Loved to bosom friend...เพื่อนกัน...ฉันรักเธอ

 

            ร่างบางลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก รู้สึกปวดหน่วงๆที่ท้องเพราะแรงชกของนัท สายตาที่พร่าเบลอเริ่มปรับโฟกัสชัดเจนยิ่งขึ้น และเมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ข้างกายเป็นใคร...?

 

“โทโมะ!”

 

“แก้ว......เธอฟื้นแล้ว? เป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนไหม?!”

 

“โทโมะ!....ฮึก...ฉันกลัว....นัทๆทำร้ายฉัน เขาจะข่มเหง....ฉัน ฮือ”ร่างบางโผเข้ากอดโทโมะพลางร้องไห้เหมือนคนขวัญเสีย อีกฝ่ายกอดตอบพร้อมลูบผมเบาๆ พลางเอ่ยปลอบแก้วด้วยความเป็นห่วง!

 

“ไม่ต้องกลัวนะ...ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่แล้วไง? ไม่มีใครหน้าไหนจะมาทำร้ายเธอได้อีกแล้ว?!”ร่างสูงกระชับอ้อมกอดแน่นทำให้รับรู้ได้ถึงอาการหวาดกลัวของแก้ว กายบางสั่นเทาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินรดเสื้อของเขาจนเปียกชุ่ม

 

 

                                         ไอ้นัท!!!!

 

 

“ฮึก.....ฮือ.....โทโมะ! อย่าทิ้ง.....ฉัน ขอร้อง....อย่าไป....!”ร่างบางเอ่ยขอด้วยน้ำเสียงที่ขาดห้วงก่อนจะรู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกไป เธอและเขาไม่ได้อยู่ในฐานะอะไรต่อกันทั้งสั้น! ร่างบางผละตัวออกจากอ้อมกอดของเขาด้วยแววตาเศร้าหมอง อ้อมกอดที่เธอโหยหาอยู่แค่เอื้อม แต่สำหรับแก้วแล้ว....เธอกลับรู้สึกว่าอ้อมกอดนั้น ไกลออกไปทุกที.......

 

“ขะ...ขอโทษ!ฉันลืมตัว....ขอบคุณนะที่ไปชะ.....”ยังไม่ทันที่แก้วจะพูดอะไรจอบ โทโมะก็รู้ทันทีว่าแก้วเป็นอะไร มือหนารั้งตัวแก้วเข้าหาก่อนจะกอดไว้แน่น พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน....จนแก้วรู้สึกได้

 

 

                            อย่าทำแบบนี้...จะได้ไหม?

 

“เกิดอะไรขึ้น?....กับเรา”

“.......”

 

“ทำไม?เธอถึงบอกว่าเราจะเลิกกัน มันเป็นเพราะอะไร? เธอไม่รักฉันเหรอ แก้วจ๋า.....”ร่างสูงเอ่ยถามเสียงหวานปนเศร้าสร้อย อยากเหลือเกินที่จะให้คนในอ้อมกอดบอกว่ารัก! เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันทำให้เขานึกไม่ถึงจริงๆ!  แก้วกับเขาไม่ได้มีเรื่องกันมาก่อนหน้านั้น ซ้ำร้าย เขายังกอดจูบเธออยู่เลยด้วยซ้ำ อย่างนี้ไงเล่า?.....เขาจะไปรู้เหตุผลของแก้วได้อย่างไร?

 

“บะ...บางที เราอาจจะเหมาะกับการเป็นเพื่อนกัน?”

 

“ไม่จริง! เธอรักฉัน เธอพูด ว่าเธอรักฉัน....แก้ว รักฉันสิ! รัก!”คำเอ่ยขอที่ดูเหมือนจะวิงวินแต่ก็แฝงไปด้วยการบังคับไปในตัวเช่นกัน!...เขาไม่ใช่คนที่รออะไรได้นานๆ  เพราะฉะนั้น!วันนี้ เขาต้องรู้ถึงสาเหตุนั้นให้ได้!~

 

“ใช่! ฉันรักนาย! รักมาก มากเกินกว่า...ที่จะยอมฟังพ่อ! ฮึก....นายจะให้ฉันทำยังไง? พ่อฉันทั้งคนนะโทโมะ!”พ่อ?...พ่องั้นหรือ? ร่างสูงหน้านิ่งคิ้วขมวดด้วยความไม่เข้าใจในสิ่งที่แก้วพูดมากนัก

 

 

                            พ่อแก้วมาเกี่ยวอะไรด้วย!

