Final Love รักสุดท้ายขอให้เป็นเธอ
LollipopGirl
3) เริ่มคุ้นเคย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องนี้ไม่สนุกหรอ ?? TToTT
ไม่ค่อยเม้นกันเลยอ่ะ เราไม่ค่อยมีเวลาอัพให้
แต่ก็พยายามอัพทุกวันนะ ยังไงก็ช่วนอ่านกันหน่อนเนอะ :)
__________________________________________________________________
สามอาทิตย์ก่อนแต่งงาน
ณ The Wonderful Wedding Studio
“เธอมาสาย”
“เออ ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องมาย้ำย่ะ”
“ปล่อยให้ฉันยืนรอตั้งนาน หลงทางหรือไง”
“ก็…นายเพิ่งโทรมาปลุกฉันตอนเช้านี่นา ฉันเป็นผู้หญิงนะ ก็ต้องให้เวลาอาบน้ำแต่งตัวหน่อยสิ จะให้ฉันออกจากบ้านโดยยังเป็นยัยเพิ้งอยู่มั้ยล่ะ ”
“โอเคๆ พอแล้ว ไม่ต้องแก้ตัวซะยืดยา…”
“ฉันไม่ได้แก้ตัว!”
“อ่ะๆๆ ไม่แก้ก็ไม่แก้ จะเข้าไปมั้ยครับสตูดิโอน่ะ จะอยู่ข้างนอกก็ตามใจนะ”
“เข้าย่ะ ชิ”
เบื่อชะมัดเลยใครให้หมอนี่โทรมาปลุกตอนแปดโมงครึ่งแล้วนัดเก้าโมง ครึ่งชั่วโมงแค่อาบน้ำยังไม่ทันเลยนะ พอเหอะยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด สตูดิโอนี่สวยใช้ได้นะ พนักงานก็บริการดี พอเดินเข้ามาก็ต้อนรับอย่างดีเลย แต่ดูนายโทโมะสิพอเจอพนักงานสวยหน่อยก็ออกลายหยอดตาหวานใส่เลยนะยะ ยัยพนักงานก็ใช่ย่อยมีการส่งตอบ ไม่ไปเปิดจองโรงแรมให้รู้แล้วรู้รอดเลยล่ะ
“สวัสดีค่ะ The Wonderful Wedding Studio ยินดีต้อนรับค่ะ ” ยัยพนักงานหน้าวอกกล่าวต้อนรับ
“สวัสดีครับ”สุภาพนะทีนี้
“ต้องการทำอะไรเหรอคะ เลือกชุด ถ่ายรูป เลือกการ์ด หรือเลือกของชำร่วย”
“ทำทุกอย่างเลยครับ”
“ค่ะ งั้นเริ่มจากถ่ายรูปก่อนเลยนะคะ เชิญเจ้าสาวเลือกชุดทางนี้เลยค่ะ ส่วนเจ้าบ่าวทางโน้นนะคะ ”
ทางด้านแก้ว
“เอ่อ คุณ…”
“แก้วค่ะ”
“อ๋อ คุณแก้ว ค่ะ เรามาเลือกชุดกันเลยนะคะ คุณต้องการชุดแบบประมาณไหนคะ”
“เอายังไงก็ได้ค่ะ ขอแค่ไม่รุ่มร่ามก็พอ”
“งั้น…เอาชุดนี้นะคะ เป็นชุดที่สวยที่สุดของร้าน เจ้าสาวหลายคนอยากใส่ชุดนี้แต่ก็ไม่มีใครใส่ได้เลย จะแก้ก็ไม่ได้เพราะว่ามันแก้ยากมาก แก้แล้วชุดอาจจะไม่สวยเหมือนเดิม ดิฉันว่าคุณน่าจะใส่ได้นะคะ”
“เจ้าสาวทุกคนใส่ไม่ได้ แล้วฉันจะใส่ได้เหรอคะ”
“ไม่ลองก็ไม่รู้สิคะ”
ก็จริงนะไม่ลองก็ไม่รู้ เท่าที่ฉันดูมาก็ไม่มีชุดไหนที่สวยโดดเด่นเท่ากับชุดนี้แล้วล่ะ มันเป็นชุดเดรสเกาะอกทรงบอลลูนสั้นประมาณเข่าสีขาว มีโบสีทองผูกที่ด้านหลังของชุด ทำให้ดูหรู ไม่จืดเกินไป
“คุณพนักงานคะ รบกวนช่วยรูดซิปขึ้นให้หน่อยได้มั้ยคะ”
“ได้ค่ะได้ ว้าว!~ พอดีเลยค่ะคุณแก้ว สวยมากๆเลย ถ้าคุณเจ้าบ่าวเห็นต้องตะลึงแน่เลยค่ะ”
“ขนาดนั้นเลยหรอคะ”
“ค่ะ ดิฉันว่าเจ้าบ่าวคงไปรอที่จุดถ่ายรูปแล้ว เรารีบไปกันเถอค่ะ”
จุดถ่ายรูป
“โห เจ้าบ่าวหล่อขนาดนี้เจ้าสาวต้องตะลึงแน่เลยนะคะเนี่ย”
“รายนั้นเค้าไม่มีทางชมผมหรอกครับ”
“ทำไมล่ะคะ”
“ก็…”
“นั่นไงคะคุณแก้ว เจ้าบ่าวรออยู่นู่น!”
