Loved to bosom friend...เพื่อนกัน...ฉันรักเธอ

 
“จำได้ไหม?วันนั้น....ที่นายแย่งกระดาษในมือฉัน การ์ดใบนั้น?!”ร่างสูงทำท่านึกคิดเล็กน้อย ก่อนจะร้องอ๋อขึ้นมา
“อ๋อ...จำได้สิ? ใช่! วันนั้นฉันว่าจะถามเธออยู่พอดี?..แล้วตกลงการ์ดใบนั้นมันคืออะไรล่ะแก้ว?”
“อยากรู้หรือเปล่า?”ร่างบางยิ้มกริ่ม ถามเขา อีกฝ่ายชักอยาจะรู้ขึ้นมาจริงๆเสียแล้ว
 
 
                                ชอบทำให้ลุ้นอยู่เรื่อยเลยเชียว-*-
 
“อยากสิ?อยากรู้ใจจะขาดแล้ว...น้า....บอกเค้าหน่อยนะๆๆๆๆ ๆ”ร่างสูงเร่งเร้าแก้วพลางเขย่าแขนเอาคำตอบ ร่างบางอมยิ้มน้อยๆก่อนจะล้วงมือไปในกระเป๋ากางเกงตัวเอง การ์ด!.....การ์ดสีชมพูใบนั้นจริงๆด้วย!
.
.
.
.
.
“โอ๊ยยยย!!!! เซ็งจริงๆ! เฮ้อ!นี่นายป๊อป นายคิดไว้หรือยังว่าจะไปต่อวิทยาลัยอะไร?”เฟย์เอ่ยถามเมื่อเธอกับเขานั่งเซ็งอยู่ที่สวนสนุก แน่ล่ะ?...ใกล้จะเรียนจบเต็มทีแล้วนี่นา มันก็ต้องฉลองกันหน่อย นี่ถ้าแก้วอยู่ เฟย์คงไม่มีทางมากับป๊อปปี้ 2 คนแน่ๆ!
“แฮ่กๆ ฉันรู้แล้วล่ะ?แต่...ไม่บอกเธอหรอกยัยหัวหอม แล้วเธออ่ะ! คิดไว้หรือยัง?”ป๊อปปี้นั่งหอบหายใจแรงหลังจากที่เพิ่งเล่นเครื่องเล่นเสร็จ ก่อนจะเอ่ยตอบเฟย์ด้วยท่าทางกวนประสาทตามสไตล์เขา
“ชิ! ฉันก็มีแล้ว แต่ไม่บอกนายเหมือนกัน แบร่ๆ”
“เฮอะๆ ไม่ต้องบอกหรอก...ฉันไม่ได้ถาม ฮ่าๆๆๆ”
“อ๊ากกกกก ไอ้ป๊อป! เลิกกวนประสาทฉันสักวัน มันจะทำให้นายนอนไม่หลับหรือยังไงกัน?-*-“ เฟย์ค้อนงวงใหญ่ให้ป๊อปปี้ เมื่ออีกฝ่ายเห็นท่าทางนั้นแล้วแลดูหมั่นไส้กับเพื่อนคนนี้ขึ้นมาชอบกล ก่อนจะโยกศีรษะเฟย์เล่นๆอย่างนึกสนุก
“ผมฉันๆ-*- สนุกมากไปแล้ว หมีพู!”เฟย์ปัดมือป๊อปปี้ออก อีกฝ่ายขำคิกคักเบาๆ
“เออนี่! จะว่าไปก็น่าใจหายอยู่นะ อีกไม่กี่วันเราก็แยกย้ายกันแล้ว.....ฉันว่า ฉันทำดีกับเธอดีกว่า โอเคป่ะ?!^^”ป๊อปปี้เอ่ยยิ้มๆจนเฟย์หันควับไปมอง  ไม่ได้อยากจะเชื่อคำพูดของเขาเท่าไหร่...แต่เธอเองกลับเห็นด้วยอย่างเสียมิได้!
“โอเค! เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป^^” เฟย์ลุกขึ้นยืนพลางส่งมือให้ป๊อปปี้ อีกฝ่ายทำหน้างงๆ ก่อนที่เฟย์ย้ำอีกครั้ง
“เร็วๆดิเพื่อน ไปเล่นกัน”ป๊อปคลี่ยิ้มออกบางๆ ก่อนจะจับมือเฟย์ขึ้นยืน พลางกอดคอเฟย์ไว้อย่างนึกสนุก!
“Lets go เพื่อนรัก....เล่นให้ครบไปเล้ยยยยยยยย!!!! เย้ๆ!” สองคนกอดคอวิ่งไปเล่นเหมือนเด็ก นี่แหละ...ความทรงจำวัยเรียนมัธยมครั้งสุดท้าย....ไม่ว่าจะยังไง  ความเป็นเพื่อนจะคงอยู่ตลอดไป!
 .
.
.
.
.
“การ์ด...ให้เค้าเหรอ?แก้ว^^”แก้วพยักหน้าให้นิดๆ พร้อมกับยื่นการ์ดให้ ร่างสูงรับมาก่อนจะเปิดการ์ดสีหวานนั้นออก...
 
