กับดักหัวใจนายเพลย์บอย (Twins)

พอฟางบ่นเสร็จก็มีรถกระบะคันหนึ่งวิ่งผ่านมาจอดที่รถของเราทันที

คนใจบุญ : คุณครับมีอะไรให้ช่วยรึป่าวครับ

โทโมะ : มีครับ (โทโมะลื่นกระจกรถลง)

คนใจบุญ : อ้าว !!! คุณโมะเองหรอครับ รถคุณเป็นอะไรครับเนี่ย ให้ผมช่วยอะไรรึป่าวครับ

 *****ลุงบุญ ชาวบ้านที่ได้รับความช่วยเหลือจากโทโมะ ที่ช่วยในเรื่องของที่ทำกิน และให้งานทำ

โทโมะ : มีครับลุง พอดีรถผมมันยางรั่วนะครับ ลุงพอจะช่วยพวกเราได้ไหมครับ

ลุงบุญ : ลุงคงช่วยคุรไม่ได้ ลุงไม่ได้เอาเครื่องมือมาเลย ลุงว่าคุณโมะกับแฟนไปหลบฝนที่บ้านผมดีกว่านะครับ ส่วนรถเดี๋ยวผมให้คนมาเอาไปซ่อมที่อู่ให้

โทโมะ : ครับๆๆ งั้นผมกับแฟนรบกวนด้วยนะครับ

แล้วโทโมะก็ขึ้นมาบนรถของลุงบุญ บนรถ…

ฟาง : (ฟางบิดแขนโทโมะอย่างแรง)จะบ้าหรอนาย ใครเป็นแฟนนาย

โทโมะ : โอ๊ยยย ก็เธอไงแฟนฉัน แค่หลอกๆน่ะ ซีเรียสอะไรเนี่ย

ฟาง : จะหลอกๆก็ไม่ได้

ลุงบุญ : คุณโมะกับแฟนเนี่ยยอกล้อกันน่ารักจริงๆเลยนะครับ ฮ่าๆๆ

โทโมะ : ฮ่าๆๆ ครับลุง แฟนผมก็งี้แหละครับ

แล้วฟางก็บิดเข้าที่แขนโทโมะอีกครั้ง

โทโมะ : โอ๊ยยยยย

สักพักรถก็แล่นมาถึงบ้านของลุงบุญ… แต่ฝนก็ยังไม่หยุดตกสักที

ทั้งสองลงมาจากรถด้วยอาการเซ็งสุดๆ

ภรรยาลุงบุญ : อ้าว !!! แล้วหรอพี่บุญ พาใครมาด้วยล่ะน่ะ

(เดินลงมาจากบนบ้านแล้วมองมาที่โมะกับฟาง)

ลุงบุญ : คุณโมะกับแฟนน่ะแจ่ม พี่เห็นคุณเขารถเสียก็เลยไปช่วย แต่พี่ดันไม่ได้เอาเครื่องมือไปเลยไม่ได้ซ่อมให้ เห็นฝนมันตกก็เลยพาคุณเขามาหลบฝนที่บ้านเรานะ

ภรรยา : อ่อจ้า เชิญตามสบายนะคะคุณ เดี๋ยวป้าไปเอาเสื้อผ้ามาให้คุณทั้งสองเปลี่ยนดีกว่าปล่อยไว้แบบนี้เดี๋ยวเป็นหวัดกันพอดี เอ่อ!!! พี่บุญไปหาน้ำหาท่ามาให้คุณเขาทานหน่อยเร็วพี่

โทโมะ : ไม่เป็นไรหรอกครับป้า ผมเกรงใจขอแค่ชุดเปลี่ยนก็พอเพราะตอนนี้แฟนผมหวานจะแย่แล้วครับ (โทโมะพูดเสร็จก็มองไปทางฟาง)

ภรรยา : โอ๊ยย ไม่ต้องเกรงใจหรอกจ้าคนกันเอง ไป ไปพี่ไปหาน้ำหาท่ามาให้คุณเขาทาน

ประมาณ 20 นาทีป้าแจ่มก็ถือชุดลงมาให้พวกเรา

ป้าแจ่ม : ชุดป้ากับลุงเองล่ะ พอจะใส่กันได้ไหม

 (ป้าแจ่มพูดพร้อมกับยื่นชุดให้เราทั้งสองคน)

