เธอเท่านั้น...ตัวจริงของผม(PF)

ฟางยืนเหมอมองออกไปนอกหน้าต่างภายในห้องครัว เลือดไหลออกจากฝามือเรียวจนมือที่เคยเป็นสีแดงเรื่อๆกลาย
เป็นสีซีด เจ็บปวดทุกครั้งที่ขยับฝ่ามือ น้ำตาที่พึ่งผ่านการเช้ดไปหมาดๆเริ่มไหลลงมาอีกรอบ
 
"ฟาง เป็นอะไรรึเปล่า"ป๊อปปี้เดินเข้ามาหา แต่ฟางยังคงส่ายหัวเบาๆประมาณว่าเธอไม่เป็นอะไร
 
"มือเป็นอะไรทำไมมีเลือดออกเยอะขนาดนี้"ป๊อปปี้จับมือฟางที่เลือดยังไหลไม่หยุดขึ้นมาแล้วเบียงตัวของฟางให้หัน
หน้ามาด้วย
 
"ฟาง...เจ็บเหรอเดี๋ยวป๊อปทำแผลให้นะ"สายตาที่แสดงความห่วงใยแสดงออกมาอย่างไม่ปิดบัง
 
"ไม่ต้องหรอก ฟางไม่ได้เจ็บมาก"
 
"ไม่เจ้บมากได้ไงเลือดไหลจนมือซีดหมดแล้วเห้นไหม"ใช้ผ้าเช้ดหน้าผืนขาวของตัวเองค่อยๆซับเลือดที่มือ แต่ฟางก็
ชักมือออก
 
"เจ็บหรอ...ป๊อปขอโทษ"จะจับมือเรียวมาเช้ดต่อ แต่ฟางรีบหดมือเรียวซุกไว้ข้างหลัง
 
"ถ้าป๊อปเลือกที่จะรักยัยเฟยื ก้อย่าทำแบบนี้ถ้ายัยเฟยืเห้นจะทำยังไง...ฟางไม่อยากให้น้องของฟางต้องเสียใจ"
พูดน้ำเสียงเรียบพยายามระงับน้ำตาอย่างเต็มที่
 
"ฟางพูดอะไร ป๊อปไม่เข้าใจ"
 
"ก็หมายความตามที่พูดนั่นล่ะ ขอตัวนะ"เดินเลี่ยงขึ้นบันไดไป
 
"เดี๋ยว ฟาง"ป๊อปปี้เดินตามฟางแต่เมื่อเห็นว่าฟางเดินขึ้นห้องไปก้ไม่กล้าตาม(สุภาพบุรุษจริงๆ)
 
"มีอะไรกันว่ะไอ้ป๊อป"ได้ยินเสียงป๊อปปี้เลยเข้ามาดู
 
"ไม่รู้เหมือนกันว่ะ"ป๊อปปี้ยังคงงงแต่ก็เล่าุกอย่างให้ฟัง
 
"อ๋อ...บิงโก"
 
"บิงโกอะไรพี่เขื่อน"เฟย์ที่เดินตามหลังเข้ามาถาม
 
"ฟางคงจะคิดว่าไอ้ป๊อปกัยเฟยืเป็นแฟนกันหน่ะซิ"
 
"ห๊า!!เฟย์เป็นไอ้กบแล้วจะมาคบกับฉันได้ไงหล่ะ"ป๊อปปี้ร้องเสียงดัง
 
"เรื่องจริงเป็นไงใครๆก้รู้แต่ฟางคงเข้าใจแบบนั้นอะ"เขื่อนชี้แจง
 
"ไม่ได้ฉันต้องอธิบายให้ฟางเข้าใจ"ไม่สนใจเดินขึ้นหน้าห้องฟาง
 
ก๊อก ก๊อก~
 
"ฟางนี้ป๊อปนะเปิดประตูหน่อย"
 
ก๊อก ก๊อก~
 
"ฟาง เปิดประตู"
 
"ฟาง ฟางที่ฟางเข้าใจมันผิดนะออกมาคุยกันก่อนซิ"เมื่อฟางไม่ยอมเปิดประตูป๊อปปี้ก้เลือกที่จะอธิบายมันหน้า
ประตูนี้ล่ะ ยิ่งดูยิ่งเหมือนคนบ้าคุยกับประตูได้ ทั้งเฟยืและเขื่อนลองมาเรียกผลตอบรับก้เหมือนเดิมคือเงียบ... ทั้ง
สามมองหน้ากันอย่างจนปัญญา
 
