เธอเท่านั้น...ตัวจริงของผม(PF)
tietang
12)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“อย่าบอกนะว่าไม่มาอีกแล้ว”ฟางยืนกระวนกระวายรอเพื่อนสาวอยู่หน้าบ้านอีกตามเคย
ครื้น ครื้น~
ล้วงมือถือขึ้นมาแล้วกดรับ
“ว่าไงแก้ว”
(ฟาง วันนี้แก้วขอโทษนะคือ...)
“โอเคฟางเข้าใจไม่เป็นไรจ๊ะ” แค่ได้ยินน้ำเสียงของเพื่อนสาวคนสนิทก็รู้ได้ทันทีว่าพ่อตัวแสบของเพื่อนเกิด
อาการงอแงอีกตามเคย นี้ถ้าเธอฝึกขับรถจริงๆจังๆสักทีก็คงไม่ต้องมากระวนกระวายทุกเช้าว่าจะไปมหาวิทยาลัย
ยังไง
ครื้น ครื้น~
“คะ พ่อหมี”
(ไปรับนะครับ)
“กำลังไม่รถไปเลย”
(รถป๊อปว่างทุกวันเลยนะ)
“คะ ฟางรอหน้าบ้านนะ”
(ครับ)
วางสายลง พอเงยหน้าขึ้นจากกระเป๋าก็พบว่ารถป๊อปปี้มาจอดที่หน้าตนเองแล้ว
“เชิญครับเจ้าหญิง”ผายมือให้ฟาง
“มาไวจังเลยนะ” เข้าไปนั่งลงเบาะนุ่มข้างคนขับ
“ป๊อปไปไหนอะ”มองไปยังถนนเบื้องหน้า พบว่าไม่ใช่เส้นทางที่ใช่เพื่อไปมหาวิทยาลัย
“ขอเวลาแป๊บครับ”
“ขอไปทำอะไรอ่า”
“อยากรู้จริงๆเหรอว่าขอไปทำอะไร”
“กะ ก็อยากรู้”
“อยากรู้แล้วมีของมาแลกเปลี่ยนรึเปล่าน้า”ยิ้มมีเลศนัยให้ ฟางก็ยังทำหน้ามึนๆเหมือนเดิม เมื่อไหร่ที่ความใส
ซื่อของเธอจะลดลงบ้างซะทีน้า แต่ก็เพราะเจ้าความใส่ซื่อนั่นแหละที่ทำให้ป๊อปปี้ไปไหนไม่รอด...
“ฟางไม่มีอะไรจะแลกปิ๊ปหรอก”
“มีสิ ฟางหน่ะมีของแลกเยอะจะตายไป”
“เหรอ แล้วป๊อปอยากได้อะไรแลกหล่ะ”
“ถ้าบอกไป สัญญาก่อนสิว่าจะให้”ยิ้มอีกแล้ว แต่คราวนี้ฟางยิ้มตอบกลับไป
“อืม สัญญา”ชูนิ้วก้อยขึ้นมา
“งั้นไม่ขอดีกว่า เก็บไว้ก่อนเนอะ”
“อ้าวว....ทำไมหล่ะ”
“ก็เก็ยไว้ขอตอนที่ฟางเป็นเจ้าสาวของป๊อปดีกว่า”ฟางที่นั่งอยู่ได้ฟังถึงกับหน้าแดงซ่าน
“ป๊อปอ่า~”ยิ้มเขินๆตามแบบฉบับ แล้วจู่รถก็หยุดนิ่งลง ป๊อปปี้จับมือฟางพาลงจากรถ
“ทะเล”หาดทรายสีขาว เงียบสงบไร้ผู้คนที่พลุกพล่านมองไปรอบๆมีแต่ธรรมชาติ แต่แล้วสายตาก็ต้องสะดุดกับ
บ้านทรงยุโรปที่ตั้งตระง่านอยู่เหนือขึ้นไปทางภ฿เขาลูกเล็กด้านบน ปฏิเสธไม่ได้ว่าที่นี้สวยจริงๆ...
