รวมฟิคสั้น KF

วันเดินทาง
“แม่จัดการเรื่องทางมหาลัยให้แล้วนะ ไปอยู่ที่นู่นคนเดียว ดูแลตัวเองด้วยนะลูก”
“คะแม่ แล้ว......”
“เพื่อนๆของลูกเขามาไม่ได้ ยกเว้นซะก็แต่เจ้าเขื่อนแต่มันยังไม่ตื่นหรอก”
“หรอคะ...”น้ำเสียงเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด จะไปทั้งทีแต่ไม่มาส่ง มันก็น้อยใจเหมือนกันนะ :(
“เหลือเวลาอีก 15 นาที ลูกไปหาอะไรทานก่อนก็ได้นะ ยังทัน”
“คะแม่”
 
อีกด้านหนึ่ง.....
กริ๊งงงงงๆๆๆๆ!
“อืมมมม~………….ห๊ะ! 7 โมง! ชิ_หายแล้ว!!!”เขารีบลุกจากเตียงนอน แล้วอาบน้ำ(หรือวิ่งผ่าน?)ก่อนจะรีบลงมาจากบ้านถีบจักรยานคู่ใจ ตรงไปสนามบิน
“15 นาที จะทันมั้ยว่ะเนี่ย!”กะว่าจะตื่นก่อน 6 โมงครึ่งแท้ๆ แต่ไหงกลับมาเป็นโมงนึงซะได้!(หารู้ไม่ว่าตัวเองกดเลื่อนนาฬิกาปลุกหลายครั้งแล้ว -_-)
 ครืดดดดดดด!
“โธ่เว้ย!!! โซ่จะมาตกอะไรตอนนี้!”เมื่อจักรยานคู่ใจไปไม่ไว้ สิ่งเดียวที่เขาคิดออกคือ....วิ่ง! วิ่งไปถึงสนามบินให้เร็วที่สุด เท่าที่จะทำได้!
 
“ตาเขื่อน!”
“อ้าว สวัสดีครับคุณน้า มีอะไรหรอครับ?”
“พรุ่งนี้เขื่อนว่างอยู่ใช่มั้ยลูก? ไปส่งยัยเฟย์หน่อยนะ”
“ส่งเฟย์? เฟย์จะไปไหนครับ?”
“นี่ยัยเฟย์ยังไม่บอกเขื่อนอีกหรอ? เฟย์เขาจะไปเรียนต่อที่อังกฤษ”
“อะ อังกฤษ!”
“จ๊ะ ยังไงก็ไปส่งยัยเฟย์หน่อยนะ”
 
 
“เฟย์ ได้เวลาแล้วลูก”คนเป็นแม่เรียกลูกสาวที่กำลังนั่งเหมือนมองหาใครสักคน แต่เขาคนนั้นยังไม่มา........
“ไปเถอะเฟย์ เดี๋ยวจะไม่ทันนะ”คนเป็นพ่อช่วยพูดอีกแรง เมื่อเห็นว่าลูกสาวของเขาเริ่มทำหน้าลังเล
“งะ งั้นเฟย์ไปก่อนนะค่ะ พ่อ แม่ สวัสดีค่ะ”เธอไหว้ผู้มีพระคุณก่อนจะเดินลากกระเป๋าไปขึ้นเครื่อง…
.
.
.
.
.
“ขะ ขอโทษนะครับ เที่ยวบินที่ไปอังกฤษออกยังครับ!”เขาวิ่งมาแล้วรีบพุ่งตรงไปยังประชาสัมพันธ์ทันที พนักงานมีทีท่าตกใจเล็กน้อย(ก็เล่นมีเหงื่อท่วมตัว สภาพดูไม่ได้ขนาดนั้น - -)
“ยะ ยังค่ะ อีก 3 นาทีเครื่องจะออกค่ะ”
“งั้นผมขอยืมไมค์หน่อยนะครับ!”ไม่รอให้พนักงานอนุญาต เอื่อมมือไปคว้าไมค์มาทันที
“คุณค่ะ! ไม่ได้นะคะ.....”
 
