Final Love รักสุดท้ายขอให้เป็นเธอ
LollipopGirl
5) ความผิดหวังที่ต้องพบเจอ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“แก้ว ฉันบอกให้หยุด!!!” เข้าข้างกันนักใช่มั้ย ฉันไม่หยุดหรอกนะ ฝันไปเหอะ
เพียะ! เพียะ!
“โอ๊ยยย กรี๊ดด!! โมะคะช่วยเบลล์ด้วย”
“นี่! พวกนายน่ะ ยืนเฉยอยู่ทำไม มาช่วยแยกคุณหนูออกจากคุณเบลล์สิ”
“แก้ว!!! หยุดๆ ฉันบอกให้หยุดไง” นายโทโมะดุฉันแล้วก็เข้ามาดึงแขนฉันให้ออกจากยัยแรดระฆังวัดกลางแจ้งเบลล์ (ขอโทษพี่เบลล์มา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ เพื่อความบันเทิง ไม่มีเจตนาร้ายนะคะ หนูไม่ได้เกลียดพี่เบลล์นะคะ > <” :ไรเตอร์)
“ไม่นะโมะ! นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ยัยนี่มาตบฉันก่อน ฉันไม่ยอมนะ นายดูหน้าฉันสิ นายดู!”
“ฉันเห็นแล้ว แต่ที่เธอทำกับเบลล์มันแรงเกินไปนะ ฉันไม่ชอบ ฉันจะเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้ายนะแก้ว หยุดเดี๋ยวนี้!!”
“ไม่!!!”
“แก้ว ฉันจะไม่อดทนแล้วนะ”
“ก็เอาสิ ถ้านายกล้าตีฉันเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว”
“ฉันกล้า แล้วก็ทำแน่ เธอร้ายมากกว่าที่ฉันคิดนะแก้ว”
“ใช่สิ ฉันมันร้าย ฉันมันเลว ฉัดผิดหรอที่ป้องกันตัวจากการโดนผู้หญิงต่างๆนานาของนายตบ ฉันทำเพื่อตัวนายนะโมะ ไม่ใช่ตัวฉัน นายลองคิดดูสิถ้าฉันกลับบ้านไปในสภาพยับเยิน มีรอยจิก ตบ ขีด ข่วนตามใบหน้าและตามตัว ซึ่งแน่นอนป๊ากับม๊าฉันจะไม่ถามฉันแต่จะจ้างคนไปสืบ แล้วก็จัดการคนๆนั้นโดยไม่สนว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ตาม อีกทั้งรวมทั้งตัวนายเองด้วยป๊ารู้แน่ว่าผู้หญิงคนนี้ที่ตบฉันคือผู้หญิงของนาย แล้วคนที่ซวยก็จะคือตัวนายเองนะโมะ”
“แต่ที่เธอทำมันเกินไปแล้ว เธอดูเบลล์สิสภาพนี้ ยังกับศพเดินได้ เธอเป็นคนทำร้ายเบลล์นะแก้ว” เขาว่าพร้อมกับจับตัวฉันเขย่า
“โอเค ฉันผิด ผิดที่หวังว่านายจะเชื่อใจและรับฟังเหตุผลของฉันบ้าง แต่ฉันมันคงบ้าและคิดไปเอง ฮึก..ฮึก เพราะ นาย ฮึก..ฮึก นายไม่เชื่อใจและรับฟังเหตุผลของฉันเลย” ฉันว่า พร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตา จะร้องไห้ทำไมกับเรื่องแค่นี้นะเรา
“แก้ว”
“นายเคยบอกฉันไม่ใช่หรอว่า ‘ฉันแคร์ และเป็นห่วงเธอขนาดนี้ ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก อาทิตย์หน้าก็จะเป็นวันงานของเราแล้วนะ’ ประโยคนี้ฉันยังเชื่อมันได้อยู่อีกหรือเปล่าโมะ ฮึก.. ขอบคุณนะสำหรับความสุขที่นายเคยมอบให้ ที่สุดท้ายแล้วมันก็ต้องสลายไป เหมือนเมื่อสองปีก่อน
คำว่า‘วันงานของเรา’ คงไม่มีแล้วสินะ ฮ่าฮ่า ฉันนี่พูดอะไรก็ไม่รู้เนอะ ฮึก...ฮือ โอ๊ยยย!!!~ ปวดหัวใครก็ได้ช่วยฉันที โอ๊ยยย!!~”
ฟุป!!