    To tomo
 
          โทโมะ..คือ...ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง? ฉัน...มีบางอย่างที่อยากจะบอกนาย ฉันขอโทษล่วงหน้านะ ถ้าหากว่าฉันพูดอะไรอกไปแล้ว...นายจะรู้สึกไม่ดี หรือ ความเป็นเพื่อนของเราอาจจะเปลี่ยนแปลงไป....ฉันชอบนาย!
อย่าเกลียดฉันเลย ที่ฉันรู้สึกแบบนั้น...ถ้านายไม่ได้รู้สึกงี่เง่าแบบฉัน ขอร้องล่ะ ....เป็นเพื่อนกันก็ยังดี
     เรื่องที่ฉันจะพูดก็มีเท่านี้ล่ะ  ไม่ว่านายจะรู้สึกยังไง? นายจะเป็นคนที่อยู่ในหัวใจของฉัน...แค่คนเดียว
 
                                                                                               Kaew
.
.
.
.
            ข้อความในการ์ด มันทำให้คนอ่านมีความสุขเสียจริง ร่างสูงยิ้มกว้างทันทีที่อ่านจบ พลางคว้าตัวแก้วเข้ามากอดอีกครั้ง
“ทำไม?ไม่บอกตั้งแต่วันนั้น....ทรมานฉันอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน”
“ฉันคิดว่า...จะให้การ์ดกับนาย ในวันที่เราเรียนจบ...เพราะอย่างน้อยถ้านายไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกัน ฉันจะได้ทำใจได้! ไม่ต้องทนเห็นหน้านายทุกวันๆยังไง?”
“โธ่! แล้วแก้วคิดว่าเราจะไม่เจอกันหรือไง?บ้านเราก็ติดกันขนาดนี้!”
“เออ!นั้นสิ แฮ่ๆ”ร่างบางเกาหัวเล็กๆแก้เก้อ
“โรแมนติคเหมือนกันนะเราเนี้ย><~ น่ารักชะมัดเลย”มือหนายีหัวแก้วอย่างนึกเอ็นดู
 
 
                                 น่าหมั่นไส้จริงๆ!
 
