พูดแล้วอยากร้องไห้ Crazy in love

(อืม ผู้ชายคนนั้นคงบื้อเองแหละครับ คุณก็ต้องอธิบายสิครับแต่จะว่าไปคุณก็คงเหมือนผม แต่ต่างกันที่ว่าผมไม่ได้บื้อเพราะแฟนผมเค้ารักคนอื่นจริงๆ)  ร่างบางรู้สึกผิดกับน้ำเสียงที่ดูเศร้าสร้อย

แต่แก้วก็ไม่ต่างกันกับโทโมะหรอกน่ะ

"ใช่ค่ะ เขาบื้อจริงๆและตอนนี้ก็ยังบื้ออยู่ ชั้นอยากจะบอกเค้าว่าชั้นไม่ได้มีอะไรกับผู้ชายคนนั้นจริงเค้าเป็นเเค่เพื่อนชั้น!"

(งั้นคุณบอกเค้าหรือยังครับ)

"ถ้าบอกไปเขาจะเชื่อเหรอค่ะ"

(ก็ต้องลองดูครับถ้าผู้ชายคนนั้นรักคุณจริงๆเขาต้องเข้าใจ เอ่อ จะเป็นการรบกวนไปไหมครับถ้าผมจะถามว่าเขาเข้าใจผิดยังไงแล้วเรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะอะไรนะครับ)น้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงคนรอบข้างของเขาทำให้เกิดรู้สึกผิดและอยากขอโทษที่ทำร้ายจิตใจเขามาโดยตลอดเเม้มันจะไม่ใช่เรื่องจริงเลยก็ตาม

โทโมะ ก็ยังคงเป็นโทโมะ ผู้แสนดีคอยห่วงคนรอบข้างเสมอ!

"ไม่มีปัญหาค่ะ คือตอนนั้นชั้นไปปาร์ตี้บ้านเพื่อนก็เลยได้เจอกับผู้ชายอีกคนอันที่จริงเพื่อนรุ่นเดียวกันก็ไปกันแทบหมด แต่วันนั้นเราเกิดเล่นพิเรนทร์แข่งกันดื่มพั้นซ์สูตรใหม่ก็เลยมึนหนัก แล้วพอดีผู้ชายคนนั้นเขาช่วยเราไว้เพราะตอนขากลับเราโดนนักเลง 2 คนลวนลาม เราเลยสนิทกับเขาตั้งแต่ตอนนั้นอีกอย่างเขาก็เป็นนักศึกษาใหม่ของมหาลัยเราด้วยเขาเลยยังไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่ เราก็รู้ว่าเขาชอบเราแต่เราเคยพูดกับเขาตรงๆไปแล้วว่าเรามีแฟนแล้ว และวันนั้นเขาโทรมา เราเลยบอกว่าเรารักเขา แต่แฟนเราเขาคงมาได้ยิน แต่เรายังพูดไม่จบนะ!เราบอกว่าเรารักเขาแต่เรารักแบบเพื่อน  เรื่องมันก็มีแค่นี้แหละ"

"ฮัลโหล พิชชี่ ว่าไงมีอะไรเหรอโทรมาแต่เช้า"

(แก้ว อยู่ไหน!)

"ทำไมล่ะ"

(แก้ว เมื่อไหร่แก้วจะเลิกกับเขาสักทีล่ะ)

"พิชชี่ แก้วว่าเราคุยเรื่องนี้กันหลายรอบแล้วนะ!"

(แล้วทำไมแก้วไม่ให้คำตอบเราสักทีล่ะ รักกันไม่ใช่เหรอ)พิชชี่เพ้อราวกับคนที่กำลังปลอบใจตัวเองทั้งที่รู้อยู่เต็วอกว่าแก้วไม่เคยรักเขาเลย...

"พิชชี่ เราเป็นเพื่อนกันนะดีที่สุดแล้ว แก้วรักเขา แก้วไม่มีวันทิ้งเขาได้"

(ไม่จริงแก้วโกหกวันนั้นแก้วยังบอกว่ารักเราอยู่เลย)

"แก้วขอโทษที่ทำให้พิชชี่เข้าใจผิดมาโดยตลอด แต่แก้วไม่ได้ตั้งใจจริงๆมันก็แค่อามรมณ์ชั่ววูบที่แก้วเผลอพูดออกไปเพราะแก้วคิดว่าพิชชี่เป็นเขา พิชชี่ก็รู้ว่าแก้วเมานี่นา"

(เราขอโทษที่เร่งรัดแก้วเกินไป)พิชชี่พูดตัดหน้าแก้วเพราะไม่อยากได้ยินคำว่ารักไม่ได้จากแก้วอีก

เลิกพูดว่ารักเขาให้ชั้นฟังซักที - -

"พิชชี่ไม่ชะ...."ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดอะไรจบ เสียงปลายสายก็แทรกขึ้นเสียก่อน