ฟาง : ได้คะป้า แค่นี้ก็เกรงใจป้ามากๆเลย

ป้าแจ่ม : ไม่ต้องเกรงใจหรอกคะคุณ ป้าว่ารีบไว้เปลี่ยนดีกว่านะคะเดี๋ยวเป็นหวัดกันพอดี

ฟาง : คะป้า เอ่อ…ว่าแต่ห้องน้ำไปทางไหนคะเนี่ย

ป้าแจ่ม : เดินเลยไปหลังครัวนะจ๊ะ คุณโมะไปเป็นกับแฟนสิคะ ท่าทางและสีหน้าเธอจะไม่ค่อยดีเลย

โทโมะ : ครับป้า ป่ะไปกันคุณ (โทโมะเดินจูงมือฟางไป)

ฟาง : ต้องจูงมือก็ได้หรอกนาย ฉันไม่หลงทางหรอกแค่นี้เอง

โทโมะ : เถอะน่ะ มันยิ่งมืดๆอยู่

หน้าห้องน้ำ…

ฟาง : ปล่อยมือฉันได้แล้วน่ะ (ฟางเดินเข้าไปในห้องน้ำ)

ผ่านไปประมาณ 10 นาที

โทโมะ : ฟาง ฟาง ฟางเธอเสร็จรึยังเนี่ย ยุงกัดฉันจะแย่อยู่แล้วนะ

ฟาง : เสร็จแล้ว (ฟางเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วมองไปรอบๆก็ไม่เห็นโทโมะ) นาย นายอยู่ไหนเนี่ย ไม่เอานะไม่เล่นแบบนี้ ฉันกลัวออกมาได้แล้ว

โทโมะที่แอบอยู่หลังพุ่มไม้ก็กระโจนออกมากอดฟาง

ฟาง : อร๊ายยยยยยย ไอ้บ้าไอ้ผีบ้า ปล่อยฉัน (ฟางหลับตาปรี๊แต่มือและเท้าของเธอสะบัดเตะไปมา)

โทโมะ : หยุดกรี๊ดแล้วก็หยุดสะบัดหยุดเตะได้แล้ว ฉันเจ็บไปหมดทั้งตัวแล้วเนี่ย

ฟางลืมตาขึ้นด้วยสีหน้าแบบอารมณ์เสียสุดๆ

ฟาง : นี่นายกล้าแกล้งฉันหรอ (ฟางดิ้นสะบัด เตะ และกระทืบที่เท้าโมะอย่างแรง)

โทโมะ : โอ๊ยยย ฉันเจ็บน่ะยัยบ้า หยุดได้แล้วถ้าเธอไม่หยุดฉันจะ…

ฟาง : จะอะไร ฉันไม่หยุด (ฟางดิ้นสะบัด เตะ และกระทืบเท้าโมะเหมือนเดิม)

โทโมะ : ไม่หยุดใช่ไหม ไงต้องเจอแบบนี้ (โทโมะหอมแก้มฟาง)

ฮืม…หอมชื่นใจ ขออีกที (โมะกำลังจะหอมแก้มฟางอีกแต่ฟางดันกัดเข้าที่แขนโมะอย่างเต็มแรง)

โทโมะ : โอ๊ยยย ยัยหมาบ้าฉันเจ็บน่ะ

ฟาง : สมน้ำหน้านายอยากมาหอมแก้มฉันก่อนทำไมกันเล่า แบร่ๆๆๆ ไปก่อนล่ะ อยู่คนเดียวไปเลย (ฟางพูดจบก็วิ่งหนีไป)

โทโมะ : ฝากไว้ก่อนเหอะ ฉันจะเอาคืนเธออย่างสาสมเลยค่อยดู

เฮ้อ…เจ็บแต่ก็คุมแก้มยัยนั้นหอมเป็นบ้าเลย

(โมะพูดพร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำไป)

ทางด้านป้าแจ่มกับลุงบุญ

ป้าแจ่ม : อ้าว เปลี่ยนเสร็จแล้วหรอคะคุณ คุณโมะล่ะคะหายไปไหน

ฟาง :เสร็จแล้วคะป้า ส่วนนายนั้สงสัยจะตายในห้องน้ำไปแล้วมั้งคะ

ป้าแจ่ม : ฮ่ะ !!! 0_0 ตายในห้องน้ำ

ฟาง : หนูพูดเล่นคะป้า เขากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่เสร็จแล้วก็คงเดินตามมา