 
“โทโมะ!!!”เสียงเรียกของใครบางคน ทำเอาคนทั้งคู้ต้องรีบผละจากกัน
“พิม/พิม!” 2 เสียประสานกันเรียกผู้มาเยือนที่ยืนหน้าบึ้งตึง อย่างตกใจ
“โทโมะกับแก้ว....หมายความว่ายังไงกัน? โทโมะ! ตอบพิมสิ! ทำไมใจร้ายอย่างนี้ ฮึก”พิมร้องไห้สะอึกสะอื้นจนแก้วรู้สึกสงสาร แต่จะโทษใครถ้าไม่ใช่โทโมะ!  ไปให้ความหวังเขาเองนี่นา....
“พิม...โทโมะขอโทษนะที่ไม่ได้บอก...คือแก้ว เป็นคนรักของฉัน!”ร่างสูงเอ่ยตอบเสียงหนักแน่นมือหนาเกาะกุมเอวบางเอาไว้แสดงความเป็นเข้าเจ้าของ
“อึก...ทำไม?ผู้หญิงคนนั้นถึงไม่ใช่ฉันล่ะ?ฉันไม่ดีตรงไหน ฉันสวยกว่ายัยแก้วอีกนะ”พิมพยายามแย้งจนถึงที่สุด โทโมะส่ายหน้าน้อยๆ....
“พิม....โทโมะรักแก้ว รักมานาน รัก!ตั้งแต่เรายังเป็นเพื่อนกัน  สำหรับฉันแล้ว..แก้วคือผู้หญิงที่สวยที่สุด เขาอยู่ในสายตาฉันมาโดยตลอด ขอโทษอีกครั้งนะพิม!”ร่างสูงเอ่ยด้วยความรู้สึกผิดต่อพิม ก่อนที่พิมจะพยักหน้าเข้าใจอย่างเสียมิได้
“เอาล่ะ...ฉันเข้าใจแล้ว ก่อนที่เราจะต้องแยกย้ายกันไป ฉันอยากจะขออะไรนายอย่างนึง จะให้ฉันได้ไหมท”โทโมะหันไปสบตาแก้วเล็กน้อย ก่อนที่แก้วจะพยักหน้ารับ
“อืม...ถ้ามันจะทดแทนสิ่งที่โทโมะเคยทำให้พิมเสีย ใจ ยินดีครับ”ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆ
“ฮึก...ขอกอดหน่อยนะ....เพื่อน!”พิมสะอึกสะอื้นก่อนจะโผเข้ากอด แก้วอมยิ้มน้อยๆอย่างไม่ถือสา โทโมะที่ดูจะอึ้งไปเริ่มรู้ตัว มือหนาลูบหลังพิมเบาๆเป็นปลอบใจ
“โชคดีนะ โทโมะ...เธอด้วยแก้ว ไม่ต้องหึงหรอก^^....รักกันนานๆนะ ถ้าวันไหนเลิกกันบอกฉันด้วย จะเข้ามาแย่ง ฮะๆ”พิมพูดติดตลกนิดๆ ก่อนที่แก้วจะตอบรับด้วยรอยยิ้ม
“ยินดี^^ โชคดีเหมือนกันนะ...พิม!”พิมพยักหน้ารับก่อนจะบอกความจริงว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศ แม้จะรู้สึกใจหาย แต่ก็อดที่จะยินดีกับเพื่อนไม่ได้ …
 
 .
.
.
.
.
.
      วันต่อมา
 
                    วันนี้โทโมะพา(ลาก)แก้วมาที่สนามบินด้วย ไม่รู้เนื่องในโอกาสอะไร ถามอย่างไงเขาก็ไม่ยอมตอบ เอาแต่บอกให้รอดูท่าเดียว!
 
 
                                            ตาบ้า!ชอบให้ลุ้น - -*
 
“นี่! ตกลงพาฉันมาสนามบินทำไม? มารับใคร? จะไปไหน? ใครจะมา? บอกมาเดี๋ยวนี้!!!!!!!!”ร่างบางหยิกเข้าที่ลำแขนของโทโมะอย่างนึกหมั่นไส้  อีกฝ่ายร้องโอดโอยหน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ ก่อนจะแกะมือแก้วออกแล้วดึงมาจูบซะงั้น!
 