 

 

“พ่อ? นี่มันเรื่องอะไรกันล่ะแก้ว?!”

.

.

.

“กับเจ้าโทโมะนะ มันยังไงกัน?”พ่อของแก้วเอ่ยถามเสียงเรียบดูเหมือนจะไม่สนใจมากนัก แต่ไม่ได้หมายความว่า เขาจะไม่ใส่ใจ!!

 

“อะ....ก็ แก้วกับโทโมะ...ก็ ...เป็นเพื่อนกัน!”ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเมื่อเห็นแววตาจริงจังของคนเป็นพ่อ

“เพื่อน!!! เขาต้องจูบต้องกอดกันขนาดนั้นเลยใช่ไหม?!!!!”ร่างบางผงะไปไม่น้อย! เมื่อคนเป็นพ่อพูดขึ้นมาแบบนั้น? แสดงว่าพ่อเห็นอย่างนั้นหรือ? 

 

 

                          ฉันจะทำยังไงต่อไปดี!

 

 

“พะ...พ่อ!”

“อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะ! ทำอะไรเคยนึกถึงหน้าพ่อแม่บ้างไหม? ถ้าเกิดท้องไส้ขึ้นมา! ฉันกับแม่แกจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?!”คนเป็นพ่อตวาดลั่นจนน้ำตาที่แก้วพยายามกลั้น น้ำตาไหลลงอย่างห้ามไม่ได้ ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุม ความกลัวเริ่มเกาะกินหัวใจแก้วขึ้นมาเอาเสียดื้อๆ!

“พ่อ...แก้วขอโทษแต่แก้ว.....”

“แกป้องกันหรือเปล่า?!”คนเป็นพ่อเอ่ยถามหน้านิ่ง ก่อนจะต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อถูกตวาด ใบหน้าของพ่อสั่นน้อยๆแสดงให้เห็นถึงความเกรี้ยวโกรธและผิดหวังในตัวแก้ว.... 

“........”

“ฉันถามว่าแก!....ป้องกันหรือเปล่า?!!!!!!”

“แก้ว......”

 

“แกคิดว่าฉันโง่มากนักหรือไง? ยัยแก้ว......ฉันดูปราดเดียวก็รู้แล้วว่าแกกับหมอนั่น ไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว....ผู้ใหญ่เขาอาบน้ำร้อนมาก่อน! เพราะฉะนั้นถ้าแกยังไม่อยากเสียใจ...เลิกกับเขาซะ!”คนเป็นพ่อเอ่ยเสียงเฉียบขาดจนแก้วนั่งตัวเกร็ง  

 

“คุณ...ให้ลูกพูดบ้าง มันอาจไม่ใช่อย่างที่คุณคิดก็ได้ ถามลูกแล้วหรือยัง?”คนเป็นแม่ที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นพลางลูบแขนสามีเบาๆเป็นเชิงว่าให้ใจเย็นๆ!  

 

“เอ็นดูกันเหลือเกินกับเจ้านั่นนิ สักวันมันจะทำให้ลูกเราเสียใจ! ฉันของสั่งแกในฐานะที่ฉันเป็นพ่อ! อย่าไปยุ่งกับเจ้านั้นอีกเป็นอันขาด!!!”คนเป็นพ่อสั่งเสียงเหี้ยมก่อนจะออกไปทำงาน  แก้วโผเข้าหาแม่อย่างหมดที่พึ่ง 

 

“แม่...ฮึก...แก้ว....”

 

“แก้ว...แม่เข้าใจ แต่แม่ว่าก็อย่างที่พ่อเขาพูด แม่ก็ไม่อยากเห็นลูกเสียใจเหมือนกัน แก้วเองก็ยังเด็ก รอให้โตกว่านี้ก่อนนะลูก...แม่ไม่ห้ามหรอกเรื่องโทโมะถ้าลูกจะคบกัน...เพราะเขาก็เป็นเด็กดีคนนึงที่แม่รู้จัก  แล้วลูกล่ะดูแลตัวเองดีพอแล้วหรือ?...แล้วเขา ดูแลลูกได้ไหม?”คนเป็นแม่เอ่ยปลอบพลางลูบหัวลูกสาวด้วยความเป็นห่วง แก้วพยักหน้ารับทั้งน้ำตา 

 

“มัน...ก็ต้องเป็น...ฮึก...อย่างที่พ่อต้องการอยู่แล้ว...ฮึก....แก้วจะทำตามที่พ่อบอก!”

