รวมฟิคสั้น KF

เด็กหนุ่มอายุ 10 ปีที่แสนอ่อนแอกำลังนั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เพราะถูกล้อว่าเป็นเด็กไม่มี...พ่อแม่
‘‘นาย...มานั่งทำอะไรตรงนี่’’เด็กสาวที่อายุเท่ากับเขา แต่เข้มแข็ง มีรอยยิ้มเป็นอาวุธ ร่าเริง แต่เธอเก็บอารมณ์เก่งใช่เล่นเลยนะ
‘‘ฮึก...ไอ้พวกนั้นมันล้อฉันอีกแล้ว ฮึกๆ’’เด็กหนุ่มบอกออกไป เด็กสาวยิ้มตอบทั้งที่ในใจ...ก็เจ็บไม่แพ้เขา
‘‘จะไปสนใจทำไมล่ะ เราก็อยู่ส่วนเรา เขาก็อยู่ส่วนเขา แค่เนี๊ย!ก็จบ’’เธอบอกเขา เขามองหน้าเธอที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่เขากลับทำหน้าอมทุกข์
‘‘แต่ฉันก็อยากมีเพื่อนบ้างนี่’’ใช่สิ! ทั้งเขาและเธอเป็นเด็กกำพร้าที่มีคนเห็นอยู่ข้างๆถังขยะ(วันเดียวกัน แต่คนละที่)จึงให้คนใจบุญช่วยเลี้ยงดู แต่คนๆก็ดันจากไปเสียแล้ว ตอนนี้ทั้งสองจึงอาศัยอยู่กับชาวบ้านยากจนคนนึง ด้วยเหตุนี่จึงไม่มีใครอยากคบ ทั้งๆที่เขาและเธออยากมีเพื่อนใจจะขาด!
‘‘ก็ฉันนี่ไง เพื่อนนาย’’เด็กสาวพยายามปลอมเพื่อนชายของตน ถึงแม้จะไม่ค่อยได้ผลก็ตาม
‘‘…ฮึก……’’เขายังนั่งร้องไห้อยู่
‘‘ไม่เป็นไรนะ ฉันเข้าใจนาย อ่ะ เช็ดซะ! ตอนนี้นายดูไม่ดีเลยนะ’’เด็กสาวยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ เขารับมาก่อนจะค่อยๆเช็ดคราบน้ำตา
‘‘ขอบใจมากนะ’’เขายิ้มให้เธอ และเธอก็ยิ้มตอบเขา รอยยิ้มของทั้งสองคนเป็นรอยยิ้มที่มีแต่ความจริงใจและความอบอุ่น เขาคิดว่าทั้งชีวิตเนี่ย คงไม่มีเพื่อนคนไหนดีเท่าเธออีกแล้ว...
‘‘อ้าว! ภัทรดนัยกับพรปวีณ์ มาอยู่ตรงนี่เอง ครูตามหาตั้งนาน’’
‘‘คุณครูมีอะไรรึเปล่าค่ะ?’’
