เธอเท่านั้น...ตัวจริงของผม(PF)
tietang
11)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“โห้...เวลาผู้หญิงเขินหน้ามันเป็นสีแดงหนาดนี้เลยเหรอเนี่ยพี่ฟาง”จิ้มไปจิ้มมาเหมือนเด็ก
“กะก็ไม่รู้ซิ...แล้ว...”ฟางไม่กล้าพูดต่อเฟย์เลยลากมาคุยกันสองคนพี่น้อง
“พี่ฟางมีอะไรจะถามเฟย์ใช๊ไหม๊ล่า”ระบายยิ้มน้อยๆให้พี่สาว
“เฟย์คบกับเขื่อนเหรอ”มองไปที่นิ้วของน้องสาว
“จร้า...”
“แล้วคบตั้งแต่เมื่อไหร่หล่ะพี่ไม่เห็นรู้เลย”
“โอ๊ะโอ๊ก็คบกันมาสักพักแล้วนะว่าแต่พี่ฟางจะไม่รู้ได้ไงอะในเมื่อเดตครั้งแรกเฟย์ยังให้พี่ฟางเลือกชุดให้อยู่
เลย”เฟย์เล่าทวนความจำ
“แต่เฟย์บอกพี่ว่าไปกับป๊อปนิ ไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่...เฟย์บอกว่าพี่ป๊อปจะมารับเฉยๆนะพี่ฟางมั่วแล้ว”เฟย์เลิกคิ้วสูงก่อนจะตอบด้วยท่าทางอารมณ์ดี
“แต่ว่าพี่เห็นเฟย์คุยโทรศัพท์กับป๊อปบ่อยออก ไหนจะไดอารี่นั่นอีก”
“พี่ฟางคิดอะไรมากขนาดนั้นเฟย์แค่บอกว่าพี่ป๊อปน่ารักเหมือนหมีไม่ได้อยากรักซะหน่อนนึ่ง แล้วพี่ป๊อปกับพี่เขื่อน
เค้าอยู่ด้วยกันนิเวลาเฟย์คุยเอ็มหวานๆพี่ป๊อปเค้าก็โทรมาแซวเล่นเฉยๆเอง พี่ฟางฟังเฟย์นะเฟย์กับพี่เขื่อนเรารักกัน
จะตายแล้วไม่มีทางที่เฟย์กับพี่ป๊อปจะมาเป็นแฟนกันได้หรอกเพราะพี่ป๊อปเค้ามาขอสมัครเป็นพี่เขยเฟย์ตั้งแต่รู้จัก
กันแล้ว”ทุกข้อสงสัยกระจ่างขึ้นทันที
“พี่เข้าใจผิดงั้นซิเนี่ย เฮ้ยย~”ฟางถอยหายใจเหมือนยกภูเขาออกจากอกสำเร็จ
“อืม...ฟางจะบอกตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วแต่ว่ามันบอกไม่ทันพี่ฟางเล่นมาซึ้งซะเฟย์พูดไม่ออกเลยอ่า”
“ก็พี่รักเรานิ ”สองพี่น้องกอดกันแน่น
“รักพี่ฟางเหมือนกันคะ”
‘ที่แท้ก็แค่เข้าใจผิดนี่เอง เราเอ๋ยเราที่จริงปัญหานะไม่มีแต่เรานี้หล่ะที่ทำให้มันเกิดขึ้นเอง’
ฟางเดินออกมาพร้อมกับเฟย์ ก็เจอเขื่อน ป๊อปปี้ แก้วโทโมะรออยุ่ก่อน
“ผลการแข่งเป็นไงบ้างอะแก้ว”ฟางเดินไปถามแก้ว
“จะเป็นไงทั้วซึ้งทั้งหวานกันขนาดนั้น ถ้าคณะเราไม่ชนะก็ประหลาดแล้วหล่ะ อ่อแล้วพี่ๆเค้าก็ฝากมาขอบคุณฟาง
กับป๊อปด้วยนะที่ทำให้คณะเราชนะ ”
“ดีนะที่ไม่เห็นฉากหลังม่านไม่งั้นสาวๆกรี๊ดอิจฉากันคอแตกแน่ๆ”เขื่อนยังคงจี้แซวไม่เลิกรา
“เออๆพี่ฟางพี่แก้วไปเที่ยวกันต่อหน่อยไม๊ค๊ะ”เฟย์ช่วนพี่สาวทั้งสอง แก้วหันไปมองหน้าโทโมะแต่โทโมะกลับส่าย
หน้าช้าๆ
“งานนี้พี่ขอบายดีกว่าจ๊ะ”หันกลับมาตอบเฟย์อย่างสุภาพแล้วขอตัวเดินออกไปกับโทโมะ
“พี่เหนี่อยอะเฟย์อยากกลับบ้านมากกว่าเฟย์ไปกับเขื่อนก็ได้นิเน้อ”
“งั้นเฟย์ไปกับเขื่อนสองคนกะได้งั้นไว้เจอกันที่บ้านนะพี่ฟาง”
“จร้า”เฟย์เดินออกไปกับเขื่อน เดินไปซักพักเฟย์ก็วิ่งกลับมาที่ฟางกับป๊อปปี้อีกรอบ
“อะไรอีกหล่ะที่นี้”ป๊อปปี้ถาม
“ลืมบอกไปพี่เขยข้ามขั้นนะ”
“พี่ข้ามขั้นยังไง...งง”เฟย์ไม่ตอบแต่หัวเราะแล้ววิ่งไปหาเขื่อนต่อ
