูดเขาเองก็ติดไฟแดงตรงสี่แยกเช่นกัน
ระหว่างที่นั่งรอไฟเขียว เขาก็ไปสะดุดกับคนที่อยู่บนรถคันนึง...
“เฟย์ฟางนิ แล้วนั้นใครที่อยู่ข้างหลังกับเฟย์”โทโมะพูด
เขาติดไฟแดงที่เดียวกันกับที่รถเฟย์ฟางติดอยู่รถของทั้งคู่ห่างกันแค่เลนเดียว
และแล้วคนที่โทโมะสงสัยก็หันมาทั้งคู่สบตากันสักพักก่อนที่สัญญาณไฟจราจรจะเปลี่ยนเป
็นสีเขียว...
“แก้วววว!”โทโมะพูดกับตัวเองอยู่บนรถ ก่อนจะขับรถตามรถคันนั้นไป
แต่ก็ไม่ทัน...

“โธ่เว้ย!”โทโมะพูดด้วยอาการหงุดหงิด อีกนิดเดียวแท้ๆ

ที่บ้านเฟย์ฟาง
“เป็นไรไปยัยแก้ว เงียบตั้งแต่จอดอยู่ที่ไฟแดงตรงสี่แยกนั้นแล้วนะ”ฟางถามเมื่อลงจากรถ
“ฉันเห็นโทโมะ”แก้วตอบ
“ห๊ะ ? แกเจอโทโมะ ที่ไหน ?”เฟย์ถาม
“ที่สี่แยกไฟแดงเมื่อกี้ ก่อนที่มันจะไฟเขียวแปปนึง”แก้วพูดพร้อมกับเดินเข้ามาในบ้าน
“แล้วทำไมไม่บอก ฉันจะได้จอดรถ”ฟางพูด
“ไม่ต้องหรอก”แก้วพูดพร้อมกับนั่งลงที่โซฟา
ตกเย็น
ที่บ้านแก้ว
“ไงยัยแสบ กลับมาแล้วรึ ?”พี่กิ่งถาม
“เห็นว่ามายังจ๊ะ ?”แก้วกวนกลับ
“เดี๋ยวแกจะโดนฉันเตะ ไปหาป๊าเลย รออยู่ที่ห้องนั่งเล่น”กิ่งพูด
“ครับๆ”แก้วพูดแล้วเดินไป
ห้องนั่งเล่น
“มาแล้วหรอ ? นั่งสิ”พ่อแก้วพูด
“ค่ะ”แก้วตอบพร้อมกับนั่งลง
“พรุ่งนี้ป๊าจะไปส่งที่ที่ทำงานของลูก บริษัทนี้เป็นบริษัทของเพื่อนของเพื่อนของป๊า
เขากำลังต้องการฝ่ายคอสตูมพอดี ป๊าเห็นว่าเราเรียนจบด้านนี้แล้วยังไม่มีงานทำ
ป๊าเลยบอกเขาไปว่าจะให้ลูกไปทำงาน”พ่อแก้วพูด
“ค่ะ”แก้วตอบ
“แค่นี้แหละ ไปนอนเถอะ”พ่อแก้วพูดจากนั้นแก้วก็เดินไปที่ห้องนอน
ที่ห้องนอน
“ไม่ได้กลับบ้านมาตั้งนาน ทุกอย่างยังอยู่ที่เดิมเป๊ะเลย
รวมทั้งแกด้วยนะ มิกกี้”แก้วพูดพร้อมกับหยิบตุ๊กตามิกกี้เม้าส์ที่เพื่อนสนิทของเธอซื้อให้
ในวันเกิดเมื่อตอนอยู่ ม.4

เช้าวันต่อมา
ที่บริษัท อาร์เอส
“ไปแก้ว”พ่อแก้วพูดพร้อมกับเดินลงจากรถไป
“อ๊ะ! นี้เอกสารแนะนำตัว เอาไปยื่นให้เขานะป๊ามาส่งแค่นี้แหละ”พ่อแก้วพูดก่อนจะเดินขึ้นรถไป
แล้วขับรถออกไป
“แค่นี้ ? แก้วมาเองก้ได้มั้งเนี้ย”แก้วพูด
ก่อนจะเดินเข้าตึกไป
“สวัสดีค่ะ มาติดต่ออะไรค่ะ ?”พนักงานถาม
“อ๋อค่ะ นี้ค่ะ”แก้วพูดพร้อมกับยื่นเอกสารให้
“อ๋อ คุณจริญญาใช่มั้ยค่ะ ? เชิญทางนี้ค่ะ”พนักงานพูดก่อนจะเดินนำแก้วไปที่ห้องห้องนึง