‘‘มีคนอยากเจอเธอสองคน’’
‘‘หนูหรอค่ะ? / ผมหรอครับ’’ทั้งสองพูดพร้อมกัน แล้วมองหน้ากัน
‘‘ใช่จ๊ะ! ไปกันเถอะ เขามารอนานแล้ว’’ทั้งสองเดินตามอย่างว่าง่าย ทั้งเขาและเธอเป็นคนเรียบร้อยดื้อบ้างเป็นบางครั้ง เรียนเก่ง จึงเป็นที่รักของคุณครู แต่กลับไม่มีเพื่อนทำให้คุณครูต้องคอยดูแลตลอดเพราะกลัวทั้งสองคนจะเสียใจ แต่ส่วนใหญ่เขากับเธอจะเล่นกันเพียงสองคนมากกว่าไปเล่นกับเพื่อนๆเพราะกลัวโดนล้อ แล้วคนที่มานั่งร้องไห้ก็มีแค่‘เขื่อน’ส่วนคนที่คอยปลอบใจก็มีแค่‘เฟย์’
‘‘มาแล้วค่ะ ขอโทษนะค่ะที่ทำให้รอนาน ภัทรดนัย พรปวีณ์ นี่คุณพจน์กับคุณอารี ไหว้ท่านสิจ๊ะ’’
‘‘สวัสดีค่ะ / ครับ’’ทำตามอย่างว่าง่าย
‘‘น่ารักจังเลยนะค่ะ เด็กสองคนนี้’’คุณอารีพูดกับคุณครู
‘‘ถ้าคุณนิตารู้ เธอคงจะดีใจไม่น้อย’’คุณพจน์พูดกับภรรยา
‘‘ค่ะๆ ภัทรดนัย พรปวีณ์ ผู้ใหญ่สองคนนี้จะเป็นผู้ปกครองคนใหม่ของหนูนะ’’คุณครูพูดทำให้เขื่อนยิ้มออกมา แต่เฟย์กลับหน้าเหมือนจะร้องไห้
‘‘คุณครูค่ะ แล้วลุงมีกับยายจันล่ะค่ะ?’’เฟย์รักท่านทั้งสองมาก เพราะท่านเลี้ยงดูทั้งสองอย่างดีเหมือนกับหลานตัวเอง ถึงแม้ว่าจะยากจนแค่ไหนแต่ท่านก็ยังเสียสละให้ทั้งสองได้ทุกอย่าง
‘‘ท่านทั้งสองทราบเรื่องแล้วจ้า เอางี้ไหม? วันไหนที่หนูคิดถึงลุงมีกับยายจัน หนูก็ให้ผู้ปกครองคนใหม่พาไปเยี่ยมสิจ๊ะ’’
‘‘เอ่อ......’’
‘‘เถอะหน่าเฟย์ ลุงมีกับยายจันจะได้ทีความสุขที่เห็นเราคนสองมีผู้ปกครองคนใหม่’’
‘‘.........ก็ได้ค่ะ’’
.
.
.
.
.
10 ปีผ่านไป
ก๊อกๆๆๆๆ
‘‘เขื่อน! ตื่นได้แล้ว วันนี้มีเรียนภาคเช้านะเว้ย!’’เสียงของชายหนุ่มผู้เป็นพี่(แต่เป็นเด็กกำพร้าเหมือนกัน)เรียกน้องชายขี้เซา ที่วันๆว่างเมื่อไรหลับตลอด
‘‘ครับๆพี่ป๊อป!’’ตอบรับอย่างไม่เต็มใจซะเท่าไร แต่ก็ต้องทำตามที่เขาบอก

อีกด้านนึง....
‘‘ตื่นเช้าจังเลยนะวันนี้’’เสียงของผู้เป็นพี่สาว(ลูกสาวแท้ๆของคุณนิตา)ทักน้องสาวที่กำลังทานขนมปังกับนมเป็นอาหารเช้า
‘‘ก็ปกติแหละพี่ฟาง ว่าแต่วันนี้จะไปไหนเนี่ยแต่งตัวซะสวยเชียว’’พี่สาวทักมา เธอก็ต้องทักกลับบ้าง แต่กลับทำให้ผู้เป็นพี่หน้าแดง
‘‘คือ.......นัดป๊อปไว้’’ยิ่งพูดก็ยิ่งเขิน
‘‘งั้นก็รีบๆไปเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่ป๊อปจะรอ’’เธอพูดแล้วลงมือทานขนมปังต่อ ย้อนไปเมื่อ 10 ปีก่อน เขื่อนได้ไปอยู่กับคุณพจน์และคุณอารีและได้รู้จักกับป๊อปปี้ พี่ชายที่เป็นเด็กกำพร้าเหมือนกัน ส่วนเฟย์ไปอยู่กับคุณนิตา เธอมีลูก 1 คนชื่อฟาง เธอเห็นลูกของเธอเหงาเลยให้คุณพจน์และคุณอารีไปขอรับเฟย์มาเลี้ยงเพราะร่างกายของเธออ่อนแอเกินไปจึงไม่สามารถมีลูกได้อีก
@มหาลัย
‘‘ว่าไงเฟย์! วันนี้มาเช้านะเนี่ย’’แก้ว เพื่อนคนแรกของเธอตั้งแต่เธอย้ายเข้ามาอยู่กับคุณนิตา
‘‘ฉันก็มาเช้าทุกวันแหละ ว่าแต่พิมมารึยัง?’’