(เอาล่ะเราเลิกพูดเรื่องนี้กันจะดีกว่า แล้วนี่แก้วอยู่ที่ไหน)พิชชี่เบี่ยงประเด็น แล้วถามแก้วทันทีว่าเรื่องที่โทโมะพูดเมื่อกี๊เป็นจริงหรือเปล่า เรื่องที่แก้ว...อยู่กับเขาน่ะ

"เอ่อ..แก้ว อยู่"

(อยู่ไหนเหรอแก้ว)พิชชี่เร่งรัดจนทำให้แก้วอึดอัด

อึดอัดเป็นบ้าเลย ถ้าอยู่ต่อหน้าพิชชี่ชั้นจะทำยังไงดีนะแก้วใจTT

"อยู่ๆที่ห้องนะ"

(ห้องแก้วหรือห้องเขา)

"นี่พิชชี่ระ...เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกแค่นี้ก่อนนะ" แก้วตะหงิดใจเล็กน้อยกับน้ำเสียงที่ดูร้อนรนเหมือนกต้องการจะเอาคำตอบจากเธอเสียให้ได้

(เดี๋ยวแก้ว ขออะไรอย่างนึงจะทำให้เราได้ไหม)พิชชี่ขอร้องแก้วด้วยน้ำเสียงเว้าวอนจนแก้วใจอ่อนตกปากรับคำ

(บอกเราได้ไหมว่าอย่างน้อยแก้วก็รักเรา)

"........."

(แก้ว!)ปลายสายเรียกชื่อเสียงดังก่อนที่แก้วจะรู้ตัว ก่อนหน้านี้ที่ึ้งไปเล็กน้อย ให้บอกรักกับคนที่ไม่ได้รักก็ทำใจยากอยู่แต่เอาเถอะยังไงก็เพื่อน แค่เพื่อน...

"เอ่อ ก็ได้แก้วรักพิชชี่นะ"

(^^ขอบใจนะ)ปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริงที่หลอกตัวเองได้สำเร็จ

หลอกว่าเธอรักชั้นก็ยังดี^^ เฮอะ ชั้นคงบ้าไปจริงๆ

"เอ่อ พิชชี่เดี๋ยวก่อนแต่แบบเพื่อนนะ แก้วรักแบบเพื่อน"

(อืม  แค่นี้นะแก้ว)

"จ๊ะ"

(อืม เรื่องนี้มันคุ้นๆนะครับ)

"อะไรเหรอค่ะ"

(เอ่อ เปล่าครับ ผมว่ารีบไปคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่าครับ เดี๋ยวปัญหามันจะุลุกลามไปกันใหญ่)

"เราก็ตั้งใจจะคุยกับเขาวันนี้เหมือนกัน เเต่เรากลัวเขาไม่เชื่อ"

(งั้นบอกผ่านรายการเราไหมครับเผื่อเขาจะฟังอยู่ บอกเลยครับ)

ห๊า!อาย ชั้นอายน้า>/////<

"อะ เอางั้นเหรอค่ะ ก็ๆได้ค่ะ..............ทะ โทโมะ แก้วขอโทษนะที่ทำให้เข้าใจผิด"ร่างลบางที่อึกอักอยู่นานตัดสินใจเอ่ยขึ้นและแน่นอนปลายสายที่สนทนาด้วยก็อึ้งเช่นกัน

(เอ่อ นี่มันอะ)

"ฟังให้จบก่อนสิ ถึงตอนนี้โทโมะจะไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรแก้วไม่ว่าหรอกเพราะแก้วก็ผิดจริงๆที่ไม่บอกให้โทโมะรู้ตั้งแต่แรก แก้วแค่อยากจะบอกว่าขอให้โทโมะมีความสุขมากๆนะ แก้วรู้ว่าโทโฒะคงจะไม่ได้รักแก้วแล้ว โชคดีนะโทโมะ ฮึก....กะ แก้วรักโทโมะนะ ฮึก...รักมากที่สุดเลย แก้วพูดประโยคนี้ได้แค่คนเดียวนะ เท่านี้นะ"ร่างบางเอ่ยประโยคสุดท้ายด้วยความยากเย็นก็น้ำตามันไหลไม่หยุด ก้อนสะอึกจุกอยู่ที่ลำคอ แล้วก็วางสายไป ไม่รอให้อีกฝ่ายโต้กลับมาใดๆทั้งสิ้น

(แก้ว!!!เดี๋ยวก่อน แก้วอย่าพึ่งวางนะแก้ว นี่มันอะไรกันชั้นเข้าใจผิดคนเดียวมาโดยตลอดเลยเหรอ ไม่แก้วไม่ผิด ใช่เรามนบื้อเอง เอ่อ ทุกคนครับ!ใครเจอเธอบอกเธอด้วยนะครับว่าอย่าหนีผมไปไหน ทุกคนได้ยินเรื่องทั้งหมดแล้วใช่ไหมครับ ตลกนะครับมันเป็นเรื่องของผมเอง ทำไมผมจำเสียงเธอไม่ได้นะ ใครอยู่ใกล้ๆเธอฝากบอกเธอด้วยว่า โทโมะรักแก้วนะ รักมากที่สุดเลย แก้วรอผมก่อนนะ ผมจะรีบไปหา) ร่างสูงปิดไมค์และให้เพื่อนคนอื่นทำหน้าที่แทน

   วิ่ง เดิน ตามหา ทำทุกทางเพื่อให้ได้พบกับแก้วแต่ยิ่งหาก็ยิ่งไม่เจอ นี่เธอไปแล้วใช่มั๊ย

"โธ่เว้ย!!"