. 

. 

. 

. 

. 

“ฉันผิดเองแก้ว....ฉันขอโทษ....”มือหนาลูบหัวแก้วด้วยความสงสารจับใจ เพราะเขาเป็นต้นเหตุแท้ๆ ที่ทำให้แก้วกับพ่อผิดใจกัน แต่คนที่ทุกข์ใจกับเป็นแก้ว แทนที่จะเป็นเขา

 

“เรื่องของเรา...มันยังอีกยาวไกลนะโทโมะ ตอนนี้เราเป็นเพื่อน......”

 

“แก้วจ๋า....ความรู้สึกของฉัน เป็นเพื่อนกับเธอไม่ได้อีกแล้ว.....รู้ไหม?ฉันรักเธอไปแล้วนะเด็กน้อย ฉันรักเธอมานานแล้ว ไม่เคยที่ฉันจะคิดกับเธอแค่เพื่อน...ฉันรู้ว่าเธอ...ก็รู้สึกแบบเดียวกัน ใช่ไหม?!”ร่างสูงทอดเสียงหวานพลางออดอ้อนเหมือนเด็กไม่มีผิด แก้วเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเขา แต่มันติดที่ว่าเรื่องระหว่างแก้วกับโทโมะจะเป็นไปได้ยังไง?ในเมื่อพ่อก็ยังไม่ยอมรับเขาอยู่ดี!

 

“พอได้แล้ว..เลิกทำเสียงแบบนั้นเสียที!”

 

“ฉันทำแล้วเธอไม่ชอบหรือ? อยากให้ฉันขู่ตะคอกนักหรือไง?”

 

“โทโมะ! มันไม่มีประโยชน์ที่เราจะดึงดันต่อไป รอฉันหน่อย ถ้านายยังรัก.....”

 

“ฉันจะไปคุยกับพ่อเธอเอง!”แก้วตาโตด้วยความตกใจทันที เพราะรู้ดีว่าเขาบุ่มบ่ามแค่ไหน พ่อแก้วเองก็เป็นคนใจร้อน ไม่ต่างจากโทโมะ! ยิ่งเรื่องไหนที่เขาไม่ผิด เขาก็เถียงขาดใจเหมือนกัน!

 

 

                            อย่าคิดที่จะทำอะไรบ้าๆนะคนบ้า!

 

 

“คนบ้า! อย่าเชียวนะ อย่าคิดที่จะทำอะไรเซี้ยวๆเลย ขอร้อง!”นิ้วเรียวชี้หน้าเขาอย่างเอาเรื่อง ร่างสูงยกยิ้มมุมปากน้อยๆก่อนจะเกี่ยวนิ้วของแก้วลง

 

“ฉันจะทำทุกทาง เพื่อเราจะได้รักกัน เชื่อใจฉัน เชื่อฉันนะแก้ว!”ร่างสูงเว้าวอนด้วยน้ำเสียงน่าเห็นใจ ร่างบางถอนหายใจยาวๆก่อนจะตอบรับอย่างเสียมิได้

“ฉันเชื่อใจนายเสมอ...แต่มันจะดีเหรอ?”

 

“พ่อเธออยู่บ้านใช่ไหม? เราไปกันตอนนี้เลย!”นั้นไง?พูดไม่ทันขาดคำ เขาก็เป็นแบบนี้ทุกที ถ้าขืนเขายังเป็นแบบนี้อยู่ มีหรือ?ที่จะเข้าหน้าพ่อเธอติด

 

 

                                   ผู้ชายเอาแต่ใจ><

 

 

            โทโมะเดินจูงแก้วเข้ามาภายในบ้านของแก้ว ด้วยความมุ่งมั่นเมื่อคนในบ้านเห็นเทานั้นแหละ.....

 

“ยัยแก้ว!”คนเป็นพ่อเรียกดังจนแก้วที่หลบอยู่หลังโทโมะต้องค่อยๆเดินออกมา ก่อนจะรีบดึงมือที่เขาเกาะกุมออก เพราะกลัวว่าพ่อจะไม่พอใจ

 

“สวัสดีครับ คุณอา คุณน้า! ผมทราบเรื่องแล้ว ผมขอความกรุณาคุยกับผมสักนิดนะครับ!”คนเป็นพ่อปรายตามองทางลูกสาว ส่วนแม่ส่งยิ้มบางๆให้โทโมะก่อนจะเดินนำเข้าบ้านไป....

