What Ever ฉันเสียใจแต่ไม่แคร์

เช้าวันต่อมา

@ K University 

ณ ตอนนี้ฉันก็นั่งอยู่ที่เดิม พร้อมกับหนังสือพิมพ์ของมหาลัยของวันนี้ 1 ฉบับ ฉันได้เอาแต่นั่งมองมันอย่างไร้ความรู้สึกใดๆเนื้อหาในข่าวก็ประมาณว่า

'ต๊าย ตายแล้ว คู่รักสุดฮอต อย่างน้องแก้ว จริญญา ดาวมหาลัยของเรา กับ น้องโทโมะ วิศว เดือนมหาลัยของเรา เนี่ย ดันทะเลาะกันรุนแรงมากๆ เหตุเพราะน้องแก้วทนความเจ้าชู้ของฝ่ายชายไม่หวายยย

เมื่อวานตอนเย็นมีคนโทร.มาหาเจ้ และก็บอกมาว่าน้องโทโมะสุดหล่อ กับ น้องแก้ว สุดสวยของเราเนี่ยทะเลาะกันอย่างรุนแรง เหตุเพราะฝ่ายหญิงทนกับความเจ้าชู้ และรักสนุกของฝ่ายชายไม่ไหว เพราะว่านิสัยของฝ่ายชายเหมือนกับลมที่พัดไปได้เรื่อยๆและจะไม่ยอมหยุดนิ่งอยู่ที่ไหนง่ายๆ เพราะเหตุนี้ฝ่ายน้องแก้วใจเลยขอบอกเลิก แต่ดูท่าว่าน้องโทโมะจะไม่ค่อยจะอยากเลิกสักเท่าไหร่นัก อันนี้เจเจ้ก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะว่าทั้งคู่เขาเลิกกันหรือยัง แต่ถ้าใครเจน้องแก้วหรือน้องโทโมะเจเจ้ก็ขอฝากไปถามชีกับฮีหน่อยน่ะว่าตกลงแล้วเนี่ยทั้งคู่ทะเลาะกันจริงหรือเปล่า แล้วตกลงเนี่ยเลิกกันหรือยัง แล้วอย่างนี้ที่น้องโทโมะยังไม่อยากเลิกกับน้องแก้วเนี่ย จริงอ่ะป่าวและทำไมถึงไม่อยากเลิกละเนี่ย แล้วถ้าเลิกกันแล้วยังจะกลับมาคืนดีกันอีกอ่ะป่าว ออๆ อันนี้เจเจ้ลืมบอกทุกคนไปได้ไงเนี่ย แล้วสายของเจเจ้ก็มาบอกเจ้อีกน่ะว่า คนที่น้องโทโมะเนี่ยนอกใจน้องแก้วไปหาคือน้องพิมเพื่อนสาวในแก๊งค์เดียวกับน้องแก้วนั้นเอง นี้ออกแนวเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดนะเนี่ย แล้วอย่างนี้น้องแก้วกับน้องพิมมี่เนี่ยจะมีโอกาสกลับมารักกันเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่าเนี่ย โอ๊ย เจเจ้ละปวดหัวกับความรักครั้งนี้จริงจริ๊ง'

พร้อมกับภาพประกอบที่ฉันกับเขากำลังทะเลาะกันอย่างหนัก และในรูปนั้นฉันก็กำลังร้องไห้อย่างหนักหน่วงอยู่เหมือนกัน ฉันไม่อยากที่จะนั่งอยู่ตรงนี้ตลอดไปหรอกน่ะ ฉันเลยคว้ากระเป๋าของฉันขึ้นมาสะพายก่อนที่จะเดินออกมาจากตรงนั้นตรงที่มีแต่ความทรงจำของ...เรา

ฉันเดินออกมาจากตรงนั้นได้เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้นก็มีคนเข้ามาสวมกอดฉันจากทางด้านหลัง ตอนแรกฉันไม่รู้หรอกน่ะว่าเป็นใคร แต่พอฉันได้กลิ่นตัวที่คุ้นเคยนั้นฉันก็รู้ได้ทันทีว่าคนที่เข้ามากอดฉันนั้นเป็นใคร

"ปล่อยแก้วเถอะน่ะ โทโมะ" ฉันเอ่ยชื่อของคนที่ฉันรู้ว่าคนๆนั้นเป็นใคร

"ไม่ แก้ว เรากลับมาคืนดีกันได้มั้ย โมะขอละ เรากลับมาเริ่มต้นใหม่กันเถอะน่ะ เราขอร้อง น่ะแก้ว" แล้วโทโมะก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิน นั้นทำให้ฉันเริ่มหายใจไม่ออก และน้ำตาของฉันที่ตอนแรกมันแค่คลอเบ้าเท่านั้น กำลังจะไหลหลั่งออกมาอยู่ทุกที

"มันจบแล้วโทโมะ โทโมะก็น่าจะรู้จักแก้วดีน่ะว่าแก้วนะ เป็นคนรักใครจะจะรักได้แค่ครั้งละคนเท่านั้น และที่สำคัญที่สุดอ่ะน่ะ แก้ว...เป็นให้ความเชื่อคนได้แค่คนละครั้ง แต่สำหรับโทโมะ แก้วให้มากกว่าสิ่งที่แก้วคิดมาตลอด แก้วให้ความเชื่อใจโทโมะไปมากกว่าที่แก้วจะให้ใครได้ในชีวิตนี้อีกแล้ว" แล้วฉันก็สะบัดเขาออกจากฉันอย่างแรง และฉันก็หันหน้าไปเผชิญหน้ากับเขา

"ให้เรื่องของเรามันจบลงแค่นี้เถอะน่ะ ถ้าโทโมะยังไม่อยากให้ใครมาเจ็บเพราะนิสัยรักสนุกของโทโมะอีก และยังไม่อยากให้ใครมาเสียใจ เพราะนิสัยแบนี้ของโทโมะ เหมือนกันแก้วอีก แก้วสงสารคนๆนั้น เพราะตอนนี้แก้วรู้แล้วว่าความรู้สึกนั้นมันเป็นยังไง" พูดได้แค่นั้นน้ำตาของฉันมันก็หลั่งไหลออกมาอย่างเกินการควบคุม มันไหลลงมามากมายเหลือเกิน นี้จะฆ่าฉันกันจริงๆใช่มั้ย

พอคิดถึงตรงนี้ฉันก็จำต้องเดินออกมา เพราะฉันไม่อยากให้ใครต้องมาเห็นความอ่อนแอของฉันไปมากกว่านี้อีกแล้ว

ฉันเดินเข้ามาในห้องน้ำหญิงในตึกเรียนก่อนที่จะเข้าไปในห้องน้ำห้องหนึ่งที่ว่างอยู่ ฉันไม่ได้เข้ามาทะธุระ แต่ฉันเข้ามาระบายความเจ็บปวดและความเจ็บช้ำของฉันที่มีมาตลอดระยะเวลาที่เราคบกับ แต่นั้นมันก็ไม่ได้ทำให้ฉันเจ็บเท่ากับรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรกับเพื่อนรักของฉัน