กับดักหัวใจนายเพลย์บอย (Twins)

เช้าวันต่อมา....

โทโมะตื่นขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวันเสร็จเรียบร้อย แต่ฟางยังไม่ตื่น

ลุงบุญ : คุณโมะครับ รถเสร็จเรียบร้อยแล้วนะครับ จอดอยู่หน้าบ้าน

โทโมะ : ครับ ขอบคุณลุงมากนะคะ นี่ครับเงินค่าซ่อมรถ และก็เงินที่ให้ผมพักที่นี่

ลุงบุญ : ครับ (ลุงบุญรับเงินจากโทโมะ) อ้าวแล้วคุณที่มากับคุณโมะเขาไปไหนครับหนิ

โทโมะ : ยังไม่ตื่นเลยครับ ไม่รู้จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน

แต่ปกติยัยนี้ไม่เคยตื่นสายเลยนะครับผมว่ามันแปลกๆแล้วเดี๋ยวเข้าไปดูหน่อยดีกว่า

(โทะโมะพูดจบก็เดินไปดูฟางที่ห้อง) คุณๆ ตื่นได้แล้วมันสายมากแล้วนะ

ฟาง : เช้าแล้วหรอ ฉันปวดหัวของนอนอีกแปป

โทโมะ : ปวดหัวงั้นหรอ (โทโมะใช้มือของเขาแตะไปที่หน้าผากของฟาง) โหยย ตัวร้อนจี้เลย

(โทโมะเดินออกไปหาป้าแจ่ม) ป้าครับยาแก้ปวดหัวไหมครับ

ป้าแจ่ม : มีคะ ใครเป็นอะไรคะ 

โทโมะ : ฟางเขาไม่สบายนะครับ ตัวร้อนจี้เลย สงสัยเป็นตากฝนเมื่อคืน

ป้าแจ่ม : อ๋อคะ เดี๋ยวป้าเอายามาให้

โทโมะ : ครับป้า (โทโมะยืนรอป้าแจ่มประมาณ 5 นาที)

ป้าแจ่ม : มาแล้วคะ ป้าว่าเช็ดตัวให้คุณเขาก่อนดีกว่านะคะ

เดี๋ยวป้าลงไปทำข้าวต้มมาให้ แล้วค่อยให้คุณทานยา

โทโมะ : ครับ งั้นเดี๋ยวผมจะไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้ฟางก่อนนะครับ

ป้าแจ่ม : คะ งั้นป้าไปทำข้าวต้มก่อนนะคะ (ป้าแจ่มพูดจบก็ไปทำข้าวต้ม)

ส่วนโทโมะก็ไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้ฟาง พอหาผ้าได้แล้วก็เดินตรงไปที่ห้องทันที

ฟาง : นายจะทำอะไรของนายเนี่ย

โทโมะ : ก็เธอไม่สบายฉันจะเช็ดตัวให้งั้น ไข้จะได้ลด

ฟาง : ไม่ต้องเอามาฉันเช็ดเอง (ฟางดึงผ้าในมือโทโมะมาอย่างแรงทำให้โทโมะไม่ทันได้ตั้งตัวและล่มทับฟาง

หน้าของทั้งสองคนชนกันตาทั้งสองคนประสานกัน และโทโมะกำลังจะก้มลงไปจู๊จุ๊บฟาง

แต่ก็ต้องชะงักเพราะเสียงป้าแจ่มซะก่อน)

ป้าแจ่ม : คุณโมะคะๆ อุ๊ยยย !!! ป้าขอโทษนะคะ เข้ามาผิดจังหวะ (ฟางรีบผลักโทโมะออกทันที)

ฟาง : ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ มันเป็นอุบัติเหตุ ป้าอย่าพึ่งเข้าใจผิด

ป้าแจ่ม : คะๆๆ หนุ่มสาวก็อย่างนี้แหละคะ เอ่อ...ป้าเอาข้าวต้มร้อนๆมาให้เพื่อจะไข้นะคะ 

โทโมะ :มาครับเดี๋ยวผมป้อนเธอเอง (โทโมะรับข้าวต้มมาจากป้าแจ่ม)

ป้าแจ่ม : งั้นป้าไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะขัดจังหวะหนุ่มสาว (พูดจบป้าแกก็เดินจากไป)

ฟาง : นี่นายทำไมไม่พูดอะไรเลยสักคำเนี่ย เห็นไหมป้าแกเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว

โทโมะ : เธอจะคิดอะไรมาก ไหนเธอบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ

อยากพูดมากนะมาทานข้าวได้แล้วจะได้ทานยา อ่ะอ้าปาก

ฟาง : ฉันกินเองได้นะ เอามานี่(ฟางหยิบถ้วยข้าวต้มจากโทโมะมาแต่คราวนี้แบบเบาๆ)

โทโมะ : ตามใจอ่ะ ทานเสร็จแล้วก็ทานยาด้วยล่ะ ฉันจะไปรอด้านนอก

ผ่านไปประมาณเกือบๆจะครึ่งชั่วโมงฟางก็ทานเสร็จ 

ฟาง : นี่นาย เราจะกลับกันตอนไหน (ฟางเดินออกมาจากห้อง)

โทโมะ : เธอจะออกมาทำไม เธอยังป่วยอยู่นะ เรื่องกลับนะกลับแน่แต่เธอต้องหายดีก่อน

ฟาง : ฉันค่อยยังชั่วแล้วแหละ รีบไปกันเถอะป่านนี้คนที่บ้านเป็นห่วงแย่แล้ว

เอ๊ะ !!! แต่ทำไมไม่มีใครโทรมาเลย

โทโมะ : จะโทรมาได้ไง ฉันโทรไปบอกที่บ้านเรียบร้อยแล้ว

ฟาง : หรอ งั้นเรารีบกลับกันเถอะเดี๋ยวจะค่ำ

โทโมะ : เธอค่อยยังชั่วแล้วจริงๆนะ 

ฟาง : อืม 

ทั้งสองเก็บของเสร็จก็ลาลุงบุญและป้าแจ่มกลับ

โทโมะ : ผมไปแล้วนะครับ ไว้ผมจะมาเยี่ยมใหม่นะครับเพราะต้องมาที่นี่บ่อยๆอยู่แล้ว

ลุงบุญ : ครับ ไว้แวะมาบ่อยๆนะครับ (ฟางยกมือไหว้ป้ากับลุงทั้งสอง)

ป้าแจ่ม : เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ

โทโมะกับฟางพากันขึ้นรถแล้วโทโมะก็ขับรถออกไป

ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ

ต้องขอโทษรีดเดอร์ด้วยที่ไม่ได้มาอัพให้เพราะไรเตอร์ติดสอบ

แต่ตอนนี้สอบเสร็จแล้วจะมาอัพให้ตามปกติคะ

# AB