ป้าแจ่ม : อ๋อคะ ^_^

ลุงบุญ : เมื่อกี้เดินไปในครัวได้ยินเสียงคุณสองคนเป็นอะไรรึป่าวครับ ร้องซะดังเลย

ฟาง : อ่อป่าวหรอกคะไม่มีอะไร แค่โดนมดกัด

ป้าแจ่ม : ป้าจัดที่หลับที่นอนให้คุณสองคนแล้วนะ มีอะไรขาดเหลือบอกป้าได้

ฟาง : คะ ป้าขอบคุณป้ามากๆเลยนะคะ

ป้าแจ่ม : คะ ท่าทางคืนนี้ฝนจะไม่หยุดตกหรอกคะ จะหยุดก็คงเช้านู้นแหละป้าว่า

ทันใดนั้นโทโมะก็เดินขึ้นมาบนบ้านทันที

ลุงบุญ : นี่ครับยาแก้มดกัด (ลุงบุญยื่นยาทาให้โทโมะ)

โทโมะ : ฮ่ะ มดกัดหรอครับ (ทำสีหน้าแบบงงแล้วรับยามา)

ลุงบุญ : ก็เสียงที่คุณร้องดังรั่งไง แฟนคุณเขาบอกว่ามดกัดคุณนะครับ

โทโมะ : อ๋อครับ มดกัด มดตัวนี้กัดเจ๊บ เจ็บครับ แต่ตัวมดมันห๊อม หอม

ป้าแจ่ม : มดตัวหอม ป้าเกิดมาพึ่งเคยได้ยิน

โทโมะ : ครับป้า หอมมากเลย (โมะทำสีหน้าหอมสดชื่นใส่ฟาง)

ป้าแจ่ม : ป้าว่าคุณสองคนคงง่วงแล้ว ป้าจัดที่นอนเสร็จแล้วนะคะ

โทโมะ : อ๋อครับ ป้า

ป้าแจ่ม : งั้นตามสบายนะคะ ป้ากับลุงไปนอนก่อน

โทโมะ / ฟาง : ครับ / ค่ะ

(โทโมะง่วงมากกก)

โทโมะ : ป่ะ เราไปนอนกันดีกว่า พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้าไปดูรถแล้วก็กลับกรุงเทพกันเลย

 ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องที่ป้าแจ่มจัดไว้ให้

ฟาง : เอ๊ะ !!! แล้วจะนอนกันยังไงเนี่ยคุณ

โทโมะ : ไม่เห็นจะยากเลยก็แค่เราเข้ามานอนด้วยกันแค่นี้ก็จบ

(โทโมะพูดพร้อมกับดันฟางเข้ามานอนในมุ้ง)

ฟาง : จะบ้าหรอ จะให้ฉันนอนกับนายเนี่ยนะ ไม่เอาด้วยหรอก

โทโมะ : แล้วจะทำไง เธอจะออกไปนอนนอกมุ้งรึยัง

ฟาง : ไม่ นายสิออกไปนอนนอกมุ้ง

โทโมะ : ไม่เอา นอนนอกมุ้งมีหวังตื่นเช้ามาเป็นไข้เลือดออกกันพอดี

เธอเนี่ยเรื่องมากจริง (โมะพูดพร้อมกับไปหยิบหมอนที่อยู่ในตู้มาวางขว้างกันที่ระหว่างฟางกับเขา) คราวนี้พอใจยัง นอนได้แล้วฉันง่วงจะแย่

อ่ะนี่ผ้าห่มเธอเอาไปห่มเลย

ฟาง : หึ นายเอาไปเหอะ (ฟางผลักผ้าห่มไปให้โมะ)

โทโมะ : เธอนี่มันจะเรื่องเยอะไปไหน เอ๊านี่ห่มไปแล้วก็เงียบๆซะ

ฉันจะนอน (โมะกดหัวฟางให้นอนลงและห่มผ้าให้)

 ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ

เม้น โหวตกันเยอะๆคะ

# AB