ท้องฟ้า....นาฬิกา....น้ำตา....หัวใจ....

ทางด้านโทโมะ

โทโมะ: ฮึกฮือๆๆ แก้วชั้นรักแก้วน๊ะ  ฮือๆกลับมาได้มั๊ยแก้ว ฮือๆๆ

........: ไปหาแก้วซิ

โทโมะ: ฟะ ฟาง

ฟาง: แก้วเล่าทุกอย่างให้ฟางฟังหมดแล้ว รีบไปหาแก้วเถอะ เครื่องบินสายอเมริกากำลังจะออกแล้วน๊ะ

โทโมะ: อะ อือ ขอบคุณน๊ะฟาง ขอโทดด้วยน๊ะที่ทำให้ฟางเจ็บ

ฟาง: ไม่เป็นไรหรอก ถึงฟางจะรั้งโทโมะไว้ฟางก็คงได้แค่ร่างกาย เป็นเพื่อนกันดีว่าฟางจะได้ทั้งความช่วยเหลืออย่างจริงใจ......สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตฟาง...ก็คือ....เห็นคนที่ฟางรักมีความสุข........รีบไปเหอะ เครื่องจะออกแล้ว

โทโมะ: อืม ขอคุณน๊ะ ไปละ

แล้วโทโมะก็ขับรถออกไปที่สนามบิน

ฟาง: ขอบคุณน๊ะที่เทอรักชั้น แต่ชั้นไม่อยากกักขังหัวใจเทออีกต่อไปแล้ว....ขอให้มีความสุขมากๆน๊ะ ชั้นขอเป็นคนไปเอง......

....สนามบิน.....

โทโมะวิ่งเข้ามาสุดแรงและเมื่อมาถึงตารางแสดงรอบบินก็รู้ว่าเครื่องบินที่กำลังจะขึ้นคือเที่ยวที่จะไปอเมริกา

โทโมะ: มะ ไม่จริง นี่ชั้นมาช้าเกินไป ไม่ซิ ยังมีเวลา แก้ว รอชั้นก่อนน๊ะแก้ว

แล้วโทโมะก็วิ่งไปตรงทางผ่านก่อนขึ้นเครื่องบินที่กำลังบินขึ้นฟ้าอย่างมีความหวัง แต่กลับถูก รปภ. กักตัวไว้เพราะไม่มีพาสปอร์ดและตั๋วเที่ยวบินจึงไม่ให้เข้า

โทโมะ: โถ่เว้ย ปล่อยดิวะ ปล่อยชั๊น ปล่อยยยยยยยยยยยยยย

แล้วเครื่องบินก็บินจากไป..........

โทโมะ: แก้ววววววววววววววววววววววววว กลับมา  รอชั้นก่อน ฮือๆๆ ปล่อยยยยยย ปล่อยชั๊น แก้ววววววว ฮือๆๆ

3 วันต่อมา

แบงค์: เฮ้ย ไอ้น้องกินข้าวหน่อยดิ ไม่ได้กินมา 2 วันแล้วน๊ะ

โทโมะ: ............เงียบ..........

แบงค์: เฮ้ย อะไรนักหนาวะ ไหนแกบอกจะเข้มแข็งไง แล้วนี่อาไรฮะ(ว่าแล้วแบงค์ก็กระชากคอเสื้อน้องชายอย่างเหลือทน)

โทโมะ: (น้ำตาคลอ) แล้วจะทำยังไงละ  พี่ก็บอกผมซิ ทำไงแก้วจะกลับมา

แบงค์: อย่างน้อยชั้นก็ไม่ทำตัวโง่ๆเเหมือนแกหรอก ฮึ่ย ไอ้น้องบ้า (ว่าแล้วก็ชกน้องชายให้รู้สึกตัว)

โทโมะ: เออ ชั้นมันโง่ พี่ปล่อยให้ชั้นโง่เหอะ ชั้นไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว ชั้นอยากเจอแก้ว ชั้นอยากเจอแก้ว พี่ได้ยินมั๊ยชั้นอยากเจอแก้ว (ตะคอกใส่พี่ชายทั้งน้ำตาที่ไหลไม่หยุด)

จะเปงไงติดตามน๊ะคร๊า เม้นด้วยๆๆๆ