Final Love รักสุดท้ายขอให้เป็นเธอ
LollipopGirl
4) เปิดศึก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความณ บริษัทส่งออกเหล้าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย
“สวัสดีค่ะ มาติดต่ออะไรรึเปล่าคะ”
“มาขอพบคุณวิศว ท่านรองประธานค่ะ”
“ท่านรองประธานติดธุระอยู่ค่ะ ได้นัดไว้มั้ยคะ”
“ไม่ได้นัดค่ะ”
“ไม่ทราบว่าจะให้ดิฉันเรียนท่านประธานว่าใครมาพบคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันเข้าไปเอง ขอบคุณมากนะคะ”
“เอ่อ…คุณคะเดี๋ยวค่ะ อย่าเพิ่ง!!! อ๊ายยย ไม่ทันแล้ว ตายแน่ ดิฉันขอโทษนะคะท่านรองประธาน”
ปัง!
“นี่! นายโมะ... เอ่อ”
เฮือก!!!!!ฉันจะไม่ตกใจอะไรเลยนะถ้าภาพที่ฉันเห็นคือโทโมะกำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงาน แต่มัน ไม่ใช่! สิ่งที่ฉันเห็นคือมีผู้หญิงใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น หุ่นเอ็กซ์ๆ นั่งอยู่บนตักโทโมะ และที่สำคัญพวกเขาสองคนกำลัง จูบกันอยู่
“เฮ้ยย! แก้ว!!!!!”
“ฉะ...ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่านายกำลังติดธุระอยู่ ฉันจะกลับแล้ว”
ปัง!!
“เดี๋ยว!! แก้ว! เวรละ”
“โมะคะ นี่มันอะไรกันคะ คนที่เข้ามาเมื่อกี้ใครคะ”
“ผมขอตัวนะเบลล์ คุณกลับเองได้ใช่มั้ย”
“เอ่อ เดี๋ยว โมะคะโมะ!! โมะ!!! นี่มันอะไรกันเนี่ย”
ทางด้านแก้ว
มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมภาพที่ฉันเห็นมันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่อกข้างซ้ายได้นะได้นะ ก็แค่ภาพที่นายนั่นจูบกับผู้หญิงคนอื่น นายนั่นไม่ได้เป็นอะไรกับเราซักหน่อย เขาจะไปไหนมาไหนกับผู้หญิงคนอื่นมันก็เรื่องของเขาสิ ทำไมเราจะต้องไปแคร์ด้วย ฮ่าฮ่า แต่…ทำไมน้ำตามันถึงได้ไหลไม่หยุดอย่างนี้ล่ะ ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลย รู้จักเขาได้แค่ไม่กี่อาทิตย์ สนิทก็ไม่เท่าไหร่ แต่ทำไมเขาถึงมีอิทธิพลกับใจฉันได้มากขนาดนี้ บ้าเอ้ย! น้ำตามันไม่หยุดไหลซักที
“ฮึก..ฮือๆ” ทำไมมันหยุดร้องไห้ไม่ได้นะ บ้าจริง แค่แต่งในนามแต่ก็ไม่ได้รักกันจริงซักหน่อย คิดเป็นตุเป็นตะอีกแล้วเรา
“แก้ว!!! แก้ว นั่นเธอใช่มั้ย”
“อืม โมะ นายอย่าเพิ่งเดินเข้ามาหาฉันนะ ฉันขอร้อง” ฉันพูดขึ้นก่อนที่จะพยายามปาดน้ำตาที่ไหลไม่หยุด ให้มันหยุดไหล
“ทำไมล่ะฉันเป็นห่วงเธอนะ แก้ว”
“ฉัน...ฉันไม่อยากให้นายเห็นด้านที่อ่อนแอของฉันเลย นายกลับไปเหอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว นะโมะ ฉันขอร้อง”
“ไม่! ฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนเธอนะ” ฉันมีความรู้สึกถึงแรงกอดจากด้านหลัง โทโมะกอดฉันไว้แล้วเอาคางมาเกยบนไหล่ฉัน
