เธอรักฉันมั้ย?
10.0
PinnyO_O
แชร์นิยายฟิคชั่น
3) วุ่นวาย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 3 ว่นวาย
“ยัยแก้วใครมาส่งแก”
ฟางเอ่ยถามเพื่อนสาวที่ลงมาจากรถคันหรูคุ้นตา แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นจองใคร
“ช่างเถอะน่า ไม่ต้องสนใจหรอก”
แก้วตอบปัดๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนม้าหินอ่อน
“ถ้าเดาไม่ผิดเฟย์ว่าน่าจะเป็นรถพี่โทโมะนะ”
“จริงด้วย!!! รถพี่โทโมะจริงๆด้วย”
ดีดนิ้วอย่างเห็นด้วยกับร้องสาว ก่อนจะหันไปถามแก้วอีกครั้ง
“ทำไมพี่โทโมะถึงมาส่งแก”
“ก็แม่อ่ะดิ เกิดคึกอะไรไม่รู้อยู่ๆก็ให้ไอ้พี่โทโมะไปรับที่บ้านเนี่ย”
แก้วตอบหน้ามุ่ย เมื่อนึกไปถึงแม่ของตัวเองที่โทรไปเรียก ไอ้พี่เฮ็งซวย ให้มารับเธอตั้งแต่เช้า จนเธอไม่ได้กินข้าวเช้า เพราะแม่เธอเร่งเอาๆ บอกให้เกรงใจอย่างนู้นอย่างนี้ แล้วใครให้แม่โทรไปตามเค้าแต่เช้ากัน =_=
“เออว่ะ พักนี้แกว่าแม่เราแปลกๆป่ะ”
“ใช่เลยเฟย์ ฉันก็คิดแบบนั้น พักนี้แม่ชอบชวนชั้นไปที่บ้านไอ้พี่โทโมะเรื่อยเลย”
“แม่แกแค่พาไปเที่ยวเล่น แต่แม่ฉันเนี่ยสิ ถีบส่งไปอยู่บ้านนู้นเลย”
“บ้านไหน”
“ก็บ้านนายป๊อปปี้กับนายเขื่อนน่ะสิ”
“เวรกรรม”
“ฟางๆๆ เรืยนเสร็จไปกินไอติมกันมั้ย?”
“ไม่รู้สิพิช ขอเราโทรไปเคลียร์ที่บ้านก่อนแล้วกัน”
‘เรียนเสร็จแล้วหรอ’
“เปล่า”
‘แล้วมีไร’
“ฉันจะบอกว่าวันนี้ไม่ต้องมารับนะ”
‘ทำไม’ เสียงปลายสายเริ่มถามอย่างมีอารมณ์ทันทีที่รู้ว่าเธอโทรหาเพื่อขัดคำสั่งของเขา
“นี่! ฉันต้องบอกนายทุกเรื่องหรือไง” ฟางตะคอกให้ปลายสายอย่างหงุดหงิด เมื่อเขาเอาแต่ซักถามเรื่องส่วนตัวของเธอ จนเหมือนจะก้าวก่ายเกินไป
‘ฉันถามเธอ ตอบมาฟาง’ ป๊อปปี้กดเสียงต่ำเพื่อให้เธอรู้ว่าเค้าเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว หากยังตอบไม่ได้ดั่งใจเขา เขาบุกไปถึงมหาลัยแน่ ฟางที่ได้ยินน้ำเสียงที่เอาจริงของเค้าก็สึกตัวสั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ก่อนจะตอบเขาเสียงอ่อยเพราะความกลัวที่ไม่รู้ว่ามันมาจากไหน
“ฉันจะไปกินไอติมกับเพื่อน”
‘ผู้ชายหรือผู้หญิง’ แม้เขาจะได้คำตอบจากคำถามแรกไปแล้ว เขาก็ยังคงซักเธอต่อโดยไม่สนใจว่าเธอจะเต็มใจตอบเค้าหรือเปล่า
“นี่! นายไม่ใช่พ่อฉันนะ ฉันจะไปไหนกับใครก็เรื่องของฉัน นายรู้แค่ว่าไม่ต้องมารับฉันก็พอ” พูดจบก็กดตัดสายทิ้งอย่างหงุดหงิดทันที คนบ้าอะไร พ่อก็ไม่ใช่ ถามนั่นถามนี่อยู่ได้
“ฟางทะเลาะกับคนที่บ้านหรือเปล่า”
“เปล่าหรอกพิช แค่คนที่แม่ฝากให้มารับคุยกันไม่รู้เรื่องน่ะ”
“งั้นแล้วไป” พิชชี่ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อฟางบอกว่าเธอไม่ได้ทะเลาะกับคนที่บ้าน
.