‘‘ยัยนั้นน่ะหรอ? คงจะไปหาเขื่อนล่ะมั้ง’’คำพูดของแก้วทำให้เธอเจ็บจิ๊ดที่หัวใจ ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าเธอแอบชอบเขามานานเกือบ 10 ปีแล้ว!!!
‘‘ระ หรอ สองคนนี้ตั้งแต่เป็นแฟนกัน ก็หวานกันทุกวันเลยเนาะ’’พูดไปงั้น แต่ในใจเจ็บอย่าบอกใคร
‘‘ชั่งเถอะ เอ้อ! วันนี้พิมชวนไปกินข้าว ฉลองครบรอบ 3 เดือนที่คบกับเขื่อนอ่ะ แกจะไปไหม?’’
‘‘ไปสิ!’’ที่เธอไปเพราะไม่อยากให้เขาสงสัยเท่านั้นแหละ
‘‘เฮ้อ!~ พูดถึงก็มาพอดีเลย สองคนนี้’’ภาพที่เห็นคือพิมและเขื่อนเดินจับมือกัน มันทำให้เธออยากออกไปจากที่ตรงนั้น...
‘‘นี่! พวกเธออย่าลืมไปทานอาหารด้วยกันนะ เย็นนี้ฉันกับเขื่อนจะไปรอร้านอาหารข้างมหาลัยนะ’’พิมพูดอย่างมีมารยาทตามประสาลูกผู้ดีที่ถูกสั่งสอนมา
‘‘จ้าๆ’’เธอพูดออกไปแล้วหันไปยิ้มให้เขื่อน แต่เขากลับหันหน้าหนี
‘‘งั้นฉันไปก่อนนะ ป่ะ!เขื่อน’’พิมกับเขื่อนเดินเข้าตึกไปด้วยที่เขาไม่หันมามองเธอเลย.....
‘‘แกแน่ใจนะ? ว่าแกจะไป’’แก้วถาม เพราะแก้วเป็นคนที่รู้เรื่องทุกอย่างฃ
‘‘ฉันแน่ใจ แล้ววันนี้ฉันจะบอกความจริงกับเขาด้วย!’’เธอพูดอย่างจริงจัง เมื่อแก้วเห็นเธออย่างนั้นก็ไม่กล้าขัด
@ร้านอาหารข้างมหาลัย
ตอนนี้ทุกคนมาอยู่กันพร้อม อาหารมีหลายอย่างน่าทานทั้งนั้นแต่มันไม่สามารถทำให้เธอ....ยิ้มได้เลย
‘‘เฟย์ แกยิ้มหน่อยสิ แกทำแบบนี้เหมือนไม่ใช่แกเลยนะ’’
‘‘ฉันยิ้มไม่ออกอ่ะแก้ว’’
‘‘พยายามหน่อยสิเฟย์’’เธอมานั่งดูเขาเฉยๆ ไม่แตะต้องอะไรทั้งสิ! พยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แต่ทำยังไงก็ไม่ใช่เธอ.....เพราะเธอไม่ยิ้ม
‘‘โอ๊ย!’’เธอกำลังจะลุกไปห้องน้ำแต่เดินชนกับพิมที่ถือน้ำมา พิมแกล้งล้มส่วนเฟย์ก็เซนิดๆ
‘‘พิม!’’แฟนหนุ่มของเธอที่กำลังหนุกกับเพื่อน เมื่อได้ยินเสียงเธอร้อง ก็รีบมาดูทันที
‘‘พิม! ฉันขอโทษ!’’