“เฟย์!......เฟย์ยังไม่ได้ขึ้นเครื่องใช่ไหม! นี่เขื่อนเอง! เขื่อนมาส่งเฟย์แล้วววว!”เสียงส่งผ่านลำโพงทุกตัวดังไปทั่วสนามบิน ทุกคนในสนามบินต่างงงกับเสียงปริศนา แต่หญิงสาวที่กำลังจะเดินผ่านประตูที่นำไปสู่เครื่องกลับชะงักฝีเท้าก่อนจะหันกลับมาอย่างงุนงงปนตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้
“………เขื่อน”
“เฟย์! เขื่อนขอโทษที่ตื่นสายจนทำให้มาส่งเฟย์เกือบไม่ทัน เฟย์คงจะน้อยใจเขื่อนใช่ไหม ตอนนี้เขื่อนคงจะพูดได้แต่คำว่าขอโทษ วันนั้นที่เขื่อนทิ้งเฟย์ไว้ที่สวนสนุก เขื่อนไม่ได้ตั้งใจนะ เขื่อนมีเหตุผลบางอย่างที่ยังบอกเฟย์ไม่ได้ ถึงแม้ว่ามันจะสายไปแล้ว แต่ยังไงเขื่อนก็ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เฟย์ต้องเดือดร้อน เสียใจ เสียน้ำตา และขอโทษ....ที่เขื่อนไม่ได้บอกความในใจ”
“………………”
“เขื่อนปากหนักเอง! ขอโทษที่ไม่กล้าพูดมันออกมา แต่ตอนนี้!......เป็นโอกาสเดียวของเขื่อนที่ต้องพูดมันออกไป ถึงแม้ว่าเฟย์จะไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับเขื่อน แต่เขื่อนก็จะพูด!”
“………………”
“เขื่อนรู้สึกกับเฟย์เกินเพื่อน ได้ยินมั้ยเฟย์ ว่าเขื่อนรักเฟย์ รักมานานแล้วววว รักเฟย์!!!!”
“.....!!!!!”
“ขอร้อง! ถ้าไม่ได้คิดเหมือนกัน อย่าทำตัวเหินห่าง ขอให้เราเป็นเหมือนเดิม ได้ไหมเฟย์!”
“......ขะ เขื่อน”
“ไปเรียนที่นู่นดูแลตัวเองด้วยนะ แล้วเขื่อนจะรอ ต่อให้นานแค่ไหน เขื่อนก็จะรอ!........ขอให้โชคดีนะ”เมื่อเขาพูดจบก็รีบคืนไมค์ให้กับพนักงานแล้ววิ่งออกจากสนามบินทันที
“ฉะ ฉันก็คิดเหมือนนาย.......เขื่อน”เธอน้ำตาคลอกับคำพูดของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด แต่เธอก็หวังว่า เขาคงจะรับรู้....เธอยืนนิ่งอยู่สักพักก่อนจะหันกลับ แล้วเดินขึ้นเครื่องไป....
   ฟิ้ววววววววววววววววว~(คิดซะว่าเสียงเครื่องบินขึ้น - -)
แววตาของเขามองไปที่เครื่องบินลำหนึ่ง ที่กำลังทยานขึ้นสู่ฟ้า มุ่งตรงไปอังกฤษ แต่เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้น เขากลับคิดถึงคนที่อยู่บนเครื่องต่างหาก
“ยังไงฉันก็จะรอเธอ.....”
 
2 ปีผ่านไป
“เฟย์! แม่คิดถึงลูกจังเลย”โผเข้ากอดลูกสาวด้วยความรัก ไม่ได้เจอกันตั้ง 2 ปี เป็นใคร ใครก็ต้องคิดถึง
“เฟย์ก็คิดถึงแม่เหมือนกันค่ะ แล้วคุณพ่อล่ะค่ะ?”ตั้งแต่มาถึงบ้าน ก็ไม่เห็นใครเลยนอกจากแม่
“เห็นว่าไปเคลียงานที่บริษัทน่ะลูก มาเหนื่อยๆขึ้นไปพักก่อนไหม?”
“ก็ดีค่ะ”เดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง ก่อนจะทิ้งตัวลงเตียงอย่างหมดแรง
“ป่านนี้นายจะเป็นยังไงบ้างนะเขื่อน”ตั้งแต่วันนั้นเธอกับเขาก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย เธอก็เข้าใจเพราะเขาเคยบอกว่าจะต่อโท อาจจะเรียนหนักขึ้นจนทำให้ไม่มีเวลาก็เป็นได้....
 