“แหม พูดถึงก็มาพอดีเลยนะคะ ว้าว เจ้าสาวสวยมากเลยค่ะ คุณโทโมะ คุณแก้วสวยจนพูดไม่ออกเลยเหรอคะ”
“สวยมากครับ” อย่าชมกันซึ่งๆหน้าอย่างนี้เซ่ มันทำตัวไม่ถูก
“เรามาเริ่มถ่ายรูปกันเลยดีกว่ามั้ยคะ”
“เฮ้อ~ กว่าจะเสร็จ หกโมงแล้วเนี่ย หิวข้าว”
“ดีเลย งั้นเราไปกินข้าวกัน เชิญเธอเลือกร้านเลย”
“ฉันอยากกินอาหารญี่ปุ่นน่ะ”
“ได้ครับคุณหนู”
ณ ภัตคารอาหารญี่ปุ่นในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง
“สวัสดีค่ะ กี่ท่านคะ”
“แหกตาดูสิ มีคนอื่นมั้ย”
“เอ่อ…” ช่วยไม่ได้นะ ฉันหิวนี่
“เอ่อ สองครับสอง แก้วอย่าไปกวนใส่เค้าสิ”
“ก็ฉันหิวนี่ ตกลงจะได้กินมั้ย”
“รับอะไรดีคะ”
“เอาอันนี้ อันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ค่ะ”
“เธอสั่งขนาดนี้ จะกินหมดเหรอเนี่ย ตัวก็เล็กนิดเดียว”
“เรื่องของฉัน กินไม่หมดก็ห่อกลับบ้านสิ”
“ตามใจ ตามใจ”
เวลาผ่านไป 15 นาที
“ว้าว อาหารมาแล้ว น่ากินชะมัดเลย”
“น้ำลายไหลแล้ว เธอน่ะ”
“ว้าย! น่าเกลียดนายอย่ามากล่าวหาฉันสิ”
“มาๆ กินกันดีกว่า ไหนดูซิว่าที่เธอสั่งมาจะอร่อยหรือเปล่า”
“แน่นอนย่ะ ระดับฉันแล้ว”
“ฉันให้เธอกินอันนี้ดีกว่า”
“ขอบใจแต่ฉั…”
“อ้าว โมะคะ คุณมาทำอะไรที่นี่คะ” ยัยป้าวอกคนนี้ใครเนี่ย สงสัยจะเป็นคู่ควงของตานี่ล่ะสิ ได้เวลาแก้เผ็ดละ
“เอ่อ มา…”
“มาร้านอาหารจะให้ทำอะไรล่ะ ซักผ้ามั้ง”
“ต๊ายยยย!!!~ แม่เด็กนี่ใครกันคะโมะ นี่คือเหตุผลใช่มั้ยที่ทำให้โมะไม่ไปหารันเลย”
“มันไม่ใช่อย่างงั้นครับเบ…”
“พี่โมะคะ นี่มันอะไรกันเหรอคะเนี่ย แก้วจะฟ้องคุณป้านะคะ ไหนพี่โมะบอกแก้วว่าเลิกกับผู้หญิงทุกคนแล้วไงคะ”
“แก้ว ยัยแสบ ฝากไว้ก่อนเหอะ”ฮ่าฮ่า ถึงกับกัดฟันพูดเลยหรอเนี่ย
“โมะ บอกรันมาสิคะว่าเด็กนี่ใคร”
“พี่โมะคะ พี่โมะบอกเค้าไปสิคะว่าพี่โมะเป็นอะไรกับแก้ว”
“โมะ โมะเป็นอะไรกับนังเด็กนี่คะ”
“แก้วจะบอกให้เอาบุญนะคะคุณป้าหน้าวอก ว่า แก้วกับพี่โมะเราสองคนเป็น ‘คู่หมั้น’ กันค่ะ”
“คู่หมั้น! จริงหรอคะโมะ ”
“เอ่อ…จริงครับ”
“เห็นมั้ยป้าว่าพี่โมะเค้าเลือกแก้วไม่ใช่ป้า เมื่อรู้แล้วก็กรุณาออกไปไกลๆด้วยนะคะ”