.
.
“ฟางกินไอติมเสร็จไปซื้ออะไรต่อมั้ย?” พิชชี่เอ่ยถามฟางขณะที่กำลังนั่งกินไอศกรีมกันอยู่ในร้านหรู
“อืม ว่าจะไปซื่อของเหมือนกัน พิชกลับก่อนก็ได้นะ”
“หืม? เดี๊ยวพิชพาไปซื้อเองจะได้ไปส่งที่บ้านด้วย”
“เอางั้นก็ได้” ฟางส่งยิ้มให้พิชชี่ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดให้กับร่างสูงคุ้นตาที่มองมาทางเธออยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะมองตามเขาที่ก้าวเท้ามาทิศทางที่เธอนั่งอยู่กับพิชชี่อย่างรวดเร็ว
“มานี่!” ทันทีที่เขาเดินมาถึงป๊อปปี้ก็กระชากแขนฟางให้ลุกขึ้นมาประจันหน้าเขาอย่างรวดเร็ว จนฟางถลาไปปะทะเข้ากับอกแกร่งของเขา
“นี่เธอมากับเพื่อนหรอ” ป๊อปปี้ถามเสียงสูงอย่างไม่พอใจเมื่อมองหน้าไอ้ผู้ชายที่มานั่งกับเธอได้ชัดๆ
__________________________
โอ๊ะโอ~ ตามมาแล้วอีกเรื่องนึง เฮียเราเป็นไรเนี่ย โมโหอะไรมาถึงได้ทำรุนแรงกับเจ๊เราขนาดนี้ ยังจำเรื่องนี้ได้ใช้ไหมเอ่ย? หรือว่าลืมกันแล้ว ถ้าลืมแล้วก็ย้อนไปอ่านได้จ้าไม่ว่ากัน เพราะเราหายไปนานเลย 555 เจอกันตอนหน้าค่า ^O^
“ยัยแก้วใครมาส่งแก”
ฟางเอ่ยถามเพื่อนสาวที่ลงมาจากรถคันหรูคุ้นตา แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นจองใคร
“ช่างเถอะน่า ไม่ต้องสนใจหรอก”
แก้วตอบปัดๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนม้าหินอ่อน
“ถ้าเดาไม่ผิดเฟย์ว่าน่าจะเป็นรถพี่โทโมะนะ”
“จริงด้วย!!! รถพี่โทโมะจริงๆด้วย”
ดีดนิ้วอย่างเห็นด้วยกับร้องสาว ก่อนจะหันไปถามแก้วอีกครั้ง
“ทำไมพี่โทโมะถึงมาส่งแก”
“ก็แม่อ่ะดิ เกิดคึกอะไรไม่รู้อยู่ๆก็ให้ไอ้พี่โทโมะไปรับที่บ้านเนี่ย”
แก้วตอบหน้ามุ่ย เมื่อนึกไปถึงแม่ของตัวเองที่โทรไปเรียก ไอ้พี่เฮ็งซวย ให้มารับเธอตั้งแต่เช้า จนเธอไม่ได้กินข้าวเช้า เพราะแม่เธอเร่งเอาๆ บอกให้เกรงใจอย่างนู้นอย่างนี้ แล้วใครให้แม่โทรไปตามเค้าแต่เช้ากัน =_=
“เออว่ะ พักนี้แกว่าแม่เราแปลกๆป่ะ”
“ใช่เลยเฟย์ ฉันก็คิดแบบนั้น พักนี้แม่ชอบชวนชั้นไปที่บ้านไอ้พี่โทโมะเรื่อยเลย”
“แม่แกแค่พาไปเที่ยวเล่น แต่แม่ฉันเนี่ยสิ ถีบส่งไปอยู่บ้านนู้นเลย”
“บ้านไหน”
“ก็บ้านนายป๊อปปี้กับนายเขื่อนน่ะสิ”
“เวรกรรม”
“ฟางๆๆ เรืยนเสร็จไปกินไอติมกันมั้ย?”
