What Ever ฉันเสียใจแต่ไม่แคร์

ตอนเย็นหลังเลิกเรียน

@ K University

ฉันกับโทโมะเดินออกมาจากตึกเรียน เพื่อที่จะเดินไปที่รถของโทโมะที่จอดอยู่ที่ลานจอดรถหลุงตึกเรียน

ระหว่างที่เดินไปนั้นฉันก็คิดถึงเรื่องเมื่อนตอนเที่ยงนั้นตลอดเวลา ทั้งวันนี้ตั้งแต่ฉันเข้าไปเรียนก็ไม่ได้มีอะไรเข้าหัวฉันสักเท่าไหร่หรอกน่ะ เพราะว่าในหัวฉันเอาแต่คิดถึงเรื่องนั้น เรื่องที่ทั้งสองมองตากันอย่างมีความหมายลึกซึ่ง

"โทโมะ แก้วถ้าอะไรหน่อยซิ" ฉันหยุดเดินแล้วก็ดึงให้โทโมะหยุดเดินไปด้วย แล้วก็ถามเขาพร้อมกับรอยยิ้มฝืนๆของฉัน

"ได้สิ แก้วจะถามอะไรหรอ" แล้วโทโมะก็เดินเข้ามาจับมือทั้งสองของฉัน

"เมื่อตอนเที่ยงที่เรานั่งคุยกันนะ คือ..."

"ทำไมหรอ แก้ว มีอะไรหรือเปล่า " 

"มันก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่แก้วเห็น...โทโมะกับพิม..." ฉันพูดต่อไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันเลยต้องก้มหน้า เพราะมีน้ำใสๆกำลังเอ่อล้น และค่อยๆไหลลงมาทั้งสองแก้มข้างของฉัน

"แก้ว..." แต่ฉันต้องพูดกับเขาให้รู้เรื่อง เพราะไม่งั้นมันก็ต้องค้างคาอยู่อย่างนี้ และท้ายที่สุดแล้วคนที่เจ็บที่สุดก็คือ...ฉัน

ฉันต้องพยายามค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาอย่างยากลำบาก เพราะตอนนี้ทั้งร่างกายของฉัน หัวใจของฉัน ความรู้สึกของฉัน มันกำลังร้องไห้ อย่างหนัก

"อยากบอกเขาว่าเรารักกัน หรืออยากบอกฉันว่าเธอรักใคร ถ้าเธอรักเขาเธอก็กลับไป ถ้าไม่ใช่ก็อยู่กับฉัน อยากบอกเขาว่าเธอขอลา หรืออยากบอกฉันว่าเราเลิกกัน ฉันรับได้ ถ้าไม่เลือกฉัน แค่อยากบอกว่าเลือก...ทั้งสองคน"

"แก้ว..." ฉันพยายามสะบัดมือออกจากเขา และพยายามพูดในสิ่งที่ฉันทนมานานมากพอแล้ว

"แก้วทนมามากแล้วน่ะโทโมะ ทั้งแต่เราคบกันมา แก้วไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรดีขึ้นเลยสักอย่างเดียว เพราะตั้งแต่เราคบกับ โทโมะไม่เคยเลิดเจ้าชู้ ไม่เคยเลิกนิสัยเจ้าสำราญ รักสนุกเลย ทั้งๆที่แก้วหวังเอาไว้ตั้งแต่เราคบกันในวิแรกว่าพอเราคบกันแล้ว ความรักของแก้วจะทำให้โทโมะเลิกนิสัยแบบนี้ แต่ไม่เลย แก้วคิดผิดทุกอย่าง มันไม่เคยมีเลย สักวินาทีเดียวที่โทโมะคิดที่จะหยุดอยู่ที่แก้วเลย" ความรู้สึกทุกอย่าง และความทรงจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับความเจ้าชู้ของเขา ค่อยพรั่งพรูเข้ามาในหัวฉัน และนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันไม่สามารถหยุดความรู้สึกและการกระทำของตนเองได้เลยสักนิดเดียว

"..." เขาก็เอาแต่เงียบเท่านั้น

"โทโมะก็เป็นเหมือนกับลม ที่ไม่สามารถที่จะหยุดอยู่ที่ใดที่หนึ่งได้ เพราะมันทั้งโหยหา และต้องการอยู่เสมอ มันถึงต้องเดินทางเพื่อสนองความต้องการของตัวเองตลอดเวลาและนั้นก็คือนาย...โทโมะ ในเมื่อโทโมะไม่สามารถที่จะหยุดที่ใครได้ เราก็เลิกกันเถอะน่ะ ปล่อยให้เราทั้งสองเดินตามทางของตัวเอง โทโมะก็มีทางของตัวเองที่จะทำตามที่ตัวเองต้องการทุกอย่าง สนองความต้องการของตัวเอง ส่วนแก้วก็จะเดินตามทางของแก้ว แก้วจะพยายามตามหาคนที่รักแก้วจริง รักแก้วจริงจากใจ และไม่หลอกแก้วให้รัก ให้เชื่อใจ แบบนี้..." พูดจบฉันก็หันหลังเพื่อที่จะเดินกลับเอง ทั้งๆที่น้ำตายังนองหน้าของฉันอยู่ และ ณ ตอนนี้ฉันก็ยังไม่สามารถหยูดมันได้เลย

แต่พอฉันหันหลังเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็มีมือหนึ่งมาคว้าฉันไว้ และก็เข้ามาสวมกอดฉันจากด้านหลัง

"แก้ว แก้วให้อภัยเราน่ะให้อภัยเราสักครั้งน่ะแก้ว เราสัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้วน่ะแก้ว"

"..."

"เราขอโทษจริงๆน่ะแก้ว ให้อภัยเราเถอะน่ะ เราสำนึกผิดแล้วจริงๆ เรากลับมาเริ่มใหม่กันได้มั้ย"

ฉันค่อยๆรวบรวมสติทั้งหมด แล้วก็ค่อยๆพยายามที่จะหยุดร้องไห้ ฉันสลัดอ้อมกอดนั้นออกอย่างไร้เยื่อใย และหันหน้าไปเพชิญกับเขา

"ขอโทษแล้วมันหายเจ็บมั้ย ตอบฉันหน่อย หายเจ็บมั้ย กี่หยดน้ำตาเมื่อวานที่มันต้องไหล หัวใจฉันมันร้าวหมดแล้ว แหลกจนไม่เหลือให้เริ่มใหม่ แก้วที่มันร้าว ต่อคงไม่ไหว ไม่ผิดใช่มั้ยที่ฉันเจ็บแล้วจำ..." 

แล้วฉันก็เดินหนีออกมา ฉันเดินมาได้ไม่ไกลนักฉันก็โบกรถแท็กซี่กลับบ้าน แต่ฉันก็ยังคงร้องไห้หนักมาก และคงจะไม่หยุดร้องง่ายๆเป็นแน่