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันอยู่คนเดียวได้ ฉันคงมีอดีตฝังใจกับการแต่งงานมากเกินไป จนตอนนี้ผ่านมาสองปีแล้วฉันก็ยังลืมไม่ได้ซักที”
“…” โทโมะไม่ได้พูดอะไร แต่กลับจูงมือฉันไปนั่งบนชิงช้า ในสนามเด็กเล่น นี่ฉันเดินมาไกลมากเลยหรอเนี่ย ฮ่าฮ่า ไม่รู้ตัวเลยฉัน
“เธอมีอะไรไม่สบายใจ ระบายกับฉันได้นะ เรื่องเมื่อกี้ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเธอจะคิดมากขนาดนี้”
“ไม่เป็นไรหรอก เหตุการณ์นี้มันไปสะกิดใจเรื่องในอดีตที่ฝังในใจฉันมากไปหน่อยน่ะ ”
“เรื่องอะไรหรอ ฉันอยากรู้ เธอช่วยบอกได้มั้ย ถ้ามีที่ระบายอาจทำให้เธอสบายใจได้บ้าง
แล้วจะได้ไม่เครียดไง”
“ก็ได้ คืองี้นะ ก่อนที่ฉันจะต้องมาแต่งงานกับนายน่ะ ก่อนหน้านั้นสองปี ม๊าฉันได้แนะนำผู้ชายคนหนึ่งให้ฉันรู้จัก แล้วก็จะต้องแต่งงานกันเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ และฉันกับเขาก็ยินยอม มันกำลังจะไปได้สวย ฮึก..ฮึก…แต่ก็เกิดเรื่องซะก่อน ในคืนวันแต่งงาน ผู้ชายคนนั้นพาผู้หญิงคนหนึ่งมา แล้วบอกว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่เขารักและอยากใช้ชีวิตร่วมด้วย เขาประกาศบนเวที ฮึก…ฮึก …ซึ่งมันเป็นการฉีกหน้าฉันและครอบครัวของฉันมาก แน่นอนว่าป๊ากับม๊าของเขาก็ไม่รู้เช่นกัน แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตามฉันเสียใจมาก...ก็ทำไงได้ล่ะ ฉันดันบ้าหลงรักเขาไปแล้วนี่นา ฮึก..ฮือ ป๊ากับม๊าฉันโกรธมากตัดขาดธุรกิจทุกอย่างที่เกี่ยวกับครอบครัวของเขาหมดเลย ตั้ง..ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่เจอเขาอีกเลย ฉันเลยตกใจนิดหน่อยที่เจอเหตุการณ์แบบนี้ อาจจะเป็นเพราะว่าฉันกลัวว่านายจะทำแบบผู้ชายคนนั้นมั้ง ฮ่าฮ่า ก็เขาไม่แคร์ฉันเลยนี่นา ผิดกับนายที่แคร์ฉันมาตลอด”
“คิดมากน่า ฉันแคร์ และเป็นห่วงเธอขนาดนี้ ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก อาทิตย์หน้าก็จะเป็นวันงานของเราแล้วนะ”
“ขอบคุณมากนะโมะ ที่นายคอยอยู่ข้างๆฉันน่ะ”
“ป่ะ ไปกินข้าวเที่ยงกัน แล้วฉันก็จะเลี้ยงหนังเธอด้วยนะ ดีมั้ย”
“อืมมมม ก็ดีเหมือนกันนะ”
ณ ลานจอดรถห้างสรรพสินค้าพาราไดซ์พาร์ค
โทโมะ part
“เป็นไงบ้าง สบายใจขึ้นรึยัง”โทโมะถามขึ้นหลังจากขึ้นมาบนรถแล้ว
“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ ฮ้าวว~ ง่วงนอนแล้วอ่ะ ขี้เกียจกลับบ้าน นอนคอนโดนายได้มั้ย นอนแล้วนะ ถึงแล้วปลุกด้วย”
“เฮ้อ~ ยัยแสบเอ้ยย บทจะร้ายก็ร้ายซะน่ากลัว บทจะเศร้าก็ดราม่าซะน่าสงสาร และบทจะ ไร้เดียงสาก็ดูอ่อนต่อโลกไปเลย”