"เอาไงหล่ะที่นี้"เขื่อนเริ่มเปิดประเด้น
 
"ฟางว่าพี่ๆกลับกันก่อนดีไม๊คะ เดี๋ยวพอพี่ฟางใจเย็นเฟย์จะบอกพี่ฟางเอง"ป๊อปปี้พยักหน้ายอมรับ
 
"แต่พรุ่งนี้ฟางต้องร้องเพลงกับไอ้ป๊อปนะถ้ายังคุยกันไม่รู้เรื่องมีหวังล่มแหงๆ"เขื่อนกังวลเล็กน้อย
 
"เดี๋ยวเฟย์จะพยายามคุยกับพี่ฟางให้ได้ในคืนนี้นะ"เมื่อบอกให้เขื่อนเบาใจเรื่องงานวันพรุ่งนี้แล้ว ทั้งสองคนก้พา
กันกลับไป
 
 
ตอนเช้า
 
หางตัดสิ้นใจแต่งหน้าทำผมเพื่อที่จะไปงานที่หมาลัย
 
"พี่ฟาง"เฟย์รีบออกจากห้องทันทีที่เห็นพี่สาวเดินออกมา
 
"ว่าไง"หันไปหาน้องสาว แม้ว่าจะแต่งหน้าแต่ดวงตาก็ยังช้ำเป็นสีแดงก่ำ บงบอกว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักทั้ง
คืน
 
"คือมันไม่ใช่อย่างที่พี่ฟางคิดเลยนะ"
 
"อะไรที่เป็นของเฟย์ พี่เคยคิดอยากเอามาเป็นของพี่เย พี่รักเฟย์นะ"ฟางเดินเข้ามากอด้องสาวแน่น
 
"ฮึก ฮือ~ฟะเฟย์รู้ ตะแต่มะม..."
 
"พี่ไปนะ"ไม่ทันที่เฟย์จะอธิบายฟางเดินออกไปก่อน
 
มหาวิทยาลัย
 
"ทำไมป่านนี้น้องฟางยังไม่มาอีกนะ โทรก็ไม่ติด"พี่เริ่มตามหาฟางกันทั่วเพราะจะถึงคิวที่จะแข่งแล้ว
 
"เดี๋ยวก็มาครับ"ตอบเรียบๆแต่ในใจก็หวังให้ฟางมา
 
"แต่เราจะต้องขึ้นต่อจากคู่นี้แล้วนะ"พี่ๆแต่ละคนสีหน้าไม่สู้จะดีนัก
 
เสียงเพลงหน้าเวทีจบลงพร้อมกับเสียงปรบมือ พิธีกรหน้าเวทีประกาศถึงการแข่งขันคู่สุดท้าย ป๊อปปี้เดินขึ้นไปบน
เวทีคนเดียวสร้างความแปลกใจอย่างมากให้กับนิสิตที่ยือออกันอยู่ด้านหน้าเวที
 
"ถึงแม่ว่าวันนี้คณะสถาปัตย์กับคณะพาณิชจะมีผมขึ้นมาร้องแค่เพียงคนเดียว แต่ผมก้อยากให้เพื่อนนิสิตทุกคน
ช่วยฟังผมร้องเพลงจนจบนะครับ...เพราะผมยังมั่นใจว่าเธอ...จะมางานวันนี้ และไม่ว่าเธอคนนั้นจะได้ยินในสิ่งที่
ผมกำลังจะพูดต่อไปนี้หรือไม่ก้ตาม แต่ผมก็อยากจะบอกกับเธอว่า ไม่ว่าเธอกำลังเข้าใจอะไรผิดๆอยู่ แต่ท้ายที่สุด
แล้วเธอ...ก็คือคนที่ใช่ที่สุดสำหรับผม" ป๊อปปี้พูดจบเสียงดนตรีก้เริ่มบรรเลงขึ้นมาพร้อมกับเสียปรบมือของเพื่อน
นิสิตที่อยู่หน้าเวที
 
POPOY ไม่ว่ากี่ครั้งที่มองภาพถ่าย คนแรกที่ใจเป็นต้องมองหาทุกที ไปเจอสิ่งไหนไม่ว่าร้ายดียังต้องคิดถึง
คนๆนี้...อยากโทรไปเล่าให้ฟัง หลับตา...แค่หลับตา ถ้ารู้สึกเหงาแล้วต้องมองหา ถามว่าฉันจะคิดถึงใคร เมื่อไหร่ก็
ใช่เธอ...ตอบทุกคำถามของใจ ใช่เธอ...คนเดียวที่ฉันมันใจ ใช่เธอ...เธอคือคนพิเสศที่ไม่ต้องการพิสูจน์ ได้แต่
หยุดใจตรงนี้........................ก็ไม่รู้ในใจเธอนั่นใช่ฉันบ้างรึเปล่า~
 
