พูดแล้วอยากร้องไห้ Crazy in love

\"แต่ชั้นไม่ได้ต้องการแบบนั้น!\"

\"สงสารมันเถอะแก้ว แค่นี้มันก็เจ็บมากพอแล้ว\"

\"แต่เขาเป็นแฟนชั้นอยู่ ชั้นต้องอธิบายเค้าอยู่ที่ไหน?\"

\"เฮอะ ชั้นจะเชื่อเธอได้มากน้องแค่ไหนกัน\"ป๊อปปี้ดูจะไม่ค่อยเชื่อในตัวแก้วเท่าไหร่นัก

\"งั้นนายก็ถามพิชชี่เอาเองแล้วกัน ชั้นจะไปหาเค้า\"แก้วพูดเสร็จก็รีบหุนหันออกไปทิ้งให้พิชชี่เผชิญหน้ากับป๊อปปี้ตามลำพัง ไม่ฟังแม้กระทั่งเสียงเรียกของใคร...

\"เฮ้ย แกน่ะเป็นอะไรชอบแย่งของๆคนอื่นว่ะ หากินเองไม่เป็นเหรอไง\"

\"ไม่เอาน่าเราพูดกันดีๆก็ได้นี่ ฮึ เพื่อนนายมันไม่เร้าใจพอนี่หว่า ผู้หญิงเค้าก็ต้องหาคนหม่ที่ดีกว่าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง ฮึๆ"น้ำเสียงเย้ยหยันจากพิชชี่ทำให้ป๊อปปี้เดือดดาลได้ไม่มากก็น้อย

"พูดแบบนี้แกอยากมีเรื่องใช่มั๊ย!ได้ชั้นจัดให้"เอ่ย เสียงเฉียบขาดก่อนจะเรียกพวกเขื่อน เคนตะ จองเบ มรุมกระทืบพิชชี่

ยอมโดนเรียกว่าหมาหมู่ก็ได้ว่ะ ให้ไอ้บ้านี่มันสำนึก ก็ยังดี

  จนถูกเรียกเข้าห้องปกครองทั้งหมด ดีที่ว่าป๊อปปี้พ่อของเขามีหุ้นในม.นี้เลยโดนไม่หนักเท่าไหร่

  แต่แกได้เจอชั้นอีกเเน่ ไอ้พิชชี่!

~อยากจะลบไปให้ไกลไม่อยากเจคนรู้จักเรา จากร่าริงเป็นคนเศร้าเรื่องน้ำน่าเล่าไปก็อาย ต้องตอบซ้ำว่าเทอนะทิ้งไปมีมห่ต้องเจ็บซ้ำด้วยคำๆนี้อยู่ร่ำไป  คนใจร้าย คนโกหก คนโลเลไม่เคยจำสัญญา~

~บอกว่ารักแค่เพียงลมปากฝากแผลใจให้มีน้ำตาคนทั้งคนหรือเห็นเป็นหมาตัวนึงที่รักเทอ หลอกให้รักให้หลงงมงายเจ็บเกือบตายนอนซมละเมอพูดไปแล้วน้ำตาเ่อ่อ มันอยากจะลืมๆเทอซักที~

   ผมไม่อยากจำ ไม่อยากรับรู้อะไร ผมกลับมาที่หอพักของผม ห้องของผมก็เหมือนห้องของเทอ มองไปรอบๆก็มีแต่ของๆเทอ รวมถึงรูปของเรา 2 คน เฮ้ออ คดไปก็เปล่าประโยชน์

"แก้วรักโทโมะนะ รักมากที่สุดเลย"เสียงนั้น...ทำไมมันถึงได้ชัดเจนขนาดนี้ เหมือนกับเทอายืนพูดอยู่ข้างหลังเลยแฮะ

แต่จะเป็นเทอได้ยังไงแก้ว  เทออยู่กับมัน...ไม่ใช่เหรอไง

  ผมไม่ได้สนใจอะไร แค่อยากลืมเรื่องทุกเรื่อง ไม่ได้อยากลืมแก้ว เพราะรู้ดีต่อให้พยายามยังไงก็ไม่อาจลบเทอออกไปจากใจได้เลย ไม่เลย  ถ้าจะลืมผมคงต้องความจำเสื่อม จริงสิ ความจำเสื่อม พอดีกับที่ผมเหลือบไปเห็นโคมไฟวางอยู่บนหัวเตียงก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามันมากะจะฟาดแรงๆสัก 2-3ที แต่ยังไม่ทันจะฟาดถึงหัว ก็มีมือๆนึงมาคว้าผมไว้

"ทำอะไร"เสียงนั้นมัน..........