.

.

.

“มีธุระอะไร?!”เจ้าของบ้านเอ่ยถามเสียงห้วน แต่ถึงกระนั้นความกลัวในใจของโทโมะมันก็ไม่เคยเกิดขึ้นเลย

 

“ผมต้องขอโทษด้วยที่ไม่บอกให้คุณอากับคุณน้าทราบเรื่องที่ผมกับแก้วคบกัน....อย่าโทษแก้วเลยครับ! ผมยอมรับผิดคนเดียว”ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นอย่างไม่รีรออะไรทั้งสิ้นรู้เพียงอย่างเดียวในตอนนี้คือ...ทำให้ครอบครัวแก้วยอมรับเขาให้ได้เป็นพอ!!

 

“เฮอะ! ในเมื่อนายไม่อ้อมค้อม ฉันก็จะไม่อ้อมค้อมละนะ....เลิกยุ่งกับลูกสาวฉันซะ! รันกันไปก็ไปด้วยกันไม่รอดหรอก !! นายเองก็ยังเด็ก ยังดูแลตัวเองไม่ได้เลย แล้วจะเอาอะไรมาดูแลลูกสาวฉัน?!!”คนเป็นพ่อเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงยิ้มเยาะ แต่อีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้าน

 

“ผมทราบครับ!ทุกอย่างที่คุณอาพูดเป็นความจริงทุกประการ...แต่ ผมเชื่อว่าผมสามารถดูแลแก้วได้จริงๆ! ผมทราบว่าเรายังเด็ก ผมทราบดี!”ร่างสูงตอบกลับด้วยวาจาฉะฉาน

 

“นายเอาอะไรมาพิสูจน์ เฮอะ! ฉันไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำอะไรนักหรอก ตัวนายเองฉันก็เห็นมาแต่เด็ก! แต่ ฉันมีคู่หมั้นคู่หมายให้ยัยแก้วอยู่แล้ว คงต้องขอโทษด้วย!!!”สิ้นคำพูดของพ่อ แก้วถึงกับร้องขึ้นด้วยความตกใจทันที ไม่ต่างจากโทโมะมากนัก

 

“พ่อ! นี่มันอะไรกัน ทำไมแก้วไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย ไม่นะค่ะ...แก้วไม่....”

 

“แกไม่ต้องเถียงฉันหรอกยัยแก้ว! ฉันเป็นพ่อ ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้แกอยู่แล้ว! พ่อเชื่อว่านัท! จะดูแลแกได้!”คนเป็นพ่อเอ่ยด้วยย้ำเสียงยิ้มแย้ม

 

“นัท? นัทไหนค่ะ? แก้วไม่รู้จักเขา ไม่รักเขา ไม่มีวัน พ่อบังคับให้แก้วเลิกกับโทโมะ! ก็ได้ค่ะ แก้วจะเลิก แต่ถ้าพ่อจะจับคู่ให้แก้ว ขอร้องเถอะ แก้วไม่มีวันยอม!”

 

“ตานัทเป็นลูกเพื่อนพ่อเอง! เดี๋ยวพอเราเจอเขาก็ชอบเขาเองล่ะ ตานัทนะดีกว่าผู้ชายของแกอีก!”คนเป็นพ่อยังอคติไม่เลิก จนแม่ของแก้วต้องช่วยพูด

 

“ฉันก็ไม่เห็นด้วยนะคุณ! ฉันคิดว่าลูกรักใครเราก็ควรจะรักด้วย ไม่ใช่บังคับกันแบบนี้นะ คุณบอกเองไม่ใช่เหรอ?ว่ายัยแก้วยังเด็กไม่สมควรที่จะคิดเรื่องแบบนี้ แล้วนี่อะไรกัน?คุณกลับเป็นซะเอง โตๆกันแล้วคุณ.....”ยังไม่ทันที่แม่ของแก้วจะแย้งจบคนเป็นพ่อก็สวนขึ้นมาทันควันอย่างไม่ยอมแพ้

 

“ตานัทเป็นคนดี ผมเชื่อว่าเขาจะดูแลยัยแก้วได้”

 

“แต่ผมรักแก้วก่อนเขานะครับ!”ร่างสูงก็เถียงขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

 

 

 

                                        ไม่ยุติธรรมเลย!