ป๊อปปี้ยืนร้องเพลงกลางเวทีทามกลางกำลังใจจากนิสิตทั้งหลาย ถึงแม้ว่าจะร้องเพลงมาได้ครึ่งเพลงแล้วก็ตาม
สายตายังคงกวาดมองไปด้านล่างเวที และสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับแก้ว คนที่ยืนอยู่ข้างๆแก้วเมื่อรู้ว่ามีคนมองก็รีบ
หลบไปยืนหลังแก้วทันที ป๊อปปี้ลงจากเวทีแกล้วเดินแหวกกลุ่มนิสิตมากมาย สายตานับร้อยคู่จับจ้องว่าป๊อปปี้จะ
เดินไปไหน
 
POPPY บ่อยๆเธอคิดไปตั้งแสนใกล้ ถ้าเกินในใจเธอนะคิดไม่ตรงกัน มันคงเป็นฉันที่ร้าวราน แต่ลึกๆในใจของ
ฉัน...ก็คงเป็นอย่างเดิม หลับตา...แค่หลับตา ถ้ารู้สึกเหงาแล้วต้องมองหา ถามว่าฉันจะคิดถึงใคร
 
เดนมาหยุดตรงหน้าแก้ว แก้วรีบหลบไปทำให้เห้นคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
 
POPPY เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ...
ร้องแล้วล้วงไมค์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อส่งให้คนตรงหน้า ฟางทำท่าไม่ยอมรับไมค์แต่ป๊อปปี้จ่อไมค์ไว้ที่ปาก
 
FANG ...
 
ฟางยังเงียบจนทำนองเพลงเลยท่อนที่เธอจะต้องร้อง
 
POPPY ใช่เธอ...
 
ร้องออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆทำเอานิสิตที่ยืนอยู่สงสายตาอ้อนวอนให้ฟางร้อง
 
FANG ...
 
เมื่อถึงท่อนเธอก็ยังคงเงียบอยู่ดี
 
POPPY ใช่เธอ...
 
แก้วสะกิดฟางเบาๆ ฟางก้ได้แต่พยักหน้าน้อยๆรับแล้วขว้าไมค์ที่จ่อปากอยู่มาถือเอง
 
FANG เธอคือคนพิเศษไม่ต้องการพิสูจน์
 
POPPy ได้แต่หยุดใจตรงนี้
 
FANG เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ...
 
จับมือฟางเดินขึ้นไปบนเวทีข้อมือบางยังคงขืน ป๊อปปี้ออกแรงมากกว่าเดิมบังคับให้เดินไปบนเวทีด้วยกัน
 
POPPY คนที่ฉันรักคือใคร
 
FANG ใช่เธอ
 
ป๊อปปี้หันข้างให้เวทีแล้วจับตัวฟางหันมาเผชิยหน้า ใช้มือที่ว่างโอบเอวฟางไว้หลวมๆ
 
"ปล่อยป๊อป"ฟางลดไมค์ลงแล้วพูดกับป๊อปปี้
 
POPPY เธอรู้บ้งไหมใช่เธอทั้งนั้น
 
ยังคงไม่ยอมปล่อยฟาง
 
POPPY ก้ไม่รู้ในใจเธอนั้นใช่ฉันบ้างรึเปล่า
 
โน้มตัวลงมาร้องเนื้อท่อนสุดท้ายแล้วมองหน้าฟาง เสียงดนตรีจบลงทุกคนอยู่ในความเงียบ
 
"ใช่ฉันบ้างรึเปล่า"ป๊อปปี้พูดใส่ไมค์เปลี่ยนท่าทีจากโอบคนตัวเล็กเบาๆเป็นกอดที่แน่นขึ้น
 
"เล่นอะไรป๊อป ปล่อยฟางได้แล้ว"พูดเสียงแผ่วเบาหลบสายตาหวานซึ่งของป๊อปปี้
 
"ใช่ป๊อปบ้างรึเปล่า"ถามใส่ไมค์อีกครั้ง ทุกคนที่เงียบแล้วเงียบหนักกว่าเก่าอีกเหมือนรอลุ้นคำตอบจากปากฟางที่
 