“เดี๋ยวป๊อปไปส่งนะ”ป๊อปปี้ยังงกับคำพูดของเฟย์ แต่ก็หันมาพูดกับฟาง
“อืม”เดินไปที่รถพร้อมกัน
หน้าบ้าน
ฟางขยับตัวจะเปิดประตู
หมับ~
“มีอะไรรึเปล่า”ฟางหันกลับมาถามป๊อปปี้
“ทำไมฟางไม่เห็นพูดกับป๊อปเลยหล่ะ โกรธป๊อปรึไง”ดึงร่างบางให้กลับมานั่งในรถใหม่
“ไม่นิ”ก้มหน้าลง ป๊อปปี้เอื้อมมือไปหยิบอะไรซักอย่างที่เบาะหลังมาใส่ที่มือตัวเอง และมือฟาง
“แกร่บๆ~ แม่กระต่ายครับ”ป๊อปปี้สวมถุงมือตุ๊กตาที่เป้นรูปหมี ส่วนที่ฟางเป้นรูปกระต่าย ฟางงงว่าป๊อปปี้จะสื่ออะไร
“แม่กระต่ายโกรธพ่อหมีเอ๋อครับ”ป๊อปปี้ขยับถุงมือตุ๊กตา
“ไม่นิคะจะโกรดพ่อหมีเรื่องอะไรหล่ะ”ฟางรับต่อป๊อปปี้
“ง่าจริงเหรอ”ขยับถุงมือไปที่แก้มฟาง
“งึ่มงำ”ฟางขยับถุงมือให้มองออกไปนอกกระจกรถ ป๊อปปี้ใช่ถุงมือหมีสะกิดถุงมือกระต่ายที่ฟางสวมอยู่
“แม่กระต่ายครับ”
“...”จองตาฟาง
“พ่อหมีรักแม่กระต่ายนะครับ”ถ้อยคำที่ฟางรอคอยในที่สุดก็หลุดออกมาจากปากป๊อปปี้ ป๊อปปี้เลือนใบหน้าเข้ามา
ใกล้หวังจะหอมแก้ว ขณะที่ปลายจมูกจะชนกับพวงแก้มเนียน ฟางยกถุงมือตุ๊กตาขึ้นมากันไว้ก่อนป๊อปปี้ถึงกับถอน
หายใจด้วยความเสียดายแล้วดึงร่างตัวเองให้ออกห่างจากใบหน้าฟางแล้วทำหน้างอนๆ ฟางระบายยิ้มขันที่คนตรง
หน้าช่างขี้งอนเสียจริง
“พ่อหมี พ่อหมี”ใช้ถุงมือกระต่ายสะกิดที่แขนป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้ก็ยังคงไม่หันมา เอื้อมมือเรียวไปวางทาบที่แก้ม
ใบหน้าหล่อแล้วค่อยๆดันให้หันหน้ามา
“แม่กระต่าย..................”สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ป๊อปปี้เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย
“แม่กระต่ายรักพ่อหมี”เขินรีบหันไปเปิดประตูเพื่อที่จะหนีใบหน้าหล่อ แต่ไม่ทันที่จะก้าวลงกลับถูกวงแขนกว้างรวบ
ตัวมากอด
ฟอด~
จมูกโด่งของร่างสูงกดฝังลงมาที่พวกแก้มนุ่มแล้วสูดเอากลิ่นอายความหอมเข้าไปเต็มปอด ฟางดันอกป๊อปปี้ออก
ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
“ฟางเข้าบ้านนะ”คำบอกลาที่เหมือนการขออณุญาติชายหนุ่มมากกว่าทำให้ป๊อปปี้เปล่งเสียงหัวเราะออกมา
“ถ้าบอกว่าไม่ให้เข้าหล่ะ จะอยู่กับป๊อปต่อเหรอ”แก้มที่แดงก่ำอยู่แล้วยิ่งแดงไปกันใหญ่มองชายหนุ่มตาปริบๆ
“ป๊อปจะไม่ให้ฟางเข้าบ้านจริงๆเหรอ”ถามออกไปอย่างซื่อๆ
“ฮ่าๆ โอเคเลิกแกล้งดีกว่า เข้าบ้านเถอะครับดึกมากแล้ว”ใจจริงก็กะจะแกล้งต่อแต่เห็นคนตัวเล็กซื่อจนแกล้งไม่ลง
“ขับรถดีๆนะ”ยืนโบกมืออยู่หน้าประตูบ้านรอจนป๊อปปี้ขับรถออกไปแล้วค่อยเดินเข้าบ้าน
.......................................................................................................................
อัพแล้วนะคะ
อ่านแล้วเม้นหน่อยน้อ~
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