“ฮ้า....แฟนใครน้า มือห๊อมหอมมมมม!!~”ร่างสูงจูบเข้าฟอดใหญ่ จนแก้วต้องรีบดึงมือออกเพราะอายสายตาของคนทั้งสนามบิน!
“อ๊ายย คนโรคจิต! ตกลงจะบอกไม่บอก ถ้าไม่บอกฉันกลับ!”
“โทโมะ!”ยังไม่ทันที่เขาจะง้อแก้ว เสียงเรียกของชายคู่นึงก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง โทโมะหันกลับไปดูพร้อมกับทำท่าดีใจแล้ววิ่งไปกอดเอาเสียดื้อๆชาย วัยกลางคนคนนึงที่เดินเข้ามา แก้วรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาอย่างบอกไม่ถูก!
“พ่อครับ! หวัดดีครับ!”
“พ่อ!!!”แก้วร้องขึ้นด้วยความตกใจ ใช่แล้ว! พ่อของเขานี่เอง ไม่น่าล่ะ แก้วถึงรู้สึกคุ้นหน้านัก! ร่างบางรีบยกมือไหว้ทันที
“ฮ่าๆ นี่คงเป็น...ลูกสะใภ้ฉันสินะ สวัสดีหนูแก้ว จำลุงได้ไหม?ไม่เจอกันนานเลย ยิ่งโตก็น่ารักนะเรา”แก้วอายม้วนทันที ในขณะที่โทโมะมองหน้าพ่อของเขาอย่างบึ้งตึง! ดูสิ...ดูเขาทำเข้า!!!
“ค่ะ...ขอบคุณค่ะคุณลุง^^”แก้วยิ้มหวานให้ก่อนที่จะพากันไปคุยที่ร้านอาหาร
.
.
.
“แล้วนี่!พ่อแม่เราเขาสบายดีหรือเปล่า?”พ่อของโทโมะเอ่ยถาม แก้วพยักหน้ารับยิ้มๆ จะให้บอกว่าไม่สบายเพราะมีเรื่องกับลูกชายตัวดีของเขาก็จะกระไรอยู่
“สบายดีค่ะ! แล้วคุณลุงสบายดีไหมค่ะ? แก้วนึกว่าคุณลุงจะไม่กลับมาแล้วเสียอีก”
“ฮะๆ ลุงกลับอยู่แล้วล่ะ ไอ้ลูกชายตัวดีมันโทรเร่งซะขนาดนั้น!”คนเป็นพ่อหัวเราะร่า ไม่ทันที่โทโมะจะห้าม ส่วนแก้วก็ได้แต่หัวเราะตามมอย่าง...งงๆ- -*
“เร่ง?”
“พ่อ! อะไรเล่า พ่ออยากกลับเองไม่ใช่เหรอไง?ไหนพ่อบอกจะไปหาแม่ที่ฟาร์ม ......”
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง แกนั่นแหละที่โทรตามให้ฉันมาดูลูกสะใภ้ แหม!ทีอย่างนี้ทำเขิน ไอ้ตัวดี!”คนเป็นพ่อตบไหล่ลูกชายอย่างล้อเลียนจนแก้วพยักหน้ารับเข้าใจ ก่อนจะหันมาแยกเขี้ยวใส่เขาอย่างเสียมิได้!
 
 
                                      ร้ายนักนะ!พ่อคุณ!!!
 
                   ทั้ง 3 คุยกันอยู่สักพักก่อนจะพากันกลับบ้าน ไม่รอช้าพ่อของโทโมะจึงรีบเข้าไปคุยกับพ่อแม่ฝ่ายหญิงเสียเลย จนแก้วตั้งรับไม่ทัน ได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกับโทโมะที่ทำอะไรไม่ปรึกษากันบ้าง!
“สวัสดีค่ะ...คุณ......เซน???”แม่ของแก้วร้องทักขึ้นมาทันที  ทั้งคู่ส่งยิ้มให้กันเล็กน้อย ส่วนพ่อของแก้วดูท่าจะไม่ค่อยพอใจนัก!
 
