Final Love รักสุดท้ายขอให้เป็นเธอ

         หกเดือนก่อน
         ตึกๆๆ
         รองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งวิ่งมาด้วยความรีบเร่งจนน่ากลัวจะล้มลง แต่เจ้าของกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น เธอยังคงความเร็วในการวิ่งเหมือนกลัวว่าชายหนุ่มที่รออยู่จะโมโหหากเธอไปตามนัดสายแม้เพียงแค่นาทีเดียวก็ตาม
        “ขะ…ขอโทษ แฮกๆๆ ขอโทษนะ!!”
         ชายหนุ่มหันหน้ามาช้าๆ ริมฝีปากพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ สายตามองไปทั่วใบหน้าสวยของหญิงสาวที่ตอนนี้มีเหงื่อไหลจนเปียกชุ่ม
         “เธอมาสาย”
         “รถมันติด แล้วนี่ฉันก็รีบวิ่งมาเลยนะ”
         “แต่ก็คือเธอมาสาย” เขาย้ำอีกครั้ง
         “ขอโทษจริงๆ เอาไว้คราวหน้าฉันจะไม่สายแน่นอน สัญญาเลย” ยิ้มหวาน~~
         “ฉันคิดว่ามันจะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้ว” ชายหนุ่มบอกสีหน้าเรียบเฉยแต่ตรงกันข้ามกับหญิงสาวที่หน้าตาตื่นอย่างไม่คิดว่าเวลาของความเจ็บปวดจะเข้ามาหาเธอเร็วขนาดนี้
         “ไม่นะ ฉันขอโทษจริงๆ แต่นายจะมาบอกเลิกเพราะเรื่องนี้ไม่ได้นะ”
         “ทำไมจะไม่ได้ ก็ฉันเบื่อแล้วนี่”
         “นาย!!!”
         “เราคบกันมานานเกินไปแล้ว ตั้งสองอาทิตย์เชียวนะ” หนุ่มหล่อพูดยิ้มๆ “เลิกกันเถอะคนสวย” ชายหนุ่มพูดมันออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย
         พูดจบเขาก็หมุนตัวเดินออกไปทันที ทิ้งเสียงกรีดร้องและหยาดน้ำตาของหญิงสาวไว้เบื้องหลังอย่างไม่คิดจะหันกลับไปมองอีก
         “กรี๊ดดดดด!!!!!~~”
         สี่เดือนก่อน
         “นายพูดแบบนี้หมายความว่าไง” เสียงเกรี้ยวกราดดังลอดออกมาจากห้องแต่งตัวของนางแบบสาวชั้นแนวหน้า ทำให้ช่างแต่งหน้าและนางแบบปลายแถวพากันมองไปยังประตูห้องที่เปิดแง้มไว้อย่างสนใจ
         “ริน เธอช่วยเบาเสียงลงบ่อยได้มั้ย ไม่อายคนอื่นเหรอ” ชายหนุ่มที่เป็นต้นเหตุปรามเสียงเข้ม
         “ช่างมันสิ จะสนใจมันทำไม ตอนนี้สิ่งที่ฉันสนใจคือเรื่องที่นายพูดมาเมื่อกี้”
         “เธอนี่ชอบโวยวายไม่เปลี่ยนเลยนะ”
         “ฉันก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ต้น นายก็รู้ แต่นายก็ยังมาชอบฉัน แล้วตอนนี้จะให้ฉันเปลี่ยนอย่างงั้นเหรอ”
         “ฉันไม่ได้ให้เธอเปลี่ยน” เขาบอกเสียงอ่อนใจ
         “แล้วไอ้ประโยคที่ว่าให้ห่างกันสักพักเนี่ยมันหมายความว่ายังไง”
         “หมายความว่าเธอยังมีอนาคตอีกยาวไกล ฉันก็ไม่อยากผูกมัดเธอไว้กับฉันเอง อีกอย่างฉันก็ยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยอยู่ อยากตั้งใจเรียนมากกว่ามีแฟนเป็นตัวเป็นตน เพราะแบบนี้ฉันเลยอยากให้เราห่างกันสักพัก เธอจะได้กลับไปทบทวนว่าชอบฉันจริงหรือเปล่า และก็เปิดโอกาสให้ตัวเธอได้เจอกับคนอื่นด้วย”
         “หึ นายมากกว่ามั้งที่อยากจะเปิดโอกาสให้ตัวเอง” นางแบบสาวหัวเราะเย้ยหยัน
         “ก็แล้วแต่จะคิด” ชายหนุ่มยักไหล่ไม่แคร์
         “นายมันทุเรศที่สุด”