‘‘เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกเฟย์’’ทำตัวน่าสงสาร แต่เฟย์ดูออกว่าพิมกำลังสตออยู่
‘‘เธอทำอะไรของเธอ เฟย์! เธอมองไม่เห็นพิมรึไง ’’
‘‘ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจ!’’เขาไม่ฟังเสียงเธอเลยแม้แต่น้อย เอาแต่ถามแฟนสาวว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า
‘‘นี่เฟย์! เธอเป็นอะไร?’’
‘‘เปล่า!’’
‘‘ฉันไม่เชื่อ!’’
‘‘ก็บอกว่าเปล่า!’’
‘‘ไม่เชื่อ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ ฉันดูเฟย์ออก!’’
‘‘ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ!’’
‘‘ไม่เชื่อ!’’
‘‘ถ้าฉันบอกว่าฉันแอบชอบนายมาเกือบ 10 ปีแล้ว นายจะเชื่อไหม!!!’’เธอหมดความอดทน จนเธอต้องระเบิดออกมา เพื่อนๆที่กำลังดูทั้งสองอยู่ถึงกับอึ้งในสิ่งที่เฟย์พูด
‘‘………’’
‘‘นายไม่รู้ตัวอะไรเลยเขื่อน! นายมันโง่ที่สุด! …. ฮึกๆ’’เธอร้องไห้......ถึงเธอจะเป็นคนเก็บอารมณ์เก่งก็ตาม แต่เรื่องนี้เธอสุดจะทนแล้ว เธอทนไม่ไหวแล้ว...
‘‘……….’’เขาก็ยังเงียบอยู่
‘‘นายไม่เคยเข้าใจฉันเลย นายไม่เคยมองฉันเลย ฮึก.....ทุกครั้งที่ฉันเห็นนายกับพิมเดินด้วยกันมันเจ็บมากแค่ไหนรู้บ้างไหม!!!!!’’
‘‘..............’’
‘‘ฮึกๆ....ฮือ.....ฉันไม่ได้อยู่ในสายตานายเลย นายเป็นห่วงแต่คนอื่น แล้วฉันล่ะ! ฉันบอกนายว่าฉันไม่ได้ตั้งใจๆ แต่นายก็ไม่ฟัง แถมนายยังมาว่าฉันอีก! ใช่สิ! ฉันมันไม่มีค่า ฉันเป็นคนที่ผิด ผิดเสมอ! ผิดตั้งแต่ที่ฉันชอบนาย ฉันมันผิดทุกอย่าง ไม่เหมือนคนที่เพิ่งเข้ามาอย่างพิม!!!!’’เธอทั้งพูดทั้งร้องไห้ ในที่สุดความอ่อนแอของเธอก็ปรากฏออกมา เธอไม่อยากเห็นหน้าเขา เธอไม่อยากได้ยินเสียงเขา เธอรีบวิ่งออกจากร้านให้เร็วที่สุด เพราะไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอของเธอไปมากกว่านี้
‘‘เฟย์!’’เพื่อนๆพากันเรียกเธอ แต่ก็ไม่เป็นผล
‘‘เดี๋ยวก่อน เฟย์!!!’’เขื่อนรีบวิ่งตามออกไป
‘‘เขื่อน! เขื่อนค่ะ! รอพิมด้วย!!!’’
‘‘นี่! ไม่ต้องตามไปหรอก ยังไงเขาก็ไม่มีวันรักเธอหรอกพิม!’’แก้วพูด
‘‘ยัยแก้ว! หุบปากไปเลยนะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องเขื่อน!’’