“อืมมม พี่เรย์ อย่างทิ้งแก้วไปนะ แก้วไม่อยากอยู่คนเดียว อย่าทิ้งแก้วไป ฮึก..ฮือ แก้วรักพี่นะ พี่เรย์”
ยัยบ้า อย่าร้องสิ ผมทำตัวไม่ถูกนะ นี่ผมเป็นอะไรเนี่ยเห็นน้ำตาผู้หญิงไม่ได้หรอ เรื่องนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับชีวิตผมเลยนะ ผมดึงตัวเธอมากอดแล้วเธอก็หลับไป
ณ คอนโดของโทโมะ
“ฮ้าววว~ ที่นี่ที่ไหนเนี่ย เมื่อยชะมัดเลย”
“อ้าว ตื่นแล้วหรอ นอนซะนานเลยนะ”
“เฮือก!! นะ..นาย มาอยู่นี่ได้ไง กรี๊ดดดดด!!” ฉันตรวจดูใต้ผ้าห่ม อ๊ากกกก เสื้อใครเปลี่ยนให้ช้านนนนนนนน ฉันจำได้ว่าฉันไม่ได้ใส่ตัวนี้นะ
“โอ๊ยยย อะไรของเธอเนี่ย กรี๊ดซะหูฉันแทบพัง แล้วทำไมฉันจะอยู่นี่ไม่ได้ล่ะ ก็นี่เป็นคอนโดของฉันนี่”
“ฮะ! อะไรนะ คอนโดนาย แล้วใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันล่ะ”
“ฉันเองแหละ”
“อ๊ายยยยย นายกล้าดียังไงมาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันฮะ ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้ผีทะเล ไอ้เลวไอ้ๆๆๆ อ๊ากกกก!!!!!”
“โอ๊ยยย ยัยบ้า หูฉันจะพังแล้ว ฉันแค่ล้อเล่น ฉันให้แม่บ้านขึ้นมาเปลี่ยนให้ต่างหาก เธอคิดไปถึงไหนแล้ว”
“อ้าว ใครใช้ให้นายล้อเล่นล่ะ ฉันยิ่งสวยๆอยู่ ชิ”
“นี่! อย่าหลงตัวเองให้มันมากนัก ถึงเธอจะสวยก็เหอะ แต่หุ่นอย่างเธอไม่ได้ทำให้คนอย่างฉันเกิดอารมณ์หรอกนะ ผอมยังกับไม้เสียบผี”
“หยาบคายเป็นที่สุดเลยนายเนี่ย แล้วฉันมาอยู่ที่คอนโดนายได้ไงอ่ะ นายลักพาตัวฉันมาใช่มั้ย”
“ไปกันใหญ่แล้วยัยบ้า เธอนั่นแหละที่เป็นคนขอมานอนที่คอนโดฉันเอง”
“โห ตอนนั้นฉันคงเมามากแน่ๆ ถึงได้อยากนอนคอนโดนายเนี่ย แล้วป่านนี้ม๊าฉันไม่ไปแจ้งตำรวจแล้วเรอะ”
“ฉันโทรไปบอกม๊าเธอแล้ว ว่าเธอจะค้างกับฉัน”
“แล้วม๊าฉันบอกว่าไง”
“ม๊าเธอบอกว่า ดีมากเลย ไปอยู่เป็นเดือนๆก็ได้ เดี๋ยวให้คนเอาเสื้อผ้าไปส่ง”
“อะไรเนี่ย นี่ลูกสาวม๊านะ ชิ ฉันไปอาบน้ำก่อนล่ะ นายไปส่งฉันที่บริษัทด้วยนะ”
“บริษัทใคร”
“นายนั่นแหละ”
“ตามใจๆ”
ณ บริษัทส่งออกเหล้าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย
“สวัสดีครับท่านรองประธาน วันนี้ท่านประธานนัดประชุมตอนสิบโมงนะครับ”
“อืม ตอนนี้ก็ใกล้แล้ว เดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอที่ห้องทำงานนะ เธอก็นั่งเล่นรอฉันก่อนแล้วกัน ถ้าฉันประชุมเสร็จแล้ว จะพาไปทานข้าวเที่ยง”
“อืม”
“ฉันไปแล้วนะ”
“อืมๆ ไปได้แล้ว เหม็นขี้หน้า”
“เออ จำไว้ ฉันไปนานๆเธอจะคิดถึง”
“เออ ไปๆ บ๊ายบายค่า”
เวลาผ่านไป 30 นาที
เฮ้อ เบื่อๆ ไม่มีอะไรทำเลย ฉันนั่งเฉยๆมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ น้ำก็หมดไปห้าแก้วแล้ว ขนมก็หมดไปเป็นปี๊ปแล้วเนี่ย
ก๊อก...ก๊อกๆ
ปึง!