ตกเย็น
“ไงล่ะหืม? ไปเรียนสนุกไหมลูก”เมื่อผู้เป็นพ่อกลับมาบ้าน ก็เห็นลูกและภรรยากำลังทานข้าวอยู่
“สนุกดีค่ะพ่อ ที่นู่นเขาสอนเร็วมากเลย เฟย์เกือบเรียนตามไม่ทัน อิอิ ><”
“555 แล้วลูกพร้อมทำงานตอนไหนล่ะ?”
“อืมมมมม อีกสัก 5 วันก็ได้คะ เฟย์ขอเที่ยวก่อน”
“ตามใจลูกก็แล้วกัน”
“เฟย์ พรุ่งนี้ลูกจะไปงานรับปริญญาของเขื่อนมั้ยลูก?”
“ห๊ะ? รับปริญญา”
“ใช่จ๊ะ เขื่อนเขาได้เอกบริหารเชี่ยวนะ”
“นั้นสิ ลูกไปแสดงความยินดีกับเขื่อนมันหน่อย ถ้ามันเห็นลูกคงดีใจ”
“ค่ะๆ”ค่ำคืนนั้นก็ผ่านไปได้ด้วยดี แต่ติดตรงที่เธอนอนไม่หลับ อาจจะเป็นเพราะคิดถึงเขาอยู่ก็ได้...
“ฉันจะได้เจอนายแล้วเขื่อน หวังว่านายคงจะยังรอฉันอยู่นะ”กว่าจะหลับก็ปาเข้าไปตี 2 เพราะเขาคนเดียวที่ทำให้เธอคิดถึงจนไม่เป็นอันนอนอย่างนี้
วันต่อมา...
“จบแล้วเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!”เสียงตะโกนดีใจของป๊อปปี้ดังขึ้นหลังจากรับใบปริญญาเสร็จ เขาเรียนโทตามเขื่อน แต่คนละสาขา ตอนนี้เขาเป็นถึงว่าที่ผู้บริหารบริษัทการส่งออกผลไม้ของครอบครัวเชียวนะ
“ไอ้ป๊อป! แกไม่อายคนอื่นบ้างไงว่ะ ฉันล่ะอายแทน” โทโมะ เพื่อนอีกคนของป๊อปปี้และเขื่อนคนนี้น่ะ จบตั้งนานแล้วววววว แค่มาแสดงความยินดีกับเพื่อนเฉยๆแถมเป็นคุณพ่อมือใหม่อีกด้วย
“ถ้าแกอาย แกก็กลับไปช่วยแก้วเลี้ยงลูกเลยไป๊! - -”
“อุตส่าห์มา ยังจะไล่อีก! - - เฮ้อออออ~ มาๆถ่ายรูปกัน เอาละน้า......1......2......สะ ”
“ป๊อปปี้!”กำลังจะได้ถ่ายรูปทั้งที แต่กลับมีใครไม่รู้มาเรียก เค้าหันไปมองอย่างหมดอารมณ์ แต่พอเห็นว่าเป็นใครก็รีบวิ่งไปกอดทันที
“ใครว่ะ?.............อ๊ากกกกกกกกกกกก! ยัยเฟย์!!! แกกลับมาตอนไหนเนี่ย!”เพื่อนสาวกอดตอบ ก่อนจะผละออก
“ก็พึ่งกลับมาเมื่อวาน แล้วเป็นไงบ้าง ไม่เจอกันแค่ 2 ปีหล่อขึ้นนะ แถมยังติ๊งต๊องเหมือนเดิมเลยยย”
“เธอด่าหรือชมฉันกันแน่เนี่ย -_-”
“ชมสิ แหม! ทำหน้าอย่างนี้ไม่หล่อเลยนะ ;)”
“ก็ได้ๆ เห็นแกที่เธอชมฉันนะ......นี่ๆๆๆ! ไอ้โมะ ถ่ายรูปฉันกับเฟย์หน่อยดิว่ะ!”
“ฉันคิดว่าแกลืมฉันแล้วซะอีก เห็นคุยกันอยู่แค่ 2 คน - -”
“ไม่ลืมหรอกกกโมะ ว่าแต่ยัยแก้วสบายดีไหม?”
“สบายดี ว่างๆก็แวะไปเล่นกับน้องอชิได้นะ”
“จ้าาาๆๆ คุณพ่อมือใหม่”หลังจากนั้นก็สลับถ่ายรูปกันอย่างสนุก
“เออเฟย์! ว่าแต่ที่แกมานี่ มาหาฉันใช่ป่ะ?”
“เปล่า! คือ........ฉะ ฉันมาหาเขื่อน แต่พอดีเจอนาย แหะๆ ^///^”
“ไอ้เราก็อุตส่าห์ดีใจ คิดว่าคิดถึงกัน - -”
“ไม่ต้องน้อยใจน๊าาาาาา ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกันนะป๊อปปี้ เพียงแต่ว่า.....”
“คิดถึงหัวใจมากกว่าใช่มั้ย?”โทโมะพูดขึ้นทำเอาเฟย์ถึงกับสีขึ้นหน้า
“หืมมมม! อิจฉาว่ะ จะมีใครคิดถึงฉันแบบนี้บ้างมั้ยเนี่ย -3-”
“นู่นนนนนนน~ ถ้าเธอคิดถึงหัวใจนะ ตอนนี้หัวใจของเธออยู่ลานกิจกรรมนู่น”
“ลานกิจกรรม? เขื่อนไปทำอะไรที่นั่น?”
“ก็พอดีมันไปช่วยรุ่นน้องที่อยากจัดงานให้รุ่นพี่ที่จบน่ะ เธอรีบไปเถอะ เดี๋ยวฉันกับไอ้โมะตามไป ขอถ่ายรูปก่อน ^[++]^”
“เออๆ เชิญนาย 2 คนถ่ายกันให้เต็มที่เลย - -”เธอรีบตรงไปยังลานกิจกรรม ผู้คนมากมายยืนล้อมวงดนตรีวงหนึ่ง มันจะไม่น่าสนใจสำหรับเธอเลย ถ้าเสียงคนพูดไม่ใช่......หัวใจของเธอ
“วันนี้นะครับผมก็มีเพลงจะมาร้องให้ทุกคนฟังนะครับ ไหนๆก็จะไม่ได้มาที่นี่อีกแล้ว ....เพลงที่ผมจะร้อง มันเกี่ยวกับผมเต็มๆเลยแหละ.......2 ปีแล้วที่ผมไม่ได้เจอเธอ ผมพึ่งรู้ว่าเธอกลับมาจากอังกฤษ แล้วจะมาที่นี่ด้วย แต่ผมไม่รู้นะ ว่าเธออยู่ตรงนี้รึเปล่า แต่ยังไง ผมก็ยังอยากจะบอกกับเธอว่า.....”เขา หันหลังเพื่อหยิบกีต้าร์ ก่อนจะ ค่อยๆดีดกีต้าร์แล้วร้องเพลง …
 
