รวมฟิคสั้น KF

เรื่องย่อ

ชั้นเคยเป็นคนที่ไม่รู้จักและไม่เคยเข้าใจคำว่ารัก แต่พอมีเค้าเข้ามาในชีวิต เค้าที่คอยอยู่ข้างๆ เค้าที่คอยพร่ำบอกคำว่ารักกับชั้นทุกวัน แต่แล้ววันนึง เขาคนนี้ก็จากไป~ ทำให้ฉันได้เข้าใจว่ารักคือ...
-----------------------------------------------
   @มหาลัย
“แฮกๆๆ! อาจารย์ค่ะ หนูมาส่งงานค่ะ!”หญิงสาววิ่งเข้ามาด้วยอาการหอบ โดยไม่เคาะประตูเลย - -
อาจารย์เงยหน้าขึ้นมาจากงาน แล้วมองดูเวลา
“เธอมาส่งช้าไป 3 นาที ฉันไม่รับ”
“โห! อาจารย์ค่ะ แค่ 3 นาทีเอง หนูส่งแบบนี้ตั้งแต่อยู่ปี 1 แล้วนะค่ะ รับงานหนูไปเถอะค่ะ”พยายามอ้อนวอนขอให้อาจารย์รับงานเธอไป แต่ดูเหมือนไม่เป็นผล
“เธออยู่ปี 4 แล้วนะพรปวีณ์! หัดปรับปรุงตัวเองซะบ้างสิ! อีกไม่กี่เดือนก็จบแล้ว ถ้าเธอยังทำตัวแบบนี้อีกฉันจะให้ F!”
“อาจารย์ค่ะ ขอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมค่ะ *0* ” เธอยังคงไม่สะท้าน ทำตาวิ้งค์ๆอ้อนวอนอาจารย์ต่อไป
“เฮ้อ~ เอาเป็นว่าถ้าฉันตรวจดูแล้วงานเรียบร้อยดี ฉันจะรับงานเธอ”
“จริงหรอค่ะ *0* ”ดีใจไปก็เท่านั้น หารู้ไม่ว่าภัยกำลังมาเยือน......
“แต่เธอก็รู้ว่าฉันเกลียดคนไม่ตรงเวลา เพราะฉะนั้นไปยืนขาเดียวอยู่หน้าห้อง!”
“อาจารย์ค่ะ!....”
“ไม่ต้องห่วงนะว่าเธอจะเหงา เมื่อกี้ก็มีคนออกยืนไปแล้ว เหงาเมื่อไรก็คุยกันได้นะฉันอนุญาต ^^”
“มีคนออกไปยืนแล้ว??? ทำไมตอนนี้หนูเข้ามาไม่เห็นเลยล่ะ?”
“แล้วเธอได้สังเกตไม่ล่ะ? ไม่ต้องพูดมาก ออกไปเลย! อ้อ!แล้วอีกอย่างนึง เมื่อไรที่ฉันตรวจงานของเธอเสร็จ ฉันจะเรียกนะ”จำต้องเดินคอตกออกไป เวรกรรมอะไรของพรปวีณ์เนี่ย! ปีสุดท้ายแล้วแท้ๆกลับต้องมาถูกทำโทษแบบเด็กประถม!
“อ้าว! เธอก็ถูกทำโทษเหมือนกันหรอ?”เมื่อเดินออกมาก็เจอชายหนุ่มหน้าตาคล้ายกบ - -
“อืม นายก็เหมือนกันหรอ?”ที่จริงก็ไม่อยากคุยหรอกนะ แต่มันเหงาปาก - -*
“ใช่! ^^”นายนั้นส่งยิ้มมาให้ ด้วยความที่ฉันก็เป็นผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึง(?) ก็ต้องยิ้มตอบ
“^^ แล้วทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้านายเลยล่ะ?”
“สงสัยเรียนคนละคลาสมั้ง แต่ตอนนี้ฉันย้ายมาอยู่คลาสเดียวกับเธอแล้ว”
“อ้าว! ทำไมล่ะ?”
“ก็พอดีฉันทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย แล้วคลาสก่อนมันตรงกับเวลาทำงานพอดี เลยต้องย้ายมา”
“อ๋อ! นายขยันจังเลย แล้วนายชื่ออะไรอ่ะ?”
“ฉันชื่อเขื่อน แล้วเธอล่ะ?”
“เฟย์ ;D”แล้วก็คุยกันไปเรื่อยๆอย่างถูกคอ จนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง
“ภัทรดนัย พรปวีณ์ เข้ามา!”เสียงอาจารย์ดังขึ้น เธอกับเขาต้องหยุดการสนทนา แล้วเดินเข้าไปหาอาจารย์
“เป็นไงบ้างครับ?”
“งาน ok ใช่ไหมค่ะ?”
“งานเรียบร้อยมากกกกกกกกก”
“เฮ้อ / เฮ้อ”เธอกับเขาถอนหายใจพร้อมกัน
“จนฉันคิดว่าต้องให้พวกเธอทำใหม่”
“ห๊ะ! / ห๊ะ!”แล้วก็ต้องตกใจพร้อมกันอีก - -
“มา หง มา ห๊ะ อะไร! พวกเธอฟังไม่ผิดหรอก”
“แล้วต้องทำไงบ้างล่ะครับ - - ” เมื่อรู้ว่ายังไงก็เลี่ยงไม่ได้จึงจำใจต้องทำ
“ก็ทำเรื่องเดิมนี้แหละ แต่ทำออกมาให้ดีกว่าเดิม ส่งตรงเวลา ฉันให้เวลา 2 เดือน เข้าใจ?!”(แสดงว่างานต้องละเอียดมากเลยนะเนี่ย - -)
“ค่ะ / ครับ”แล้วเดินคอตกออกไปจากห้อง
.
.
.
   @โต๊ะหินอ่อน ใกล้ตึกคณะ
