พูดแล้วอยากร้องไห้ Crazy in love

9.0

เขียนโดย StrawberryTKCuTe

วันที่ 18 มิถุนายน พ.ศ. 2554 เวลา 14.28 น.

5 ตอน

50 วิจารณ์

15.98K อ่าน

4)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ผมไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้ เลยเดินหนีขึ้นตึกไป ทำไมๆผมก็หน้าตาโอเคหาแฟนให่ได้ไม่ใช่เรื่องยากผมเลิกกับเธอวันนี้ก็มีอีกหลายคนดาหน้าเข้ามาให้เลือก แต่ผมก็ทำใจไม่ได้สักที ผมเลิกกับเทอก็ได้แค่ตัวแต่จะให้เลิกรัก มันทำไม่ได้จริงๆ วันนี้ผมทำหน้าที่ดีเจ ก็เลยอยากระบายซักหน่อยเผื่อมันจะดีขึ้น

"สวัสดีครับ คุณผู้ฟังทุกท่านวันนี้อยู่กับโทโมะนะครับ วันนี้เกดเหตุวุ่นวายนิดหน่อยยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ ก็อย่างว่าแหละครับความรักไม่เข้าใครออกใครรแคร์คนที่เรารักก็พอนะครับ...เอาล่ะนอกเรื่องมามากพอแล้ว เราไปฟังเพลงที่น้องๆเพื่อนๆพี่ๆขอกันมาเลยดีกว่า"

~บอกว่ารักแค่เพียงลมปากฝากแผลใจให้มีน้ำตา คนทั้งคนหรือเห็นเป็นหมาตัวนึงที่รักเธอ หลอกให้รักให้หลงงมงายเจ็บเกือบตายนอนซมละเมอ พูดไปแล้วน้ำตาเอ่อมันอยากจะลืมเธอซักที~

กลับมาที่แก้วนะค่ะ ตอนนี้แก้วได้ยนสิ่งที่เขาพูดแล้ว

"แก้ว พวกเราคิดว่าเธอควรตัดสินใจได้แล้วนะ แกจะลังเลแบบนี้ไม่ได้แล้ว"ยัยฟางพูดขึ้น อยากจะบอกเหลือเกินว่าชั้นไม่ได้ลังเล ไม่ได้รักใครคนอื่นชั้นรักเขาคนเดียวและมันก็ไม่ใช่แบบเพลงที่เขาเปิดด้วย

"พอเถอะพิชชี่ แก้วบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับเขา ทำไมไม่เคยฟังแก้วบ้าง เพื่อนก็ต้องอยู่ส่วนเพื่อนสิพิชชี่!"แก้วเผลอตะคอกใส่พิชชี่ด้วยเหลืออด

"แต่เรารักแก้ว แล้วแก้วก็รักเรา"

"นายคิดไปเอง แก้วบอกแล้วไม่ใช่เหรอที่เราคุยกันเมื่อเช้า แก้วบอกว่าแก้วรักพิชชี่ แบบเพื่อน เราเป็นเพื่อนกัน เราแค่อยากตอบแทนที่พิชชี่ช่วยเราวันนั้น เราขอบคุณมากที่พิชชี่ช่วยเราไม่งั้นป่านนี้แก้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแก้วจะเป็นยังไง แต่พิชชี่ไม่ควรเอาบุญคุณที่เรามีต่อกันมาบังคับให้แก้วรัก แล้วก็เอามันมาทำร้ายคนที่แก้วรักด้วย!"

"นี่หมายความว่า...แก้วไม่เคยรักเราเลยเหรอ ไม่ซักนิดเลยเหรอ"พิชชี่พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอย่างคนสิ้นหวังในชีวิต ใครจะคิดว่า คุณหนูผู้ร่ำรวยอย่างเขาจะผิดหวัง ก่อนหน้านี้เขาก็เปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้า ไม่แคร์ใคร แล้วทำไมต้องมาเสียใจกับผู้หญิงคนนี้ เขาก็ไม่เข้าใจ และที่สำคัญเธอมีแฟนเเล้ว เธอไม่เคยสนใจเขาเลยสักนิด

"ถ้าแก้วตอบว่าใช่ แก้วก็ต้องขอโทษพิชชี่ด้วยนะ ปล่อยมือแก้วเถอะ แก้วจะไปหาเขา"

"ไม่ เราไม่มีวันปล่อยแก้วกลับไป แก้วอย่าลืมซิว่าแก้วเดินออกมาแล้ว แก้วจะกลับไปไม่ได้"ก็รู้่ว่ามันผิด ไม่ใช่ว่าไม่สำนึกแต่ความรักมันก็ยอมทำให้เขาทำสิ่งที่ผิดพลาดลงไป

