พูดแล้วอยากร้องไห้ Crazy in love

(ฮัลโหล แก้วเหรอ ทำไมยังไม่มาอีกล่ะ ผมคิดถึงน้า)

แกเป็นใครว่ะ มีสิทธิ์มาคิดถึงแฟนชาวบ้านเขา

"อืม"ร่างสูงตอบไปเพียงเบาๆ

(แก้วๆไม่สบายหรือเปล่าเสียงเปลี่ยนไปนะ แล้วนี่อยู่ที่ไหนเนี่ย?)

"อืออ.."

(แก้ว พิชชี่คิดถึงแก้วนะ เมื่อไหร่จะเลิกกับไอ้บ้านั่นสักที เราจะได้คบกันอย่างเปิดเผยไงแก้ว)=*=ไอ้หน้าด้าน

"หืออออ"

(แก้วๆอยู่ไหนกันแน่เนี่ยะ ทำไมไม่พูดเลยล่ะ ฮึ)

"อยู่บนเตียงชั้น!"ร่างสูงหมดความอดทนที่อีกฝ่ายคอยแต่พร่ำพรรณาว่าคิดถึงอย่างนั้นอย่างนี้

(นี่ แก!แกเป็นใครแล้วแก้วล่ะฮะ!!)

"แล้วคนที่เค้าอยู่บนเตียงด้วยกัน เค้าเรียกว่าเป็นอะไรล่ะ ฮึ"ร่างสูงยกยิ้มมุมปากอย่างสะใจในขณะที่อีกฝ่ายเดือดดาลแทบคลั่ง

(โทโมะ! ไม่จริงแกโกหก เฮอะ คิดว่าทำแบบนี้แล้วแก้วจะกลับไปรักแกเหรอ ฝันไปเถอะเค้ารักชั้นเว้ย)พิชชี่ไม่ยอมลดราวาศอก

"งั้นสิ แก้วรักแกแต่...นอนกับชั้น...งั้นเหรอ"

(ไอ้โทโมะแก!)

"เเค่นี้นะ เสียเวลา ไปหากินที่อื่นไป"ร่างสูงวางสายจากศัตรูหัวใจตัวฉกาจแล้วหันมามองร่างบางที่หลับใหลอยู่บนเตียงอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว

นี่มันยังไงกันแน่นะ?

  ร่างบางหลับตาพริ้มอย่างสบายอีกฝ่ายอมยิ้มน้อยๆก่อนจะเอื้อมไปปัดผมที่ปรกใบหน้าหวานออกอย่างเบามือ

 ฮึ หลับยังน่ารักเลย-////-

" คนบนเตียงดูเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัวก่อนจะค่อยๆปรือตาและเอ่ยเสียงแผ่วเบาอย่างัวเงีย

"อือ โทโมะคุยกับใครเหรอ"เทอพึ่งจะรู้ตัวเหรอ แม่ตัวแสบ

"เปล่านี่เสียงทีวีข้างห้องมั้ง ว่าไงตื่นแล้วเหรอ"

"แล้วเห็นว่าหลับเหรอจ๊ะ^^"ร่างบางโอบรอบคอร่างสูงลงมาระยะประชิดตัว

"กวนแต่เช้านะ"

"แล้วรักไหมล่ะ"

"จะให้ตอบว่าไงดี"โทโมะแกล้งยียวนอีกฝ่ายเล่นๆพร้อมทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย ในขณะที่อีกฝ่ายทำหน้ามุ่ยขึ้นมา

ทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว ฮ่าๆ......

"ถ้าบอกว่าไม่รักจะฆ่าให้ตายเลยคอยดู ฮึ"ร่างสูงหัวเราะชอบใจที่เห็นท่าทีขู่ฟ่อของแมวน้อยอย่างแก้ว เห็นแล้วอดอารมณ์ดีไม่ได้จริงๆเลย

"ฮะๆเธอจะเอาอะไรมาฆ่าชั้น แค่เเรงยืนยังจะไม่มีเลย ลมพัดมาก็ปลิวแล้วว"ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเลียนอย่างนึกสนุก

"โทโมะ!พูดเวอร์"

"ไม่เวอร์เพราะชั้นรู้ดี"ชายหนุ่มพูดยิ้มๆทำเอาร่างบางหน้าแดงจัด

"บ้าเอ้ย ทะลึ่งจริงๆ"

