What Ever ฉันเสียใจแต่ไม่แคร์

@K University

ตอนนี้พวกเราทุกคนยังไม่เข้าเรียน พวกเราเลยมานั่งเล่นอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อน ตรงข้างหน้าคณะของพวกเรา แล้วก็ดันบังเอิญพวกเราที่เรียนคณะเดียวกัน แต่ไม่ได้อยู่สาขาเดียวกันดันเริ่มเรียนเวลาเดียวกันซะนี้ แต่ก็ดีเหมือนกันน่ะเราจะได้มาคุยกันก่อนเข้าเรียน

"เฮ้ยนี้พวกแก ว่ามั้ยว่ามีใครบางคนในกลุ่มเราเนี่ยอ่ะ กำลังมีความรัก" ยัยหวายเปิดประเด็น แล้วใครกันละเนี่ย

"ใครอ่ะยัยหวาย อยากรู้" ยัยพิมถามคำถามที่ฉันอยากรู้อยู่พอดีเลย

"ก็ใครบางคน ที่นั่งจับมือกับแฟนอยู่ใต้โต๊ะอ่ะน่ะ" ใครน่า อ่ะฉันนิ ยัยหวายก็

"แหม แก เล่นกันได้น่ะย่ะ" แล้วฉันก็พยายามเอามืออีกข้างที่ฉันเอ่อ... นั้นละ เอือมไปดียัยหวาย

"โอ๊ย ยัยแก้ว นี้แก ฉันเจ็บน่ะ ยัยแก้ว"

"สมควรย่ะ เนอะโทโมะ เนอะ"

"นั้นสิ หวายน่ะ เล่นกันได้"

"แหมๆ ยัยหวาย อย่างนี้อ่ะ เขาไม่ได้เรียกว่าคนกำลังมีความรัก แต่เรียกว่าคนมีความรักมานานแล้วมากกว่ามั้ง" ยัยพิมก็ เดี๋ยวเหอะ

"ยัยพิม!!! แหม เรื่องแบนี้นี่แซวกันใญ่เลยน่ะย่ะ เดี๋ยวเหอะอย่ามีใครในนี้มีแฟนมั้งน่ะฉันจะจัดหนักเลยคอยดู" แล้วฉันก็พูดหยอกล้อกับยัยหวาย แล้วพอฉันจะหันไปพูดกับยัยพิมแล้วนั้นก็ทำให้ฉันหันไปเห็นอะไรบ้างอย่างที่ทำให้ฉันปวดใจ...มาก

เพราะว่าสิง่ที่ฉันนั้นก็คือยัยพิมกับโทโมะมองตากันอย่างมีความหมายลึกซึ่งบางอย่าง แล้วก็ยิ้มให้กนอย่างมีเลศนัย เหมือนทั้งสองจะคิดว่าฉันไม่เห็น แต่ความเป็นจริงแล้วฉัน...เห็น เต็ม 2 ตาของฉัน ทั้งๆที่เขากำลัง...จับมือกับฉันอยู่

ฉันค่อยๆหุบยิ้มทั้งๆที่เห็นทั้งสิงยิ้มให้กันอยู่

"นี้ๆ ยัยแก้ว แกซบอกโทโมะหน่อยซิฉันขอแชร์หน่อยได้มะ" ยัยหวานหันมาบอกฉันแล้วก็เตรียมเอา BB ขึ้นมาถ่ายรูป

"โทโมะค่ะ หวายขอถ่ายรูปน่ะค่ะ" ฉันหันไปสะกิดโทโมะ แล้วก็คล้องแขนโทโมะและซบอกโทโมะทันใดนั้นหวายก็ถ่ายทันที

"เอ่อ ฉันว่าเราไปเรียนได้แล้วละ ได้เวลาแล้ว" แล้วฉันก็รีบคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย แล้วก็รีบเดินออกไปจากตรงนั้น

ที่จริงแล้วฉันไม่ได้จะขึ้นไปเรียนหรอก แต่เหมือนสมองของฉันสั่งการให้มีน้ำใสๆค่อยๆไหลรินลงมาที่ทั้งสองแก้มของฉัน ฉันเจ็บเหลือเกิน มันเจ็บเกินไปแล้วน่ะ ฉันทนไม่ไหวจริงๆ ตกลงนี้เขารักฉัน หรือ...พิมกันแน่น่ะ ฉันคิดได้แค่นี้ฉันก็ค่อยๆทรุดตัวลงนั่งบนพื้นในห้องน้ำหญิงในตึกเรียน

ตกลงว่าฉันจะต้องเจ็บแบบนี้จริงๆน่ะหรอ ฉันทนไม่ได้หรอกน่ะ ที่เขามีอาการก่ำกึ่งแบบนี้นะ  ฉันรับไม่ได้จริงๆ