"ขะ ขอบคุณ"เสียงใสจากด้านหลังเอ่ยอย่างสั่นเครือ

"อ้ะ..."เสียงใครนะร่างสูงหมุนตัวกลับไปทางต้นเสียง

"แก้ว!!!"ร่างสูงตะโกนออกมาอย่างดีใจ

"โทโมะ แก้วคือ..."

หมับ!

ร่างสูงโผเข้ากอดด้วยความรัก ความคิดถึง ไม่เปิดโอกาสให้คนตัวเล็กพูดอะไร

"พอแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรแล้วผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว"ร่างสูงรัดคนในอ้อมกอดแนบแน่นทุกสัมผัสช่างอบอุ่นเหลือเกินสำหรับแก้ว

"แก้วแค่อยากขอบคุณและอยากขอโทษ"ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นบนไหล่

ร้องไห้สินะ ยังบอบบางเหมือนเดิมเลย ^^

"ต่อไปนี้มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีกระหว่างเรา 2 คน โทโมะรักแก้วมากนะ รักมากขอโทษที่ไม่เคยบอก"

"อะ อืม"น้ำตาเธอยังคงไหลอาบแก้ม ร่างสูงผละออกจากร่างบางใช้ปลายจมูกไล้วนบนใบหน้าหวานเป็นการเช็ดน้ำตาที่ยังไหลอาบแก้มใส

"อย่าร้องนะคนดี"ร่างบางพยักหน้าช้าๆแต่ก็ไม่ยอมหยุดร้อง ร่างสูงประทับริมฝีปากบางเบาเพื่อปลอบโยน

.

.

."โทโมะขี้โกงที่สุด"  ประโยคนี้มันคุ้นๆนะว่ามั๊ย ก็ผมลืมตามาอีกทีก็มาอยู่บนเตียงได้ไงก็ไม่รู้แล้วมันก็เช้าแล้วด้วย แล้วผมทำอะไรไปบ้างเนี่ย (คงรู้นะ อย่าให้อธิบาย^[+++]^)หลังจากจูบกับแก้ว แล้วมาอยู่ตรงนี้ได้ไง?

"แก้วใจ^^"

"ไม่ต้องมาหยอดเสียงหวานเลยนะ"

"อ้าว ทำไมล่ะฮึ ลงโทษนิดหน่อยไม่ได้เหรอไงเด็กดื้อ"

"ฮึ่ย ไอ้คนทะลึ่ง ตายซะๆ ๆๆ"ร่างบางรัวหมอนใส่ใบหน้าเจ้าเล่ห์ทันทีอีกฝ่ายได้แต่ยกมือปัดป้องพัลวัน

"โอ๊ย อย่าๆ ฮ่าๆ จะฆ่ากันให้ตายเลยเหรอไง ฮึ มานี่เลย"

 ร่างสูงตวัดแขนร่างบางมนั่งตักทันที

"ปล่อยยยยยย!"ร่างบางพยายามดิ้นขลุกขลักอยู่บนตักแข็งเเรงกับอ้อมแขนใหญ่ที่รัดตรึงอย่างแนบแน่น

"แก้ว!"จู่ๆร่างสูงก็ทำเสียงงจริงจังขึ้นมาจนแก้วหยุดดิ้นไปโดนปริยาย

"เรียนจบแก้ว...แต่งงานกันนะ"ชายหนุ่มอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังในขณะที่แก้วได้แต่เงียบและก็หน้าแดง.////.

"ว่าไง?"ร่างสูงเขย่าตัวคนในอ้อมแขนเบาๆทีนึงเพื่อต้องการคำตอบ

"มะ ไม่แต่งก็เหมือนแต่งแล้วมั้ง">///<

"ไม่เอา ชั้นจะแต่งสินสอดเท่าไหร่เรียกมา!"

แต่งจริงเหรอ ยังเรียนไม่จบเลยน้าาา ขอล่วงหน้าเลยเหรอเนี้ยยย

"งั้น 10 ล้านโอเคป่ะ^^"ร่างบางแกล้งเรียกค่าสินสอดเเพงริบ

"ฮ่าๆงกแต่เด็กเลยนะเรา อ่ะๆก็ได้แถมบ้านให้เล้ยยย น่ารักจัง"

"อ่า โทโมะล้อเล่นน่า^^"

"แต่ให้จริงตอนนี้เอาจูบไปก่อนดีมั๊ย?"ไม่รอฟังคำตอบ......นั่นแหละนิสัยที่แก้ไม่หายของโทโมะ

.

.

.

THE end (เฮ้ๆๆๆๆๆ(^O^)/)