 

 

“แล้วไง?ความรักของนายกินเข้าไปได้ไหมเล่า?”

 

“แล้วคุณอาคิดว่าผู้ชายคนนั้นเขารักแก้วไหมครับ?”

 

“แน่นอน! ตานัทนะเขาเคยชมยัยแก้วว่านักรักยกใหญ่ ทั้งที่ยังไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ เฮอะ!”

 

“แล้วคุณอาคิดว่า....ความรักของผู้ชายคนนั้น? กินได้ไหมครับ?!”ถูกสวนกลับ ทำเอาคนเป็นพ่อโกรธขึง แก้วหันไปเอ็ดใส่โทโมะเบาๆกับความเซี้ยวซ่าไม่เลือกที่ ส่วนแม่ของแก้วแทบจะหลุดขำเอาเสีย

 

 

                                แสบเหมือนกันนะเจ้านี่!

 

 

“บ๊ะ! แก....”

 

“พ่อค่ะ นัทไหนแก้วไม่รู้จัก!”แก้วตัดบทสนทนาเอาเสียดื้อๆเพราะไม่อยากให้เกิดปัญหาไปมากกว่านี้ ก่อนที่คนเป็นพ่อจะเอ่ยชื่อ นามสกุลของว่าที่คู่หมั้นให้ฟัง จนโทโมะกับแก้ว.........

 

“พ่อ!!!!”ร่างบางร้องเรียกเสียงดังจนคนเป็นพ่อนิ่วหน้าไป

 

“เรียกทำไมยัยแก้ว?!”

 

“นะ...นัท?!!”เมื่อเห็นว่าแก้วอ้ำอึ้งไม่กล้าพูดความจริง โทโมะจึงอาสาพูดให้โดยที่แก้วไม่ได้ร้องขอ นั้นแหละ...สไตล์เขา><

 

“ไอ้สารเลว! คุณอาครับ...ถ้าไอ้นัทที่คุณอาพูดถึง คือคนที่คิดจะย่ำยีแก้ว! ผมขอฉุดแก้วหนีไปจะดีกว่า ที่จะต้องทนเห็นคนที่ผมรักหมั้นหมายกับคนสารเลวพรรนั้น!”คนเป็นพ่อนิ่วหน้าด้วยความไม่เข้าใจ พลางมองโทโมะในแง่ร้ายกว่าเดิมด้วยซ้ำ

 

 

                       หน็อย! กล่าวหาตานัทได้ยังไงกัน!

 

“พูดบ้าอะไร? ตานัทรู้จักกับแกเหรอยัยแก้ว?แกอย่ามาใส่ร้ายเขานะ!”

 

“ค่ะพ่อ! แก้วกับนัทเราอยู่ห้องเดียวกัน แล้วเมื่อวานเขานัดแก้วไป........หวังจะทำร้ายแก้ว ถ้าพ่อไม่เชื่อ โทรถามทางบ้านเขาก็ได้ เพราะป่านนี้เขาคง.....”

 

“ไปนอนเล่นในคุกแล้วละครับ! ถ้าเมื่อวานเพื่อนของผมอีกคนไม่บังเอิญไปเจอแก้ว ผมคงตามไปช่วยแก้วไม่ทัน แก้วคง....”

 

“พอแล้ว!!!!!!!”

“..........”

 

“นี่มันเรื่องจริงเหรอลูก? ทำไมแก้วไม่บอกแม่ฮะ?”คนเป็นแม่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง แก้วส่ายหน้าน้อยๆอย่างไม่อยากมีเรื่องต่อ

 

                 ไม่รอช้าพ่อของแก้วแทบจะออกไปหาเรื่องกับลูกชายเพื่อนตัวเองทันที แต่แก้วร้องห้ามไว้ได้ทัน เพราะคิดว่านัทคงได้รับกรรมแล้ว คนเป็นพ่อกลับเข้ามาภายในบ้านอีกครั้งด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแต่ดูผ่อนคลายลงเยอะ ก่อนจะอ้อมแอ้มขอบใจโทโมะอย่างเสียไม่ได้....

