[SF]วันเวลาเปลี่ยน...แต่ใจฉันไม่เปลี่ยน

ก็ไม่ได้คิดว่าจะมาต่อหรอกนะ เพราะมันนานมากกกกก แต่ก็ว่างๆเลยมาแต่งต่อ
ตอนแรกจะทำเป็นสเปเชี่ยลพาร์ทอ่ะนะ
แต่ไม่เอาดีกว่า เปิดเรื่องใหม่เลยดีกว่า
ตอนแต่งเนี้ยไม่มีอะไรในหัวสมองเลยนะ (แล้วจะแต่งเพื่อ?) 5555
ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะแฮปปี้หรือแซดซีนดี ? 5555555

ไปอ่านกันเลยดีกว่า

ความเดิมตอนที่แล้ว...
“แกจะไปจริงๆหรอแก้ว แล้วโทโมะล่ะ ?”สาวหน้าหวานถาม
“อืมมม ฉันจะไปจริงๆ ส่วนเค้าหรอ ? ตอนนี้ก็คงจะมีความสุขกับแฟนเค้าอยู่ล่ะมั่ง อ๊ะ!เครื่องจะออกแล้ว ไปล่ะนะฟาง”หญิงสาวตอบพร้อมกลับเดินจากไป
‘ลาก่อน โทโมะ ต่อจากนี้เราคงไม่เจอกันอีกฉันก็ได้แต่หวังให้นายมีความสุข คำสัญญาที่นายเคยให้กับฉันฉันจะไม่ลืมมัน แต่นายคงลืมมันไปหมดแล้วสินะ บ้าจริงๆทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีวันได้เค้ามาก็ยังทนต่อไป ก็ยังหวังต่อไปว่าสักวันเค้าจะกันมามองเรา ถ้าคำว่ารักฉันเขียนมันลงบนกระดาษฉันก็คงจะไม่เสียใจแบบนี้ แต่ฉันเขียนนายไว้บนหัวใจจะมีวันไหนมั้ยย ? ที่จะสามารถลบคำว่ารักที่ฉันมีให้ต่อนายออกไปจากใจฉันได้ ฉันก็ได้แต่หวังว่าสักวันมันคงจะมีวันนั้น พอกันทีสำหรับความรักครั้งนี้ พอทีสำหรับคำสัญญาที่ไม่สามารถทำตามได้ พอกันทีสำหรับความเจ็บปวดและรอยน้ำตา และลาก่อนโทโมะขอบคุณที่ทำให้ฉันได้รู้จักคำว่ารักและคำว่าความสุขขอบคุณที่ทำให้ฉัน
รู้ว่าฉันสามารถทำอะไรให้กับคนที่ฉันรักได้บ้างแม้ว่ามันจะไม่มีค่าสำหรับนาย และขอบคุณที่ทำให้ฉันได้รักเธอ’


"นายยังจำสัญญาที่นายให้ไว้กับฉันได้หรือเปล่า โทโมะ..."แก้วพูดขึ้นขณะที่เธอนั่งอยู่บนเครื่องบินเพื่อที่จะกลับไปยังบ้านเกิดของตัวเอ
ง
ตอนนี้เธอเรียนจบแล้ว และกำลังจะกลับมาเมืองไทย
"ฉันต้องกลับมาเจ็บปวดเหมือนเดิมอีกหรือป่าว ? ทำไมฉันถึงยังลืมนายไม่ได้นะ โทโมะ..."แก้วพูดพร้อมกับเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

สักพักที่สนามบินในเมืองไทย
"พี่ฟาง แก้วอยู่ไหนอ่ะ ? เฟย์ตื่นเต้นไม่ได้เจอมันตั้งนานแล้วตั้งแต่เรียนจบ ม.5 มันก็หายไปทำใจที่ลอนดอน
กี่ปีแล้วน้ออออ ??"เฟย์ถาม
"7 ปีแล้วล่ะมั้ง...นั้นไงๆ ไฟล์ทที่มาจากลอนดอนมาแล้ว ชูป้ายๆ"ฟางพูดพร้อมกับชูป้ายที่เขียนไว้ว่า
'แก้วใจ' และแล้วก็มีหญิงสาวผมสีน้ำตาลซอยสั้นใส่เสื่อยืดกางเกงยีนส์พร้อมกับกับแว่นตาสีดำเด
ินตรงมาที่เธอ
"ขอบใจมากนะที่มารับ"แก้วพูด
"ขอโทษนะค่ะ คุณเป็นใครคะ ?"ฟางถาม
"หึ!"แก้วหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนจะถอดแว่นออกมา
"จำไม่ได้หรอ ? ยัยเฟย์ ยัยฟาง ?"แก้วถาม
"ยัยแก้วหรอ ?"เฟย์ถาม
"อ่าหะ"แก้วตอบ
"ไม่เจอนานปากห้อยกว่าเดิมป่ะเนี้ย ?"เฟย์แซว
"แกก็เหมือนกัน ไม่เจอนานปากยังมีสุนัขเหมือนเดิมเลยนะ"แก้วแซวกลับ
"แรงอ่ะ"เฟยืพูด
จากนั้นทั้งสามสาวก็พากันกลับบ้าน และแน่นอนว่าเป็นบ้านของ
เฟย์ฟาง เพราะแก้วยังไม่อยากกลับบ้านสักเท่าไหร่
บนรถ
"เค้าเป็นไงบ้าง ?"แก้วถาม
"รายนั้นน่ะหรอ ? ตอนนี้เป็นซุป'ตาร์ไปเรียบร้อยแล้ว"ฟางพูด
"แล้วก็เลิกกับยัยสตรอเบอร์รี่หน้าหวานนั้นไปตั้งแต่ 5 ปีที่แล้วแล้ว"เฟย์เสริม
"อื้มม"แก้วตอบ
'เลิกกันแล้วหรอ ?'แก้วคิดในใจ

ทางด้านโทโมะ
"ไอ้โมะ ซ้อมเต้นเสร็จไปไหนต่อว่ะ ?"ป็อปปี้หัวหน้าของวงถาม
"กลับบ้าน"โทโมะตอบแล้วเดินไป
ตั้งแต่แก้วจากไปเขาก็กลายเป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ ไม่ค่อยที่จะหัวเราะ
แม้กระทั่งตอนนี้ เขาเป็นถึงนักร้องดัง แต่แทบจะไม่ค่อยได้เห็นเขาหัวเราะ
นอกเสียจากเวลาทำงาน เขาถึงจะยิ้มและหัวเราะ

บนรถโทโมะ
"7 ปีแล้วนะที่เธอหายไป โดยที่ไม่บอกอะไรฉันเลย"โทโมะพูดพร้อมกับดูรูปแก้วที่เก็บไว้บนรถตรงที่บังกันแดด
"ฉันขอโทษที่ทำตามที่สัญญาไว้กับเธอไม่ได้...แต่เธอรู้มั้ย ?
ว่าฉันไม่เคยลืมมัน จนถึงตอนนี้แม้ว่าเธอมีใคร ฉันก็พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเธอเสมอนะแก้ว..."โทโมะพูดต่อ
"แม้ว่าหัวใจของฉันจะเจ็บปวดก็ตาม"