ขอแค่ยื้อเธอเอาไว้กับชั้น ให้นานที่สุดก็ยังดีนะแก้ว

"พิชชี่ แก้วไม่เคยเดินออกมาจากโทโมะ มีแต่พิชชี่ที่ฉุดแก้วออกมา ปล่อยแก้วเถอะ เรายังเป็นเพื่อนกันได้"ร่างบางพยายามพูดโน้มน้าวให้พิชชี่ยอมรัับฟังแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมเลิกราอะไรง่ายๆ

"ไม่นะ แก้วเรารักแก้วนะ เห็นใจเราบ้างได้ไหม แก้วๆๆๆ"ร่างบางสะบัดตัวเดินหนีพิชชี่ออกไปตามด้วยเสียงเรียกของพิชชี่

"พอเถอะพิชชี่ ปล่อยแก้วไปเถอะ แล้วพวกชั้นจะถือว่าเราไม่มีอะไรคั่งค้างต่อกัน"ฟางที่เงียบมานานเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าพิชชี่ยังคงยื้อแก้วเอาไว้

ขืนเป็นแบบนี้ แก้วกับโทโมะไม่ได้คืนดีกันแ่น่?

"ใช่! แล้วอย่ามายุ่งกับแก้วอีก นายควรสำนกได้แล้วว่านายทำให้คนที่เขาต้องแยกกัน มันบาปนะเว้ย ในฐานะที่เราเป็นลูกผู้ชายเหมือนกัน แกเองก็หน้าตาดี ฐานะดี หาผู้หญิงดีๆสักคนที่เขายังไม่มีเจ้าของมันคงไม่ยากเกินไปสำหรับนายเลย คิดใหม่ตอนนี้ก็ยังไม่สายนะ"ป๊อปปี้ช่วยพูดอีกครั้งทั้งที่ใจก็ยังตะขิดตะขวงกับพิชชี่อยู่เล็กน้อย แต่สถานการณ์แบบนี้ก็ไม่อามรมณ์มาชวนทะเลาะด้วย

"แต่ ชะ ชั้นรักแก้ว"

"แต่แก้วรักโทโมะ แล้วโทโมะก็รักแก้ว เขา 2 คนรักกัน นายไม่มีสิทธิ์ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แค่คิดถึงนายก็ไม่มีสิทธิ์ นายเป็นเพื่อนนะดีแล้วสักวันนายจะเจอคนที่ใช่เอง เชื่อพวกเราเถอะ"

"ชั้นคงอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วล่ะฟาง ขอบใจมากนะป๊อปปี้ ฟาง ที่พูดให้เราได้คิดฝากขอโทษเขา 2 คนด้วย นายเองก็เหมือนกันนะป๊อปปี้ ต่อจากนี้เราจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก เราไปนะ"พิชชี่เอ่ยลาด้วยน้ำเสียงหมดหวังสิ้นกำลังใจ

ตราบใดที่ชั้นยังลืมเธอไม่ได้ ชั้นจะไม่กลับมาที่นี่อีกเลย...แก้ว

"แล้วฟางจะบอกให้นะ^^"ฟางเอ่ยเสียงหวานพร้อมรอยยิ้มที่เป็นมิตร

"เออ โชคดี เราก็ขอโทษที่เคยทำร้ายนาย หวังว่านายคงเจอคนดีๆเข้าสักวัน โชคดีนะเพื่อน"ป๊อปปี้ กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจจนอีกฝ่ายใจชื้นเมื่อป๊อปปี้ ฟาง ให้อภัย

"ขอบใจ^^"แล้วเขาก็ขับรถออกไปจากรั้วมหาลัยแห่งนี้....ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาหรือเปล่า

..........................................................................

แล้วชั้นจะบอกเขายังไง โทรไปตอนนี้เขาคงไม่ฟังชั้นแน่ ชั้นผิดเองชั้นไม่น่าปล่อยให้เรื่องมันวุ่นวายขนาดนี้เลย

"แก้ว...อ้ะ^^"อะไรกันยัยฟางส่งโทรศัพท์ให้ชั้นทำไมกัน

"อะไรของแก?"

"ก็โทรศัพท์ไง"

"ก็รู้แล้ว แต่เอามาให้ชั้นทำไม"

"ยัยซื่อบื้อเอ๊ย ก็โทรไปหาเขาสิ"

นั่นสินะ ทำไมชั้นไม่โทรล่ะ

"เออ ใช่ ว่าแต่เขาจะรับเหรอ เขาโกรธชั้นมากแน่ๆT_T"

"เป็นชั้นๆก็โกรธ มากๆด้วย แต่ที่จะให้โทรเนี่ย เขาจัดรายการอยู่ไม่ใช่เหรอก็โทรเข้าไปเลยสิ"

"บ้าเหรอ-////-ชั้นอายนะ คนฟังตั้งเยอะเเยะ"ดีเจ ประจำมหาลัย....โทโมะ