“Hi! โมะคะ เบลล์มาแล้วค่า เบลล์เบื่อเลขาหน้าห้องโมะมากเลย มันชอบทำตัวหน้าหมั่นสะ...อ้าว โมะหายไปไหนคะเนี่ย โมะคะ โมะ! นี่เธอ เห็นคุณวิศวมั้ย”
“…” ยัยนี่เป็นใครนะ มายืนแว้ดๆอยู่ในนี้อยู่ได้
“หายไปไหนเนี่ย เอ๊ะ! เธอนี่หน้าคุ้นๆนะ อ๋อ ฉันจำได้แล้ว นี่มันยัยเด็กที่มายืนดูฉากสวีทระหว่างฉันกับโมะนี่ แกมาทำอะไรที่นี่ ไม่รู้เหรอว่าห้องนี้น่ะเข้ามาได้เฉพาะคนที่สำคัญเท่านั้นย่ะ”
“…” น่ารำคาญจริงๆเลยยัยนี่
“เอ๊ะ! เธอนี่ยังไงนะ ฉันถามทำไมไม่ตอบยะ เดี๋ยวให้โมะไล่ออกเลย”
“นี่คุณ ฉันก็อยู่เฉยๆของฉันแล้วมันไปหนักนอส่วนไหนของร่างกายคุณฮะ สวนสัตว์ปิดหรอวันนี้ ถึงส่งแรดเข้ามาแว้ดๆในบริษัทนายโทโมะได้ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย”
“แก ต่ำแล้วไม่เจียม”
“แล้วคุณสูงกว่าฉันตรงไหนไม่ทราบคะ ทำนิสัยยังดูต่ำจมดินอีกด้วย สมบัติผู้ดีน่ะ เล่มละไม่กี่บาทไปหาซื้ออ่านซะนะคะ ถ้าไม่มีปัญญาซื้อก็บอก ฉันจะสมทบทุนให้ เงินแค่นี้น่ะ ไม่กระดิกบัญชีธนาคารฉันหรอกนะจะบอกให้”
“แกจะหาเรื่องฉันใช่มั้ย นังนี่ ได้ ฉันจัดให้”
เพียะ!!!
“เธอตบมา ฉันก็ตบกลับ”
เพียะ! เพียะ! เพียะ!
“กรี๊ดดดดด!!!! แกตบฉัน นังเด็กกะโปโล”
“ถ้าฉันเด็กกะโปโล เธอมันก็เด็กทารกนั่นล่ะ นี่~ ฉันจะบอกให้เอาบุญนะ การตบเธอน่ะ ยังอ่อนมากนะจ๊ะ เดี๋ยวฉันจะช่วยสอนให้ละกันนะคะ”
“แกอย่านะ ฉันจะฟ้องโมะ”
“ก็ลองดูสิ ถ้าเธอกล้า”
ฉันกระโดดขึ้นนั่งคร่อมบนตัวยัยนี่แล้วสะบัดมือตบไม่ยั้ง
เพียะ! เพียะ!
จนกระทั่ง
ปึง!!!
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ทั้งสองคนเลย”
_________________________________________________________________
ว้าววว ~ ตอนนี้แอบมันส์ >O< !
ไรเตอร์จะไม่อยู่อาทิตย์นึงเลยอ่ะ tt;;
แล้วพอกลับมาก็เปิดเทอมเลย TT[ ]TT!!~
อาจไม่ค่อยได้อัพเท่าไหร่ (ม.5 แล้ว เรียนหนักมาก ! - -^)
ใกล้จบแล้วล่ะ (ก็เรื่องสั้นนี่เนอะ = =")
จะพยายามอัพนะคะ ^ ^V
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
