Loved to bosom friend...เพื่อนกัน...ฉันรักเธอ

 
วันต่อมา!
            แก้วไปเรียนตามปกติส่วนโทโมะไม่ได้มา ..ป๊อปปี้จึงเดินเข้ามาถามแก้วให้รู้แล้วรู้รอดกันไป แต่ผลที่ได้กลับมาคือ....ความเงียบก็เท่านั้น!
“ถ้าเธอไม่บอกมันก็เป็นสิทธิ์ของเธอนะแก้ว...แต่ ฉันแค่จะมาบอกว่ามันไม่สบายมากก็เท่านั้น ถ้าจะกรุณาไปดูมันหน่อยก็น่าจะดี!”ป๊อปปี้พูดทิ้งท้ายแค่นั้นก่อนจะเดินหนีไปด้วยความไม่พอใจ
 
 
                                  ไม่สบายอย่างนั้นเหรอ?
 
.
.
.
.
               ตอนเย็น
         แก้วรอจนแน่ใจแล้วว่าพ่อยังไม่กลับและแม่ก็ไม่อยู่ จึงตัดสินใจไปหาเขาที่บ้านด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึก กลัวเหลือเกินว่าเขาจะทำเย็นชาใส่!..แหงล่ะ.....เพราะเธอเองนี่นาเขาถึงเป็นแบบนี้!
“ทะ...โทโมะ!”ร่างบางตกใจเล็กน้อยเหมือนเขานอนขดตัวอยู่บนโซฟา  หน้าซีด ปากสั่นคล้ายจะเป็นไข้ เมื่อแตะตัวดูแล้วปรากฏว่าตัวเขารุ่มร้อนดังกับไฟจนแก้วต้องรีบชักมือกลับ!
“ทำไมไม่รู้จักกินยานะ!”แก้วบ่นเบาๆขณะที่กำลังเช็ดตัวให้โทโมะ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเริ่มรู้สึกตัว เมื่อเห็นว่าใครเช็ดตัวให้ เขาถึงกับตวาดลั่น! จนแก้วตกใจ
“ออกไป!!! อย่ามายุ่ง!”
“โทโมะ นายไม่สบาย....”
“พูดไม่รู้เรื่องหรือไง? ออกไป! เราเลิกกันแล้ว เธอพูดเองอย่าลืม ไม่ต้องเสแสร้งทำมาเป็นห่วงชั้น! จะไปไหนก็ไป!”ร่างสูงตวาดไล่ จนแก้วน้ำตาคลอ คิดว่าเธออยากให้เป็นแบบนี้นักหรือไง?
“ฟังฉันกะ.....”
“พูดดีๆแล้วไม่รู้เรื่องใช่มั๊ย?! บอกให้ออกไปไงเล่า?!!!”ร่างสูงบีบต้นแขนแก้วอย่างแรงจนเกิดรอยช้ำ แต่ถึงกระนั้นแก้วก็ไม่บ่นไม่ร้องสักคำ เพราะรู้ดีว่าเขาก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน!  ยิ่งแก้วเงียบโทโมะก็ยิ่งโมโห...
“งี่เง่า!!!”ร่างสูงผลักแก้วอย่างแรงจนล้มไปกองกับพื้น  ไม่ใช่ว่าไม่รัก ไม่ใช่ว่าไม่ห่วง! แต่...ยังทำใจยอมรับกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้  ตัดบัวก็ต้องตัดไม่ให้เหลือใย...แต่ทำไมแก้วถึงทำแบบนี้ทั้งที่ตัวเองเลือก!! ที่จะเดินจากไป!!!
“โอ๊ย!โทโมะ!...เอาล่ะ ฮึก...ในเมื่อนายไม่ยอมรับความหวังดีของฉัน...ฮึก เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก...ฮึก...ขอให้นาย เจอคนดีๆแล้วกัน”แก้วเดินกระเพลกออกไปทั้งน้ำตา ทิ้งให้โทโมะยืนเคว้งอยู่คนเดียว
 
 
                                       รู้ไหม?ฉันรักเธอ....
 