             เซน! เฮอะ!พ่อกับลูกพอๆกัน จะจีบเมียฉันรึ!ลูกฉันก็เอาไปแล้ว เดี๋ยวสวยๆ<<คุณพ่อคิดไปนั่น - -*
 
 
“อ๋อ ที่มาเนี่ย?ต้องการมาขอลูกสาวฉัน ไม่ยกให้!!!!”คุยกันได้สักพักพ่อของแก้วก็ขัดการสนทนาขึ้นมาอย่างทันท่วงที
“คุณ!”
“นี่คุณศักดิ์ ไหนเจ้าโทโมะมันบอกว่าคุณยกหนูแก้วไห้แล้ว ไง?? พูดแล้วคืนคำระวังเด็กมันจะถอนหงอกเอานา....”คุณเซนเอ่ยยิ้มๆส่วนอีกฝ่ายเลือดขึ้นหน้าเมื่อถูกสวน แม่ของแก้วขำเล็กๆอย่างสะใจ
“ใคร?ใครพูด ไม่มีๆ ลูกชายนายไว้ใจได้เหรอ?? เฮอะ!ไม่อยากจะเชื่อน้ำหน้าสักเท่าไหร่”พ่อของแก้วเอ่ยอย่างไม่แยแส แต่คุณเซนก็ไม่ได้ถืออะไรเพราะรู้ดีว่าเขาเป็นคนโผงผางมาแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่ตอนที่เขายังไม่ย้ายไปญี่ปุ่น ซ้ำร้ายยังจะหาว่าเขามาจีบคุณนวลแม่ของแก้วเสียอีก!
“ไม่ยกให้! งั้นคุณนวลยกหนูแก้วให้ผมได้หรือเปล่า??”
“เดี๋ยวพ่อ! ยกให้ผมไม่ใช่พ่อ-o-“โทโมะแย้งขึ้น ก่อนที่คุณเซนจะทำท่าขัดใจเล็กน้อย
“เออ!นั้นแหละ! ว่าไงคุณนวล”แม่ของแก้วเอ่ยยิ้มๆพลางเหล่มองสามี
“ได้สิ! ถ้าตาโทโมะดูแลยัยแก้วได้ ฉันก็ยินดี แต่....ต้องรอให้เรียนจบทั้งคู่ก่อนนะ”ถึงแม้จะมีข้อแลกเปลี่ยน แต่นั้นก็ทำให้โทโมะพึงพอใจเป็นที่สุด เขารู้สึกรักพ่อมากกว่าเดิม(อ้าว??) แต่ถึงกระนั้นพ่อของแก้วก็โวยวายขึ้นมาอีก(คุณพ่อจะเอาไง??-*-)
“โหยยยย!!!! อะไรกัน นี่นายเซน ฉันไม่ให้ก็ไปขอเมียฉันเหรอ? ง่ายไปๆ มาต่อยกันไหม?หา....?!!!”พ่อของแก้วเลิกแขนเสื้อขึ้นอย่างเอาเรื่อง คุณเซนส่ายหน้าน้อยๆกับความไม่รู้จักโตของเขา
“ไม่ล่ะ ไม่อยากมีเรื่อง เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะคุณนวล ลูกชายผมกับลูกสาวคุณเรียนจบเมื่อไหร่ผมจะจัดงานหมั้นให้ทันที พอจบวิทยาลัยก็แต่งไปเลย โอเคตามนี้นะ! งั้นผมขอตัว^^”แม่ของแก้วยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปส่ง ส่วนพ่อของแก้วปล่อยให้บ้าอยู่ในบ้านนั้นแหละ-*-
.
.
.
“สามีคุณนี่!ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ฮะๆ”