“นายจะมีเวลาทำหรอเขื่อน?”ฉันถามเขาที่ตอนนี้หน้าตากำลังเครียดได้ที่เลยทีเดียว
“ฉันแบ่งเวลาไว้แล้วล่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะพอรึเปล่า”เขาหันมายิ้มให้ แต่รอยยิ้มนั้นแฝงไปด้วยความกังวล
“เอางี้มะ! เรามาช่วยกันทำงาน ตรงไหนไม่เข้าใจก็ถามกัน งานจะได้ออกมาดีไง”
“อื้มมมมมมมม.....ก็ดีนะ เพราะฉันคิดว่าเราคงจะได้เจอกันบ่อยขึ้น”
“okๆ! งั้นฉันไปก่อนนะ”
.
.
(เวลาผ่านไปทำให้ทั้งสองมีความผูกพัน สนิทสนมกันมากยิ่งขึ้น ความบังเอิญมักเกิดขึ้นกับทั้งสองคน เช่น ชอบทานอาหารคล้ายๆกัน บ้านอยู่ติดกัน และอีกหลายอย่างจนทำให้ทั้งคู่สนิทกัน เรียกได้ว่า ‘เพื่อนรัก’ภายในเวลาอันสั้น)
.
.
.......................วันส่งงาน
“...............”อาจารย์กำลังตรวจดูงานอยู่ สีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด จนใจของเขาและเธอหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“ปะ เป็นไงบ้างครับ”
“งานนี้ ....... โอไหมค่ะ?”
“อืม........งานออกมาดีกว่าที่คิดนะ”พออาจารย์พูดจบ ทั้งสองก็แสดงสีหน้าที่ดีใจมากกกกก
“เยส!!! / เยส!!!”พูดแล้วกอดกันทันที
“555555 พวกเธอไปสนิทกันตอนไหนเนี่ย?”หัวเราะกับการกระทำที่ยังเหมือนเด็กของทั้งสองคน แต่ก็แอบสงสัย สนิทกันตอนไหน?
“ก็พวกเราช่วยกันทำงานไงค่ะ เลยสนิทกัน”
“อ๋อ! 555 เอ้าๆ จะไปไหนก็ไปเถอะ ฉันมีงานต้องทำ”อะไรกัน ส่งงานเสร็จก็ไล่เลย - - เธอกับเขาเดินไปที่ร้านเค้กหน้ามหาลัยเพื่อจะไปฉลอง
   @ร้านเค้กหน้ามหาลัย
“นายต้องเลี้ยงฉันนะ!”หลังจากที่สั่งเค้กมากหน้าหลายตาแล้ว ก็บอก(บังคับ)เพื่อนหนุ่มให้เลี้ยงตน
“555555 ก็ได้ เฟย์ให้เขื่อนทำอะไร เขื่อนทำให้ทุกอย่าง เพราะเขื่อนรักเฟย์”
“นี่! นายพูดประโยคนี้ตั้งแต่เรารู้จักกัน 2 วันแล้วนะ”เธอยังคงคิดว่าเขาแค่พูดล้อเล่น แต่คำว่ารักของเขา นานเข้ามันทำให้เธอเริ่มเต้นใจแรง เธอไม่เคยรู้จัก ไม่เคยเข้าใจในคำว่ารัก เธอเลยไม่รู้ว่าอาการแบบนี้มันเรียกว่า‘รัก’รึเปล่า
“แล้วทำไมล่ะครับ? อ้าว! เค้กมาพอดีเลย”เขาเบี่ยงประเด็นแล้วพยายามชวนให้เธอมาสนใจเค้ก แล้วก็เป็นอย่างที่คิด - -
“ว้าว! กินแล้วนะค่ะ ง่ำๆ! -)3(- ” เขามองดูเธอที่กำลังกินโดยไม่สนใจชาวบ้านชาวเมือง - - ในใจเขาคิดแต่ว่า...........เธอน่ารักจริงๆ
“อิ่มจัง!~”ไม่อิ่มก็ไมรู้จะยังไงแล้ว - -
“กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวไปส่ง”
.
.
.
“ขอบใจนะเขื่อนที่เลี้ยงฉัน ^^”
“ไม่เป็นไรหรอก เฟย์!”
“???”กำลังจะเดินเข้าบ้าน แต่ก็ต้องหันกลับมา
“เขื่อนรักเฟย์นะ”น้ำเสียงที่จริงจังของเขาไม่รู้ว่าพูดเล่นหรือพูดจริง แต่ก็ทำให้คนฟังหน้าขึ้นสีได้ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป...
“ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย?”กำลังงงกับตัวเองว่าเป็นอะไร แล้วที่เขาทำไปทั้งหมดเพื่ออะไร ทั้งดูแลเธอตอนที่เธอไม่สบาย บางครั้งเธอหิวเขาก็ทำอาหารให้ทาน ไม่ว่าเขาจะทำอะไรให้เธอเขาจะใส่ใจทุกรายละเอียด
.
.
.
“เขื่อน! เขื่อน!”วันนี้มาแปลก? ปกติจะเป็นฝ่ายชายที่มาตะโกนเรียกหญิงสาวอย่างนี้ แต่ไหนวันนี้กลับไร้ร่องรอยของชายหนุ่มล่ะ? เธอเรียกเท่าไรก็ไม่มีเสียงตอบรับขานกลับมา มองดูนาฬิกาก็ได้เวลาแล้ว จึงตัดสินใจไปมหาลัยก่อน บางทีวันนี้เขาอาจมีงานด่วนเลยไปก่อน.........................คิดในแง่ดีไว้พรปวีณ์

