ท้องฟ้า....นาฬิกา....น้ำตา....หัวใจ....

แบงค์: แต่อย่างน้อยแกก็กินข้าวหน่อย มีชีวิตอยู่เพื่อรอแก้วกลับมาเซ่ ไม่ใช่มานั่งรออย่างไร้ความหวัง แกต้องรอแก้วอย่างมีความหวังซิ ไอ้โมะคนเดิมหายไปไหน?

โทโมะ: ผมขออยู่คนเดียวซักพักเหอะพี่ ผมขอละ...ผมอยากอยู่คนเดียว....ออกไป!!!

แบงค์: ชั้นคงช่วยแกได้แค่นี้แหละ (แล้วแบงค์ก็เดินออกจากห้องไป)

โทโมะ: ฮึก...ไหนเทอบอกว่าจะอยู่ข้างๆชั้นเวลาชั้นเสียใจไง...ฮือๆๆ...เทอผิดสัญญากับชั้น...แก้วได้ยินมั๊ยว่าตอนนี้ชั้นเสียใจ...เทอทำไมไม่มาอยู่ข้างๆชั้นละ...แก้วไหนละ...เทออยู่ไหน....(ร่างสูงตะโกนลั่นห้องด้วยความเสียใจ)

~แอ๊ดดดดดดดดดด~แล้วประตูก็เปิด

โทโมะ: บอกแล้วไงว่าชั้นอยากอยู่คนดะO_o!!!

.......: แน่ใจน๊ะ???

ร่างสูงยังพูดไม่จบก็ต้องตะลึงกับคนที่อยู่ตรงประตู....อย่างไม่น่าเชื่อ....คนๆนั้น..ที่เค้ารอเทออย่างไร้ความหวัง...คนที่คอยอยู่ข้างๆเค้าเวลาเค้าเสียใจ...คนๆนั้น...ยืนอยู่ตรงหน้าของเค้า

โทโมะไม่รีรอรีบเข้าไปกอดคนๆนั้นอย่างดีใจ

โทโมะ: ฮือๆๆ ขอบคุณน๊ะ ที่ไม่ผิดสัญญา อย่าไปไหนอีกน๊ะแก้ว ฮือๆ ชั้นรักเทอ ได้ยินมั๊ยแก้วฮือๆๆ โทโมะรักแก้ว โทโมะรักแก้ว ฮือๆ อย่าไปไหนอีกน๊ะ

แก้ว: ชั้นอยู่นี่แล้ว....ชั้นไม่ไปไหนอีกแล้ว ชั้นจะอยู่กับหัวใจของชั้น ชั้นก็รักแกน๊ะ

โทโมะ: แกสัญญาน๊ะ ฮือๆ สัญญะ...

โทโมะยังพูดไม่จบแก้วก็จูบปากโทโมะแทนคำตอบทั้งหมด มันเป็นเหมือนจูบแรกของแก้วที่มีให้คนรักของตน มันเป็นจูบที่แสนหวาน นุ่มนวลและยาวนาน เกินจะห้ามใจที่จะหยุดการกระทำนี้ได้....

แก้ว: นายเข้าใจคำตอบแล้วใช่มั๊ย.....ขอบคุณน๊ะ ขอบคุณจริงๆที่รักชั้น...แก้วรักโทโมะน๊ะ (แก้วพูดแล้วก็กอดโทโมะอย่างมีความสุข )

โทโมะ: เข้าใจ...ชั้นเข้าใจแล้ว...ขอบคุณสำหรับคำตอบ

แล้วโทโมะก็อุ้มแก้วไปวางบนเตียงก่อนที่จะโน้มตัวลงจูบแก้วด้วยความรัก...ก่อนที่จะปลดตะขอบลาสีดำของแก้ว..จากนั้นร่างสูงก็นัวเนียร่างบาง โดยที่ร่างบางไม่ขัดขืน เมื่อร่างสูงขบตรงยอดอกเบาๆ ร่างบางก็ครางด้วยความเสียว แล้วร่างสูงก็พอใจกับเสียงครางนั้นมาก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นครั้งแรกของแก้วแต่มันก็เกิดจากคนที่เทอรัก.....