"อะไรกันฮะ ตื่นมาก็ว่าเชียวถ้าทะลึ่งจริงๆต้องแบบนี้"ร่างสูงก้มจูบร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงจนอีกฝ่ายตกใจเพราะตั้งตัวไม่ทัน แต่ก็ต้องรีบผละออกจากกันเพราะเสียงโทรศัพท์ของแก้วดังขึ้น

"เดี๋ยวแก้วมานะ"ร่างบางยันตัวขึ้นก่อนจะคว้าผ้าขนหนูผืนสั้นพันกายไปรับโทรศัพท์ แก้วมองหน้าผมนิดๆเป็นเชิงขอไปคุยที่อื่น ถ้าให้ผมเดาต้องเป็นมันแน่ๆ ไอ้พิชชี่  ผมรู้ว่าผมไม่ควรทำแบบนี้เพราะถึงยังไงการแอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์มันก็เสียมารยาทอยู่ดี

"แก้ว รักพิชชี่นะ"

   เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ร่างสูงที่เดินตามมาแทบจะทรงตัวเองไม่อยู่ เมื่อร่างบางบอกรักคนอื่นที่ไม่ใช่ตัววเอง

พูดอะไรออกมานะ แก้ว เธอ...รักมันงั้นเหรอ ชั้นไม่น่าเดินเข้าไปจริงๆอย่างน้อย ได้รู้ว่าเธอแกล้งรักชั้นอยู่ก็ยังดี ยังดีกว่านี้จริงๆ...  ถ้าเขา 2 คนรักกัน แล้วเมื่อคืน?เกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา เรื่องแบบนั้นมันเกิดขึ้นเพราะอะไรถ้าไม่ใช่..ความรัก

"แก้วรักพิชชี่นะ"

"แก้วรักพิชชี่นะ"

"แก้วรักพิชชี่นะ"

"โธ่เว้ยย"ร่างสูงสบถด้วยความเจ็บปวด เหมือนมีใครเอาเทปมาเปิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าประโยคนั้นที่เขาไม่คิดว่าแก้วจะพูด 

น่าสมเพชตัวเองจริงๆว่ะ ไอ้โทโมะเอ้ยยย ไอ้โง่

~ใครไม่ลองไม่รู้ดูใจคนไม่เป็น น้ำตาสาดกระเด็นเท่าไหร่ คนมันไม่มีใจเราก็โง่กันไป ซมซนกลับมาเลียแผลใจเกิดมาไม่เคยรักใครเท่าเธอ ต้องมาเจอะต้องมาเจอใช้เวร~

  โง่ ร่างสูงได้แต่โทษตัวเอง อุตส่าห์แกล้งทำไม่รู้ไม่เห็นแต่มันก็ต้องกลัมาเจ็บอีกจนได้ แก้วกจะฆ่าเขาให้ตายคามือเลยหรือไง น้ำใสๆไหลรินอย่างห้าไม่อยู่ เจ็บ...แล้วต้องจำ แต่เขายิ่งเจ็บยิ่งไม่จำเพียงเพราะต้องการจะยื้อเอาไว้ให้นานที่สุด ถึงตอนนี้เขาควรปล่อยเธอไป  ใช่มั๊ย

ชั้นต้องปล่อยมือเธอแล้ว ใช่มั๊ยแก้ว

ร่างสูงเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำเพื่อแต่งตัวไปเรียน 

..............................

ก๊อก ก๊อก

"โทโมะ อาบน้ำเสร็จหรือยัง ทำไมเข้าไปนานจังเดี๋ยวแก้วสายนะ" สายเหรอเธออยากไปหามันเร็วๆก็บอกมาเถอะ ชั้นไม่โง่แล้ว

".........."

"โทโมะ แกล้งแก้วใช่มั๊ย ออกมาเลยนะ"

"......."เอี๊ยดดด  ร่างสูงเปิดประตูออกมาพร้อมท่าทีเย็นชาแล้วเดินเฉียดร่างบางไป ไม่พูดไม่มองหน้า

"โทโมะ!เป็นอะไร ทำไมไม่พูดกับแก้ว"

"เปล่า ไปอาบน้ำเถอะกลัวสายไม่ใช่เหรอ"ร่างสูงดึงมือที่ร่างบางคว้ากลับแล้วไปแต่งตัว พอแต่งตัวเสร็จเราทั้งคู้ก็ไปขึ้นรถด้วยกัน ซึ่งทั้งเธอและผมก็ไม่ได้พูดอะไรกันมาตลอดทาง สักพักก็ถึงมหาละย เธอขอตัวไปข้าห้องน้ำก่อน ส่วนผมกำลังจะเดินขึ้นตึก...