พอมาถึงมหาลัยก็ยังไม่เจอ ถามใครก็บอกว่าไม่เห็น จนถึงเวลาเข้าคลาสเธอก็นั่งเรียนแบบไม่มีสมาธิ ในสมองเธอคิดถึงแต่เขา คนที่คอยอยู่ข้างๆเธอมาตลอด วันนี้ไปไหนล่ะ?
“พรปวีณ์!”เมื่อเรียนจบคลาสแล้ว นักศึกษาก็พากันออกไป เพราะนี้ก็เวลาเที่ยงกว่าแล้วยกเว้นแต่เธอ ที่กำลังนั่งคิดเรื่องเขาอยู่ จนอาจารย์ที่กำลังเดินออกจากห้องสงสัย
“……………”
“พรปวีณ์!!!” ถ้าไม่ได้สติอีก คงจะต้องเดินไปทุบโต๊ะ - -
“คะ ค่ะอาจารย์!”กว่าจะรู้สึกตัว ก็เห็นอาจารย์ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว..........จะซวยไหมเนี่ยฉัน - -
“ทานข้าวเสร็จแล้วไปพบฉันที่ห้องด้วยนะ”เอาแล้วไง ตายแน่ๆ! เธอเดินไปทานข้าวด้วยอาการเหม่อลอย ปกติจะมีคนมานั่งกินด้วยนิหน่า แต่วันนี้............เหงาเหลือเกิน
.
.
.
“อาจารย์เรียกหนูมีอะไรหรอค่ะ?”เธอคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ......................แล้วเธอก็คิดถูกด้วย
“นายภัทรดนัยฝากมาให้เธอ”อาจารย์ยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้ฉัน
“แล้ว.........”ฉันกำลังจะถามแต่อาจารย์ก็ขัดเสียก่อน
“นายภัทรดนัยเขาไม่อยู่แล้ว เลยฝากจดหมายมาให้เธอ”
“ไม่อยู่แล้ว? หมายความว่าไงค่ะ”ความคิดวิตกกังวลเข้ามาในหัว ขอร้องล่ะ...........อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย
“นายภัทรดนัยได้ทุนไปเรียนต่อที่อังกฤษ แต่เขาขอให้ปิดเรื่องนี้เป็นความลับ ฉันก็ได้แต่รับปากเขา เพราะฉันคิดว่าเขาคงมีเหตุผลส่วนตัว แล้วฉันก็คิดว่าว่าตอนนี้เขาคงไปถึงที่อังกฤษแล้วล่ะ”
“………………..”
“ฉันก็พอจะรู้นะ ว่าเธอสองคนเป็นอะไรกัน เพราะฉะนั้นเธอต้องเอาการเรียนมาก่อนนะ ไม่ใช่ว่าเวลาเรียนเอาแต่เหม่อ”
“………………..”
“ฉันมีเรื่องจะบอกเธอแค่นี้แหละ”อาจารย์พูดเสร็จก็ก้มหน้าทำงานต่อ ฉันได้แต่ยืนนิ่งเหมือนคนไร้วิญญาณ เขาไปแล้วหรอ ทำไมเขาทำกับฉันแบบนี้ล่ะ?..........................................