....เช้า....

โทโมะ: อือ....เช้าแล้วเหรอ?? แก้วๆตื่นยัง

แก้ว: อะ อือ >///<

โทโมะ: หันมาหาเค้าหน่อยซิ

แก้ว: (หน้าแดง>//<) มะ ไม่อะ นายไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวจะได้ไปร.ร.กัน

โทโมะ: (กอดข้างหลังแก้ว) อะไรกัน เขินเหรอ?? คิกๆ

แก้ว: (หันหน้ามาหาโทโมะ) อะ อะไร หัวเราะอะไร ใครเขิน???

โทโมะ: ก็แก้วไง หน้าแดงเชียว คิกๆ

แก้ว: (เอามีจับแก้มตัวเอง ) บะ บ้าเหรอ ชั้นร้อนตะหาก นายอย่าหัวเราะซิ ชิ

โทโมะ: อะ โอ๋ๆๆ ไม่หัวเราะก็ได้ แก้ว...

แก้ว: หือ??

โทโมะ: เป็นแฟนกันน๊ะ

แก้ว: อะ เอ่อ คือ...เอ่อ...

โทโมะ: แก้ว...อย่าอ้ำอึ้งดิ...เค้าน้อยใจน๊ะ(ว่าแล้วก็ทำแก้มป่องใส่แก้ว)

แก้ว: 555+ (หัวเราะแล้วหยิกแก้มโทโมะอย่างหมั่นใส้) ก็ได้ๆ

โทโมะ: แน่น๊ะ??

แก้ว: อืม

โทโมะ: เย้ๆๆๆ (ว่าแล้วก็กอดแก้วอย่างดีใจ) ขอบคุณนะแก้ว...ขอบคุณน๊ะที่รัก (แล้วโทโมะก็หอมแก้มของแก้วไปฟอดใหญ่) แก้วน่ารักที่สุดเลยยยยยยยย~

แก้ว: ว๊าย นี่พอแล้ว ไปอาบน้ำเลย เดี๋ยวแก้วจะต้องไปทำเรื่องเข้าร.ร.ใหม่อีก

โทโมะ: อ้าวแล้วแก้วจะไปอยู่รงร.ไหนละ???

แก้ว: ก็คงต้องหาร.ร.ไหม่แหระ เร็วๆเลย แล้วก็ขอยืมเสื้อผ้าชุดนึงด้วยเมื่อคืนนายทำยับหมดเลยอะ

โทโมะ: อ๋อ เรื่องเมื่อคืนที่เรา.....

แก้ว: นี่ หยุดเลยน๊ะ หุบปากของนายไว้เลย ถ้าไม่อยากโดนสกายคิก

โทโมะ: โอเคๆ หุบแล้วคร๊าบบบบบ อาบน้ำก่อนน๊ะเดี๋ยวเราไปหาร.ร.ใหม่และแวะเที่ยวกัน

แก้ว: อืม

.....ที่ สวนสาธารณะ.....

โทโมะ: สนุกมั๊ย

แก้ว: อืม ผ่อนคลายดี

โทโมะ: แก้วรู้มั๊ย ว่าโมะรู้สึกดีแค่ไหน...เวลาที่อยู่กับแก้ว...รู้สึกดีทุกครั้งที่มีแก้วคอยปลอบใจ

แก้ว: ชั้นก็เหมือนกัน...มีความสุขทุกครั้งเวลาอยู่กับนาย เวลาที่นายมีความสุข เวลาที่นายยิ้ม มันทำให้ชั้นยิ้มอย่างมีความสุข

โทโมะ: ชั้นรักเทอน๊ะแก้ว  เทอคือรักครั้งสุดท้ายของชั้น ชั้นจะรักเทอตลอดไป

แก้ว: ชั้นก็จะรักนายตลอดไป นายคือรักแรกและรักสุดท้ายของชั้นน๊ะ

แล้วทั้งคู่ก็กอดกันอย่างมีความสุข...โดยไม่สนใจว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร...เพราะตอนนี้ทั้งเค้าและเทอพร้อมที่จะฝ่าฟันอุปสักข้างหน้าไปพร้อมกัน...ปัจจุบันคือสิ่งที่เค้าและเทออยู่ตอนนี้ พรุ่งนี่จะเป็นเช่นไร...ไม่สำคัญ...สิ่งสำคัญคือวันนี้ทั้งเค้าและเทอ รักกัน....