หากจะมีใคร อยู่ในใจฉัน คนหนึ่ง คนนั้นต้องเป็นเธอ หากจะมีคน ที่ใจฉันพร่ำเพ้อ และคงรักเสมอไม่แปรเปลี่ยนไป
เสียงเพลงดังเข้ามาในโซนประสาท สายตาควานหาคนสำคัญ ก่อนจะไปสะดุดกับชายหน้าหล่อร่างสูง . . . ใช่เขาแน่ๆ
ต้องเป็นคนที่มีจิตใจงดงาม และมีรักให้ฉันด้วยความบริสุทธิ์ใจ . .เธอคือผู้หญิงคนนั้น ที่ทำให้ชีวิตฉันมีความหมาย คือฟากฟ้า แห่งความรัก ที่โอบกอดฉัน เธอคือผู้หญิงคนนั้น คนที่ฉันรักจนหมดใจ จักรวาลของฉันคือห้วงความรักจากเธอ
จะติดตามเธอ ด้วยความห่วงหวง ไกลสักเพียงไหนไม่หวั่นไหว
ให้เธอคืนมา เพื่อรับรู้ว่าใจฉัน มีแต่เธอเท่านั้น นับตั้งแต่นี้ เธอคือคนที่มีจิตใจงดงาม และมีรักให้ฉันด้วยความบริสุทธิ์ใจ . . .
 