“พี่กาก้าพาคอสตูมคนใหม่มาแล้ว”
“อ๋อจะ นั่งเลยๆ”กาก้าพูดพร้อมกับชี้ไปที่โซฟา
“ค่ะ”แก้วตอบพร้อมกับค่อยๆนั่งลงโซฟา
สักพัก
“ตามพี่มานี้จ๊น้อง...”กาก้าถาม
“แก้วค่ะ”แก้วตอบก่อนจะเดินตามกาก้าไปที่ห้องๆห้องนึง
“วันนี้ศิลปินมีงานช่วยแต่งหน้ากับทำผมให้ด้วยนะ”กาก้าพูด
“ค่ะ”แก้วตอบ
“ทั้งห้าหนุ่มมานี่เลยจ๊ะ พี่จะแนะนำคอสตูมคนใหม่ให้”กาก้าพูด
สักพักทั้ง 5 หนุ่มเคโอติคก็เดินมา
คนที่เดินตามมาคนสุดท้ายทำให้แก้วถึงกับอึ้ง! เพราะคนคนนั้นคือ
“โทโมะ.../แก้ว”โทโมะกับแก้วพูดพร้อมกัน
“รู้จักกันหรอ ?”กาก้าถาม
“ครับแก้วเป็นเพื่อนสมันมัธยมของผม”โทโมตอบ
“ไม่เจอกันนาน สบายดีมั้ย ?”โทโมะถาม
“อื้มม สบายดีแกล่ะ ?”แก้วถาม
“ก็เรื่อยๆ”โทโมะตอบ
“รู้จักกันสองคนหรือไงว่ะ ? แนะนำมั่งดิ”เขื่อนพูด
“ฉันชื่อแก้วนะ ยินดีที่ได้รุ้จัก...”
“เราเขื่อน”เขื่อนตอบพร้อมรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร
“เราป็อปปี้”ป็อปปี้พูดด้วยรอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่น
“เราเคนตะ”เคนตะพูดด้วยรอยยิ้มที่ดุกวนๆ
“เราจงเบครับ”จงเบพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ เขื่อนป็อปปี้เคนตะจงเบ”แก้วพูดพร้อมรอยยิ้มที่เป็นมิตร
“ในเมื่อรู้จักกันแล้วก็จัดการแต่งหน้า แต่งตัวให้ทั้ง 5 หนุ่มเลยเดี่ยวไปถ่ายรายการไม่ทัน”กาก้าพูดก่อนจะเดินออกไป
วันนี้พอดีมีช่างแต่งหน้ามากันตั้ง 3 คน แก้วเลยไม่ต้องแต่งหน้า แค่เตรียมชุดไว้เท่านั้นพอ
คนแรกที่แก้วต้องช่วยแต่งตัวคือ ป็อปปี้
ตามด้วยเขื่อน เคนตะ จงเบและคนสุดท้าย...โทโมะ
“ดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้งนะแก้ว”โทโมะพุด
“อื้มม”แก้วตอบพร้อมกับหยิบเสื้อคลุมมาใส่ให้โทโมะ
“ทำไมเธอถึงหายไป ?”โทโมะถาม
“ฉันไปเรียนต่อ”แก้วตอบ
“ไม่ใช่เธอโกรธที่ฉันผิดสัญญาหรอ ?”โทโมะถาม
“ไม่จำเป้นต้องโกรธ แล้วเรื่องนั้นฉันก็ลืมไปแล้ว”แก้วพูดพร้อมกับค่อยๆจัดเสื้อผ้าให้โทโมะ
“ฉันขอโทษ”โทโมะพูดพร้อมกับดึงข้อมือแก้วที่กำลังจะเดินไป
ทำให้ทุกคนที่อยู่ในนั้นหันมามองโทโมะกับแก้วเป็นตาเดียว