แล้วความรักของคุณละเป็นเช่นไร??

----END----

....ก่อนขึ้นเครื่องบิน...

แม่: แก้วไปขึ้นเครื่องกัน

แก้ว: ~ต้องไปแล้วซิน๊ะ~ เฮ้ออออออ ค่ะแม่

.....: แก้วชั้นมีเรื่องจะคุยกับเทอ

แก้ว: ฟางมีอะไรเหรอ?

แม่: แม่ไปรอตรงนู้นละกันคุยกับเพื่อนก่อนเถอะลูก

แล้วแม่ก็เดินออกไป

ฟาง: แก้วอย่าไปเลยน๊ะ ฟางขอร้อง

แก้ว: ทำไมละ แก้วแค่อยากไปเรียนต่างประเทศ อยากไปอยู่กับแม่ของแก้ว ทำไมฟางไม่ให้แก้วไปละ?

ฟาง: เพราะหัวใจของแก้วอยู่ที่นี่...

แก้ว: .....

ฟาง: เพราะหัวใจของแก้วอยู่ที่โทโมะ....แก้วกลับไปทำตามหัวใจของแก้วซิ...โทโมะเค้ารักแก้วมากน๊ะ

แก้ว: ตะ แต่โทโมะเป็นแฟนของฟาง แก้วหักหลังเพื่อนไม่ได้หรอก

ฟาง: ถึงฟางจะได้โทโมะ ฟางก็ได้เค้าแค่ร่างกาย ฟางไม่เคยได้ครองหัวใจของเค้าหรอก รู้มั๊ยเพราะอะไร...เพราะเค้าฝากใจของเค้าไว้ที่เทอไง...กลับไปรักเค้าเถอะ...ฟางไม่อยากเห็นเค้าเสียใจ...ขอร้องละแก้ว..

แก้ว: แต่คนที่เจ็บจะกลายเป็นฟางน๊ะ

ฟาง: บางทีเค้าอาจจะยังไม่ใช่สำหรับฟางก็ได้ กลับไปเถอะ...ถือว่านี่คือคำขอครั้งสุดท้ายของฟาง...

แก้ว: ฟาง...ฟางจะไปไหน??

ฟาง: ฟางไม่ได้ไปไหนไกลหรอก แต่ฟางจะย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดนะ ว่างๆก็ไปหาฟางด้วยละกันน๊ะ อ๊ะ สายแล้วฟางไปน๊ะ อ๊ะ...

แก้ว: (กอดฟาง) ขอบคุณน๊ะ ขอบคุณที่เข้าใจทุกอย่างไว้วางๆชั้นจะไปเยี่ยม

ฟาง: อือ บายจ๊ะ

แก้ว: เดินทางโดยสวัสดิภาพน๊ะ

แล้วฟางก็เดินจากไป

แม่: แก้ว...จะไปกับแม่รึเปล่า??

แก้ว: แก้ว....เปลี่ยนใจแล้วค่ะแม่ แก้วจะอยู่กับหัวใจของแก้วที่นี่

แม่: ดีแล้วลูก แม่ไปน๊ะอย่าลืมมาเยี่ยมแม่บ้างละ

แก้ว:ค่ะแม่ เดินทางโดยสวัสดิภาพค่ะ

แล้วแม่แก้วก็จากไป....

หลังจากนั้นแก้วก็กลับบ้านมาจัดของใส่ห้องแล้วก็ไปสมัครเข้าร.ร.ใหม่ ซึ่งใช้เวลาไป 3 วัน เต็มๆโดยทางโทโมะก็อยู่แต่ในห้องนอน 3 วันเต็มๆ

สนุกมั๊ยจร๊ะ จบแล้วจร๊า เศร้ามั๊ย? สุขมั๊ย? เม้นด้วยคร๊า