 

“ยังไงก็ขอบใจแล้วกันที่ช่วยยัยแก้วไว้...อ้อ...แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะยกลูกสาวให้หรอกนะ”คนเป็นพ่อเอ่ยอย่างวางฟอร์ม แก้วกับโทโมะแอบขำเล็กๆอย่างเริ่มสบายใจมากขึ้น

 

“ทราบครับ! แต่คุณอาไม่ต้องห่วงหรอกครับ เรื่องแก้ว....ผมจะโทรหาพ่อให้มาคุย”

“ฉันบอกว่าฉันจะคุยกับพ่อนายแล้วหรือ?”

 

 

 

                        ยังๆ ยังไม่หมดฟอร์มนะพ่อตา แต่เอาเถอะ.....

 

 

 

“ยังไม่ได้พูดครับ! ผมรักแก้วจริงๆนี่นา มีอะไรผมก็พูดตรงๆแบบนี้แหละครับ ถ้าผมพูดจาไม่เข้าหูก็ต้องขอโทษไว้ด้วยเลยครับ^^~”ร่างสูงตอบกลับเสียงใส จนคนเป็นพ่อชักจะหมั่นไส้ตะหงิดๆ  แก้วแอบเขินเล็กๆ ที่ถูกบอกรักต่อหน้าพ่อแม่ตัวเองแบบนี้

 

 

                                       จริงๆเลยนะพ่อคุณ><

 

 

 

“โทโมะ!”แก้วปรามเบาๆเมื่อเห็นว่าเขายังทะเล้นไม่เลิก ต่างจากโทโมะวันก่อน….

 

“เอ้อ! หมดปัญญาจะเถียงกับนายอยากได้นักก็เอาไปเลย!!!”คนเป็นพ่อโวยวายอย่างเหลืออด ร่างสูงยิ้มร่าอย่างผู้ชนะ ส่วนแม่ของแก้วก็อดที่จะขำไปด้วยไม่ได้ 

 

“ขอบคุณครับ คุณพ่อ คุณแม่! งั้น ผมขอยืมตัวแก้วสักครู่นะครับ!”

 

“เอ้อ! เอาไปเลย เอาไปเลยโว้ยยยยยยย!!!!   ไอ้บ้า!!!ฉันประชด เอาลูกฉันคืนม๊า”คนเป็นพ่อโวยวายไล่หลังเมื่อโทโมะฉวยคว้าข้อมือแก้วออกไปแล้ว คนเป็นภรรยาส่ายหน้าน้อยๆกับพฤติกรรมเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆของสามี

“ยกให้เขาไปเองนะ จะโทษใคร?!”ภรรยาเอ่ยยิ้มๆก่อนจะหายเข้าห้องครัวไป ทิ้งผู้ใหญ่เอาแต่ใจฟึดฟัดอยู่คนเดียว

 

 

 

                               ใครจะไปรู้! ว่ามันจะเอาจริงๆ!

.

.

.

.

.

“มานี่เลย!ยัยตัวแสบบบบบบบ>O<~”ร่างสูงจัดการลากแก้วเข้าบ้านตัวเอง(อีกแล้ว)

 

“อะไรๆ?”

 

“ทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรก! ปล่อยให้เค้าเสียใจมากรู้ไหม? ยัยเด็กบ๊อง”ร่างสูงดีดหน้าผากคนตัวเล็กเบาๆอย่างหวั่นเขี้ยว หมั่นไส้ โอ๊ย!.....น่าขย้ำ<<< เอาแล้วไงไรเตอร์ -*-

 

“เค้าก็เสียใจไงตัวเองงงงง ฮ่าๆ ขนลุกชะมัดเลยพูดแบบเนี้ย  คิกๆ><”ร่างบางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่ร่างสูงจะล้มตัวลงนอนหนุนตักแก้วที่นั่งอยู่บนโซฟา

 

“ทีหลังมีอะไรต้องพูด ต้องบอกเข้าใจไหม? ฮึ่ย!นึกแล้วแค้นไอ้นัทชะมัด เฮ้ยยยย!...แล้วนี่มันจูบตัวเองหรอเปล่า?”น่าขันเสียจริง...ตัวเอง! กล้าเรียกนะผู้ชายคนนี้นี่ ที่สุดเลยจริงๆ!

 

“พูดทำไม?คนยิ่งอยากลืมอยู่อ่ะ”ร่างบางทำหน้าเง้างอดแต่อีกฝ่ายรีบเด้งตัวจากตักทันที มือหนาเชยคางแก้วสำรวจริมฝีปากบางอย่างแสนหวง!