ยังคงนิ่งเงียบอย่างใช้ความคิด
 
"ใช่เธอ ใช่เธอ"เสียงหวานจากคนที่พึ่งมาถึงตะโกนดังลั้น ฟางหั้นไปมอง
 
"ยัยเฟย์"หน้าซีดนึกเป็นห่วงน้องขึ้นมา
 
"ตอบไปเลยพี่ฟางเร้ว"จากที่นึกว่าน้องจะเสียใจแต่กลับตรงข้าม เสียงหวานยังคงตะโกนเร่งพี่สาวให้ตอบ เมื่อเห็น
ว่าฟางยังนิ่ง เฟย์ก้ยกมือที่กุมกับเขื่อนขึ้นมาโชวืแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย
 
'นี่มันอะไรกันยัยเฟย์กับเขื่อน'
 
"ตกลงคำตอบว่าไงฟาง..."ป๊อปปี้เฉยคางมนขึ้นมาให้มองมาที่หน้าหล่อของตัวเอง
 
"ใช่เธอ..."คำตอบที่ออกจาหปากฟางทำเอาป๊อปปี้ยิ้มกว้างออกมา คนที่ลุ้นอยู่ก็พลอยถอนหายใจโล่งอกไปด้วย
 
และตามมาด้วยเสียงปรบมือที่ดังกึกก้อง ผ้าม่านหน้าเวทีถูกเลื่อนปิดลงเพื่อเตรียมจะประกาศว่าคู่ไหนคือผู้ชนะ
 
หลังม่าน
 
"ไม่ได้หลอกกันเล่นใช่ไหม"ถามย้ำเพื่อให้แน่ใจ
 
"อือ..."ตอบแล้วหลุบเปลือกตาลงต่ำ ใบหน้าเริ่มออกเป้นสีแดงซ่าน
 
ป๊อปปี้โน้มใบหน้าลงมาใกล้ริมฝีปากแตะริมฝีปากเบาๆฟางรีบใช้มือดัยแผงอกป๊อปปี้เบาๆ
 
"เขินเหรอ หน้าแดงเชี่ยว"
 
ป๊อปปี้กระซิบถาม ร่างบางได้แต่หยักหน้าน้อยทำให้ร่างสูนึกหมั้นเขี้ยวประทับรอยจูบกดลงบนเรียวปากอวบอิ่ม
ความตั้งใจที่จะแค่แกล้วเล่นๆได้มลายหายไปเพียงแค่ได้สัมผัสปากนุ่ม แทรกลิ้นอุ่นเข้าไปในโพร่งปากหญิงสาว
ฟางถึงกับทำตาโตเพราะตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยมีสักครั้งที่ป๊อปปี้จะล่วงเกินเธอ ป๊อปปี้ตวัดปลายลิ้นที่รัดลิ้นที่ไม่
เป็นภาษาแล้วพันธนาการลิ้นเรียวด้วยลิ้นอุ่นๆก่อนจะดูดกลืนความหอมหวานจากปากหญิงสาว ลิ้นอุ่นยังคงเกี่ยวรัด
อย่างไม่รู้จักพอ
 
"พอได้แล้วมั๋งไอ้หมี 10นาทีกว่าแล้วนะเดี๋ยวพี่สะใภ้ฉันขาดอากาศหายใจพอดี"เสียงเขื่อนตะดกนแทรกผ่านม่าน
มาทางด้านหลัง ป๊อปปี้จำต้องถอนจูบออกอย่างเสียดาย ทิ้งให้หน้าผากชนหน้าผาก จมูกชนจมูกอย่างแนบชิด
เฉยๆ
 
"คนนี้จองแล้วนะ..."
 
"อือม..."
 
"เดี๋ยวนี้ไอ้หมีมันหื่นเนอะเฟยืว่าไม๊"
 
เขื่อนที่เดินเข้ามาพร้อมเฟย์ทัก ฟางสะดุงรีบเอาใบหน้าออกจากป๊อปปี้ เฟยืเห็นพี่สาวหน้าแดงก้เอานิ้วชี้มาจิ้มที่
แก้ม
 
"โห้...เวลาผู้หญิงเขินหน้าเป็นสีแดงจัดขนาดนี้เลยเหรอ"เฟย์พูดไปนิ้วก็ยังจิ้มไปจิ้มมาที่แก้มของพี่สาว
 
 
 
......................................................................................................................
อัพแล้วนะเม้นๆโหวดๆอีกตอนนึ่งก็คงจะจบแล้วมั๋ง
 
ไม่อยากอ่าน แต่เราอยากอัพ(เครดิตพี่เค้อ:)