ตื้ดๆ
        ทันทีที่ถึงห้องเสียงโทรศัพท์ของแก้วก็ดังขึ้นทันที ปรากฏว่าคนที่โทรมาเป็น.....
“นัท!”
[แก้วเหรอ? นัทมีเรื่องอยาคุยกับแก้ว แก้วว่างหรือเปล่า?] ปลายสายตอบกลับด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี จนแก้วชะงักไป ร้อยวันพันปี นัทไม่เคยโทรมาแต่ไหงวันนี้ถึงมีเรื่องคุยได้
“ดะ..เดี๋ยวนะนัท! เรื่องอะไรเหรอ?”
[น่านะ...ไว้แก้วออกมาเจอนัท นัทสัญญาว่าจะรีบบอกทันทีนะๆ] อีกฝ่ายรับคำเสียงหนักแน่น ทีแรกแก้วก็คิดอยากจะปฏิเสธแต่อีกใจก็ดีเหมือนกัน ยิ่งอยู่บ้านคนเดียวยิ่งฟุ้งซ่าน แล้วยิ่งเพื่อนข้างบ้านด้วยแล้วล่ะก็....คิดได้ดังนั้นแก้วก็รีบรับปากนัททันที
“ก็ได้นัท...ที่ไหนล่ะ?”
[.........แล้วเจอกันนะ^^]เมื่อบอกที่ตั้งของสถานที่เสร็จสรรพนัทก็วางสายไป พร้อมๆกับแก้วที่ไปอาบน้ำ...
.
.
.
                แก้วเดินเข้ามาภายในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง...นึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยว่าทำไมนัทก็นัดมาถึงขนาดนี้ด้วย สักพักบริกรคนนึงก็เดินเข้ามาหาแก้ว...
“คุณแก้วใช่ไหมครับ?”
“อะ...เอ่อ...ใช่ค่ะ! ทำไมเหรอค่ะ?”
“คุณนัทเชิญที่โต๊ะครับ!”บริกรคนนั้นบอกจุดประสงค์ก่อนจะเดินนำแก้วไปทันที  ร่างบางเดินตามลงมายังชั้นใต้ดิน ที่นี่เต็มไปด้วยแสงสีและเสียงเพลงหรือที่เขาเรียกกันว่า ผับ! นั้นแหละ  กลิ่นนิโคตินลอยฟุ้งจนแก้วรู้สึกอยากจะอ้วก มือบางปัดอากาศไล่ครั้งแล้วครั้งเล่าพลางนึกไม่ถึงว่านัท จะมาสถานที่แบบนี้!
“พาฉันมาผิดที่หรือเปล่าค่ะ? เพื่อนฉันเขาไม่.....”
“แก้ว! ทางนี้!!”นัทโบกไม้โบกมือเรียก ก่อนที่แก้วจะเข้าไปหาอย่างงๆ
“หมดธุระของผมแล้ว...ขอตัวนะครับ!”บริกร เอ่ยด้วยวาจาสุภาพก่อนจะปลีกตัวไป คงเหลือแต่แก้ว นัท และนักท่องราตรีทั้งหลาย ที่ดีดดิ้นอยู่ท่ามกลางแสงไฟสลัว และกลิ่นเหล้ายาที่ทำให้แก้วถึงกับจะเป็นลม!
“เอ่อ..นัท!ทำไมถึงนัดแก้วมาที่แบบนี้ล่ะ?”
“เอาน่า...ไหนๆแก้วก็มาแล้ว เรามาเริ่มเรื่องของเราเลยดีกว่า!”นัทยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์ วันนี้เขาดูดีมากเป็นพิเศษแต่ไม่ว่าจะดูยังไงก็ไม่เท่าโทโมะ!
 
 
                           นายจะตามหลอกหลอนฉันอีกนานไหม?
 