“อือ ป๊อป…”ร้องออกมาเมื่ออ้อมแขนอันอบอุ่นโอบรัดเอวบางจากด้านหลัง
“ชอบไหมครับ”
“ชอบสิ ที่นี้สวยมากๆ”
“งั้นอีก3ปี เรามาอยู่ด้วยกันไหม”คำถามนี้ทำให้ฟางขมวดคิ้ว
“หมายความว่ายังไงอะป๊อป”ที่ถามนั่นก็เพราะเธอไม่เข้าใจจริงๆ
ป๊อปปี้รั้งร่างฟางให้หันกลับมามองไปทางหาดทรายอีกครั้ง
...รัก...
รอยเขียนเด่นชัดขึ้นมาบนพื้นทรายตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ...รัก...คำง่ายๆที่ซาบซึ้งตรึงใจผู้คนมากมายทุกยุคทุก
สมัย ไม่ว่าฟังกี่ครั้งก็ยังรู้สึกว่าไพเราะกว่าคำหวานใดๆ ฟางหันกลับมาหาป๊อปปี้ มือหนายืนมาแบตรงหน้า
ฟาง แบแล้วกำแน่นแล้วคลายออกใหม่ แหวนเรียบสีเงินปรากฎอยู่บนฝ่ามือ ป๊อปปี้หยิงแหวนช้อนมือเรียวขึ้น
มาบรรจงสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายให้
“ตอนนี้ป๊อปมีแค่แหวนเงินธรรมดา แต่รับรองว่าอีก3ปีข้างหน้าเราเรียนจบทำงานแล้ว ป๊อปจะรีบหาแหวนมา
เปลี่ยนให้นะ ว่าแต่ฟางหล่ะจะยังรอป๊อปไหม”
“ไม่มีเหตุผลไหนที่จะทำให้ฟางไม่รอป๊อปหล่ะ”
“แต่3ปีมันอาจจะนานเกินไป ถ้าฟางเจอใครที่ดีกว่าก็ไม่ต้องเกรงใจป๊อปนะ”
“คงไม่เจอหรอก เพราะหัวใจฟางยกให้ป๊อปไปแล้ว ป๊อปคือคนที่ดีที่สุดสำหรับฟาง”ป๊อปปี้รั้งเอวบางเข้ามากอด
ไว้แน่น
“อีก3ปี...เราจะได้อยู่ด้วยกันที่นี้นะ”
“ใครบอกว่าอีก3ปีฟางจะมาอยูกับป๊อป”ป๊อปปี้จะผละร่างออกแต่ฟางกลับกอดไว้แน่น
“ฟาง...”
“ฟางจะอยู่ตรงนี้อยู่กับป๊อปตั้งแต่วันนี้ จนถึงวันที่ป๊อปจะบอกว่าป๊อปไม่ต้องการ”
“ป๊อปต้องการฟางเสมอ”
ฟางเงยหน้าขึ้นเพื่อองป๊อปปี้ให้เต็มตา...ป๊อปปี้ก้มลงมากดจูบลงที่เนินหน้าผากเนินนาน พร้อมพรมจูบไปทั่วใบ
หน้าหวาน
“ป๊อปรักฟาง”กระซิบคำพูดหวานหูก่อนจะประทับรอยจูบที่ริมฝีปากงามอีกรอบ อีกรอบ อีกรอบ..........
…………………………..PF in LOVE……………………………
THE END
.......................................................................................................................................................................
อัพแล้วคะและแล้วก็จบนี่เป็นเรื่องสั้นที่ไรเตอร์ใช้เวลาอัพนานที่สุดเลยอ่า~ทั้งๆที่แต่งเสร็จนานแล้วแต่ไม่ค่อยมีลี
ดเดอร์สนใจเท่าไหร่
แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกโหวด ทุกกำลังใจ ที่มีให้ไรเตอร์นะคะ(ง่านางสาวไทย~55) แม้ว่าไรเตอร์
จะเป็นไรเตอร์ที่พิมผิดเยอะมากแต่ก็อย่าโกรธกันน้าเรื่องหน้าๆจะพยายามผิดให้น้อยที่สุดค๊า><
ยังคงมีเรื่องต่อๆไปนะคะหวังว่าลีดเดอร์จะยังไม่ทิ้งกันนะคะ^_____^
ปล.ถ้าไม่มีพี่สาวสุดที่รัก มายบู ลูกจ๋า หลานรัก น้องสาว~ป่านนี้เรื่องนี้คงลงไม่จบแน่ๆขอบคุณนะง๊าบ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