“อย่าไปถือสา ตาแก่หวงลูกสาวเลยค่ะ^^ ไว้ฉันจะรอวันที่เราเป็นทองแผ่นเดี๋ยวกันนะค่ะ”แม่ของแก้วเอ่ยอย่างสุภาพอีกฝ่ายพยักหน้ารับอย่างยิ้มๆ
“ได้ข่าวว่าหนูแก้วทำอาหารอร่อย...งั้นเย็นนี้ผมขอยืมตัวว่าที่ลูกสะใภ้หน่อยจะได้ไหมครับ?”
“ตามสบายค่ะ”
.
.
.
.
                คนเป็นพ่อนั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นในบ้านของโทโมะ ส่วนแก้วกับโทโมะกำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ในครัว!
“แก้วจ๋า....ทำอะไรเอ่ย?ห๊อมมมมหอมมมม”ร่างสูงสวมกอดจากทางด้านหลังขณะที่แก้วกำลังทอดอาหารอยู่
“อื้อ...ปล่อยนะ เดี๋ยวไขเจียวปูสุดพิเศษของฉันจะไหม้เสียก่อน!”แก้วต่อว่าเขาแต่ก็ยังไม่ละจากการทำอาหาร อีกฝ่ายหน้ายู่ด้วยความเซ็งและก็ยังไม่ละความพยายามเฉกเช่นเดียวกัน
“แก้วววว.....ฉันว่าเธออร่อยกว่าเยอะเลย ปิดแก๊สได้แล้วฉันหิว”
“ก็มันยังไม่เสร็จจะปิดแก๊สได้ยังไง?นายนี่.....แล้วนี่ปล่อยได้แล้ว ฉันไม่ถนัดนะ-*-”เมื่อเห็นว่ามือปลาหมึกของเขาไม่ยอมละออกจากเอวของเธอง่ายๆ ขู่ก็แล้วอะไรก็แล้ว หน้าด้านจริงๆ! กว่าที่แก้วจะทำอาหารเสร็จก็ใช้เวลานานพอสมควร จะเพราะอะไร...ก็มัวแต่เถียงกับโทโมะนั่นแหละ!
“เสร็จละ......อ้ายยย><”ยังไม่ทันที่แก้วจะหันกลับมาดีๆ ร่างสูงก็จัดการช้อนคนตัวเล็กขึ้นนั่งบนโต๊ะครัวทันที ร่างบางหน้าร้อนวูบวาบในขณะที่มือยังกอดคอเขาอยู่  อีกฝ่ายทำท่าทางกรุ้มกริ่มจนแก้วไม่อาจสบสายตาของเขาได้
“ทะ...ทำอะไร???”ร่างบางเอ่ยถามเสียงละล่ำละลัก โดยที่สายตายังก้มงุดไม่กล้ามองหน้าเขา อีกฝ่ายพอรู้จึงเชยคางเรียวของแก้วขึ้นให้สบสายตากับเขา
“มองฉัน....ขอร้องล่ะที่รักมองหน้าฉัน”
“เอ่อ...พะ..พ่อนายรออยู่ ใช่? พ่อนายรอทานข้าวอยู่นี่นา”แก้วพยายามหาทางเอาตัวรอด อีกฝ่ายส่านหน้าอย่างไม่ค่อยสนใจเท่าทีควร
“ฮื่อ...ไม่เอานะ...ฉันหิวกว่า ขอกินหน่อยไม่ได้หรือไง??”ไม่รอฟังคำตอบ...ร่างสูงก็จู่โจมรุกล้ำริมฝีปากบางอย่างรวดเร็วจนแก้วตั้งรับไม่ทัน มือบางพยายามดันไหล่เขาออกเพราะเกรงว่าพ่อเขาจะมาเห็นเข้า!
 