"......."

"ว่าไงเพื่อน"ไอ้พิชชี่ ผมไม่เคยเป็นเพื่อนกับมัน ผมเลี่ยงการเผชิญหน้ากับมันเพราะไม่อยากมีเรื่อง ไม่อยากให้แก้วไม่สบายใจ แต่มันคว้าไหล่ผมเอาไว้

"เมื่อเช้าแก้วบอกรักชั้นว่ะ ฮะๆไหนบอกว่าแก้วอยู่กับแกไง โกหกเข้าข้างตัวเองนี่หว่า"

"........."

"เฮ้ย แกเป็นใบ้เหรอไงว่ะ ชั้นพูดแล้วไม่พูดด้วย ไอ้ลูกหมาเอ้ย ไอ้ขี้แพ้"

พลั่ก!  ร่างสูงหมดความอดทนก่อนจะกระแทกหมัดเข้าที่ใบหน้าใสของพิชชี่เต็มๆท่ามกลางสายตาจากผู้คน

พลั่ก! สำหรับที่แกกวน...ชั้น

พลั่ก!สำหรับที่แกหากินเองไม่เป็น จ้องจะแย่งเนื้อของคนอื่นไม่ต่างอะไรกับสัตว์

พลั่กๆๆๆๆๆ สำหรับที่แย่งแฟนชั้น!!!  ร่างสูงกำลังจะกระทืบพิชชี่ซ้ำแต่ถูกแรงผลักจากด้านหลัง.แก้ว

แก้วมาห้ามไว้แล้วลงไปประคองพิชชี่พลางเหลือบใบหน้ามองโทโมะด้วยแววตาสียใจ แต่มันกลับทำให้โทโฒะอึ้งจนพูดไม่ออก

"จะไปรักกันที่ไหนก็เชิญ"ร่างสูงพูดออกไปทั้งที่มันยากเย็นเหลือเกิน

"ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยล่ะโทโมะพูดกันดีๆก็ได้!!"ร่างบางตะคอกใส่ด้วยความเสียใจ  สายตาทุกคู่ล้วนจ้องมาที่เรา ก่อนที่พวกเพื่อนๆเทอและผมจะวิ่งมา

"โทโมะ เกิดอะไรขึ้นว่ะ ทำไมเป็นแบบนี้"ป๊อปปี้วิ่งหน้าตื่นเข้ามาถาม

"......."ร่างสูงไม่ตอบแต่กลับหันหลังเดินขึ้นตึก

"เดี๋ยวโทโมะเรายังคุยกันไม่รู้เรื่องนะ โทโมะๆๆ!"ร่างบางร้องเรียกโทโมะทั้งที่ยังประคองพิชชี่อยู่

"จะเอาอะไรอีก!!!!"โทโมะตวาดกลับใส่แก้วแย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน แก้วลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับโทโมะก่อนจะเดินเข้าหาอย่างเชื่องช้าน้ำใสๆไหลอาบแก้มไม่หยุดทั้งตกใจและเสียใจแต่มันไม่เท่าผมหรอก

"ทำไมทุก ยะ อย่าง ฮึก ถึงกลายเป็นแบบนี้"ร่างบางเอ่ยถามด้วยน้ำตา

"เฮ้ โทโมะ เราพูดกันดีๆก็ได้นี่ต่อยเราทำไมว่ะ"

"ไอ้พิชชี่!!แกหุบปากไปเลยนะ แกพูดอะไรกับชั้นเมื่อกี๊นี้ช่วยบอกกับผู้หญิงคนนี้ให้ครบด้วยอย่าเอาแต่หลบอยู่ตายชายกระโปรงผู้หญิงสิว่ะ เฮอะ น่าสมเพชที่สุด"

"มันจะมากไปแล้วนะเว้ย"

"ถ้าอยากได้มากนักก็เอาไปเลย ชั้นยกให้"ร่างสูงตวาดใส่หน้าทั้งคู่

"เฮอะ ชั้นไม่จำเป็นต้องขอและแกก็ไม่จำเป็นต้องให้ เพราะยังไงแก้วก็เลือกชั้น"

"........."

"แก้ว"พิชชี่พูดพร้อมเดินไปจับมือแก้ว ผมก็ได้แค่...มอง

"บอกมันไปเลยแก้ว ว่าแก้วเลือกเราใช่มั๊ย แก้วไม่ได้รักมันแล้ว แก้วรักเรา"พิชชี่พูดกับแก้วแล้วหันกลับมามองโทโมะด้วยสายตาท้าทาย

.................