“..........................”เสียงเพลงหยุดชะงักพร้อมกับเสียงซุบซิบจากรุ่นน้องอย่างสงสัย เมื่อจู่ๆเขาก็หยุดเล่นไปเสียดื้อๆ ทุกคนในที่นั่นต่างพากันมองตามสายตาของชายหนุ่มที่เหมือนจะนิ่งค้างอยู่อย่างนั่นมาระยะหนึ่งแล้ว
“. . . . เฟย์”เขาลุกขึ้นท่ามกลางความงุนงงของหลายๆคน แต่ก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เท้าทั้งสองข้างก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เขาเดินแหวกรุ่นน้องหลายๆคน จนสุดท้ายเขาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ . . .
“. . . . . . . .”
“เธอคือผู้หญิงคนนั้น ที่ทำให้ชีวิตฉันมีความหมาย คือฟากฟ้า แห่งความรัก ที่โอบกอดฉัน เธอคือผู้หญิงคนนั้น คนที่ฉันรักจนหมดใจ จักรวาลของฉันคือห้วงความรักจาก . . . เธอ ”
    หมับ!
ร้องเพลงท่อนสุดท้ายจบ เขาก็คว้าเธอมากอดอย่างแนบแน่น เสียงปรบมือของรุ่นน้องดังขึ้นเรื่อยๆ ร่างเล็กที่กำลังอึ้งกับเหตุการณ์ก็เริ่มมีน้ำใสๆคลอที่ตา ก่อนจะกอดตอบแล้วปลดปล่อยยน้ำตาที่กลั้นมานาน 
“เขื่อนรอเวลานี้มานานมากเลยรู้ไหมเฟย์ มันทรมาน”
“ฮึก! เฟย์รู้ เฟย์ก็ไม่ต่างจากเขื่อนเลยนะ ฮือออออออ”
“หึๆ อย่าร้องเลย เดี๋ยวเขื่อนจะร้องตาม ถ้าร้องเนี่ยเสียฟอร์มเลยนะ”
“ฮึกๆ ตาบ้า! ยังกวนเหมือนเดิม”ไม่นานก็เริ่มมีเสียงรุ่นน้องแซวมาเรื่อยๆ จนทั้งคู่หน้าเริ่มขึ้นสี โยนหน้าที่ให้กับรุ่นน้องคนอื่นต่อ ก่อนที่ตัวเองและร่างเล็กจะเดินออกมาอยู่บริเวณซุ้มดอกไม้แทน
“ทำไมยังไม่เลิกร้องอีกหื้ม?”เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบา
“ก็คนมันคิดถึงนิ T^T ฮึกๆ”
“โอ้ๆ ฉันก็คิดถึงเธอนะเฟย์ เลิกร้องได้แล้ว ^^”
“ฮึกๆ . . . นายยังคิดเหมือนเดิมรึเปล่าเขื่อน?”พยายามเช็ดน้ำตาออกให้หมด ก่อนจะถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ที่เขื่อนร้องเพลงเมื่อกี้ก็น่าจะรู้แล้วนะ”
“ฉันอยากให้นายชัดเจนกว่านี้นะเขื่อน ขอ-ความ-จริง!”เน้นเสียงเพื่อให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้เล่น
“เขื่อนเหมือนเดิมทุกอย่าง ยกเว้น . . หัวใจ”
“. . . . . . . .”น้ำตาเจ้ากรรมทำท่าว่าจะไหลอีกแล้ว สติของเธอหลุดหายไปทันทีที่เขาพูด
“เพราะคนที่เป็นเจ้าของหัวใจดันหนีไปอังกฤษนี่สิ เลยทำให้มันต้องทนกับความเหงา จนความคิดถึงเพิ่มทวีคูณ กว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม . . ก็ต้องรอถึง 2 ปีหน่ะ”
“หะ ห๊า?”
“เธอทำให้ฉันทรมานมากรู้มั้ย?”
“. . . ฉันก็ไม่ต่างจากนายหรอก”