“ว้ายย!!!! ยัยนี่จะตายรึเปล่าคะเนี่ยโมะ”
“เฮ้ย! ยืนอยู่ทำไมล่ะ รีบช่วยคุณหนูสิเร็ว เดี๋ยวได้โดนท่านประธานไล่ออกหรอก”
“พวกนายไม่ต้อง เดี๋ยวฉันอุ้มแก้วไปโรงพยาบาลเอง เบลล์ เธอกลับไปก่อนไป ฉันจะดูแลแก้ว”
“นี่มันอะไรกันคะเนี่ยโมะ ยัยนี่เป็นใครทำไม...คุณถึงได้ดูห่วงมันนักหนา”
“แก้วเป็น ‘คู่หมั้น’ ของผมและที่สำคัญเธอเป็นคนที่ผม ‘รัก’ มากแม้จะแค่ช่วงเวลาสั้นๆก็เหอะ แต่ผมก็รักเธอไปแล้ว”
“โมะจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ แล้วเบลล์จะอยู่กับใครล่ะคะถ้าไม่มีคุณ”
“ก็ผู้ชายในสต็อกทั้งหมดของคุณไง เสียผมไปแค่คนเดียวก็คงไม่ทำให้กิจการคุณล้มละลายหรอกมั้ง แค่นี้ผมก็โง่เกินทนแล้ว ที่ไปคว้าผู้หญิงอย่างคุณมาเป็นคู่ควงน่ะ เหอะๆ”
“กรี๊ดดดดด!!!!!~~”
ณ โรงพยาบาลกรุงเทพ
“คุณหมอครับ คู่หมั้นผมเป็นยังไงบ้างครับ”
“ปลอดภัยดีครับ เพียงแต่ว่าต้องให้เธอพักผ่อนมากๆ อย่าให้เธอเครียดอีกนะครับ”
“ขอบคุณมากครับ คุณหมอ”
“ครับ ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว หมอจะย้ายคนไข้ไปที่ห้อง 722 นะครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ”
ณ ห้อง 722
โทโมะ part
“ตาโมะ น้องเป็นยังไงบ้างลูก”
“ปลอดภัยแล้วครับ”
“โอ๊ยยย เล่นเอาม๊าใจหายใจคว่ำเลย”
“แล้วคุณน้าจะมาตอนไหนเหรอครับ”
“เนี่ย เดี๋ยวก็มาละ เอ๊ะ! นี่หน้าหนูแก้วไปโดนอะไรมาน่ะลูก เป็นรอยข่วนรอยช้ำเต็มไปหมดเลยเนี่ย” เมื่อผมมองไปตามใบหน้าของแก้วก็เห็นรอยฝ่ามือ รอยขีดข่วนเป็นรอยแดงช้ำๆ เต็มใบหน้าเลย ตอนที่ผมเห็นครั้งแรกมันไม่ขนาดนี้นี่นา แต่นี่มันชัดมาก ชัดมากจนน่ากลัว
“เอ่อ…เกิดเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ”
“กับพวกผู้หญิงของโมะใช่มั้ย”
“ก็ ใช่ครับ”
“ม๊าบอกไปกี่ครั้งแล้วว่าเรื่องผู้หญิงให้เลิกไปได้แล้ว โมะไม่สงสารน้องเค้าหรอ ที่ต้องมีรอยตบพวกนี้กลับมาบ้านทุกวัน”
“ครับ ต่อไปผมจะเลิกกับผู้หญิงให้หมดทุกคนครับ”
ก๊อก…ก๊อกๆ
“สวัสดีค่ะ คุณพี่ คุณภรัญยู ยัยแก้วอาการเป็นยังไงบ้างคะ”
“ปลอดภัยแล้วค่ะคุณน้อง เป็นเพราะตาโมะแท้ๆเลยที่ทำให้หนูแก้วเป็นแบบนี้ พี่ต้องขอโทษคุณน้องแทนตาโมะด้วยนะคะ”