   @บ้านเฟย์
ฉันกลับมาบ้านเพราะไม่อยากเรียน ขืนเรียนไปก็คงไม่มีสมาธิ ฉันทิ้งตัวลงที่โซฟาก่อนจะหยิบจดหมายขึ้นมาอ่าน....

“ ถึงเฟย์
เขื่อนขอโทษนะที่ไม่ได้บอกเฟย์เรื่องนี้ เขื่อนคิดว่าถ้าบอกไปก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น ที่เขื่อนพูดบอกรักเฟย์ทุกวัน เฟย์คงคิดว่าเขื่อนพูดเล่นสินะ แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย เขื่อนหลงรักเฟย์ตั้งแต่แรกพบ เขื่อนพูดคำว่ารักออกไปเขื่อนรู้สึกเหมือนมันไม่มีค่า เลยตัดสินใจจากเฟย์มาอย่างเงียบๆเพราะคิดว่าเฟย์คงไม่ได้รักเขื่อน ต่อจากนี้ไปเฟย์ต้องดูแลตัวเองดีๆ ถ้าไม่สบายก็อย่าลืมกินยา เวลานอนต้องห่มผ้า ตั้งใจเรียน เพราะเขื่อนเป็นห่วงเฟย์ ความห่วงใยที่เขื่อนมีให้เฟย์ ความทรงจำของเรา เขื่อนหวังว่าเฟย์จะเก็บมันไว้ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม เขื่อนไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะ หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีก...........รักเฟย์นะ
                                                                                                        จาก........... เขื่อน ”

“ฮึก ทำไมนายทำแบบนี้! ฉันก็คิดเหมือนนายนะ! ฮือๆ ฉันแค่ไม่แน่ใจเฉยๆ ทำไมนายต้องไปด้วย ฮึกๆฮือออออออออ~” การลาจากของเขื่อนทำให้ฉันระเบิดออกมา เขาไม่เคยรู้เลยรึไงว่าฉัน.....ก็รักเขา เพียงแต่ฉันไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ไม่ใช่! ฉันแน่ใจแล้วว่าฉันรักเขา ! ตอนนี้ความเจ็บปวดกำลังกลืนกินหัวใจของฉัน เขาทำให้ฉันได้รู้ ความหมายของคำว่ารักคือ..................................ความเจ็บที่แสนทรมาน ~

.
.
.
.

“ขอโทษนะเฟย์”เป็นเสียงความคิดของใครบางคนที่ตอนนี้กำลังมองดูรูปหญิงสาวที่เขารัก ในขณะที่เครื่องกำลังจะลงจอดที่สนามบินอังกฤษ .......... เธอเป็นดอกฟ้า เขาเป็นหมาวัด ทำยังไงเขาก็เอื้อมไม่ถึงหรอก......เธอดีเกินไปกว่าที่เขาจะหลงรักดอกฟ้าอย่างเธอ...~
----------------------------------------------The End ~