เธอรักฉันมั้ย?

“ฟาง เฟย์ ฟิน แม่จะไปอังกฤษแล้ว  เราต้องย้ายไปอยู่ กับฝ่ายนู้นนะลูก”

 

          !!!เพล้ง!!!!!

 

          เสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากปากมารดา บอกกับลูกสาวทั้งสามคน ทำให้มือเรียวที่กำลังจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มเผลอปล่อยแก้วทำให้แก้วน้ำใบนั้นแตกได้ไม่ยากเย็นนัก

 

          คนเป็นแม่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเรียกแม่บ้านมาเก็บเศษแก้วที่แตกละเอียด

 

 “คุณแม่หมายความว่ายังไงค่ะ”

 

         ไม่ได้สนใจแก้วที่ตัวเองทำแตกสักเท่าไหร่ ถามซ้ำอย่างไม่แน่ใจว่าเธอหูฟาดไปหรือเปล่า

 

“ฟางได้ยินไม่ผิดหรอกลูก เฟย์กับฟินก็ต้องไปอยู่ บ้านตาป๊อปเหมือนกัน”

 

         แต่คำตอบที่ได้กลับมาก็ยังเหมือนเดิม ซึ่งเป็นเครื่องยืนยังได้เป็นอย่างดีว่าเธอไม่ได้หูฟาดหรือเพี้ยนไป ดวงตากลมโตของฟาง และเฟย์จึงเบิกกว้างอย่างคนตกใจ ต่างจากฟิน น้องคนสุดท้องที่ยิ้มหน้าบาน ก่อนจะรีบขึ้นไปเก็บกระเป๋าทันที

 

“ไม่ไป!!!”

 

         เสียงเล็กของลูกสาวหัวดื้อทั้งสองประท้วงลั่นอย่างดื้อดึง คนเป็นแม่ได้ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย กับความหัวดื้อของลูกสาวตัวเอง แม้จะโตจนเรียนมหาลัยแล้ว แต่นิสัยดื้อรั้นก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กประถมสักนิด

 

“แต่แม่กับพ่อต้องไปทำงาน ไม่อยากทิ้งลูกให้อยู่ตามลำพังเป็นผู้หญิงกัน ฝ่ายนู้นเค้าเลยจะดูแลให้"

 

          พยายามบอกเหตุผลกับลูกสาวทั้งสองอย่างใจเย็น เมื่อคิดว่าใจร้อนไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น มีแต่จะทำให้ทะเลาะกันซะเปล่าๆ

 

“ไม่ไป ให้ตายยังไงเฟย์ก็ไม่ไป!!!”

 

          เฟย์โพล่งขึ้นมาอย่างดึง ก่อนจะสบัดหน้าหนีแม่ตัวเองอย่างเด็กเอาแต่ใจ

 

“ต้องไป!!!”

 

          คนเป็นแม่ที่ดูจะเหลืออดจากการกระทำของลูกสาวตัวเอง ลุกขึ้นออกคำสั่งทั้งสองคนทันที

 

 “แต่แม่ค่ะ....”

 

“ไม่มีแต่!!”

 

“.....”

 

“จะไปไม่ไป ถ้าไม่ไป แม่ตัดเงินเดือนทั้งสองคน!!”

 

         เมื่อคิดว่าลูกสาวไม่ยอมไปแน่นอนเลยต้องงัดไม้ตายขึ้นมาใช้ เพราะเธอรู้ดี สำหรับลูกสาวของเธอเงินสำคัญมาก เพราะพวกเธอทั้งสองต่างก็ชอบช๊อปปิ้ง ดังนั้น การถูกตัดเงินเดือนถือเป็นเรื่องใหญ่มากเลยทีเดียว

 

 “ก็ได้ค่ะ”

 

          ในที่สุดก็ได้ผล เมื่อทั้งสองคนยอมตอบตกลง คนเป็นแม่ยิ้มกว้าง ก่อนจะพูดต่อ

 

“ดีมากจ่ะลูกรัก เก็บกระเป๋าได้แล้ว มะรืนนี้เราจะไปบ้านนู้น”

 

           พูดจบก็ยิ้มระรื่นแล้วเดินหนีขึ้นห้องไป ปล่อยไว้แค่สองสาวที่นั่งจ๋อยอยู่บนโซฟา

 

          เหตุผลที่พวกเธอไม่อยากไปนักหนาไม่ใช่เพราะบ้านหลังนั้นไม่น่าอยู่ ไม่ใช่เพราะคนบ้านนั้นไม่ต้อนรับ แต่เป็นเพราะลูกชายเจ้าของบ้านนั่นหล่ะ ที่คอยกวนประสาทพวกเธอสองคนประจำ เจอทีไรเป็นต้องแขวะเป็นต้องกวน กวนประสาทได้ทั้งพี่ทั้งน้อง วันไหนเจอแล้วไม่ได้กวนคงลงแดงตาย

 

         แต่แปลก กับน้องสาวคนเล็กของพวกเธอ ตาสองคนนั้นกลับไม่กวนซักนิด ออกจะดูอ่อนโยนจนเธอสองคนแปลกใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เลยได้แต่ทำหน้างอเวลาเจอหน้ากัน ตาสองคนนี้มันสองมาตรฐานชัดๆ

 

 

 

วันเสาร์

 

          ในที่สุด วันนี้ก็มาถึง วันที่พวกเธอต้องออกรบ -_-* ไม่อยากคิดเลยว่าสถาพตัวเองจะเป็นอย่างไร หลังจากที่เดินเข้าบ้านหลังนั้นไปแล้ว

 

          ลุกขึ้นจากโซฟา เดินตามแม่กับน้องสาว ที่เดินนำไปรอที่รถแล้ว มีเรื่องจะบอกด้วย วันนี้ยัยเฟย์สภาพน่าอนาจมาก สภาพไม่ต่างจากซอมบี้เท่าไหร่ = = คาดว่าเมื่อคืนน่าจะไม่ได้นอน

 

 “พี่ฟาง ฟี่เฟย์ เร็วๆหน่อย!”