 

 

                              มันจูบเธอเร๊อะ!

 

 

“อื้อ...ทำอะไร?”

 

“บังอาจมาก.....ของหวานของฉัน!!!”ดูเขาพูดเข้า...นี่ริมฝีปากของเธอไปเป็นของหวานของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

 

 

                                  คนบ้า!

 

“เดี๋ยวลบให้ ฮึ่ย! พูดแล้วขึ้น!!!”ริมฝีปากหนาทาบทับของหวานของเขาอย่างเนิ่นนาน ทั้งรัดรึง ขบเม้ม จนแน่ใจว่าสะอาดปราศจากรอยปากของผู้ชายสารเลวคนนั้น! เขาจึงถอนริมฝีปากออก!

 

“คนบ้า! ชอบทำอะไรแบบนี้อยู่เรื่อย”

 

“เค้าหวงน้า....เอาล่ะ ลบรอยแล้ว จำไว้อย่างนะที่รัก ริมฝีปากของเธอ ฉันกินได้คนเดียว เข้าใจไหม?”แก้มใสแดงซ่านกับคำพูดหน้าไม่อายของเขา แน่สิ? เขาไม่อายแต่แก้วอายนี่นา....

 

“พูดจาเลอะเทอะน่า...แล้ววันก่อนใครกันที่ตวาดไล่ฉันอยู่หยกๆ ทำฉันเจ็บตัวอีกต่างหาก โธ่”

 

“ โธ่ ขอโทษค๊าบบบ เจ็บมากไหม? ก็ตัวเองอ่ะ ทำเค้าโกรธอ่า บอกไม่รักกันแล้วได้ไง คนใจร้าย ตัวเองไม่รู้หรอกว่านาทีนั้น....ฉันโคตรทรมานเลย”ร่างสูงทอดเสียงหวานจนแก้วอยากจะบีบปากเขาดูจริงๆ!

 

 

 

                                อมน้ำตาลไว้หรือยังไงกัน?><

 

 

“ตอนนี้ก็รักแล้วไงเอาไรอีกอ่า”ร่างบางหยิกแก้วทั้ง 2 ข้างเขาไปมาอย่างเอ็นดู อีกฝ่ายยีตานิดๆแลดุน่ารักเหลือเกิน สายตาแก้ว....เขาอยู่ในสายตาแก้วโดยตลอด 

 

“แก้วจ๋า....รู้ไหม? ฉันคิดถึงเธอ..ฉันเป็นห่วงเธอ..ฉันหวงเธอ..ฉันแคร์เธอ..ฉันหึง..ฉันรักเธอ..”อีกฝ่ายทำออดอ้อนจนแก้วเขินไปหมด ใบหน้าสวยแดงอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างห้ามไม่ได้  รักไปได้ยังไงกันนะ? ผู้ชายติ๊งต๊อง>< น่ารักเกินนะ....

 

“แก้วจ๋า”

 

“จ๋า”เมื่ออีกฝ่ายทอดเสียงหวาน แก้วจำต้องขานรับเสียงหวานรื่นหูเช่นเดียวกัน

 

“แก้วรู้ไหม? บทแก้วจะหวานแก้วก็หวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งเสียอีก หวานแบบนี้ เค้ารักตายแล้ว”

 

“โทโมะ! แก้ว...มีอะไรจะบอก”ร่างบางทิ้งทวนก่อนที่เขาจะทำหน้าสงสัยขึ้นมา มือหนากดมือแก้วกับแนบแก้มอย่างแสนรัก..

 

 

                                       บอกมาเลย....เค้ารอฟังตัวเองอยู่นะ!

 

..........................................................................................................................................................................-

อ๊ากกกกกกกกกก   ตอนนี้ยาวเป็นพิเศษ(นิดเดียว-*-)

ชดเชยๆที่ไม่ได้อัพเรื่องยาว เค้าเพลียมากกก วันนี้><~

เอาล่ะ อ่านนิยายก่อนนอนแล้วหลับฝันดีนะทุกโคนนนน^O^ เขาไปนอนกันหมดแล้วไรเตอร์-*-

แฮ่ๆ ไม่จบพาสหน้า ก็อีกพาสล่ะเรื่องนี้ ฮี่ๆๆๆๆ><