‘‘ฟ้องไปสิย่ะ! ฉันจะบอกอะไรให้นะ ที่เขื่อนยอมคบกับเธอเพราะเขารำคาญเธอ! ที่เธอมาตื้อเขาทั้งๆที่เขาไม่ได้ชอบ!’’แก้วสวนอยากไม่ลดละ
‘‘อ๊ายยยยยยยยยย!!!’’กระทืบเท้าด้วยความโมโห แล้วรีบเดินออกจากร้านไป
ด้านเขื่อนเฟย์
‘‘ฮือๆๆๆๆ!’’เธอวิ่งมาหยุดอยู่ที่ริมฟุตบาท แล้วนั่งร้องไห้เหมือนคนบ้า อารมณ์ที่เก็บไว้นานนับปีได้ถูกปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น
‘‘เฟย์!’’เขื่อนที่วิ่งตามเธอมา เห็นสภาพเธอแล้วก็สงสาร เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน
‘‘ฮือๆ ฮึก....นายตามฉันมาทำไม !’’
‘‘ฉันเป็นห่วงเธอ’’
‘‘นายจะมาห่วงฉันทำไม! ในเมื่อนายก็มีพิมอยู่แล้ว! ฮึกๆ’’
‘‘ที่ฉันห่วงเธอเพราะฉันไม่ได้ชอบพิม!!!’’เธออึ้งอยู่สักพัก แล้วถามต่อ
‘‘แล้วทำไม....’’
‘‘ฉันคบกับพิมเพราะฉันรำคาญที่พิมมาตามตื้อฉันและ....ฉันอยากให้เธอหึง’’
‘‘หมายความว่าไง’’เธอทำหน้าแบบไม่ค่อยเชื่อ
‘‘ก็หมายความตามที่พูดนั้นแหละ’’ในสถานการณ์แบบนี้เขาก็ยังกวนไม่เลิก แล้วจะไม่ทำให้เธอ...ชอบเขาได้ไงล่ะ
‘‘ฉันไม่เชื่อ!’’เธอพูดแล้วลุกขึ้นจะวิ่งไปฝั่งตรงข้าม แต่มีรถขับมาอย่างเร็ว เมื่อเธอเห็นก็ทำอะไรไม่ถูก
‘‘กริ๊ดดดดดดดดด!’’เธอกำลังจะถูกรถชนแต่เขารีบดึงมือเธอมาแล้วกอดไว้
‘‘เป็นอะไรรึเปล่าเฟย์!’’
‘‘ฮึกๆ ฮืออออออ!’’ด้วยความกลัวจากเหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้เธอร้องไห้หนักกว่าเก่า แล้วกอดเขาไว้แน่นด้วยความกลัว
‘‘ไม่ต้องกลัวนะ’’เขาพยายามปลอมเธอ เธอยังคงยืนร้องไห้อยู่อย่างนั้น จนเธอเริ่มได้สติ(นิดนึง)
‘‘นายคิดยังไงกับฉันกันแน่’’
‘‘ฉัน...........ก็คิดเหมือนเธอนั้นแหละ’’เขาพูดแล้วยิ้ม ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนนึงขึ้นมาแล้วบรรจงเช็ดหน้าเธออย่างเบามือ
‘‘นี่มันผ้าเช็ดหน้าฉันนิ! นายยังเก็บมันไว้อยู่หรอ?!’’เธอตาโตทันทีที่เห็นผ้าเช็ดหน้าของเธอที่ได้ให้เขาไปเมื่อ 10 ปีที่แล้ว
‘‘ฉันไม่ได้เก็บไว้ แต่ฉันใช้มันทุกวัน’’
‘‘……….’’
‘‘ฉันอยากบอกให้เธอรู้นะว่า....’’
‘‘……….’’
‘‘เธอไม่ได้เป็นคนผิด แต่ฉันต่างหากที่ผิด ฉันเป็นคนที่ผิดเสมอ แต่เธอรู้ไหมว่าผิดตรงไหน?’’
‘‘……….’’
‘‘ก็ผิดตรงที่ฉันคิดไปเองฝ่ายเดียวว่าฉัน.....ชอบเธอ’’