“เฟย์คงไม่อยากไปเรียนต่ออย่างเดียวใช่มั้ย? . . จะหนีเขื่อนไปทำไม”เธอสะดุ้งเมื่อเขารู้เหตุผลที่แท้จริง
“กะ ก็ตอนนั้นฉันไม่แน่ใจ แล้วก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันคิดว่า ฉันคิดไปฝ่ายเดียว -..-”
“แบมใช่มะ?”
“ใช่ . . . เฮ้ย!! ระ”กำลังจะพูด แต่ชายหนุ่มก็แทรกขึ้นมาก่อน
“แบมน่ะญาติเขื่อนไง จำไม่ได้หรอ?”
“นะ น้องแบมที่ตอนเด็กๆอ้วน ขาว ตาเล็กๆ กินเยอะ แล้วก็ . . .”
“นั้นแหละๆ. . . แต่ที่เฟย์หนีเขื่อนไปเพราะเรื่องนี้ใช่มั้ย?”แอบหน้าแดงนิดๆที่ตนคิดอะไรไปไกล แต่สมองกลับนึกถึงอีกเรื่อง จึงสวนกลับอย่างไม่ยอม
“ไม่ใช่!! มันมีอีกเรื่องนึง ที่สวนสะ . . .”
“เขื่อนแค่ทำตัวไม่ถูก เลยหนีออกมา”รู้ว่าเธอจะพูดเรื่องอะไร จึงตอบทันที
“. . . แต่ที่จริง นายก็ไม่น่าจะทิ้งให้ฉันกลับคนเดียวนะ”
“ก็ในเมื่อ . . . ก่อนวันเดินทางก็ถึงวันเกิดเฟย์แล้วนิ เขื่อนก็เลย . . .”หยิบกล่องของออกจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเปิดกล่องออกอย่างช้าๆ
“วะ แหวนงั้นหรอ?! O.O”เมื่อสองปีที่แล้ว เธอเคยบอกว่าอยากได้แหวนวงนี้ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะซื้อให้
“กะว่าจะบอกในวันนั้นเลยนะ แต่คนบางคนนี้สิ๊! ดันหนีไปซะก่อน . . . คบกันได้มั้ย?”ถามออกไปตรงๆ ร่างเล็กที่ยังอึ้งอยู่ ก็ยิ่งอึ้งเข้าไปอีก กว่าจะรู้ตัว แหวนวงสวยก็ไปอยู่ในนิ้วนางข้างซ้ายเสียแล้ว
“นี่! ยังไม่ได้แต่งงานกันเลย ใส่นิ้วนางข้างซ้ายได้ไง”
“งั้นก็แต่งเลยสิ”พูดแบบไม่อ้อมให้เปลืองน้ำลาย จนร่างเล็กเขินแทบจะแทรกแผ่นดินหนี
“ตาบ้า! >////<”
“แล้วตกลงจะคบกันได้มั้ย?”เขาถามย้ำอีกครั้ง
“อื้ม . . . ไม่!!!”
“ . . . อ้าว”
“ไม่ . . . ปฏิเสธย่ะ! >0<”
“เย้!!!! ผมมีแฟนแล้วครับบบบบบบบบบ”ร้องลั่นจนคนแถวนั้นหันมามอง
“กริ๊ดดดดดดดดด! จะตะโกนทำไม อายเค้า! >..<”
“อายทำไม? คนเยอะแยะ ^o^”
“เห็นแก่ฉันบ้างเหอะ -.,-”เมื่อคนเริ่มให้ความสนใจ เธอก็เริ่มอาย(แทน)
“บอกรักกันบ้างสิ ^^”
“ฉันรักนาย . . .”
“อะไรนะ? ไม่ได้ยินเลย”
“ฉันรักนายตาบ้าเขื่อนนนนนนนน!!”
“5555 รักเหมือนกันนะเฟย์เย่ของเขื่อน”
 
 
‘เฮ้อ และสุดท้ายคนที่ผิด(เต็มๆ)ก็คือฉันเองแหละ แต่ก็เอาเถอะ จบสวยก็ดีแล้วนิ ^.<’
‘พอมาถึงวันนี้แล้วเนี่ย ผมไม่เสียดายสองปีที่ผ่านมาเลย  คนนี้แหละ . . . ผู้หญิงของผม’
 
 
 
 
THE END
 
 
 
 
 
 
----------------------------------------------------------------------------------------
 
เน่าได้ใจ 555 (โดนตบ - -) ขอบคุณทุกคอมเม้นท์คับ ^^
 
มีอะไรก็มาคุยกันได้นะ ^0<