ท้องฟ้า....นาฬิกา....น้ำตา....หัวใจ....

ทางด้านแก้วซึ่งกำลังรอขึ้นเครื่อง....

ขณะที่กำลังรอขึ้นเครื่อง แก้วก็นั่งซึมตลอดจนแม่สงสัย

แม่แก้ว: แก้ว

แก้ว: .....เงียบ..........

แม่แก้ว: แก้วๆๆ

แก้ว: (สะดุ้ง) ฮะ คะ แม่ เครื่องบินจะออกแล้วเหรอแม่

แม่: ป่าว ก็แม่เห็นลูกนั่งเหม่อมานานแล้ว ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปหรอกลูก

แก้ว:ไม่...แก้วตัดสินใจแล้ว....(พูดเสียงเบา) แก้วไม่อยากผิดสัญญา

แม่:ไม่เป็นไรหรอกลูก ถึงแม่เอาลูกไปแม่ก็คงเอาไปได้แค่ร่างกาย ใจลูกอยู่ที่นี่ ลูกก็อยู่ที่นี่ดีกว่าแล้วแม่ค่อยมาเยี่ยม ถ้าลูกคิดถึงก็ไปเยี่ยมแม่ก็ได้

แก้ว: แต่วะ...

แม่: ไม่มีแต่...แม่ไม่อยากทำร้ายจิตใจลูก กลับไปเถอะ กลับไปทำตามที่หัวใจของลูกต้องการ

แก้ว: ฮึก...ฮือๆๆ ขอบคุนแม่น๊ะที่เข้าใจแก้วเสมอ...ขอบคุณค่ะ แต่....แก้วตัดสินใจแล้ว(แก้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น)

~ ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ...ขณะนี้เครื่องบินสายกรุงเทพฯ-อเมริกากำลังจะออกแล้วค่ะผู้โยสารท่านได้ที่ยังไม่ขึ้นเครื่องกรุณารีบหน่อยค่ะ ขอบคุณค่ะ~

แก้ว: ไปกันเหอะแม่ เครื่องจะออกแล้ว...

~ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่าง ขอบคุณมากที่ทำให้ชั้นได้รู้สึกรักใครซักคน...ถึงแม้ว่าเค้าคนนั้นจะไม่เคยรักชั้นเลยก็ตาม...ลาก่อน....~ เมื่อแก้วพูดกับตัวเองจบก็เดินตามแม่ไปขึ้นเครื่อง...

จะเศร้าหรือจะพลิกล็อกก็ขอเอาใจช่วยหน่อยน๊า เม้นเยอะๆด้วย