“ไม่รู้สิพิช ขอเราโทรไปเคลียร์ที่บ้านก่อนแล้วกัน”
‘เรียนเสร็จแล้วหรอ’
“เปล่า”
‘แล้วมีไร’
“ฉันจะบอกว่าวันนี้ไม่ต้องมารับนะ”
‘ทำไม’ เสียงปลายสายเริ่มถามอย่างมีอารมณ์ทันทีที่รู้ว่าเธอโทรหาเพื่อขัดคำสั่งของเขา
“นี่! ฉันต้องบอกนายทุกเรื่องหรือไง” ฟางตะคอกให้ปลายสายอย่างหงุดหงิด เมื่อเขาเอาแต่ซักถามเรื่องส่วนตัวของเธอ จนเหมือนจะก้าวก่ายเกินไป
‘ฉันถามเธอ ตอบมาฟาง’ ป๊อปปี้กดเสียงต่ำเพื่อให้เธอรู้ว่าเค้าเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว หากยังตอบไม่ได้ดั่งใจเขา เขาบุกไปถึงมหาลัยแน่ ฟางที่ได้ยินน้ำเสียงที่เอาจริงของเค้าก็สึกตัวสั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ก่อนจะตอบเขาเสียงอ่อยเพราะความกลัวที่ไม่รู้ว่ามันมาจากไหน
“ฉันจะไปกินไอติมกับเพื่อน”
‘ผู้ชายหรือผู้หญิง’ แม้เขาจะได้คำตอบจากคำถามแรกไปแล้ว เขาก็ยังคงซักเธอต่อโดยไม่สนใจว่าเธอจะเต็มใจตอบเค้าหรือเปล่า
“นี่! นายไม่ใช่พ่อฉันนะ ฉันจะไปไหนกับใครก็เรื่องของฉัน นายรู้แค่ว่าไม่ต้องมารับฉันก็พอ” พูดจบก็กดตัดสายทิ้งอย่างหงุดหงิดทันที คนบ้าอะไร พ่อก็ไม่ใช่ ถามนั่นถามนี่อยู่ได้
“ฟางทะเลาะกับคนที่บ้านหรือเปล่า”
“เปล่าหรอกพิช แค่คนที่แม่ฝากให้มารับคุยกันไม่รู้เรื่องน่ะ”
“งั้นแล้วไป” พิชชี่ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อฟางบอกว่าเธอไม่ได้ทะเลาะกับคนที่บ้าน
.
.
.
“ฟางกินไอติมเสร็จไปซื้ออะไรต่อมั้ย?” พิชชี่เอ่ยถามฟางขณะที่กำลังนั่งกินไอศกรีมกันอยู่ในร้านหรู
“อืม ว่าจะไปซื่อของเหมือนกัน พิชกลับก่อนก็ได้นะ”
“หืม? เดี๊ยวพิชพาไปซื้อเองจะได้ไปส่งที่บ้านด้วย”
“เอางั้นก็ได้” ฟางส่งยิ้มให้พิชชี่ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดให้กับร่างสูงคุ้นตาที่มองมาทางเธออยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะมองตามเขาที่ก้าวเท้ามาทิศทางที่เธอนั่งอยู่กับพิชชี่อย่างรวดเร็ว
“มานี่!” ทันทีที่เขาเดินมาถึงป๊อปปี้ก็กระชากแขนฟางให้ลุกขึ้นมาประจันหน้าเขาอย่างรวดเร็ว จนฟางถลาไปปะทะเข้ากับอกแกร่งของเขา
“นี่เธอมากับเพื่อนหรอ” ป๊อปปี้ถามเสียงสูงอย่างไม่พอใจเมื่อมองหน้าไอ้ผู้ชายที่มานั่งกับเธอได้ชัดๆ
__________________________
โอ๊ะโอ~ ตามมาแล้วอีกเรื่องนึง เฮียเราเป็นไรเนี่ย โมโหอะไรมาถึงได้ทำรุนแรงกับเจ๊เราขนาดนี้ ยังจำเรื่องนี้ได้ใช้ไหมเอ่ย? หรือว่าลืมกันแล้ว ถ้าลืมแล้วก็ย้อนไปอ่านได้จ้าไม่ว่ากัน เพราะเราหายไปนานเลย 555 เจอกันตอนหน้าค่า ^O^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
