เธอรักฉันมั้ย?

ตอนที่ 2 ออกรบวันแรก

ปัง!! ปัง!! ปัง!!

“ยัยเตี้ยโว้ยยย จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนว่ะ”

เสียงทุบประตูหน้าห้อง ที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงโวยวายของคนทุบ ทำให้ร่างบางที่กำลังหลับใหลสะดุ้งตื่น อย่างงัวเงีย ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้คนที่กระหน่ำทุบประตูห้องเธออยู่

“อะไรของนายเนี่ย คนจะหลับจะนอน ทุบอยู่ได้ = = “

“จะหลับ!!! แค่นี้ยังหลับไม่พอหรือไง มันจะ 10 โมงแล้วโว้ย วันนี้ไปมหาลัย!!”

ป๊อปปี้พูดขึ้น  ฟางได้ยินถึงกับสะดุ้ง วันนี้ไปเรียนหรอ คิดได้แค่นั้น ก็รีบคว้าผ้าเช็ดตัว วิ่งเข้าห้องน้ำทันที

30 นาทีผ่านไป

“สายแล้วๆๆๆๆ”

ฟางวิ่งลงบันได พร้อมกับบ่นทันที วันนี้เธอยอมรับว่าสายจริงๆ ขนาดอาบน้ำ ยังสามารถทำลายสถิติ การอาบน้ำของเธอได้เลย วันนี้อาบน้ำเร็วมาก

“นี่จะไปไหนของเธอ” ป๊อปปี้พูดดักคนที่ตั้งท่าจะวิ่งไปข้างนอก

“จิ๊ ก็จะไปเรียนไง มันสายแล้ว”

จิ๊ปาก อย่างหงุดหงิด แต่ก็ยอมตอบคำถามของเขา

“แล้วเธอจะไปยังไง” ถามพร้อมกับเดินเข้าไปหา

“ก็ขึ้นรถเมล์ไปสิ จะให้ฉันเหาะไปหรือไง”

ตอบเสร็จก็กระชับกระเป๋าแล้วตั้งท่าจะวิ่งออกไปอีกหน แต่สียงของป๊อปปี้ก็ดังขัดขึ้นอีก

“ถ้าฉันให้เธอเหาะไป เธอจะเหาะมั้ย?” พูดจบก็ฉวยเอากระเป๋าสะพายของเธอมาถือเอง

 “นายอย่ามากวนประสาทฉันนะ ฉันรีบ!!”

ตะคอกใส่หน้าเค้า แต่เค้าหาสนไม่ เดินไปขึ้นรถตัวเองหน้าตาเฉย ไม่สนใจเสียงร้องโวยวายของเจ้าของกระเป๋าสักนิด ตาบ้านี่จะอะไรนักหนา เธอรีบอยู่นะ ยังมาเล่นอีก

“นายเอากระเป๋าฉันคืนมานะ”

เดินไปเคาะกระจกรถ ก่อนจะพยายามพูดอย่างใจเย็น

“ขึ้นมาสิ ฉันจะไปส่ง”

“ห๊ะ!!!”

“นับ 1-3 ถ้าเธอยังไม่ขึ้นฉันจะไป”

“1”

“2”

“ขึ้นแล้วๆๆๆๆ”

แม้จะงงๆ กับอาการใจดีแปลกๆ ของเค้า แต่เธอก็ยอมขึ้นรถแต่โดยดี เพราะตอนนี้ไกล้จะเข้าคลาส เข้าไปทุกที หากยังยื้ออยู่ มีหวังเข้าเลสแน่ๆ

“นี่นาย...”

“อะไร”

“วันนี้นายกินยาผิดขวดหรือไง ใจดีแปลกๆ”

“ใครว่าฉันใจดี แม่บังคับให้ฉันไปส่งเธอต่างหากเล่า” บอกอย่างหงุดหงิดใจ

ก็วันนี้แม่เค้าไปเคาะประตูห้องเรียกตั้งแต่เช้า เพื่อจะมาบอกว่า ‘ป๊อปวันนี้ส่งฟางไปเรียนด้วยนะลูก’ แค่นั้น แค่นั้นจริงๆ แล้วก็เดินออกไปหน้าตาเฉย เหมือนไม่มีอะเกิดขึ้น ให้ตายสิ

“แล้วน้องฉันหล่ะ”

นั่งไปได้สักพักก็นึกถึงน้องสาวตัวเอง ก่อนจะโพล่งถามออกมาเสียงดัง จนคนที่ขับรถอยู่ยังสะดุ้ง

“เฟย์ แม่ให้ไอ้เขื่อนไปส่ง ส่วน ฟิน แม่ไปส่งตั้งแต่เช้าแล้วหล่ะ”

ตอบเสร็จก็ตั้งหน้าตั้งตาขับรถอย่างเดียว จนฟางได้แต่ถอนหายใจเพราะไม่รู้จะคุยอะไรเหมือนกัน แต่วันนี้ตานี่แปลกจริงๆนะ ไม่กวนประสาทเธอเลย คงจะกินยาลืมเขย่าขวด ไม่ก็ผิดขวดเลยหล่ะถึงได้ผิดปกติขนาดนี้

“นี่ เรียนเสร็จโทรหาด้วย เดี๊ยวมารับ”

พูดบอกคนที่ตั้งท่าจะลงจากรถนิ่งๆ จนฟางยังสงสัย ว่าเค้าพูดกับเธอหรือเปล่า ก็พูดแล้วมองต้นไม้ เป็นไปได้ว่าเค้าอาจพูดกับต้นไม้ก็ได้ = =

“นายพูดกับฉันหรอ” ชี้นิ้วไปที่ตัวเอง งงๆ

“ก็เออน่ะสิ ไม่พูดกับเธอแล้วให้ไปพูดกับผีที่ไหน”

ป๊อปปี้ตวัดสายตามามองคนถามอย่างหงุดหงิดใจ วันนี้อุตส่าห์ อารมณ์ดีแล้วนะ เจอคำถามยัยนี่เข้าไปประโยคเดียว เล่นเอาซะเค้าอารมณ์เสียเลย

“ก็ใครจะไปรู้หล่ะ เห็นนายมองต้นไม้ ฉันก๋คิดว่าคุยกับต้นไม้น่ะสิ”

“แล้วต้นไม่มันคุยได้มั้ยหล่ะ... อย่าโอ้เอ้ ตอบมาซะดี ว่าเรียนเสร็จจะโทรหาฉัน” ป๊อปปี้รีบเปลี่ยนเรื่องทันที

“ไม่หรอก ฉันกลับเองได้” ฟางตอบปัดๆ ก่อนที่จะเตรียมลงจากรถอีกรอบ

“เธอต้องโทรหา ฉัน เพราะแม่ให้ฉันมารับ!!” ป๊อปปี้พูดเสียงแข็ง พร้อมกับตวัดสายตาคมดุมามองฟาง เหมือนเป็นการบังคับกรายๆ

“เออๆ งั้นฉันไปหล่ะ” ตัดบทเสร็จก็ลงจากรถทันที ทิ้งให้ป๊อปปี้ได้แต่มองตามยิ้มๆ แต่พอรู้สึกตัวก็รีบหุบยิ้มลงทันที

______________________________________________________________

จบไปอีกตอนขอโทษทุกคนด้วยที่หายไปนาน จนรู้สึกว่าบางคนจะลืมไปแล้ว หวังว่าคงยังมีคนจำได้นะ เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^