"........."ร่างสูงเงยหน้ามองผู้มาเยือนอดจะตกใจนิดๆไม่ได้..แก้ว

"เลือด!โทโมะ นี่ไปทำอะไรมา"แก้วร้องถามอย่างตกใจและเป็นห่วง

"เอ่อ...ไม่มีอะไร"

"แก้วทำแผลให้นะ"

"ไม่ต้อง!!!!~"ร่างสูงเผลอตะโคกใส่ด้วยความโมโหอย่างลืมตัว

"แก้วมีเรื่องจะคุยด้วย"ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวเล็กน้อยที่ถูกตะวาดเมื่อครู่

โทโมะ! ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย กลัวจัง~

"........."

"........."

"........"จนสุดท้ายเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ยอมพูดแก้วก็เลยคว้าข้อมมือโทโมะไปทำแผลโดยไม่ฟังเสียงคัค้านใดๆแม้แต่น้อย 

   มือนี้ก็ยังคงอบอุ่นเหมือนเดิมและหวังว่าเทอคงจะให้ความอบอุ่นแก่ผมแค่คนเดียว อย่างน้อยเทอก็เคยสัญญา....

"แก้วอยากให้โทโมะรู้นะว่าแก้วยังรักโทโมะเหมือนเดิม เรื่องพิชชี่ไม่มีอะไรหรอก อย่าไปเชื่อข่าวเลย ข่าวก็ออกตั้งหลายครั้งแล้วไม่มีอะไรหรอก"

 อืม ใช่หลายครั้งแล้ว แล้วไงมันไม่ควรเกิดขึ้นอีกเลยด้วยซ้ำ แต่ครั้งเดียวก็เกินพอ

"โกรธเหรอจ๊ะ คนดี"เทอพูดพร้อมจูบที่มือผมแผ่วเบา

"แก้วมีมนต์พิเศษ ไม่มีใครเคยได้เลยนะให้โทโมะคนเดียว><"แล้วอย่างนี้นเหรอ...จะให้ผมตัดใจ

"ไม่มีอะไรนี่"

"ไม่สบายหรือเปล่า แก้วดูหน่อย"ร่างบางกดหน้าผากแตะกับร่างสูงจนปลายจมูกสัมผัสกันเพื่อวัดอุณหภูมิของร่างกาย

"ตัวร้อนๆนะแผลอักเสบแน่เลย นอนเถอะเดี๋ยวแก้วเช็ดตัวให้"

แล้วก็เข้าอีหรบเดิม ผมก็ใจอ่อนทุกที

  ร่างบางจัดแจงปลดกระดุมเสื้อให้ชายหนุ่มอย่างอายๆก่อนจะใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้อย่างเบามือ

"อย่าจ้องสิ แก้วเขินนะ><"ร่างบางเอ่ยขึ้นในที่สุด เพราะเห็นว่าถูกจ้องไม่เลิก

ดูทำท่าเข้า น่ารักจริงๆ เด็กบ้าเอ๊ย

"แล้วจะให้ทำอะไรถ้าไม่ให้จ้อง"ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ เรียกรอยฝาดบนแก้มแดงให้เห็นเด่นชัดขึ้นไปอีก

"หลับตาก็ได้นี่"

"โอเคๆหลับก็หลับ"ร่างสูงทำตามอย่างว่าง่าย

ก่อนที่ร่างบางจะแต่งตัวโดยการติดกระดุมให้ร่างสูงเสร็จ ฝ่ามือใหญ่ก็คว้ามือเล็กแล้วกระชากไปจูบ  

"อื้อออ โทโมะขี้โกง ขี้โกงที่สุด"ร่างบางต่อว่าอย่างเง้างอด

"ขี้โกงเหรอ ยังไงล่ะ"

"หน้าไม่อายเลยจริงๆเล่นทีเผลอนี่นา"

"งั้นตอนนี้ไม่เผลอแล้วเล่นได้ใช่มั๊ย"ร่างสูงพลิกร่างเล็กมาอยู่ด้านใต้แทนก่อนจะประกบปากจูบ อย่างวาบหวามจนคนตัวเล็กครางอื้ออึงในลำคอเพราะหายใจไม่ทัน

"มือเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอพ่อตัวดี"แก้วฟาดมือเล็กเข้าที่ไหล่หนาเบาๆ

"มือเจ็บ แต่อย่างอื่น...ไม่เจ็บด้วยนี่"สิ้นเสียงของร่างสูง ผมก็ไม่รู้ตัวเเล้วว่าทำอะไรลงไปบ้าง ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว เทอก็นอนอยู่ข้างๆ ผมค่อยๆหลับตาลงอีกครั้งอย่างเหนื่อยอ่อน..

~เทอคือเรื่องส่วนตัวของชั้น เป็นแค่เพียงเรื่องเดียวเท่านั้น ที่ชั้นต้องการเก็บอยู่ใกล้ๆใจไม่ว่าวันไหนเหมือนได้ใกล้เทอ~

  เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของแก้ว มันทำให้ผมยิ้มออกเพราะเพลงนี้ผมเป็นคนบอกให้เทอใช้เอง เทอยังไม่ลืมผมใช่มั๊ย?

แต่นี่มันเบอร์ไอ้บ้านั่น ดี!อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะพูดอะไร จึงกดรับไป

"............"