“อุ๊ย! ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณพี่ แค่โทโมะดูแลอยู่เฝ้าหนูแก้วอย่างใกล้ชิด แค่นี้น้องก็ภูมิใจแล้วค่า ยัยแก้วเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะคะ เกิดรอยบนผิวหนังง่าย เพราะหลอดเลือดบางเลยแตกง่าย”
“นี่ก็ใกล้วันงานแล้ว รอยพวกนี้จะหายทันรึเปล่าก็ไม่รู้ สงสัยคงต้องเลื่อนแล้วเนี่ย”
“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณพี่ เดี๋ยวแต่งหน้ากลบก็เรียบร้อยแล้ว”
“ก็ดีนะคะ จะได้รีบๆแต่งไปไม่ต้องห่วงแล้วห่วงอีก”
เวลาผ่านไปสองชั่วโมง
แก้ว part
โอ๊ยยย เมื่อยตัวจัง ที่นี่ที่ไหนเนี่ย ฉันมองไปรอบๆห้อง แต่ก็ไม่คุ้นอยู่ดี ที่แน่ๆไม่ใช่ห้องนอนฉันแน่นอน เพราะห้องนอนฉันมันเป็นวอลล์เปเปอร์สีม่วงสลับชมพู แต่ห้องนี้เป็นสีขาว อ๊ะ! มีคนนอนอยู่ตรงโซฟานี่นา ถ้าดูดีๆนั่นมัน นายโทโมะนี่นา มานอนเฝ้าฉันหรอ เฝ้าทำไมเท่าที่จำได้ก่อนที่ฉันจะมาอยู่ที่นี่ ฉันทะเลาะกับนายนี่อยู่นี่นาแล้วอยู่ดีๆก็ปวดหัว แล้วภาพมันก็มืดไปเลย พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าอยู่ที่นี่แล้ว
“นาย นายโทโมะ นายโทโมะ!!!!”
“ฮื้มมม อะไร” ยังสู้ตอบได้เนอะ นับถือจริงๆ
“ฉัน อยาก กลับ บ้าน อ้ะ!!!!”
“นี่ ยัยบ้า เธอไม่เห็นต้องตะโกนเลย คุยกันเบาๆก็ได้ นี่มันโรงพยาบาลนะ ไม่ใช่สวนสนุก ”
“เออ ฉันรู้แล้วย่ะ แค่อยากกลับบ้าน”
“ไม่ได้ เธอต้องนอนที่นี่อีกสองคืนแล้วก็เตรียมตัวสำหรับงานแต่งของเราเลย”
“งานแต่ง?? ไม่ใช่ฉันยกเลิกไปแล้วหรอ”
“อ้าว ฉันนึกว่าเธอพูดเล่นซะอีก เอาเป็นว่าฉันขอโทษสำหรับเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมานะ เธอจะยกโทษให้ฉันได้มั้ย” นายนี่แค่พูดไม่พอนะ มีกุมมือด้วย จะซึ้งไปไหนคะคุณพี่ ฉันเป็นคนมีความรู้สึก เขินเป็นนะ เล่นพูดซึ่งๆหน้าอย่างนี้จะให้ตอบยังไงเล่า
“ไม่มีวัน”
“โธ่ แก้ว เธออย่าใจร้ายกับฉันสิ”
“ฮ่าฮ่า ล้อเล่นน่าแค่นี้ก็เชื่อนะ
“เธอเนี่ยน้า~” เขาว่าพร้อมกับผลักหัวฉันเบาๆ
“นี่แน่ะ ผลักหัวฉันหรอ ฮ่าฮ่า อย่างนายต้องโดนเอาคืน”