         “เธอเองก็รู้นิสัยของฉันดี เพราะเธอก็คบกับฉันมานานกว่าใคร”
         “นานกว่าโมนาด้วยรึเปล่าล่ะ ข่าวของนายกับหล่อนดังจะตาย เฮอะ!! ลูกสาวคนกลางของตระกูลนักธุรกิจดังกับลูกชายของเจ้าของบริษัทผลิตเหล้าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ได้ข่าวว่าควงกันตั้งสี่ห้าเดือน นานกว่าใครทั้งหมด”
         “อย่ารื้อฟื้นน่า” ชายหนุ่มท้วง “เรื่องของโมนาจบไปนานแล้ว ตอนนี้มีแค่เรื่องของเรา”
         “เรื่องของเราที่กำลังจะกลายเป็นอดีตเหมือนเรื่องของโมนาน่ะสิ”
         “ก็คงงั้น”
         “แล้วถ้าฉันไม่ตกลง” รินกอดอกมอง
         “ฉันก็คงทำอะไรไม่ได้ แต่เธอก็ต้องปวดใจหน่อยล่ะที่เห็นฉันไปควงคนอื่น เพราะฉันจะถือว่าฉันให้โอกาสเธอได้ศึกษาคนอื่นแล้ว และฉันก็จะไม่ปิดโอกาสของตัวเองเช่นกัน”
         “ทำอย่างกับว่าตอนที่เป็นแฟนกับฉัน นายซื่อสัตย์นักนี่ อย่านึกว่าฉันไม่รู้ว่านายควงใครไปที่ไหนบ้าง”
         “แค่แก้เหงา”
         “เหตุผลฟังดูทุเรศพอๆ กับนิสัยของนายเลยนะ”
         “เอาล่ะ ที่ฉันจะพูดก็มีแค่นี้” ชายหนุ่มพูดจบก็ทำท่าจะเดินไปที่ประตูแต่แล้วเสียงของหญิงสาวที่กำลังจะกลายเป็นแฟนเก่าก็ดังขึ้น
         “แน่ใจแล้วใช่มั้ย”
         “…”
         “นายจะเลิกกับฉันแน่แล้วใช่มั้ย”
         “…” หนุ่มหน้าหวานนิ่งฟังโดยไม่หันหลังกลับไปมอง
         “แล้วถ้าฉัน…ถ้าคนอย่างฉันบอกว่ารักนายล่ะ” เสียงที่เริ่มสั่นของหญิงสาวมีขึ้นเมื่อเห็นท่าทางเอาจริงของชายหนุ่ม
         “…”
         “คำว่ารักของฉันยังมีความหมายกับนายอยู่มั้ย”
         “…”
         “มันจะทำให้นาย…”
         “ฉันเสียใจ ริน”
         ปัง~
         ประตูถูกปิดลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่อาจฝืนมันไว้ได้อีก มือของหญิงสาวกำแน่นที่ขอบโต๊ะราวกับจะหาที่ยึดเหนี่ยวไม่ให้ร่างกายล้มลง เรี่ยวแรงที่เคยมีต่อหน้าเขาหายไปหมด
เหมือนกับว่าเธอพยายามเข้มแข็งไม่ให้ชายหนุ่มได้ล่วงรู้ว่าหัวใจของเธอตอนที่ได้ยินเขาบอกเลิกนั้นเจ็บปวดแค่ไหน
         เจ็บปวดแทบขาดใจ
 
         สามเดือนก่อน
         ปึง
         “พี่จะเลิกกับฉันไม่ได้เด็ดขาด!” หญิงสาวหน้าตาน่ารักพูดตะคอกขณะที่สองมือทุบโต๊ะเสียงดัง แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอก็ยังทำเฉย ยกถ้วยกาแฟตรงหน้าขึ้นดื่มช้าๆ
         “ฟังเหตุผลบ้างสิไวน์”
         “เหตุผลบ้าบอน่ะเหรอ พี่จะเลิกกับฉันเพราะฉันอายุอ่อนกว่าพี่เนี่ยนะ”
         “ใช่ และเธอควรตั้งใจเรียน ไม่ใช่มามีแฟนแบบนี้” ชายหนุ่มบอก
         “แล้วพี่เข้ามาจีบฉันทำไม ฮึก ถ้าพี่ไม่ชอบฉันที่เป็นแบบนี้ แล้วพี่มาให้ความหวังฉันทำไม
ฮือออออ”
         “อย่าร้องไห้สิ มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย”
         “ฮือออออ พี่ขอเลิกกับฉันมันไม่ใช่เรื่องเล็กนะ แล้วต่อไปฉันจะอยู่ยังไง ฮือออออ” หญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายคนที่มองอยู่
         “ก่อนที่จะเจอฉัน เธอก็ยังอยู่ได้นี่นา หลังจากเราเลิกกัน เธอก็ควรจะอยู่ให้ได้”
         ซ่า~!