 
                                             บ้าบิ่นจริงๆ!
 
“อื้อ...ไม่เอานะ...อือ...โทโมะ! อย่า...นะ....”เรี่ยวแรงที่เคยมีก่อนหน้านั้นหมดไปเสียเฉยๆเมื่อมือหนาซุกซนนวดคลึงที่สะโพกงาม ใบหน้าหล่อคลุกเคล้ากับผิวอกและลำคอ ร่างบางหลับตาแน่นเมื่อเขาปลดตะขอกางเกงขาสั้นของเธอออก ก่อนจะบดเบียดร่างกายเข้าหาอย่างรวดเร็ว!
“โทโมะ!!”ร่างบางสะดุ้งเฮือก ตัวเกร็ง เมื่อเขาทำอะไรที่ไม่ปรึกษาเธอก่อนอีกแล้ว
“อือ...แก้วจ๋า.....อย่าใจร้ายนักเลย”จะเปิดปากต่อว่าเขาตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้ว เม็ดเหงื่อผุดเต็มใบหน้าของคนทั้งคู่เมื่อเขาไม่หยุดขยับร่างกาย มือบางกอดรอบคอไว้แน่นพลางซบใบหน้าลงกับอกกว้างของเขา ดวงตาเรียวปิดสนิทด้วยความอับอาย....ที่เขาเซี้ยวซ่าไม่เลือกที่จริงๆ!
                              ร่างบางกัดฟันแน่นไม่ส่งเสียงร้องให้ได้อับอายไปมากกว่านี้ คนเอาแต่ใจ! แก้วได้แต่พร่ำต่อว่าเขาอยู่ในใจ ไม่รู้ทำไมถึงไม่พูดออกไปตรงหน้า อาจจะเป็นเพราะว่าสิ่งที่เขากำลังทำ มันทำให้เธอมีความสุขกระมัง??
“พะ...พอแล้ว! โทโมะ พ่อนายยังอยู่นะ??”ร่างบางเอ่ยเตือนสติพร้อมกับเงยหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยแดงฝาดอย่างเห็นได้ชัด  ร่างสูงจำต้องถอนกายออกจากแก้วอย่างหัวเสีย! เหมือนเด็กที่ถูกขัดใจ!
“ฮึ่ย!ก็ได้ๆ...แต่ฉันยังไม่อิ่มนะแก้ว”
“คนบ้า! ลามกไม่เลือกที่”แก้วตัดพ้อเขาอย่างงอนๆ
“ฮะๆ ถึงเวลาเธอก็ชอบไม่ใช่หรือไง?? ใครกันล่ะ...ที่ร้องครวญครางเมื่อกี๊นี้นะ??ใครหนอ??”ร่างสูงลากเสียงยาวอย่างล้อเลียน ไม่มีทาง!!!เธอไม่มีวนร้องเสียงหลงเป็นลูกแมวแบบนั้นแน่ๆ!
 
                                    คนขี้โม้!
 
“นาย.....”แก้วชี้หน้าอย่างเอาเรื่อง แต่ยังไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงกระแอมต่ำๆของคนเป็นพ่อดังแว่วมา
“อะแฮ่มๆ เสร็จหรือยังลูกๆ?พ่อหิวแล้วววววว”คนเป็นพ่อแกล้งตะโกนเสียงดัง แก้วจึงต้องยกอาหารออกไปตามด้วยเขาที่เดินออกมาหน้ามุ่ยๆเพราะถูกพ่อขัดจังหวะ
“อ้าว?มากันแล้วเหรอ? ฮะๆนี่พ่อว่าจะไปทานนอกบ้านแล้วนะเนี่ย??”แก้วหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขอโทษ
“ขอโทษค่ะ....คุณลุงทานสิค่ะ”
“เรียกลุงทำไมกันเล่าหนูแก้ว เรียกพ่อสิ^^”
“ค่ะ  คุณพ่อ”แม้จะรู้สึกเก้อกระดากที่ต้องเรียกแบบนั้น แต่แก้วก็ไม่อาจปฏิเสธผู้ใหญ่ได้   คนเป็นพ่อทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อยกับแก้ว ส่วนอีกคนไม่แตะอะไรสักอย่าง   เมื่อกินเสร็จพร้อมกับเก็บถ้วยชามเรียบร้อยคนเป็นพ่อก็ขอตัวขึ้นห้องนอน แต่ก็ยังไม่วายทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้!~
“ที่แกไม่กินข้าวเนี่ย??? กินในครัวมาจนอิ่มแล้วงั้นสิ??!!!”
 