“กรี๊ดดดดด!!!!! นังเด็กนี่ ฝากไว้ก่อนเหอะ” แล้วหล่อนก็เดินสะบัดก้นออกไปไม่สนใจสายตาคนที่มองเลย ด้านจริงๆ
“เฮ้อ~ เหนื่อยชะมัดเลย”
“ใครกันแน่ที่ต้องเหนื่อยฮะ ยัยแสบ”
“เอ้า ก็ถ้าฉันไม่ทำอย่างนี้ ยัยป้าหน้าวอกนั่นจะไปมั้ยละ ยืดเยื้ออยู่นั่นแหละ ฉันจะกลับแล้ว อารมณ์เสีย”
“ไม่กินข้าวแล้วเหรอ”
“หมดอารมณ์กินตั้งแต่เห็นหน้ายัยนั่นละ”
“เดี๋ยวฉันไปส่งละกัน”
“ค่อยรู้หน้าที่หน่อย ฮ่าฮ่า พรุ่งนี้นายจะเข้าบริษัทมั้ย”
“ถามทำไม จะเข้าไปหาหรอ”
“อืม จะเข้าไปทักทายคุณว่าที่สามีซักหน่อย”
“กี่โมง”
“น่าจะประมาณบ่ายๆอ่ะ ทำไมหรอ”
“เปล่าๆ จะได้บอกเลขาฯไว้ให้ไง”
“ถึงบ้านแล้ว ฉันไปก่อนนะ ขอบคุณที่มาส่งนะ ฝันดี”
“อืม ฝันดีครับ” บ้าจริงทำไมเราต้องหน้าแดงด้วยนะ ไปเขินหมอนี่ทำไมเนี่ยเรา เฮ้อ~ ชักเพี้ยนๆและ ไปนอนดีกว่า
เวลา 09.10 น.
ก๊อก ก็อกๆๆ
“คุณหนูคะ ได้เวลาอาหารเช้าแล้วค่ะ”
“ค่ะป้า เดี๋ยวแก้วลงไป”
วันนี้ไม่มีอะไรทำเลยอ่ะ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วไปบริษัทหมอนั่นเลยดีกว่า เอาให้ตกใจเลย
“สวัสดีค่ะป๊า สวัสดีค่ะม๊า”
“ลงมาแล้วหรอลูก วันนี้จะไปไหนรึเปล่าจ๊ะ”
“พอทานข้าวเสร็จแล้ว แก้วว่าจะเข้าบริษัทไปหาโทโมะหน่อยน่ะค่ะ”
“เดี๋ยวนี้ติดกันแจเลยนะสองคนนี้ ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ปาป๊าถามแบบนี้ ฉันก็เขินสิคะ ถามอะไรก็ไม่รู้
“คุณ ไปแซวลูกแบบนี้ อายม้วนเลยเนี่ย ฮ่าฮ่า”
“เอ้า ไม่เห็นต้องอายเลย นี่ก็ใกล้วันแต่งแล้ว ลูกสาวของป๊าก็จะมีสามีแล้วด้วย เห็นอย่างนี้ป๊าก็โล่งใจ ไม่ต้องมาคอยเป็นห่วงเหมือนเมื่อก่อนแล้วเพราะตอนนี้มีคนดูแลแทนแล้ว”
“โหยยย ป๊าอ้ะ แซวกันได้ แก้วก็ไม่ได้คิดอะไรซักหน่อย ม๊าช่วยแก้วด้วยสิคะ”
“ฮ่าฮ่า พอกันเลยทั้งพ่อทั้งลูก แต่ป๊าเค้าก็พูดถูกนะจ๊ะยัยแก้ว” ม๊าไม่ช่วยอะไรเล้ยยย
“ม๊าอ่ะ ไม่ช่วยกันเลย แก้วไปก่อนดีกว่า อิ่มแล้ว ไปแล้วนะคะ วันนี้แก้วไม่ทานข้าวเย็นนะคะ สวัสดีค่ะ”
“จ้า จะไปทานข้าวเย็นกับโทโมะล่ะสิ ”
“ม๊าอ้ะ แก้วงอนม๊าแล้ว”
“อ้าวๆ ไหงงั้นล่ะเนี่ย”
“ไปนะคะปาป๊าหม่าม๊า สวัสดีค่ะ”
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