 
“อืม..นัทมีเรื่องอะไรจะคุยกับแก้วเหรอ...ฮะ....ฮื้อออO_O!!”ยังไม่ทันที่แก้วจะนั่ง นัทก็รวบตัวแก้วเข้าหาพลางระดมจูบไม่ยั้ง  ไม่ว่าจะดิ้นยังไงก็ไม่มีใครสนใจ อีกอย่างที่นั่งที่นัมเลือกมันก็ช่างดูเป็นส่วนตัวเอาเสียจริงๆ!
“ฮึก..แฮกๆ นัท!!!”
เพี๊ยะ!
            ทันทีที่หลุดพ้นจากพันธนาการของนัทมือบางก็ตบฉาดใหญ่ที่ใบหน้าของเขาจนหันไปตามแรงตบ อีกฝ่ายหันกลับมาพร้อมแสยะยิ้มให้อย่างเลือดเย็นจนแก้วชักหวาดกลัวผู้ชายคนนี้จับขั้วหัวใจ....
“นายมันเลว! นายทำแบบนี้กับฉันทำไม?!!!”
“ฮึ....ฉันไม่อ้อมค้อมแล้วนะ  ฉันชอบเธอนะแก้ว! ชอบมานาน ชอบ!...ก่อนที่มันจะได้เธอไป!!!”นัทตะคอกใส่หน้าแก้วเสียงดัง แววตาของเขาแข็งกร้าวไม่เหมือนนัทคนก่อน
“นัท!....เราเป็นเพื่อนกันนะ ทำไม?ทำไมนัทคิดกับแก้วแบบนี้?!!”แก้วเอ่ยถามเสียงสั่น พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ พยายาม!ที่จะพูดดีๆด้วย...แต่เปล่าเลย....ไม่ได้ช่วยอะไรเลย!
“แล้วทีมัน!มันก็เพื่อนเธอ ทำไม?ๆมันจูบเธอได้! มันกอดเธอได้! มันนอน!!!...กับเธอได้ ฉันก็เพื่อนเธอคนนึงนี่...ทำไมจะทำไม่ได้!!”
“หยาบคาย! นายไม่ใช่นัทคนที่ฉันรู้จัก!”แก้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงผิดหวังก่อนจะเดินหนีไป แล้วมีหรือ?ที่นัทจะปล่อยกลับไปง่ายๆ!
“เธอเข้ามาแล้ว!อย่าคิด...ที่จะกลับออกไปง่ายๆหน่อยเลยแก้ว ฮึๆ”
“จะ...จะทำอะไร ว้ายยย! ปล่อยนะ ช่วยด้วย....ฮึก...ปล่อยฉัน! ใครก็ได้ช่วยด้วย! โทโมะ!!!!!!!!!!!!!!”
.
.
.
.
.
“แก้ว!!!”ร่างสูงสะดุ้งสุดตัว เม็ดเหงื่อผุดเต็มใบหน้าพลางนึกเป็นห่วงแก้วขึ้นมา เขาลุกผึงขึ้นจากเตียงนอน คว้าโทรศัพท์โทรหาแก้วทันที ลืม..หมดสิ้นว่าเขาโกรธเธออยู่! แต่...ความเป็นห่วงมันมีมากกว่าอยู่แล้ว ยิ่งมองไปทางบ้านของแก้วที่ปิดไฟมืดไม่อยู่สักคน เขาก็ยิ่งร้อนใจ!
“ทำไมไม่รับนะ!!!!”ร่างสูงสบถกับตัวเองอย่างหัวเสีย มือหากวาดข้าวของหล่นพื้นกระจายด้วยความร้อนใจถึงที่สุด!
 
                                 โธ่ เว๊ย!!!!
 