         น้ำเปล่าถูกสาดใส่หน้าของชายหนุ่ม
         “เห็นแก่ตัว พี่มันเลวที่สุด”
         “ฉันก็เป็นอย่างนี้มานานแล้ว เธอน่าจะรู้ดี” ชายหนุ่มพูดก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำที่ยังเหลือค้างอยู่บนใบหน้า
         “ไม่นะ ฉันไม่ยอม ฮือออออ”
         “เป็นเด็กดีมาได้ตั้งนาน อย่าดื้อเพราะเรื่องนี้เลยน่า”
         เงินค่าเครื่องดื่มถูกวางไว้บนโต๊ะ ก่อนที่ชายหนุ่มจะตัดสินใจลุกขึ้นและเดินจากไป ทิ้งสาวน้อยไว้เบื้องหลังโดยไม่หันกลับมามอง
 
         หนึ่งเดือนก่อน
         “บอกมานะว่ายัยนั่นเป็นใคร!!” เป็นอีกครั้งที่เสียงเกรี้ยวกราดสาดใส่หน้าของหนุ่มหน้าหวาน เจ้าของฉายาคาสโนว่าเนเวอร์ดาย
         “อย่าหยาบคายกับผู้หญิงคนนั้น” เขาเตือนเธอเสียงเข้ม
         “เฮอะ จะให้ฉันพูดสุภาพกับยัยนั่นน่ะเหรอ ฝันไปเถอะ” หญิงสาวเชิดหน้าท้าทาย
         “จะยังไงก็ตาม เราเลิกกันแล้ว ของทุกอย่างที่ฉันให้เธอก็เก็บเอาไว้เถอะ” ชายหนุ่มลุกขึ้น
         หมับ~
         “ฉันไม่เลิกกับนายแน่”
         “นั่นก็เรื่องของเธอ เอาล่ะ วันนี้ฉันรีบไป ช่วยปล่อยมือเธอจากแขนของฉันด้วย”
         “อย่าให้ฉันรู้นะว่ายัยนั่นเป็นใคร ฉันจะตามไปจัดการหล่อน” สิ้นเสียงของหญิงสาว เธอก็ต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อสบเข้ากับดวงตาที่แสดงออกถึงความโมโหอย่างรุนแรงของชายหนุ่ม
         “ถ้าเธอกล้าแตะต้องผู้หญิงของฉัน ก็ขอให้กล้าเตรียมรับความเจ็บปวดให้พร้อมก็แล้วกัน”
         “นาย…”
         “ตลอดเวลาที่คบกัน เธอร้องขออะไรฉันก็เสกให้ทุกอย่าง น่าจะพอใจได้แล้ว อย่าโลภมากถึงขั้นอยากให้ฉันเป็นของเธอคนเดียว”
         “แต่ฉันรักนายนะ”
         “หึๆ รักเหรอ ไม่หรอกมั้ง เท่าที่ฉันเห็น เธอแค่อยากได้เงินทองและความสบายมากกว่า” ชายหนุ่มแสยะยิ้มเย็น
         “ไม่ใช่นะ”
         “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอเข้ามาหาฉันเพราะอะไร”
         “ฟังฉันก่อน”
         “ฉันเบื่อที่จะมองเธอตีสองหน้าเต็มทน เราจากกันด้วยดีเถอะ” ชายหนุ่มพูดพร้อมสะบัดแขนอย่างแรงก่อนจะเดินผละไป ไม่สนใจสีหน้าที่สุดแสนเสียดายของหญิงสาว
         กว่าจะก้าวเข้ามาเป็นที่สนใจของคนอย่างเขาได้ เธอก็ต้องใช้ความพยายามและเงินไม่ใช่น้อย แล้วนี่ควงกันไม่ถึงเดือนเขาก็เบื่อเธอแล้ว ต่อไปเธอจะมีหน้าไปพูดอวดใครได้อีก
         เสียงร้องเรียกสุดท้าย หวังเหลือเกินว่าเขาจะหันกลับมามองเธออีกครั้ง
         “โทโมะ!”