“เธอแกล้งฉันหรอยัยแสบ อย่างนี้ต้องโดนเอาคืน” ไม่น่าแกล้งหมอนี่เล้ยยยย อยู่บนเตียงหลบไม่ทัน เลยโดนกอดไปเต็มๆเลย
“อ๊ายยยย นายอย่าแกล้งคนป่วยสิ เอามือนายออกไปนะ”
“ไม่ได้ อยากทำตัวน่าหมั่นไส้เองทำไมล่ะ เธอน่ะ ลองขอร้องฉันด้วนคำพูดหวานๆดูสิ ถ้าฉันพอใจก็จะปล่อย”
“โหยย นายได้เปรียบเห็นๆนี่ น่าเกลียดที่สุด”
“อ่ะๆ หยวนให้ๆ พูดตามฉันละกัน”
“อย่าแกล้งนะ”
“พูดตามนะ ‘พี่โทโมะคะ ช่วยปล่อยแก้วหน่อยได้มั้ยคะ แก้วเขิน’ ”
“ไม่อ่ะ แรกๆก็กล้าพูดอยู่นะแต่วลีสุดท้ายนี่น่าเกลียดเกินกว่าฉันจะรับได้”
“ถ้าไม่พูด จะไม่โดนแค่กอดนะ บอกไว้ก่อน คิดให้ดีๆ”
“บังคับกันชัดๆนี่”
“จะพูดมั้ยครับ” อึ๋ย สยิวอ้ะ เล่นมากระซิบข้างหูแบบนี้ ฉันขนลุกซู่เลย หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกแล้วมั้งเนี่ยฉัน เออ พูดก็ได้วะ
“พี่โทโมะคะ ช่วยปล่อยแก้วหน่อยได้มั้ยคะ แก้วเขิน!!!!!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ขำชะมัดที่ได้แกล้งแม่สาวฮอตแห่งวงการธุรกิจเนี่ย”
“เชอะ งอนแล้ว”
“โอ๋ๆ แต่ช้าแต่ ไม่งอนนะคะคนดี”
“Zzz..z..z”
“อ้าว หลับไปแล้วหรอเนี่ย เฮ้ออออ เด็กน้อยจริงๆเลย”
สามวันผ่านไป
ณ คฤหาสห์ตระกูลศิริมงคลสกุล
“เย้! ถึงบ้านแล้ว คิดถึงบ้านที่สุดเลย”
“นี่ๆ พอเห็นบ้านแล้วลืมฉันเลยนะ”
“ก็ฉันไม่ได้เจอบ้านมาตั้งสามวันแล้วนะ เจอแต่นาย เบื่อขี้หน้าจะแย่แล้ว”
“ใจร้ายที่สุด” น่าน มีน้อยใจ นี่ผู้ชายหรือนี่
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ คุณหนู”
“ค่ะป้า แก้วคิดถึงป้าจะแย่แล้วเนี่ย”
“ค่า ป้าก็คิดถึงคุณหนูเหมือนกันค่ะ แต่ตอนนี้ป้าว่าคุณหนูเข้าไปหาปาป๊ากับหม่าม๊าก่อนดีกว่านะคะ ท่านทั้งสองมีเรื่องจะคุยกับคุณหนูน่ะค่ะ คุณชายก็เข้าไปด้วยนะคะ”
ภายในคฤหาสห์
“ป๊ากับม๊ามีอะไรจะคุยกับแก้วหรอคะ”
“เรื่องที่ม๊าจะคุยก็คือ…”
____________________________________________________________________
หายไปนานเลยเนอะ ขอโทษด้วย ~ > <
เม้นกันเยอะๆนะคะ
เรื่องนี้ไม่ค่อยมีไรให้ลุ้นเลยเนอะ = =;; 555+
ไม่มีอะไรจริงๆ อัพจบแน่ๆค่ะ
จะพยายามอัพเน้อ :)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