.
.
.
.
.
.
“เรียกมันเหรอ? คิดว่ามันจะมาช่วยเธอได้งั้นสิ เฮอะ! ถ้ามันมาได้ฉันจะกราบเท้ามันให้เธอดู!!!”
“ปล่อยนะนัท!บอกให้ปล่อยไง ฉันเกลียดนาย!”
.
.
.
“เฮ้ๆ! พวกเราฉลองกันหน่อยยยยยยย เห......?!!”เสียงเอะอะของป๊อปปี้ดังแว่วๆมาทำให้แก้วใจชื้น พยายามที่จะส่งเสียงร้องเรียก
“ป๊อป! นั่นนายใช่ไหม?ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย...ฮึก....ป๊อปปี้!!!!”แก้วตะโกนสุดเสียงจนนัทต้องรีบปิดปากเอาไว้พลางสบถออกมาอย่างหัวเสีย!
“ไอ้ป๊อปมาทำบ้าอะไรตอนนี้ว่ะ!”
“เฮ้ย! ใครเรียกฉันว่ะ?”คนถูกเรียกหันมาถามเพื่อน ทุกคนก็ได้แต่ส่ายหน้า
“ไม่เห็นจะได้ยินเลย ไปๆฉลองกันเหอะ! ไม่ได้เจอกันนานคิดถึงว่ะ”ป๊อปปี้พยักหน้าเออออก่อนะเดินหนีไปอกีทาง แก้วที่พยายามร้องเรียกเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล เมื่อเห็นว่าแก้วไม่เลิกโวยวายนัทก็ชกเข้าที่ช่องท้องแก้วอย่างแรง!
“โอ๊ย!นะ...นัท!”
“หึ! ไม่ว่าใครหน้าไหนมันก็ช่วยเธอไม่ได้ทั้งนั้น!”นัทหัวเราะออกมาอย่างสะใจ ก่อนจะก้มหน้าลวนลามแก้ว ร่างบางดิ้นขัดขืนด้วยแรงที่เหลือน้อยเต็มที  น้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย แต่นั่น...ไม่ได้ดูเวทนาสำหรับนัทเลย!
“ปะ...ปล่อย......”น้ำเสียงที่ขาดห้วงบ่งบอกได้ดีว่าแก้วเริ่มหมดแรง
“วันนี้ฉันจะทำให้เธอลืมมัน ฮ่าๆๆ”
พลั่ก!
“ไอ้สารเลว!”  นัทลงไปดิ้นพลาดกับพื้นเนื่องจากถูกขวดฟาดเข้าทีท้ายทอยจนเลือดไหล และคนที่เข้ามาช่วยแก้วไว้ได้ทันก็คือ....
“ปะ...ป๊อป!”สายตาที่พล่าเบลอของแก้วเริ่มมืดมัวมากขึ้นทุกที
“แก้ว!!!...ฉันว่าแล้ว ว่าได้ยินเสียงคนเรียก นึกไม่ถึงจริงๆว่าแกจะทำเรื่องเลวระยำได้ขนาดนี้! นี่ถ้าชั้นไม่ย้อนกลับมาแกคิดจะทำอะไรแก้ว!!!!!”ป๊อปปี้กระชากคอเสื้อนัทขึ้นมาพลางเหวี่ยงหมัดใส่หน้าเขาอย่างแรง ก่อนจะโทรบอกโทโมะทันที…เมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนรัก โทโมะถึงกับกล่าวอาฆาตนัทอย่างเอาเป็นเอาตาย!
“รอกูก่อนนะมึง! ไอ้สารเลว!!!!”
.
.
“ไอ้ป๊อป!” ผลั่วะ! นัทคว้าแจกันแถวๆนั้นฟาดเข้าที่หัวป๊อปปี้อย่างจัง ทั้งคู่แลกหมัดกันอย่างดุเดือดก่อนที่โทโมะจะเข้ามาพอดี!
“แก้วๆ....อย่าเป็นอะไรนะ แก้ว!!! ลืมตา มองหน้าฉัน ฉันมาหาเธอแล้วไง?!!!”ร่างสูงตรงเข้ามาประคองคนรักพลางเขย่าตัวร้องเรียก ร่างบางปรือตามองเล็กน้อยก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆออกมา
“ทะ...โทโมะ  ฉันรักนาย”ดวงตาเรียวปิดสติพร้อมกับสติที่ดับวูบของแก้ว มันทำให้โทโมะแทบคลั่งพลางบุ่มบ่ามเข้าหานัทอย่างเอาเรื่อง!
“มึงทำอะไรแก้ว?!!!ไอ้สารเลว!!!! ตายซะ!!!!!!!”ร่างสูงรัวหมัดไม่ยั้ง อย่างไม่รู้สึกเจ็บด้วยความแค้นใจ ถึงแม้ว่านัทจะสลบไปแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะหลุดลงเลยแม้แต่น้อย
“เฮ้ย!โทโมะ...พอก่อนเดี๋ยวมันตาย เราจะเดือดร้อน”ป๊อปปี้ร้องห้ามก่อนจะคว้าหมัดเขาไว้ได้ทัน ร่างสูงลุกขึ้นจากตัวของนัทด้วยอาการแค้นไม่หาย
“ดี! ตายไปซะ มันคิดระยำกับแก้ว กูจะฆ่ามัน!”โทโมะทำท่าจะพุ่งเข้าหานัทอีกครั้งแต่ป๊อปปี้ห้ามไว้
“แกไปดุแก้วดีกว่า ส่วนมัน! ฉันจัดการเอง! ไปสิ!!”
“เออ!ขอบใจ”ร่างสูงเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปหาแก้วแทน  ก่อนจะอุ้มกลับไป ส่วนเรื่องของนัท ป๊อปปี้คิดว่า จะปล่อยให้เป็นไปตามกฎหมาย....
.
.
.
.
“แก้ว....แก้วจ๋า.....อย่าเป็นอะไรนะ?!”โทโมะกุมมือแก้วไว้แน่นด้วยความเป็นห่วงจับใจ!
 
 
                        อยู่กับฉัน...ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอเจ็บตัวอีกแล้ว แก้วจ๋า.......
 
....................................................................................................................................
รีดเดอร์จ๋าาาาาาา เค้าอัพเเล้ว><~
ไม่มีอะไรมากนะเจ้า
ข้าเจ้าไปนอนละเน้ออ  ฝันดีเจ้าาาาา^O^~