 

          ฟินโผล่หน้าออกมาจากรถตู้คันสวยที่จอดอยู่หน้าบ้าน ตะโกนเรียกทั้งสองคน พร้อมกับกวักมือเรียก หยอยๆ

 

“ค่าๆคุณฟิน รับทราบแล้วค่า” เฟย์ตอบประชดก่อนจะจูงมือพี่สาววิ่งไปที่รถทันที

 

“Let’s go!!!”

 

          ฟินตะโกนบอกคนขับรถทันที ที่ทั้งสองคนขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้ว ยัยนี่ตื่นเต้นอะไรนักหนา ไม่ได้ดูพี่สาวเลยนะ ว่าฉันตื่นเต้นเหมือนเธอหรือเปล่าน่ะ

 

“พี่ฟาง พี่เฟย์ ยิ้มหน่อยๆ หน้าบึ้งจังเลยนะ”

 

          ฟินพูดกับพี่สาวก่อนจะดึงแก้มเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว

 

          เฟย์ กับฟางฉีกยิ้มกว้างประชดฟินไปคนละที ก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อมกัน ฟินเห็นดังนั้นเลยพลอยถอนหายใจอีกคน

 

“นี่ ถึงบ้านนั้นแล้วยิ้มด้วยนะ เดี๊ยวเค้าหาว่าแม่บังคับเรา”

 

          ‘ก็บังคับจริงๆนี่’

 

         เฟย์กับฟางคิดอย่างฉุนๆ ก่อนจะถอนหายใจแรงๆอีก 1 ที

 

.

.

.

บ้านจิระคุณ

“สวัสดีค่ะคุณ”

 

          เดินเข้ามาในบ้านก่อนจะทักเจ้าของบ้านอย่างอารมณ์ดี

 

“อ้าวมาแล้วหรอค่ะ เชิญนั่งก่อนค่ะ”

 

          ลุกขึ้นผายมือเชิญแขกผู้มาเยือนให้นั่ง ตามารยาท

 

“สวัสดีค่ะคุณอา” เด็กสาวทั้งสามเอ่ยพร้อมกันก่อนจะยกมือไหว้

 

“จ้า”

 

“ตาป๊อป ตาเขื่อนลงมานี่มา น้องมาแล้ว”

 

กวักมือเรียกลูกชายทั้งสองคน ที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นบน

 

“สวัสดีครับคุณอา” ยกมือไหว้ผุ้ใหญ่ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา

 

“สวัสดีครับน้องฟิน”

 

ป๊อปปี้ทักทายฟิน อย่างอารมณ์ดี แต่ก็ไม่วายหันไปยักคิ้วกวนๆ ให้ฟาง เห็นไหมหล่ะ สองมาตรฐานชัดๆ

 

“อ่ะ ป๊อปกับเขื่อนพาเฟย์ กับฟาง แล้วก็น้องฟินไปห้องเถอะลูก”

 

“ครับ” ป๊อปปี้กับเขื่อนรับคำแม่ยิ้มๆ ก่อนจะเตรียมไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของสองสาวที่วางใกล้กัน

 

“ไม่ต้อง”

 

“ถือเองได้”  สองประโยคของเฟย์กับฟาง แถบจะดังขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะรีบฉวยเอากระเป๋าของตัวเองมาถือ

 

“จะหยิบของน้องฟิน ไม่ได้จะหยิบของพวกเธอ”

 

ป๊อปปี้กับเขื่อน แก้ตัวหน้าตาย ก่อนจะถือกระเป๋าฟินคนละข้าง แล้วเดินขึ้นบันไดไป ฟางกับเฟย์ ได้แต่จิ๊ปากอย่างขัดใจ เห็นมั้ยหล่ะ ตาสองคนนี้มันกวนประสาทจริงๆ หวังว่าเธอคงไม่เป็นโรคประสาทก่อนจะเรียนจบหรอกนะ

 

“ดูท่าทางเหมือจะไปไม่รอดนะคุณ”

 

แม่ป๊อปปี้พูดอย่างกังวล หลังจากที่มองทั้ง 5 คน เดินไปจนลับตา

 

“เอาเถอะ ค่ะ แรกๆ ก็แบบนี้ อยู่กันไปเดี๊ยวก็ชิน”

 

“ถ้าอย่างนั้น เราคงต้องปล่อยให้พวกเค้าอยู่ตามลำพังบ่อยๆ แล้วก็ต้องให้ ฟิน ช่วยเร่งด้วย” แม่ป๊อปปี้พูดอีกครั้งก่อนจะยิ้มบางๆ

 

“ฉันก็ว่าอย่างนั้นหล่ะค่ะ ยัยฟินถือว่าเป็นตัวช่วยสำคัญของเรา”

 

แม่ฟางพูดจึ้นอย่างเห็นด้วย ก่อนจะหันไปยิ้มให้คู่สนทนาอย่างมีเลศนัย

 

___________________________________________________________

 

จบแล้วตอนนที่ หนึ่ง ตอนนี้เป็นตอนแรกที่เรารู้สึกว่ายาวมากกกกกก แต่ถ้ายังสั้นอยู่ก็บอกกันได้นะ จะพยายาม หวังว่า คงมีคนอ่านนะ T^T  เม้น + โหวต เป็นกำลังใจด้วย เพราะเรามีความสุขมาก เวลาที่ได้อ่านเม้นของแต่ละคน เจอกันตอนหน้าค่ะ