                                ร่างบางหน้าชาวูบในขณะที่เขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร ก่อนที่คนเป็นพ่อจะเดินขึ้นบ้านไป แก้วก็ขอตัวกลับบ้านทันที
“ฉัน...กะ...กลับนะ!”
“ไม่เอา! ไม่ให้กลับ!อยู่กับฉันก่อนน้า...พรุ่งนี้เราไปเรียนวันสุดท้ายด้วยกัน นะๆ”ร่างสูงออดอ้อนเสียงหวานพลางกอดเอวแก้วไว้แน่น อีกฝ่ายจนใจเสียเต็มประดา
“ปล่อยยยยย!”
“ม่ายยยย><”ยิ่งแก้วรั้นจะวิ่งหนี เขายิ่งรัดแน่นก่อนจะแบกแก้วขึ้นห้องไป.......
.
.
.
.
“อย่านะ!อย่าทำอะไรบ้าๆนะ”
“เปล่าๆไม่ได้ทำอะไรน้า...แค่อยากนอนกอด”ร่างบางส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะขอตัวเขาไปอาบน้ำ!
             เมื่ออาบน้ำเสร็จทั้งคู่แล้ว แก้วก็เตรียมตัวจะนอนพรุ่งนี้จะได้ตื่นๆเช้าสำหรับการไปเรียนวันสุดท้าย
“แก้ว....เธอจะไปเรียนต่อที่ไหน??”
“ไม่รู้สิ ถามทำไมเหรอ??”โทโมะนอนกอดแก้วไว้แน่นพลางซบหน้าลงกับเรือนผมอ่อนๆของแก้ว
“ฉันจะไปกับเธอ!”
“ไม่ได้นะ! เฮ้อ! นายต้องมีทางเดินเป็นของตัวเองสิ ถ้าเอาแต่ตามฉัน นาย......”ร่างบางร้องแย้งอย่างไม่เห็นด้วย
“ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะเรียนแบบเดียวกับที่เธอจะเรียน! เราเรียนกันคนละคณะอยู่แล้วละน่า-3-“ร่างสูงยู่หน้าอย่างงอนๆ
“โธ่! นั้นแหละ คนบ้า!”
“ทำไม? ไม่อยากเจอฉันเหรอ? อ๋อใช่สิ วิทยาลัยคงมีหนุ่มๆตามป้อเธอเยอะแยะ เธอก็คงจะลืมฉันละสิ!”ร่างสูงหันหลังหนีทันที นอกจากจะเอาแต่ใจแล้ว ยังถือได้ว่าเขาขี้งอนเอาเสียมากๆด้วย!
 “ฉันเปล่าคิดแบบนั้นน้า สุดหล่อ...งอนเหรอ??”ร่างบางเอ่ยถามเสียงหวานร่างบางท้าวแขนบนไหล่ของเขา นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มนุ่มของเขาอย่างงอนง้อ
“ไม่ต้องมาพูด!”
“ฉันพูดจริง!”
“ไม่เชื่อ”
“รักนายคนเดียวจริงๆ”
“ยัยขี้โม้ ฉันไม่เชื่อเธอหรอก เฮอะ! อย่ามาปากหวานไปหน่อยเลย ฉันโกรธจริงๆนะ”
“โอ๋ๆ หนุ่มน้อยขี้งอน ฮ่าๆ ขอหอมทีดิ?”ร่างบางจู่โจมหอมแก้วเขาอย่างออดอ้อน แต่อีกฝ่ายยังไม่เลิกงอน
จุ๊บ~
“ให้ตายเถอะแก้ว....เธอจะทำให้ฉันหลงไปถึงไหนกัน?”
“ฉันเปล่าทำ?? นายหลงฉันเองนี่นา^^”
“เออ!ยอมรัยว่าหลง มีอะไรไหม?”มือหนาบีบจมูกของแก้วอย่างนึกหมั่นเขี้ยว!
                          เดี๋ยวนี้ชักจะหัวไวเกินไปแล้วววว><~
 
.................................................................................................................................
อ๊ากกกกกก ดึกเกินๆ-*-
อยากบอกว่าพาสหน้าจบแล้ว จริงๆ!
ช่วงหลังแลดูยาวนิดนึง เอาล่ะ ไปละฝันดีทุกคน^^~